ตอนที่ 3 เลือกเองตั้งแต่แรก

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา

ร้านอาหารหรูใจกลางเมือง

“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู” เสียงร้องเพลงสุขสันต์วันเกิดจากเพื่อน ๆ ให้อัญญารินทร์ในวัยยี่สิบสี่ปีหญิงสาวสีผมน้ำตาลเข้มผิวขาวอมชมพูดวงตาสวยหวานขนตางอนปากนิดจมูกหน่อยมีความลูกครึ่งแม่คนไทยพ่ออังกฤษ เธอยิ้มกว้างมีความสุขแววตาสดใสยกมือประสานอธิษฐานขอพรแล้วเป่าเทียนบนเค้ก เพื่อน ๆ ต่างปรบมือยินดีและตัดแบ่งขนมเค้กให้กัน

“ยังไง ยังไง กลับมากรุงเทพปุ๊บจะแต่งงานปั๊บเลย” แพทกระแซะไหล่อัญญารินทร์ที่กำลังกินขนมเค้กของโรงแรมห้าดาวอย่างเอร็ดอร่อย

“แน่ใจแล้วใช่ไหม ยังไม่เคยคบหาดูใจกันเลยนะ” นีน่าเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“พวกเธอก็รู้ว่าฉันรู้จักพี่ธนามาตั้งแต่เด็ก ๆ และฉันก็ชอบพี่เค้ามาก พี่ธนาเองก็อยากแต่งงานกับฉันด้วย” อัญญารินทร์พูดไปยิ้มไปบิดตัวอย่างเขินอาย

“เขาลืมแฟนเก่าได้หรือยังหรอก ไม่ใช่แต่งไปแล้วมานั่งเสียใจทีหลังนะ” เจนสุดาพูดแทรกขึ้นมาขัดบรรยากาศทำเพื่อน ๆ ชะงัก

“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะเจน?” แพทหันขวับไม่พอใจ

“เราเป็นรุ่นน้องของหมอธนากับหมอพลอย เคยเห็นเองและคนพูดถึงว่าเขาสวีทหวานกันสุด ๆ และรักกันมากด้วยแต่ถูกกีดกันเพราะหมอพลอยมีข่าวฉาวเลยต้องเลิกกันทั้งที่ยังรัก ฉันถึงถามไงว่าเขาลืมแฟนเก่าได้แล้วหรือว่ายังรักมากกันแน่ ถ้าแต่งงานกันไปแล้วเขาไม่รักคนที่เจ็บสุดก็แบมนี่แหละ”

“แบมเลือกแล้วว่าจะแต่งงานกับพี่ธนา แบมเชื่อว่าตัวเองมีดีไม่น้อยไปกว่าหมอพลอย ไม่ว่าจะนิสัยรูปร่างหน้าตาฐานะและความรู้ ถึงจะไม่ได้เก่งจนเป็นหมอช่วยรักษาคนได้แต่ก็ไม่ด้อยกว่าใคร” อัญญารินทร์เสียงแข็งยืดไหล่มั่นอกมั่นใจ

“แล้วแต่นะ ฉันก็แค่เตือนเพราะหวังดี” เจนสุดาปรายตามองแล้วตักเค้กเพียงเสี้ยวเข้าปาก อัญญารินทร์อึกอักแววตาสั่นไหวลึก ๆ ในใจยังคงนึกหวั่นเพราะรู้ว่าธนารักพลอยลดามากแค่ไหนแต่ก็ยังมีหวังเล็ก ๆ ว่าความเป็นเธอจะเอาชนะใจเขาได้ในสักวัน .....

ปัจจุบัน

อัญญารินทร์นั่งเช็ดน้ำตาตัวเองอย่างอ่อนล้าสมน้ำหน้าตัวเองไม่เชื่อคำเตือนของใครจึงต้องเจ็บช้ำ เธอก้มมองหน้าลูกแล้วยิ่งใจหายความผิดพลาดที่เขาบอกช่างน่ารักน่าทะนุถนอมในอ้อมกอดของแม่ นิ้วเรียวเกลี่ยแก้มอมชมพูแผ่วเบายิ้มน้อย ๆ นัยน์ตาเศร้า ลูกคืออีกหนึ่งสิ่งที่อยากปกป้องและเธอจะทำให้ได้อย่างดีแม้พ่อเด็กไม่แยแสก็ตาม....

ด้านธนาออกจากห้องผู้ป่วยเดินผ่านหน้าลิฟต์พอดีกับลิฟต์ที่เปิดออกเมลินดาและวีณากำลังจะก้าวออกจากลิฟต์ทันได้เจอกัน

“นี่ไงคะธนามาแล้ว มาดูแลน้องใช่ไหมลูก” วีณายิ้มกว้างรีบปรี่ไปหาลูกชายทันที

“ผมมาบอกแบมว่าจ้างพยาบาลพิเศษให้แล้ว”

“หูย ไม่น่ามาให้เหนื่อยเลยเนอะ ถ้ามาบอกแค่นี้โทรเอาก็ได้มั้ง” เมลินดากระแหนะกระแหนหมั่นไส้

“ครับ” เขาเมินเฉยไม่ใส่ใจคำพูดแม่ยาย

“นี่ใจคอแกจะทิ้งลูกฉันไว้ไม่มาอยู่ให้กำลังใจเมียบ้างหรือไง เป็นหมอก็น่าจะรู้ว่าผู้หญิงคลอดลูกเสียเลือดมากอ่อนเพลียต้องเสียสละมากแค่ไหนแต่ผัวกลับไม่ใส่ใจ ถ้าลูกฉันซึมเศร้าหลังคลอดเพราะแกล่ะก็เราจะได้เห็นดีกัน!” เมลินดาถลึงตาตะคอกลั่นชั้น พยาบาลและบุคลากรต่างชะเง้อแอบส่องการปะทะกันของผู้บริหารระดับสูงทั้งสองคนของโรงพยาบาล

“ครับ” เขาพูดสั้น ๆ สีหน้ายังคงเรียบนิ่งแล้วก้าวเดินไปไม่แยแส

“หึ้ย ไอ้บ้านี่พูดเป็นคำเดียวหรือไง!”

“คุณลินคะ” วีณารีบคว้าแขนเมลินดาเชิงห้ามปรามแล้วเหล่มองพยาบาลกับบุคลากรกำลังทำท่าอยากรู้อยากเห็นอยู่ไม่ไกล เมลินดากระชากแขนออกแล้วจ้องตาเขม็ง

“ลูกตัวดีของเธอมาทำลูกฉันร้องไห้อีกแน่ ๆ เลี้ยงกันมายังไงถึงสันดานเสียขนาดนี้” เมลินดากัดฟันกรอดต่อว่าแม่ของลูกเขยไม่ไว้หน้า วีณาหน้าเสียถอนหายใจอดกลั้นกับมารยาทของเมลินดาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง

คฤหาสน์หลังใหญ่ของครอบครัว

วีณาอาบน้ำเสร็จเดินอ่อนเพลียมานอนแผ่บนที่นอนนุ่มหลังจากเหนื่อยล้ามาทั้งวัน

“แค่ไปเยี่ยมหนูแบมคลอดลูกต้องเหนื่อยขนาดนั้นเลยเหรอคุณวี” ทัตชาติเขี่ยหน้าจอแทบเล็ตพลางหันมองภรรยาที่นอนหมดสภาพ

“ไม่ได้เหนื่อยเยี่ยมหนูแบมหรอกค่ะ แต่เหนื่อยกับแม่เขามากกว่าคนอะไรวีนเก่งด่าไฟแลบ” วีณาลากเสียงหน่ายหลังจากที่ต้องทนรับหน้ามาทั้งวัน

“ลินเป็นอย่างนั้นมานานแล้ว ลูกสาวคนเดียวของเศรษฐีถูกตามใจจนเคยตัว แก่แล้วก็ยังไม่รู้จักโต”

“หนูแบมน่าสงสารที่สุดแม่ก็ปากร้ายธนาก็ไม่ใส่ใจลูกเมีย วีอุตส่าห์ขอร้องให้แต่งงานกับหนูแบมจะได้มีตำแหน่งบริหารมีสิทธิ์ในสมบัติครึ่งหนึ่งของเมียแต่ดันไม่รู้จักเอาใจเมียซะนี่”

“ธนาเป็นคนฉลาด เขาต้องได้มากกว่าสมบัติแค่ครึ่งเดียวของเมียอยู่แล้ว”

“อย่าบอกนะคะว่าคุณพี่กับธนาร่วมมือกันทำอะไร” วีณาหูผึ่งรีบยันตัวนั่งประชิดตัวสามี

“ก็แค่ผู้บริหารอย่างเมลินดาไม่เอาไหนกับลูกสาวอ่อนแอไม่มีประสบการณ์ ไม่เหมาะสมกับตำแหน่งระดับสูงและไม่ควรได้ดูแลกิจการโรงพยาบาลกับธุรกิจในเครือ”

“คุณพี่กับธนาจะกำจัดทั้งสองคนแม่ลูกเหรอคะ?”

“ไม่ถึงขนาดนั้นแค่จะเอามาโดยละม่อม พี่ถึงบอกไงว่าธนาเขาฉลาด” ทัตชาติยิ้มกรุ้มกริ่มมีเลศนัยกุมความลับไว้ของแผนลับไม่แพร่งพรายไปมากกว่านี้ด้วยเกรงว่าความลับจะรั่วไหล วีณาสีหน้าครุ่นคิดไม่ว่าจะมีการโกงหรืออะไรก็ช่างขอเพียงลูกเธออยู่รอดและได้ทุกอย่างมาครองก็พอ.....