บทที่ 3 ตายแล้วฟื้น

เคว้ง ล่องลอย มืดมิด...รำไร แต่ก็ไม่ได้ดับสนิท

หยาดฝนต่อสู้กับความรู้สึกหลังจากที่หมดสติไปอย่างหวาดหวั่น คำถามในหัวมากมายไม่อาจกลั่นเป็นคำถามออกมาจนจบด้วยซ้ำ เมื่อทุกอย่างดูรวดเร็วและโคลงเคลงเสียเหลือเกิน

เอ๊ะ...

แต่แล้วเธอก็เหมือนได้ยินเสียงหนึ่งดังแว่วมา เป็นเสียงจอแจที่จับคำศัพท์ไม่ได้ มันแว่วๆ มันเหมือนอยู่ห่างไกลออกไป แต่ก็เหมือนจะมีแสงปลายอุโมงค์ส่องเข้ามา

เธอไม่อาจลืมตา...แต่ก็เริ่มรู้เนื้อรู้ตัวแล้ว

ความรู้สึกแรกที่ทำให้เธอรู้สึกว่าความลอยเคว้ง ได้มีจุดลงจอด...ก็ตอนที่ รู้สึกอบอุ่น อวลๆ จุดขึ้นที่มือด้านซ้าย

ใช่ เราเจอมือซ้ายแล้ว...

ฟึ่บ!

หยาดฝนลืมตาขึ้นมา พร้อมดึงผ้าที่คลุมหน้าตัวเองออก และหายใจเข้าปอดลึกๆ ตามสัญชาตญาณ

ไม่รู้สิ เธอรู้สึกเหมือนลมหายใจของตัวเองหายไป เหมือนหยุดหายใจไปนานมาก...

“เฮ้อ...ที่นี่ที่ไหนเนี่ย?” เธอมองแสงไฟสีขาวบนฝ้า และผ้าม่านสีฟ้าที่ล้อมรอบเตียงที่เธอนอนอยู่

“เราถูกส่งมาโรงพยาบาลเหรอ” เธอพึมพำชิดริมฝีปาก และแทบไม่ได้ยินเสียงตัวเอง

“จำได้ว่า เราอยู่บนเวทีกับพี่นัย...” ภาพความสวยงามและความสุขที่งานแต่งงานซ้อนเข้ามา ใจของหญิงสาวเต้นแรงขึ้น

แล้วตอนนี้พี่นัยอยู่ที่ไหน?

ความรู้สึกกลัวที่อธิบายไม่ได้ ทำให้เธอรีบลุกขึ้น ก้าวลงจากเตียงและวิ่งออกจากผ้าม่านไป ภาพเตียงผู้ป่วยมากมาย พร้อมกับญาติที่เดินขวักไขว่ ทำให้เธอชะงักเท้าเล็กน้อย

นี่เราไม่ได้อยู่ห้องพิเศษเหรอ?

หยาดฝนมองใบหน้าผู้คนที่มองเธอทำตาโต มองมาที่เธอเป็นตาเดียวกัน เธอพอจะรู้ว่าพวกเขาคือคนไข้ และที่นี่น่าจะเป็นโรงพยาบาล

แต่ตลอดชีวิตของนักร้องซุปเปอร์สตาร์อย่างเธอ ไม่เคยได้มาพักในหอผู้ป่วยรวมแบบนี้เลยนะ

เสียงกรี๊ดและวิ่งหนีของผู้คนทำให้หยาดฝนสะดุ้งสุดตัว มองไปโดยรอบอีกครั้ง ทุกคนดูหวาดกลัวอะไรกันสักอย่าง จนเธอกลัวตามไปด้วย

“ไฟไหม้เหรอ! ไฟไหม้หรือแผ่นดินไหว ภูเขาไฟถล่ม!” เธอว่าพร้อมวิ่งหนีไปยังหน้าประตู แต่ยิ่งเธอวิ่งเสียงผู้คนก็ยิ่งฮือฮามากขึ้นเท่านั้น จนเธอคิดว่า มีอะไรตามหลังตัวเองมาแน่

หยาดฝนวิ่งไปเรื่อยๆ เพราะไม่รู้ว่าผู้คนกลัวอะไรกัน แต่ไม่ว่าเธอจะวิ่งผ่านไปทางไหน ทุกคนก็จะกรี๊ด ทำสีหน้าหวาดกลัว วิ่งหนีจนเธอไม่เข้าใจ ว่าทำไมทุกคนถึงได้ทำแบบนั้น

“ผีเหรอ? มีผีอยู่บนหลังเหรอ?” เธอถามผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนอึ้ง ก้าวขาไม่ออก

แต่พอเธอถามออกไป ฝ่ายนั้นก็ร้องกรี๊ดออกมา เท่านั้นแหละหยาดฝนก็ส่งเสียงร้องบ้าง พร้อมวิ่งสุดกำลัง เพราะเธอกลัวผีสุดขีด

เธอวิ่งไปเรื่อยๆ จนถึงหน้าห้องไอซียู และพบกับร่างสูงที่คุ้นเคยยืนอยู่ มีมารดาและบิดของเธอที่ยืนกอดประคองกันร้องไห้

“พ่อ! แม่! พี่นัย!” เธอดีใจมากที่ได้เจอพวกเขา รีบวิ่งไปหวังจะกอด แต่กลับถูกมองเหมือนไม่รู้จัก หัสนัยขยับออกห่างเธอทันที พร้อมเอาตัวเองยืนกัน ปกป้องพวกท่านเอาไว้ อย่างเป็นสุภาพบุรุษเหมือนที่เป็นมา

“ใครกัน คนเสียสติเหรอ” หยาดทิพย์เอ่ยออกมาพร้อมมองผู้หญิงคนนั้นด้วยแววตาที่แสนรังเกียจ

“แม่! นี่หนูไง...แม่จำหนูไม่ได้เหรอ?” หยาดฝนรู้สึกตกใจมาก ที่มารดามองเธอด้วยสายตาแบบนั้น เหมือนคนไม่รู้จักกัน พร้อมหันไปมองยังหัสนัย

“พี่นัย...เกิดอะไรขึ้นคะ มารอฝนกลับบ้านเหรอคะ งั้นกลับกันเถอะค่ะ ฝนหายดีแล้ว” หยาดฝนขยับเข้าไปใกล้ แต่หัสนัยถอยห่างทันที

สายตาที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นของเขา มองมายังเธอด้วยความรู้สึกที่ไม่ถึงกับรังเกียจ แต่เหมือนไม่รู้จักและผลักไส

วูบเล็กๆ ในกิริยาของเขา ทำเอาเธอรู้สึกเจ็บไม่น้อย ตลอดชีวิตที่รู้จักกันมา เขาไม่เคยทำแบบนี้ใส่

“อย่าเข้ามานะครับ” น้ำเสียงเข้มของเขา ทำเอาเธอต้องกลืนน้ำลายลงคอ

“พ่อ...พ่อคะ...” เธอหันไปมองเชิงขอความช่วยเหลือกับสมัครที่ยืนประคองภรรยาอยู่

แววตาที่อบอุ่นและรักใคร่เธอที่สุดในโลกของท่าน ทำให้หยาดฝนน้ำตาพาลจะไหล

“พ่อเหรอ?” แววตาและสีหน้าของสมัครมีความฉงน มากกว่าจะผลักไสไล่ส่งเหมือนหัสนัย

“เสียสติใหญ่แล้ว ฉันมีลูกสาวคนเดียว อย่าเข้ามาใกล้นะ ออกไป!” และผู้เป็นมารดาอย่างหยาดทิพย์ก็ทำเอาหยาดฝนน้ำตาแทบร่วง

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมไม่มีใครจำเราได้เลย

หญิงสาวมองไปยังเจ้าบ่าวของเธออีกครั้ง หนุ่มร่างสูงสง่า รูปร่างสมส่วนซึ่งอยู่ในชุดเจ้าบ่าวสีขาว ในความทรงจำสุดท้าย ยังคงเหมือนเดิมทุกประการ

หากแต่ต่างออกไปที่ แววตาและน้ำเสียง รวมไปถึงกิริยา แตกต่างราวฟ้ากับเหว

ความรังเกียจชัด ที่ฉายในแววตาสีน้ำตาลเข้ม คู่คมนั้น

เธอไม่เคยเห็นมันมาก่อนเลย...และไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นด้วย

“ระวังตัวด้วยนะตานัย...ระวังเขาทำร้ายเอานะ ขยับออกมาลูก” เสียงแหลมเล็กอันดังของหยาดทิพย์ ทำเอาหยาดฝนออกจากภวังค์ความคิด เธอรับรู้ได้ว่าร่างกายของตนเหมือนจะเซนิดๆ แต่ปฏิกิริยาตอบรับจากร่างสูงตรงหน้า คือถอยห่างอย่างระวังตัวทันที

ใครจะไปคิดเล่า ว่าผู้ชายที่จับมือโอบประคองเธอตลอดงานแต่ง จะมาถอยห่างราวกับรังเกียจกันได้ขนาดนี้

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น...พี่นัย...บอกได้ไหม นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมทุกคนถึงทำแบบนี้กับฝน...พ่อคะ มันเกิดอะไรขึ้นกับหนู” เธอเดินเข้าไปใกล้ อยากจะถลาเข้าใส่อ้อมกอดที่คุ้นเคยของเขาเหลือเกิน

หากแต่กิริยากระโจนตัวหนีไปอีกทิศของทั้งสามคน มันทำให้เธอน้ำตาอุ่นไหลอาบสองแก้ม

“มีคนไข้จิตเวชหลุดมาจากทางนี้ครับ รปภ.มาทางนี้หน่อย!” และเมื่อเห็นว่ามีคนกลุ่มหนึ่งวิ่งมาและเห็นว่าคือเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกับกลุ่มพยาบาล หัสนัยก็รีบตะโกนบอกทันที

หญิงสาวหันมองตามบ้าง และเบิกตาขึ้นอย่างไม่เข้าใจ

“พี่นัย...ฝนไม่ใช่คนไข้จิตเวชนะ ฝนคือหยาดฝนไง เจ้าสาวของพี่นัย...นี่ฝนเองนะ” คำตอบของเธอทำเอาแววตาของหัสนัยเปลี่ยนเล็กน้อย รวมไปถึงบิดาของเธอ

“โถๆ มีหน้ามาอ้างชื่อลูกสาวฉัน สงสัยจะเสียสติจนคิดว่าตัวเองเป็นซุปเปอร์สตาร์แล้วล่ะสิ” ช่างเป็นการกระแทกแดกดันที่ทำให้เธอเสียหลัก และพอดีกับที่เจ้าหน้าที่ รปภ.เข้ามาคุมตัวเธอจากทางด้านหลังเข้าพอดี

แต่ด้วยความที่หยาดฝนมีวิชาเทควันโดติดตัว เพราะความชอบเล่นอะไรแก่นๆ เป็นทุนเดิมนั้น ทำให้เธอจัดการป้องกันตัว จนคนที่จับเธอเอาไว้ ต้องไปกองลงกับพื้น

“ตายแล้ว คนไข้จิตเวชสมัยนี้น่ากลัวนะคะ โรงพยาบาลต้องเข้มงวดกว่านี้แล้ว” หยาดทิพย์ว่าอย่างตกใจ เข้าไปหลบหลังสามีอีกครั้ง

เสียงกรีดร้องของพยาบาลดังมาเป็นระยะ เพราะเจ้าหน้าที่ผู้ชายไม่สามารถเข้าใกล้คนไข้ได้เลย

พอทำคนไปกองกับพื้นหลายคน เธอก็มองไปยังทั้งสามคนเล็กน้อย ด้วยความเสียใจ ก่อนรีบวิ่งหนีไป เป็นเหตุให้กลุ่มคนที่ตามจับต้องออกวิ่งตามอีกครั้ง

แม้จะไม่รู้ว่ามันคือเรื่องอะไร แต่สัญชาตญาณบอกให้เธอวิ่งหนี วิ่งหนีให้สุดชีวิต

ยิ่งกลุ่มคนพวกนั้นวิ่งตามมาจับเธอติดๆ ก็ต้องคิดหนีตามสัญชาตญาณเอาไว้ก่อน

“หยุดก่อนค่ะ! พวกเราไม่ได้ทำอันตรายนะ!” เสียงกระหืดกระหอบของพยาบาลทำเอาเธอชะงักเล็กน้อย หากแต่ก็ไม่ถึงกับหยุด ยังคงวิ่งต่อไปอย่างมุ่งมั่น

“อย่ามาหลอกกันเสียให้ยากเลย” เธอว่าพร้อมวิ่งไปทางแยกเลี้ยวซ้ายขวา คล่องตัวจนลืมเหนื่อย แถมยังลืมมองทิศทางให้ดี จนกระทั่งได้ไปชนกับร่างหนึ่ง ซึ่งทำให้เธอเสียหลักล้มลงไปกองกับพื้น

“โอ๊ย!!” หยาดฝนส่งเสียงร้องลั่น เพราะแรงกระแทกพื้นทำให้เธอจุกไม่เบา และได้สบตากับผู้ชายคนที่เธอวิ่งชนเข้า

เขามองมายังเธอพอดี...

แววตาเศร้าหมองของเขาเบิกขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ประสานสายตากัน แสงในตาคู่นั้นดูอบอุ่น อ่อนโยน ไม่รังเกียจ ไม่มองเธอเหมือนเห็นผี เหมือนสายตาคู่อื่น

ใจห่อเหี่ยว สิ้นหวังและเจ็บปวดของหยาดฝนค่อยๆ เต้นแรงขึ้นมา...

มีคนจำเราได้แล้ว