บทที่ 7 ไม่กล้ายอมรับความจริง

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น

ภายในโถงกว้างของคฤหาสน์หลังใหญ่

อัศวินนอนตาแป๋วอยู่ในอ้อมกอดแม่กำลังอุ้มพาลูกเดินชมรอบ ๆ พื้นที่คฤหาสน์หลังใหญ่เพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ เด็กน้อยมองแต่หน้าแม่ที่พูดคุยด้วยและกำลังจดจำรอยยิ้มของแม่ในสมองเล็ก ๆ เป็นความผูกพันของสายใยแม่ลูกที่เชื่อมถึงกัน

หมอธนาสวมเสื้อยืดคอปกกางเกงขาสั้นสบาย ๆ ในวันหยุดซึ่งนาน ๆ ทีคนงานยุ่งจะได้หยุดพัก แม้จะแต่งตัวง่าย ๆ ธรรมดาทว่าผิวพรรณขาวใบหน้าหล่อตี๋สะอาดสะอ้านก็ยังทำให้ดูออกว่ามีฐานะดี อัญญารินทร์เห็นสามีกำลังจะเดินมาก็หันหลังพาลูกเดินหนีทันที

“พาลูกรับแสงแดดอ่อน ๆ ได้นะแรก ๆ ประมาณสักสิบห้านาทีแต่ไม่เกินสามสิบนาที ลูกจะได้รับวิตามินดีช่วยในการดูดซับแคลเซียมมีผลดีกับกระดูกและฟัน”

“ค่ะ” เธอตอบห้วน ๆ ไม่ค่อยอยากเห็นหน้าสามี ธนาเดินเข้ามาใกล้มองลูกชายนอนตาแป๋วแล้วเผลอยิ้มก่อนจะรีบหุบยิ้มลงแล้วเขี่ยปลายนิ้วดันชายแขนเสื้อเธอขึ้นเห็นรอยนิ้วแดงเห่อบนเรียวแขนขาวบอบบางของภรรยา

“ทายาที่ให้ไปหรือเปล่า?”

“ไม่ได้ทาทิ้งถังขยะไปแล้ว” เสียงหวานขุ่นเคืองเบี่ยงแขนออกห่างไม่ให้เขาแตะตัว เขามองภรรยาหน้าง้ำงอด้วยสีหน้าเรียบเฉยก่อนจะได้ยินเสียงของวีณาดังขึ้นข้างหลัง

“ดีจัง วันหยุดธนาช่วยหนูแบมเลี้ยงลูกแต่เช้าเลย”

“ผมกำลังจะออกไปข้างนอก” เขาปรายตามองไปทางวีณาที่สวมชุดออกกำลังกายเดินคู่กันกับภัตชาติ

“อ้าว จะไปไหนล่ะนาน ๆ ทีจะหยุดไม่อยู่กับลูกหน่อยเหรอ”

“ไปหาขนมเค้กกินที่ร้าน....” เพียงแค่กำลังจะเอ่ยถึงชื่อร้าน วีณาก็สะดุ้งรู้ทันรีบพุ่งสุดตัวเกาะแขนลูกชาย

“ธนาแม่นึกได้ว่ามีเรื่องจะคุยด้วยไปคุยกับแม่หน่อยนะ” วีณายิ้มแหยการละครกึ่งดึงกึ่งบังคับให้ลูกไปกับตน อัญญารินทร์หน้าเศร้ารู้สึกหวิว ๆ สะเทือนใจเพราะรู้ว่าดีว่าเขาจะไปร้านของคนรักเก่า

สนามหญ้าหน้าบ้าน

วีณาดึงลูกชายตัวสูงใหญ่ให้ตามมายังสนามหญ้าหน้าบ้านเพื่อไม่ให้ใครได้ยินการสนทนา

“จะไปไหนก็ไม่ต้องพูดหมดได้ไหม รักษาน้ำใจหนูแบมเขาหน่อย”

“ครับ” เขาตอบรับหน้านิ่งไม่รู้สึกรู้สา วีณาถอนหายใจเหนื่อยหน่ายกับความหมางเมินของลูกชายเต็มทน

“อย่าเป็นแบบนี้สิลูก แม่อยากเห็นธนาลูกชายที่น่ารักขี้อ้อนยิ้มเก่งคนเดิมของแม่”

“แม่เป็นคนทำให้ผมเป็นแบบนี้ แม่พรากตัวตนและผู้หญิงที่ผมรักไปแล้วจะมาเรียกร้องอยากให้แก้วที่แตกกลับมาสมบูรณ์เหมือนเดิม มันได้เหรอครับ” คิ้วเข้มขมวดมองแม่ที่รักด้วยแววตาปวดร้าวผ่านกรอบแว่นสายตา

“แม่ทำทุกอย่างเพื่อลูกทั้งนั้น” วีณาหน้าเสียน้ำเสียงสั่นเครือทุกสิ่งที่ทุ่มเทก็เพราะความห่วงใยและปรารถนาดีต่อลูกชายสุดที่รักเพียงคนเดียว

“ความหวังดีของแม่ฆ่าผมให้ตายทั้งเป็นไปแล้ว” เขากะพริบตาถี่กลั้นน้ำใสที่เอ่อเคลือบดวงตาไม่ให้ไหลแล้วหลับตาลงข่มใจให้นิ่ง

“ผมกำลังจะไปที่ที่ทำให้มีความสุขไม่อยากอารมณ์เสียไปมากกว่านี้” เท้าหนักก้าวถอยห่างจากแม่ไปเรื่อย ๆ แล้วเดินไปขึ้นรถคันหรูแล้วขับรถแล่นออกไปจากคฤหาสน์ วีณายืนมองหน้าเสียถามตัวเองซ้ำ ๆ ” ฉันทำอะไรลงไป”

หมอธนาขับรถยนต์คันหรูออกมาจากเมืองกรุงมาถนนเส้นหลักผ่านชานเมืองไปยังจังหวัดที่ร้านพลอยลดา คาเฟ่ต์ตั้งอยู่

ภายในร้านพลอยลดา คาเฟ่ต์

พลอยลดาชะเง้อมองจากกระจกเล็ก ๆ ของร้านเห็นหมอธนายืนส่องอยู่หน้าตู้เคาน์เตอร์ขนมเค้กและครัวซองหลากหลายอยู่ในนั้น ร่างเล็กสวมเสื้อยืดกางเกงยีนส์รองเท้าผ้าใบทะมัดทะแมงเดินออกมาจากโซนห้องครัวมาต้อนรับอดีตชายคนรักที่หน้าเคาน์เตอร์

“ขับรถมาไกลขนาดนี้เพื่อมาซื้อแค่ขนมเค้กกับครัวซองเหรอคะ?”

“ก็ไม่มีขนมเค้กกับครัวซองร้านไหนจะอร่อยถูกปากรสชาติถูกใจพี่เหมือนที่ร้านพลอย” ธนาเหลือบมองกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย

“ถ้าภรรยามาได้ยินมันจะไม่ดีนะคะ” พลอยลดาน้ำเสียงเรียบนิ่งไม่ค่อยอยากเจอคนรักเก่าและความทรงจำเดิม ๆ ที่ทำให้เจ็บ

“เขาไม่รู้สึกอะไรหรอก”

“ถึงขนาดมีลูกด้วยกันไม่มีทางไม่รู้สึกหรอกค่ะ”

“มันก็แค่เรื่องบนเตียงแล้วบังเอิญท้อง” กายหนาเหยียดตรงกลืนน้ำลายลงคอลำบาก

“ผู้ชายอาจจะมองว่าฉาบฉวยแค่สนุก ๆ แต่สำหรับผู้หญิงเปลืองตัวยังพอไหวแต่การมีลูกคนเป็นแม่ต้องเสียสละมากนะคะ ยิ่งคุณหนูเพอร์เฟคอย่างคุณแบมยังใช้ชีวิตหรูหราสนุกสนานกับเงินทองได้แต่ต้องมาสะดุดเพราะกลายเป็นแม่คน งานก็ต้องทำคนรอบข้างก็จอมปลอมใส่หน้ากากเข้าหากัน ไหนจะต้องดูแลลูกเล็กอีกมันหนักนะคะ ถ้าต้องเผชิญเรื่องพวกนี้คนเดียว”

เธอร่ายยาวเตือนสติผู้ชายที่ไม่รู้ว่าผู้หญิงต้องแบกรับอะไรหนักกว่าผู้ชายหลายเท่า ซึ่งเธอเข้าใจดีเพราะแม่ของเธอเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวกว่าจะเลี้ยงเธอมาจนโตแม่ต้องทุ่มเทพลังกายและพลังใจอย่างหนักเพื่อลูกของตัวเอง

“พี่ทำมากไปกว่านี้ไม่ได้”

“สักนิดก็ไม่ได้เหรอคะอย่างน้อยก็ฮีลใจภรรยา”

“พี่ไม่ชอบฝืนใจตัวเอง”

“ไม่อยากฝืนเลยไม่ใส่ใจภรรยาที่พี่ไม่รัก แต่มีอะไรกับคุณแบมจนมีลูกหนึ่ง พี่คงฝืนใจทำน่าดูเลยนะคะ”

“เรื่องลูกคือเซ็กซ์ที่ผิดพลาด”

“มีคำว่าผิดพลาดในทฤษฎีของอาจารย์หมอธนาด้วยเหรอคะ คนที่เป๊ะทุกเรื่องอย่างพี่ผิดพลาดได้ยังไง” พลอยลดานิ่วหน้ากระแหนะกระแหนคนที่ไม่ชอบฝืนใจตัวเองและระวังตัวอย่างเขาแทบไม่มีทางเป็นไปได้ที่จะพลาดทำให้ภรรยาท้อง

ธนาอึกอักสายตาหลุกหลิกสับสนพลอยลดามองจ้องจับสังเกตว่าเขามีท่าทางเปลี่ยนไปมากจากคนที่เธอเคยรู้จัก

“พลอยพูดจี้ใจดำไปเหรอคะ?”

“พี่ยังยืนยันว่าคือความผิดพลาด ตัวพี่ก็ยังรักพลอยเหมือนเดิม” เขาจ้องมองสบสายตาสวยอย่างแน่วแน่มั่นคง

“พี่ธนาไม่เหมือนเดิมมานานแล้วค่ะ” พลอยลดาแย้งขึ้นมองออกว่าเขาไม่ใช่คนเดิมที่รักเธอแต่มีคนอื่นมาแทนในใจของเขา เพียงแค่เขาไม่กล้ายอมรับความจริง....