EP.01

ด้านหน้า ‘ประกายดาว’ โรงแรมระดับ 5 ดาวริมหาดจอมเทียน หญิงสาวนางหนึ่งในชุดสูทสีแดงเลือดหมูตัดเย็บเข้ารูปเรียบหรูดูดีกำลังก้าวตรงไปยังฝ่ายการตลาด

ดวงตากลมโตที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอย่างประณีตมองตรงไปยังกลุ่มพนักงานที่จับกลุ่มพูดคุยกัน ทว่าแต่ละคนกลับมีสีหน้าไม่สู้ดีและใครคนหนึ่งที่หันมาเห็นหล่อนก็ทำท่าตื่นเต้นพร้อมร้องออกมาด้วยความดีใจ

“พี่เมย์! มาแล้วเหรอคะ มลรอตั้งนาน”

‘เมขลา’ ยิ้มน้อยๆ ให้กับผู้ช่วยของหล่อน เพราะลอง ‘นิรมล’ ทำหน้าแบบนี้ก็แปลว่าหล่อนเป็นคนสุดท้ายที่นิรมลจะฝากความหวังไว้ได้ รวมทั้งบรรดาลูกน้องคนอื่นๆ ในฝ่ายการตลาดของหล่อนซึ่งเหมารวมทั้งการดูแลลูกค้าของโรงแรม

ไม่ว่าจะเป็นทางด้านการจองห้องพัก การร้องเรียนทุกเรื่อง การดูแลกรุปทัวร์ จนถึงการดูแลการจัดเลี้ยง หากมีลูกค้ามาจองสถานที่เพื่อจัดเลี้ยงงานแต่งงานหรืองานรื่นเริงใดๆ ก็ตาม

ฝ่ายของหล่อนจะต้องทำหน้าที่เป็นฝ่ายหลักที่จะดูแลแผนกย่อยๆ ในโรงแรม เพื่อให้ทุกงานผ่านพ้นไปด้วยดีให้จงได้ และที่ผ่านมาตลอดระยะเวลาทำงาน 5 ปีที่นี่ หล่อนไม่เคยทำให้บอสผิดหวัง และครั้งนี้ก็เช่นกัน เพราะไม่ว่าปัญหาจะหนักหนาแค่ไหนก็จะเป็นเรื่องสิวสิว ถ้าผ่านมาถึงมือหล่อน

“ว่าไงมล เห็นหน้าพี่เหมือนเห็นนางฟ้ามาโปรดเลยนะ” หล่อนถามพลางยิ้มเก๋แบบมั่นใจอันเป็นบุคลิกประจำตัว

“ก็จริงตามนั้นล่ะค่ะพี่เมย์ มลคิดไม่ตก นี่รอพี่เมย์คนเดียวเลยนะคะเนี่ย”

“จริงครับพี่เมย์ พวกผมรอพี่เมย์คนเดียวเลยครับ”

พนักงานชายรุ่นน้องนิรมลหันมาสนับสนุน รวมทั้งคนอื่นๆ ด้วย ที่มองหล่อนอย่างคาดหวังเต็มที่

ดวงตาสวยจัดของเมขลาดูจะมีแววครุ่นคิดชั่วครู่ เพราะน่าจะเป็นเรื่องคอขาดบาดตายจริงๆ ไม่อย่างนั้นแต่ละคนคงไม่ทำท่าทางและหน้าตาแบบนี้

“อะไรนะ! แค่เรื่องมะพร้าว! นี่พวกเธอจัดการกันเองไม่ได้ ต้องรอพี่มาจัดการเหรอ”

“พี่เมย์... มันไม่ใช่แค่เรื่องมะพร้าวนะคะ แต่มันเป็นมะพร้าวน้ำหอมหนึ่งพันลูก”

“ก็นั่นแหละ จะกี่พันกี่หมื่นลูก มลก็ไปหาซื้อมาสิ ตลาดไทยก็มี ตลาดค้าส่งก็มีตั้งหลายร้านไม่ใช่เหรอ แค่กดเข้าไปในอินเทอร์เน็ตก็รู้แล้วว่าที่ไหนเป็นที่ค้าส่งบ้าง ไม่เห็นจะยากเลย ทำไมต้องรอพี่ด้วย หรือว่ามีปัญหาเรื่องราคา แต่ไม่หรอก... มลก็รู้นี่นาว่าพี่ไม่เคยเกี่ยงราคา ถ้ามันอยู่ในความพอใจของลูกค้า หรือถ้ามันเกินจากงบของเราที่ตั้งไว้ เราก็แจ้งลูกค้าได้ว่าตอนนี้มะพร้าวมีราคาเท่านี้แพงกว่าปกติ ลูกค้าจะยอมรับได้ไหม ถ้าเราจะขอเบิกส่วนนี้เพิ่มเติม ก็ไม่ใช่เรื่องยากไม่ใช่เหรอ”

เมขลามองนิรมลอย่างไม่เข้าใจ หัวคิ้วขมวดเข้าหากัน ดวงตาจับจ้องมองผู้ช่วยสาวร่างเล็กกะทัดรัดว่าจะตอบหล่อนเช่นไร

“ยากค่ะพี่เมย์ อยากแน่ๆ ค่ะ”

และคำตอบพร้อมสีหน้ายุ่งยากของนิรมลก็ทำให้หล่อนถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะพูด “ไหนว่ามา มันยากยังไง เอาธีมงานแต่งมาให้พี่ดูด้วย”

เมขลาพูดกับนิรมลและหันไปบอกพนักงานชายรุ่นน้องให้เอาข้อมูลงานแต่งของลูกค้ามาให้หล่อนพิจารณา อยากรู้นักว่าแค่เรื่องมะพร้าวมันจะยากแค่ไหนกันเชียว

“เฮ้ย! ทำไมพี่ไม่เห็นสัญญานี้”

เมขลาร้องถามอย่างแปลกใจสีหน้าครุ่นคิด สัญญานี้ไม่ผ่านตาหล่อนเลย ทว่าลายเซ็นด้านล่างที่เป็นของบอสหล่อนชัดๆ หล่อนจึงถึงบางอ้อ เพราะก็มีบ้างบางครั้งที่บอสรับงานแทนหล่อน กรณีที่หล่อนอาจจะไม่อยู่ ไม่ว่าง หรือลูกค้าติดต่อบอสมาโดยตรง และทุกครั้งก็ไม่เคยเกิดปัญหา แต่ครั้งนี้?

“โอเคๆ ไม่ต้องซีเรียสนะทุกคน มะพร้าวน้ำหอมก็คือมะพร้าวอ่อนไม่ใช่เหรอ ก็แค่จำนวนเยอะหน่อยเท่านั้นเอง มลไม่ต้องซีเรียส มีเวลาอีกตั้งสองอาทิตย์กว่าจะถึงวันจัดงาน พี่ว่าเราหาได้แน่ มลโทร.ไปที่ร้านค้าส่งนะให้เขาหาให้เรา”

“มันไม่ได้ค่ะพี่เมย์ พี่เมย์ดูหมายเหตุสิคะ”

เมขลากลอกตามองบนแต่ก็ยอมเคลื่อนสายตาขึ้นไปเหนือลายเซ็นของบอสก่อนจะอ้าปากค้างเพราะหมายเหตุระบุไว้ว่า