บทที่1. ต่อ

นางรอเวลานี้มานานแล้ว เวลาที่จะได้กำจัดหนามทิ่มแทงใจเห็นหน้าอรอาภาก็เหมือนเห็น อาภา ภรรยาเก่าของ คุณอนุวัฒน์ สามีผู้ล่วงลับซึ่งแม้ก่อนตายก็ยังพูดพร่าเพ้อถึงเมียเก่าสร้างความร้อนรุ่มให้นางเป็นอย่างมาก นางเกลียดอาภาเพราะคิดว่าหากไม่มีอาภาเสียคนคุณอนุวัฒน์ ก็ต้องเลือกนางเป็นคู่ชีวิต ในอดีตนางกับอาภาเป็นเพื่อนกันจนเมื่อนางพบคุณอนุวัฒน์ ก็เกิดถูกตาต้องใจแต่เขากลับสนใจอาภาและแต่งงานกัน แล้ววันหนึ่งด้วยความอยากเอาชนะ นางจึงวางแผนจับคุณอนุวัฒน์ และนางก็ทำสำเร็จเมื่อคุณอนุวัฒน์ พลาดท่าเสียทีให้นาง และเรื่องนี้ทำให้อาภาเสียใจจนตรอมใจตายและนางก็ได้เข้ามาแทนที่อาภาที่ทิ้งลูกน้อยวัยสี่ขวบไว้

แต่แม้จะได้แต่งเข้าสกุลอภิรัตนกุลแต่นางกลับไม่ได้รับการยอมรับจากคุณอรพินท์แม่ของคุณอนุวัฒน์ ทุกอย่างในบ้านนางไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้นเพราะนังแก่ที่ชื่ออรพินท์ ซ้ำมันยังเลี้ยงดูเอาใจใส่แต่อรอาภาอย่างกับไข่ในหินสร้างความริษยาให้นางมากขึ้น นางพยายามมีลูกกับคุณอนุวัฒน์ เพื่อให้คุณอรพินท์หันมาสนใจบ้างหลายไปผ่านไปก็ยังไม่มีและคุณอนุวัฒน์ ก็ไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับนางเลยทั้งแต่คืนวันที่นางวางแผนจับเขา ทำให้นางต้องวางแผนทำให้ตัวเองท้อง นางแอบมีความสัมพันธ์กับเพื่อนชายคนสนิทจนท้อง แต่ก็วางแผนอย่างแนบเนียนให้คุณอนุวัฒน์ เข้าใจว่าอรสินีเป็นลูกของตน แต่แม้คุณอนุวัฒน์ จะเข้าใจว่ามีลูกด้วยกันแต่เขาก็ไม่เคยสนใจอรสินีเหมือนที่เอาใจใส่อรอาภาสักเท่าไหร่ ยิ่งทำให้นางเจ็บใจร้อนรนในอกมากขึ้นและหาทางกลั่นแกล้งอรอาภามาเสมอ ทั้งยังปลูกฝังความเกลียดชังให้อรสินีเกลียดอรอาภาด้วย

“ที่ฉันยอมให้แกทำใจจนครบทำบุญร้อยวัน แล้วยังให้แกเกาะฉันกินเป็นปีๆ นี่ก็นับว่าเมตตามากแล้วนะยะ ไม่มีเวลาแล้ว รู้ไหมว่าเรากำลังจะถังแตก หรือแกอยากให้บ้านของย่าแกถูกขายทอดตลาดหา..” อรอาภาส่ายหน้าทั้งน้ำตาอาบแก้มขาวผ่องความสวยงามของอรอาภาก็ยังเป็นที่ริษยาแก่นางด้วย

“ถ้าไม่อยากให้ฉันขายที่นี่ก็รีบตัดสินใจมา แต่ทางที่ดีฉันว่าให้แกเป็นเมียน้อยเสี่ยสงกรานต์ดีกว่าเขาเงินหนาจะมีเงินให้แกมีกินมีใช้ตลอดชาติฉันกับหนูอุ๋มจะได้สบายไปด้วย”

“แต่เดี๋ยวค่ะ.. ถ้านังหนูอ่อนไปเป็นเมียน้อยเสี่ยก็เท่ากับว่ามันจะต้องเด่นกว่าอุ๋มสิคะ เสี่ยจะต้องหลงมันปรนเปรอให้มันทุกอย่าง ไม่ได้ค่ะ ไม่ได้ๆ มันต้องไปเป็นเมียไอ้บ้านนอกนั่นจะดีกว่านะคะ” อรสินีเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางร้อนรนตวัดสายตามองอรอาภาอย่างไม่ชอบใจ

“เออนั่นสินะ ถึงพวกบ้านนอกมันจะให้เงินเราไม่เท่ากับเสี่ยสงกรานต์ให้แต่นังหนูอ่อนมันก็จะมาอยู่วงสังคมเดียวกับเรา ไม่ได้ๆ มันต้องไปอยู่บ้านนอกคอกนาไกลหูไกลตา เอาเป็นว่าฉันเลือกให้แกต้องแต่งงานกับไอ้ฝรั่งขี้นกบ้านนอกนั่น ไปเตรียมตัวเก็บข้าวของได้แล้ว อีกสามวันเขาจะมารับตัวแกไปบ้านนอก”

คุณพิสมัยพูดอย่างอารมณ์ดีที่สามารถผลักไสลูกของคนที่ตนเกลียดไปตกระกำลำบากอยู่บ้านนอกคอกนาได้ มันจะต้องตายทั้งเป็น คุณหนูอย่างมันจะต้องอกแตกตายแน่ๆ คุณพิสมัยคิดอย่างรื่นรมย์ ส่วนอรสินีมองใบหน้าที่เต็มด้วยคราบน้ำตาของอรอาภานิ่งใบหน้าสวยจัดที่ตบแต่งอย่างสวยงามเรียบเฉยเดาความรู้สึกไม่ออก

“นังอังกาบพาคุณหนูของมึงไปเก็บของไป๊”

“ค่ะคุณผู้หญิง คุณหนูขาไปเถอะค่ะ” อรอาภาเดินหงอยๆ ตาม นางอังกาบ แม่บ้านใหญ่ที่อยู่กับครอบครัวของตนมานานไปเงียบๆ

“คุณแม่ขาเรียบร้อยแล้วอุ๋มขอตัวไปเที่ยวกับเพื่อนๆ นะคะ”

หญิงสาวหันมายิ้มหวานให้ผู้เป็นแม่แล้วแบมือมาตรงหน้า คุณพิสมัยส่ายหน้ายิ้มๆ แต่ก็หยิบเงินให้ลูกสาวที่รักไป อรสินีก้มกราบมารดาอย่างสวยงามก่อนจะเดินลิ่วออกไปอย่างอารมณ์ดี

ก่อนรถเลี้ยวออกจากรั้วบ้านหลังงามอรสินีก็หันไปมองยังเรือนเล็กของบรรดาสาวใช้ที่อรอาภาได้ไปอาศัยอยู่หลังจากที่คุณอรพินท์เสียชีวิตมากว่าสี่ปีด้วยแววตาบางอย่างก่อนจะถอนใจหนักๆ แล้วขับรถออกไปเงียบๆ

ทางด้านคุณพิสมัยก็เดินไปมาอย่างหงุดหงิดงุ่นง่านเมื่อโทร. ไปหาทนายความเพื่อสอบถามเรื่องพินัยกรรมฉบับสุดท้ายของคุณอรพินท์แต่ทนายกลับบ่ายเบี่ยงบอกแต่เพียงว่าให้รอเวลาเท่านั้นซึ่งนางไม่รู้ว่าเวลานั้นคือเวลาไหน ก็คือเวลาที่อรอาภาอายุครบ 25 ปีบริบูรณ์ ซึ่งก็อีกปีกว่าๆ

นางรู้ว่ายายแก่นั่นต้องเก็บสมบัติที่มีค่าที่สุดไว้ให้กับหลานรักแน่นอน ทั้งบ้านหลังนี้และหุ้นอีกส่วนหนึ่งของบริษัทยักษ์ใหญ่ที่คุณหญิงอรพินท์เคยเป็นที่ปรึกษาให้กับประธานบริษัทแห่งนั้น สมัยสาวๆ คุณหญิงอรพินท์คือนักธุรกิจสาวมั่นที่เก่งกาจฉลาดเฉลียวและยังเคยอยู่ในรั้วในวังงานบ้านงานเรือนเรื่องทำอาหารก็ไม่เป็นรองใคร เรียกได้ว่าเป็นผู้หญิงที่สวยครบสูตรเลยทีเดียว

มูลค่าจากมรดกที่คุณหญิงอรพินท์ทิ้งไว้มีมูลค่ามหาศาลทีเดียวทั้งหุ้นจากบริษัทและกิจการต่างๆ ที่นางถือหุ้นอยู่รวมถึง เรือนรื่นรมย์ เรือนไทยหลังงามนั้นด้วย ซึ่งคุณพิสมัยคิดว่าคุณหญิงอรพินท์จะต้องมอบให้อรอาภา โดยเฉพาะเรือนไทยไม้สักทองทั้งหลังที่คุณหญิงอรพินท์อาศัยอยู่ตอนมีชีวิตซึ่งมันสวยงามและเต็มไปด้วยข้าวของมีค่าซึ่งนางลองคิดมูลค่ารวมๆ แล้วมันมหาศาลเลยทีเดียว ทั้งถ้วยชามเครื่องเรือนโบราณและเครื่องประดับต่างๆ ที่ถูกเก็บไว้อย่างดี ซึ่งบ้านหลังนั้นยังได้รับการดูแลอย่างดีและห้ามใครเคลื่อนย้ายหรือหยิบอะไรไปจากบริเวณบ้าน ตามข้อความที่ระบุในพินัยกรรมและเป็นข้อตกลงของนางกับคุณหญิงและคุณอนุวัฒน์

ตอนนั้นไม่น่ายอมง่ายๆ เลยเรา.. คุณพิสมัยคิดอย่างเจ็บใจที่ตอนยื่นข้อเสนอกับคุณอนุวัฒน์ให้ยกมรดกในส่วนของเขาทั้งหมดให้ตนแล้วนางจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรือนรื่นรมย์ของคุณหญิงอรพินท์ เพราะตอนนั้นคุณพิสมัยคิดว่าคุณหญิงอรพินท์ยกมรดกส่วนของตัวเองให้คุณอนัฒน์แล้วและไม่คิดว่าเรือนรื่นรมย์จะมีมูลค่ามากกว่าทรัพย์สินที่คุณอนุวัฒน์เสียอีก ซึ่งข้อตกลงนี้ทุกคนในบ้านก็รับรู้และช่วยกันรักษามรดกชิ้นนี้ไว้อย่างดีเหมือนตอนที่เจ้าของยังมีชีวิตอยู่