ตอนที่ 6 ผัวไม่ดีก็ต้องทน

ช่วงเย็นหลังเลิกงาน

ห้องอาหารกว้างขวางของครอบครัว

บนโต๊ะกระจกยาวเต็มไปด้วยอาหารหลากหลายชนิด สำหรับช่วงคุณ ๆ ในบ้านที่รวมตัวรับประทานอาหารเย็นร่วมกันทุกวันศุกร์ ซึ่งทำมาตั้งแต่สมัยคุณตาคุณยายยังมีชีวิตสืบเนื่องมาจนถึงตอนนี้แม้คุณตาจะจากไปเกือบหกเดือนทุกคนในบ้านก็ยังทำตามเหมือนเดิม

วีณาคอยตักอาหารเอาอกเอาใจทัตชาติ เมลินดานั่งคุยโทรศัพท์ไปกินไปไม่ค่อยอยากพูดคุยกับคนบนโต๊ะอาหาร อัญญารินทร์นั่งใกล้กับธนาที่เฉยเมยเหมือนไม่มีเธอนั่งอยู่ข้าง ๆ

“ธนาช่วยแกะกุ้งแม่น้ำให้หนูแบมหน่อยสิลูก หนูแบมเขาชอบ” วีณาเอ่ยขึ้นอย่างยิ้มแย้ม

“ผมไม่อยากมือเปรอะ ถ้าชอบกินก็แกะเองสิครับ” สีหน้าเขาเรียบเฉยรับประทานอาหารต่ออย่างเย็นชา ทัตชาติเหล่มองแล้วลอบยิ้ม

“เอ่อมาเดี๋ยวแม่แกะให้นะ”

“ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่แบมแกะได้ ขอบคุณนะคะ” อัญญารินทร์เอ่ยห้ามยิ้มอ่อนให้แม่สามี ธนาวางช้อนส้อมลงดื่มน้ำแล้วเช็ดปากเบา ๆ ก่อนจะเขวี้ยงระเบิดปัญหาใส่ภรรยา

“ทุกคนครับ เมื่อคืนนี้แบมบอกว่าอยากหย่ากับผม”

“หย่าไม่ได้นะ!” เสียงผู้ใหญ่ในบ้านดังประสานพร้อมเพรียงกันแม้แต่เมลินดาที่คุยโทรศัพท์อยู่ก็ร้องห้าม

“ถ้าหย่าสินทรัพย์จะถูกบริจาคให้การกุศลถึงเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์เลยนะคะ” วีณาสีหน้าเคร่งเครียดเพราะก่อนแต่งงานคุณตาได้ให้เซ็นสัญญาไว้ว่าห้ามหย่าภายในห้าปีไม่อย่างนั้นมรดกจะถูกแบ่งให้กับการกุศลเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ ทัตชาติขบกรามมองจ้องธนาสลับกับอัญญารินทร์

“โง่ซ้ำโง่ซากนะแกเนี่ย โง่ตั้งแต่เลือกผัวจนถึงตอนจะหย่ากับผัว มีพ่อเป็นถึงดอกเตอร์ผู้เชี่ยวชาญทางด้านเศรษฐกิจดีเอ็นเอความฉลาดไม่ตกมาถึงแกบ้างหรือไง” เมลินดาทิ่มปลายนิ้วบนขมับลูกสาวซ้ำ ๆ อัญญารินทร์เอนหน้าหนีขุ่นเคือง

“มีแต่คนบอกว่าหนูได้แม่มาเยอะนี่คะ ทั้งความสวยและสมองหนูคงได้ดีเอ็นเอแม่มาเยอะจริงๆ”

“ก็แน่ล่ะฉันเป็นคนสวยระดับดาวมหาวิทยาลัยใคร ๆ ก็มาตามจีบแกโชคดีที่ได้ความสวยของฉันไปเต็ม ๆ ” เมลินดาเชิดหน้าลำพองใจในความสวยสมัยสาว ๆ และยังคงสวยไม่สร่างแม้จะมีอายุอานามมากขึ้นก่อนจะนึกได้ว่าลูกสาวพูดว่าได้ความสวยกับสมองของแม่มาเยอะ เมลินดากระชากแขนลูกสาวให้หันมาทันที

“เดี๋ยวนะ แกบอกว่าได้สมองจากฉันไปเยอะแต่ฉันเพิ่งด่าแกว่าโง่”

“.....” อัญญารินทร์ตอบด้วยแม่ด้วยการยกยิ้มมุมปากรวมไปถึงคนบนโต๊ะอาหารก็ลอบขำเมลินดาที่รู้ตัวช้า

“แกมันชอบทำให้ฉันขายขี้หน้าจริง ๆ อีเด็กบ้า” แม่บีบแขนลูกสาวแน่นด้วยความโมโห ธนาเอียงมองเห็นแขนเธอถูกบีบจนอัญญารินทร์นิ่วหน้าด้วยความเจ็บแต่เขาก็เลือกที่จะไม่ช่วย ทัตชาติเอือมกับญาติผู้น้องคุยแต่อะไรไร้สาระจึงแทรกขึ้น

“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ เอาเรื่องหย่าดีกว่าถึงยังไงทั้งสองคนก็หย่ากันไม่ได้เงินที่เหลือแค่ร้อยล้านจะแบ่งให้ทุกคนเท่า ๆ กันมันไม่พอแน่และจะมีปัญหาตามมาอีกมากมายไม่รู้จบไม่ว่าแบมจะไม่พอใจอะไรธนาก็ต้องอดทนเอาไว้ อย่าให้ความต้องการส่วนตัวสำคัญกว่าคนอื่น คนเป็นใหญ่ใจต้องนิ่งเอาแต่ใจไม่ได้ แบมควรจะเข้าใจข้อนี้ อย่าให้คุณตาที่เชื่อมั่นว่าแบมจะรักษาและทำให้ครอบครัวเราเติบโตต้องพังเพราะความอ่อนแอของแบม”

ทัตชาติจ้องมองนิ่งคำพูดเชือดเฉือนโยนปัญหาและต้องอดทนต่อความเจ็บปวดให้อัญญารินทร์รับผิดชอบแบกรับไว้เพียงคนเดียว หน้าสวยแดงก่ำน้ำตารื้นฝืนทนกำมือแน่นเกร็งคอโมโหแต่ไม่อาละวาด ธนาก้มหน้าเหล่มองภรรยาอดทนจนตัวสั่นเกร็งจึงเคลื่อนมาแตะแขนของเธอที่อยู่ใต้โต๊ะเบา ๆ อัญญารินทร์หันมาค้อนขวับแววตาแข็งกร้าว

“ขี้ฟ้องนัก พอใจหรือยัง” เธอกัดฟันกรอดโมโหคนหาเรื่องให้เธอถูกตำหนิ ธนามองเธอด้วยสายตาเรียบเฉยค่อย ๆ ถอนมือออกไม่ให้ใครเห็นว่าเขาแตะแขนเธอ

“อยากหย่าเองช่วยไม่ได้” เสียงทุ้มกับสีหน้าของเขาช่างว่างเปล่าไม่รู้สึกแยแสภรรยาเลยสักนิด อัญญารินทร์เม้มปากน้ำร่วงเหมือนถูกรุมแต่ไม่มีใครสักคนที่คิดปกป้อง ทัตชาติลอบมองเหยียดตักอาหารรับประทานที่วีณาตักมาเอาใจ

“ห้ามแกคิดเรื่องหย่าอีก ถ้าผัวไม่ดีก็ต้องทนให้ได้อย่าทำให้ฉันเดือดร้อนเพราะความสัมพันธ์ห่วย ๆ ของพวกแก” เมลินดาคลายมือแขนขาวของลูกสาวแดงเป็นรอยนิ้ว อัญญารินทร์เช็ดน้ำตาตัวเองแล้วรีบกลั้นไม่ให้ไหลร้องไปก็เท่านั้นไม่มีใครเห็นใจเธอสักนิด.......

ภายในห้องนอนน้องอัศวิน

พี่เลี้ยงรับคุณหนูอัศวินมาจากอัญญารินทร์ที่ให้นมลูกเสร็จ จากนั้นแม่ลูกอ่อนก็เอนกายลงนอนอ่อนเพลียกับเรื่องราวแย่ ๆ ที่รบกวนจิตใจ

“ยาทาแก้ฟกช้ำอยู่บนหัวเตียงนะคะ” ปุ้นค่อย ๆ วางคุณหนูลงนอนบนเบาะแล้วห่มผ้าให้อย่างเบามือ อัญญารินทร์หันมองสงสัย

“รู้ได้ไงว่าฉันต้องใช้?”

“คุณธนาเอามาให้ตอนคุณแบมอาบน้ำค่ะ และกำชับให้บอกคุณแบมว่าให้ทาก่อนนอน” ปุ้นพูดพลางเดินไปนั่งลงจัดที่นอนที่อยู่ข้างเตียงเล็ก

อัญญารินทร์เหลือบมองขวดยาทาแก้ฟกช้ำแล้วหันหลังหนีข่มตานอนหลับแต่ใจก็ยังพะวงต้องพลิกตัวกลับมามองขวดยาแก้ฟกช้ำอีกครั้งแล้วลุกนั่งหยิบมาดูอย่างขุ่นเคือง ต้นเหตุที่ถูกแม่บีบแขนก็เพราะสามีตัวดีขี้ฟ้องแล้วจะมาทำหวังดีเอายามาให้ทามันน่าโมโหนัก หน้าสวยง้ำงอขว้างขวดยาแก้ฟกช้ำลงถังขยะที่ปลายเท้าแล้วเอนตัวนอนไปพร้อม ๆ กับอารมณ์ขุ่นมัว