ตอนที่ 9 สามีของเพื่อน

ช่วงเวลาหลายวันที่ผ่านมา

หลังจากคืนนั้นความห่างเหินของสามีภรรยาที่เคยมีน้อยนิดยิ่งทิ้งระยะห่างกันหนักขึ้น จากที่เคยเดินสวนกันได้บ้าง เข้ามาหาลูกและรับประทานอาหารร่วมกันในวันศุกร์ก็ห่างหายไปด้วยข้ออ้างของทั้งเธอและเขา ทางผู้ใหญ่ในบ้านรับรู้ถึงการต่างคนต่างอยู่ของสามีภรรยาแต่ไม่มีใครก้าวก่ายและปล่อยให้เป็นเรื่องธรรมดาของคนที่อดทนอยู่ด้วยกันเพียงเพื่อผลประโยชน์จนกว่าจบห้าปีถึงสามารถหย่าร้างกันได้

โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง

ธนาสีหน้าอิดโรยออกจากห้องผ่าตัดเดินมากดน้ำแร่ในตู้อัตโนมัติแล้วแหงนหน้าขึ้นกระดกน้ำดื่มดับกระหายโดยไม่รู้ตัวว่ามีหญิงสาวสวมชุดกาวน์ยืนมองลูกกระเดือกของเขาตอนกลืนน้ำลงในลำคอแล้วเผลอเม้มริมฝีปากสายตาแพรวพราวเคลิบเคลิ้มไปกับกายกำยำของชายหนุ่มที่หลงรักมาตั้งแต่เข้าเรียนแพทย์ ทว่ากลับมีพลอยลดาเป็นตัวขวางด่านหัวใจให้ไม่สมหวัง จนกระทั่งหมอพลอยกับหมอธนาเลิกราคนมีความหวังก็เดินหน้ารุกคืบเข้าหาเกือบเต็มที่แต่ดันโดนเพื่อนรักตัดหน้าได้ครอบครองเขาไปเป็นสามีอย่างเต็มตัว เจนสุดาหมั่นไส้ความโชคดีของเพื่อนสนิทอย่างอัญญารินทร์เสมอคนอะไรเกิดมาชีวิตดีเลิศหรูไม่เคยต้องลำบากฝ่าฟันและยังได้หมอธนาผู้หล่อเหลาผิวพรรณขาวสะอาดมีเสน่ห์พ่วงด้วยฉลาดแสนเพอร์เฟคไปครอบครอง

ธนาดื่มน้ำอึกใหญ่เมื่อดับกระหายหน้าที่หงายขึ้นก็เอนลงมามองตรงเห็นเจนสุดากำลังยืนยิ้มกรุ้มกริ่มแววตาเป็นประกายแล้วบิดไปมาคล้ายเขินอายตัวเขา สายตามีเสน่ห์ของธนาจ้องมองผมตรงดำยาวสลวยและการแต่งหน้าโทนส้มริมฝีปากสีส้มอ่อนเคลือบด้วยลิปกลอสมันวาวคล้ายกับพลอยลดา ส่งผลให้เขานิ่งงันมองเคลิ้มคล้ายตกอยู่ในภวังค์ เจนสุดาอมยิ้มชอบใจก้มหน้ายกปลายนิ้วเก็บผมที่รวบไว้อยู่แล้วทัดหูหัวใจดวงน้อยเต้นแรงแทบอยากจะกรี๊ดออกมาดัง ๆ เมื่อเห็นสายตาหวานฉ่ำที่เขามองเธอ

“ขอกดน้ำดื่มหน่อยค่ะ” เสียงหวานแผ่วเบาเหลือบมองกระมิดกระเมี้ยน

“อ๋อ” กายหนาก้าวถอยพึ่งรู้ตัวว่ายืนบังหน้าตู้กดน้ำอัตโนมัติ เจนสุดาเยื้องย่างมาหน้าตู้กดน้ำดื่มอัตโนมัติพลางทอดสายตาหว่านเสน่ห์

“ตอนนี้เจนกำลังจะสอบอาจารย์หมออาจต้องรบกวนขอความรู้และคำแนะนำจากพี่หน่อยนะคะ”

“ได้สิแต่ต้องล่วงหน้านะช่วงนี้พี่งานเยอะ”

“ขอบคุณค่ะ” เธออมยิ้มแก้มแทบปริแล้วเอื้อมไปหยิบขวดน้ำแร่ที่ช่องรับ ก่อนจะหันมาพูดคุยแต่ธนากลับไม่อยู่ตรงนั้นและเดินไปโดยไม่บอกกล่าว เธอหน้าเหวอ ไปชั่วครู่แล้วรีบเดินเร็วตามเขาไปติด ๆ

“แบมเป็นยังไงบ้างคะ ตั้งแต่คลอดลูกน่าจะสองเดือนแล้วแบมหายหน้าหายตาไม่เข้ามาโรงพยาบาลเลย”

“แบมยุ่งอยู่กับการเลี้ยงลูก ถ้ามีเวลาเจนแวะเข้าไปหาที่บ้านก็ได้นะ แบมจะได้ไม่เหงา” เขาเอียงมองพร้อมกับก้าวเดินกลับห้องทำงาน

“แบมจะให้เจนไปเหรอคะ ถึงเป็นเพื่อนกันแต่ถ้าไปรบกวนเวลาส่วนตัวเขาคงวีนใส่ นิสัยลูกคนรวยก็อย่างนี้แหละค่ะ ไม่ค่อยเห็นหัวใครนึกจะวีนโวยวายก็ทำแบบไม่สนความรู้สึกของคนอื่น” เจนสุดาพร่ำบ่นเหน็บเพื่อนนิสัยแย่เพื่อเป่าหูสามีเพื่อนแต่ธนากลับเดินเฉยทำเหมือนไม่ได้ยินเสียงบ่นของเธอ

“............”

“พี่ธนาคงเจอมาเยอะรับมือกับนิสัยแย่ ๆ ของแบมได้ยังไงคะเนี่ย”

“ถึงแบมจะหงุดหงิดง่ายไปบ้างแต่แบมไม่เคยพูดถึงคนอื่นในทางลบโดยเฉพาะกับเพื่อนสนิท” เสียงทุ้มนุ่มลึกเหล่มองเพื่อนภรรยาตัวเสี้ยมแล้วเดินเร็วเพื่อปลีกตัวออกห่าง

เจนสุดาชะงักหยุดเดินหน้าเสียรู้ตัวว่าเข้าหาผิดทาง จากที่ดูภายนอกเขาไม่ใส่ใจภรรยาจึงทำให้คิดว่าสามารถพูดข้อเสียของภรรยาเขาได้แต่ผลที่ได้รับคือเขาพูดปกป้องภรรยาและแขวะเธอจนรู้สึกแย่ไม่กล้าเดินตามเขาไปอีก

ทางด้านธนาก้าวเดินต่อไปไม่แยแสคนข้างหลังที่ยืนจับจ้องขุ่นเคือง สักพักเจนสุดาก็ได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงดังเข้ามาใกล้จึงหันขวับไปมองเห็นเมลินดาเดินสวยสง่าบนรองเท้าส้นสูงใบหน้าเย่อหยิ่งเชิดขึ้นคล้องกระเป๋าแบรนด์หรูไว้ในแขน

“หมอเจนยืนมองส่งสายตาให้กับผู้ชายที่มีลูกเมียแล้วดูจะไม่เหมาะมั้ย” เมลินดากวาดสายตามองเพื่อนลูกหัวจรดเท้าอย่างหมั่นไส้เพราะเมื่อครู่บังเอิญเห็นตอนธนาดื่มน้ำแล้วเพื่อนลูกเงยมองสามีเพื่อนตาหวานฉ่ำแล้วกัดริมฝีปากเม้มไปมาทำเหมือนว่ากำลังมันเขี้ยวลูกเขยของเธอ

“เจนไม่ได้ส่งสายตาให้ผู้ชายนะคะ ผู้ชายต่างหากที่มองเจนตาไม่กะพริบ” เจนสุดายกยิ้มท้าทายแน่วแน่

“ก็เธอเล่นลอกเลียนแบบหมอพลอยซะขนาดนี้ธนาก็ต้องมองอยู่แล้ว จะบอกให้นะคนอื่นเขาดูออกว่าเธอกำลังคิดไม่ซื่ออยากเป็นภรรยาผู้บริหารระดับอาจารย์หมอที่กำลังจะได้ตำแหน่งดอกเตอร์มาพ่วงด้วย นั่นก็ถือว่าเธอเลือกผู้ชายได้ดี แต่ช่วยมีศักดิ์ศรีหน่อยนะไม่ใช่มักง่ายเอาสามีของเพื่อนมาเป็นของตัวเอง” เมลินดาเบะปากเหยียดสะบัดผมยาวสลวยใส่เพื่อนลูกแล้วหันหลังเดินนวยนาดทิ้งสะโพกห่างออกไป เจนสุดาตาขวางหน้าชากับคำดูถูกของผู้ร่ำรวย

“ปากดีไปเถอะอีแก่ ฉันแย่งผัวลูกแกมาได้เมื่อไหร่จะเฉดหัวไล่แกตกเก้าอี้บริหารเป็นคนแรก” มือเรียวกำขวดน้ำแร่ในมือแน่นข่มความขุ่นมัวในใจชนะพวกมันเท่านั้นที่เธอต้องการ......

ภายในห้องทำงานของหมอธนา

ธนานั่งลงเช็กรายงานต่าง ๆ รวมถึงตารางรายชื่อก่อนการประชุมสำคัญของผู้บริหารและผู้ถือหุ้นในช่วงบ่ายวันนี้ซึ่งเขาแปลกใจว่าทำไมไม่เห็นชื่อของอัญญารินทร์”

“คุณดาทำไมไม่มีรายชื่อคุณแบมเข้าประชุมวันนี้?” เขาติดต่อไปยังเลขาประธานกรรมการบริหารทันที

“คุณทัตชาติแจ้งมาว่าคุณแบมอยากลาพักเลี้ยงลูกและไม่อยากให้ใครรบกวน ดิฉันจึงไม่ได้ส่งอีเมลหรือโทรแจ้งเรื่องการประชุมกับคุณแบม”

“งั้นแบมก็ไม่รู้ว่าจะมีประชุมวันนี้”

“ใช่ค่ะ ดิฉันทำตามที่คุณทัตชาติแจ้งมาค่ะ” นิดาเลขาเก่าแก่ตั้งแต่รุ่นคุณตารีบตอบกลับเกรงว่าจะถูกตำหนิเพราะเธอทำตามคำสั่ง ธนากดตัดสายนั่งหน้าขรึมเงียบ ๆ เพียงลำพัง.......................