ตอนที่ 5 เราหย่ากันไม่ได้

กายหนายืนขึ้นหันหลังจะก้าวเดินไป อัญญารินทร์เงยมองแววตาสั่นไหวเขาช่างใจดำขนาดพูดเรื่องหย่ายังไม่สะทกสะท้านอะไร

“อย่าเดินหนี จะหนีทุกครั้งที่เถียงกันหรือไง”

“ถ้าพี่อยู่ให้เห็นแบมก็ยิ่งอารมณ์เสีย”

“ก็หย่าสิจะได้ไม่ต้องทนเห็นหน้ากัน” เธอเสียงแข็งขึ้นเกินอดกลั้น ส่วนเขาก็เสียงดังหงุดหงิด

“แบมก็รู้ว่าเราหย่ากันไม่ได้!”

“แอะ แอะ แง.......” ลูกน้อยผวาตื่นขึ้นมาร้องไห้ ทั้งสองหยุดเถียงหันมองไปทางพร้อมกัน ธนารีบโน้มลงช้อนตัวลูกมาโยกกล่อมโอ๋แต่ก็ไม่เป็นผล

“สงสัยจะหิว” เธอเสียงอ่อนลงก่อนจะยื่นมือขอลูกเพื่อเข้าเต้า เขาค่อย ๆ ส่งลูกให้เธอแล้วยังยืนมองอยู่ตรงนั้น อัญญารินทร์ปลดกระดุมเสื้อจะควักเต้าแม่ลูกอ่อนออกมาแต่ชะงักนิ่วหน้ามองสามี

“จะให้นมลูก”

“ก็ให้สิ”

“พี่จะยืนดูทำไม?”

“พี่จะดูว่าแบมให้นมลูกเป็นหรือยัง” กายหนาหย่อนก้นนั่งลงขอบเตียงนั่งจ้องหน้ามึนไม่รู้สึกรู้สาว่าภรรยาอายที่เขานั่งดู

“ไม่ต้องมานั่งจับผิด แบมให้ลูกกินนมมาหลายอาทิตย์จนนมจะยานหมดล่ะทำไมจะให้ไม่ได้”

“ก็ยังไม่ยานนี่ รีบให้นมลูกเถอะร้องไห้เสียงแห้งแล้ว” สายตามีเสน่ห์จ้องมองไปยังหน้าอกอิ่มของภรรยาตาเป็นมัน อัญญารินทร์ขมวดคิ้วเบื่อคนมึนเลยเขยิบตัวหันหลังให้กับเขา แล้วควักเต้านมมาออกมาให้ลูกดูดอย่างหิวโหย เธอก้มมองลูกแล้วอมยิ้มเขี่ยแก้มบอบบางเล่นด้วยความเอ็นดู สักพักเธอรู้สึกว่าฝ่ามืออุ่นแตะที่ไหล่แล้วค่อย ๆ ดึงปกเสื้อของเธอออกทีละนิดก่อนจะโน้มลงจูบหัวไหล่ขาวเนียนแผ่วเบาริมฝีปากอุ่นจูบสัมผัสวาบหวามค่อย ๆ เคลื่อนงับไหล่เนียนไปจนทั่ว

“อย่ามาแตะตัวแบม” หน้าสวยง้ำงอเสียงดุไหล่บางเบี่ยงหนีอย่างหงุดหงิด เขาหยุดนิ่งไปชั่วครู่แต่ยังคงกดจูบไหล่ขาวไล่ไปซอกคอเรียวอีกทั้งยังสอดมือบีบเคล้นหน้าอกอวบอิ่มอีกข้างของภรรยา

“พี่ธนา!” ศอกแหลมกระแทกซี่โครงสามีแรงจนเขาจุกยอมผละห่างออกมามองเคือง

“เล่นตัว”

“อย่าทำรุ่มร่าม เอามือออกไปจากหน้าอกแบมด้วย” คิ้วเรียวขมวดเอียงมองไม่สบอารมณ์ก่อนจะเอาลูกน้อยที่กินอิ่มออกจากเต้าแล้วนั่งทำให้เรอ ธนาจ้องมองลูกกินอิ่มนอนหลับแล้วหายใจฟึดฟัดอยู่ข้างหลังเธออยู่สักพัก อัญญารินทร์ปรายตามองเอือมก่อนจะเขยิบตัววางลูกที่หลับใหลลงบนเบาะนอน

“แบมอยากหย่า ไม่ไหวจะหลอกตัวเองและต้องทนกับสามีที่รักผู้หญิงคนอื่นมากกว่าลูกเมีย”

“ไว้ค่อยคุยกัน” เสียงทุ้มแผ่วลงตาหวานฉ่ำค่อย ๆ โน้มจะจูบปากนุ่มแต่เธอเบือนหน้าหนี

“แบมไม่อยากท้องอีก”

“พี่หลั่งข้างนอกจะได้ไม่ท้อง” เขายังหน้ามึนเคลื่อนเข้าใกล้คลอเคลียแก้มเนียน เธอนิ่วหน้าแววตาเศร้าฝืนทนไม่ไหวผลักเขาให้ห่างตัว

“แบมไม่อยากนอนกับพี่อีก แบมเสียใจทุกครั้งที่เรามีอะไรกัน ไม่ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้งพี่ก็คิดว่ามีอะไรกับพี่พลอยไม่ใช่แบม!”

“ถ้าไม่แทนพลอยก็เอาไม่ลง”

“ก็ไม่ต้องเอา! รู้ตัวไหมว่าตัวเองมันเหี้ย พออยากก็มาเอาแล้วครางชื่อเมียเก่าเสร็จก็ไป มันเหมือนกระชากแบมให้ตกเหวใช้ชีวิตน่าสมเพชไปวัน ๆ แบมจะไม่ทนเป็นอีตัวของพี่อีก ออกไปจากชีวิตแบมสักที” อัญญารินทร์ตะคอกแววตาแข็งกร้าวน้ำตาไหลระเบิดอารมณ์โมโหกับสิ่งที่ต้องทนมาตลอดจนตัวสั่น ธนาขบกรามแน่นจ้องตาภรรยาเกรี้ยวกราดมีทีท่าว่ายังไงก็ไม่ยอม

“แน่ใจนะว่าต้องการแบบนี้”

“ใช่”

“นอนพักซะ พรุ่งนี้ตื่นมาจะได้มีสติคิดทบทวนว่าเรื่องหย่าของเรามันกระทบกับชีวิตใครบ้าง ไม่ใช่อยากแต่งก็แต่งอยากหย่าก็หย่ามันไม่ง่ายขนาดนั้น”

“มันจะไม่แย่ถึงขั้นหย่า ถ้าพี่หันมาใส่ใจดูแลแบมกับลูกบ้าง” เสียงหวานสั่นเครือมีความหวังว่าเขาจะปรับเปลี่ยนพฤติกรรมให้ดีขึ้น

“พี่ไม่ชอบฝืนใจตัวเอง” กายหนายืนขึ้นพูดอย่างเฉยชา

“คนเลว” ริมฝีปากบางสั่นระริกแค่ขอความใส่ใจไม่ใช่ความรักเขายังไม่ฝืนใจหยิบยื่นมาให้ไม่น่าเชื่อว่าพ่อของลูกจะใจดำกับเธอได้ขนาดนี้ ธนาไม่เหลียวแลภรรยาที่กำลังช้อนตามองเขาเศร้า ๆ จึงตัดสินใจเดินเลี่ยงหนีเธอไปเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา