ใจเต้นแรง!!

หลายวันต่อมาหลังจากที่เจย์ได้พักรักษาตัวจนหายดีโดยไร้เงาคนที่เข้าช่วยเหลือเขาที่หน้าผับวันนั้นและงานที่เร่งด่วนทำให้ลูกน้องต้องขนงานมาให้เขาทำถึงที่โรงพยาบาลและวันนี้เขาได้รับอนุญาตจากคุณหมอให้ออกจากโรงพยาบาลได้ ถ้าหมอไม่อนุญาตเขาคงออกจากโรงพยาบาลด้วยตัวเองก่อนคุณหมอจะส่งเป็นแน่และอีกสาเหตุที่เขายอมรักษาตัวในโรงพยาบาลหลายวันเนื่องจากมารดาของเขาทราบข่าวและยื่นคำขาดให้รักษาตัวที่โรงพยาบาลให้หายดี ถ้าไม่ทำตามที่มารดาสั่งมีหวังได้กลับอังกฤษทันทีแน่นอน

“ไอ้คิม กูจะเข้าไปตรวจงานที่ผับของเราหน่อย” คิมที่นำเสื้อผ้ามาให้เจ้านายได้รับคำสั่งถึงกับขมวดคิ้ว เมื่อเวลานี้ผับยังไม่เปิดจะมีก็แต่พนักงานที่เริ่มสแตนบายอยู่ก่อนที่ผับจะเปิดและร้อยวันพันปีเจย์ไม่เคยถามถึงผับที่ตัวเองเป็นเจ้าของแม้แต่น้อย

“มีเรื่องอะไรรึเปล่า”

“เปล่าแค่อยากจะเข้าไปทักทายพนักงานหน่อย มึงอย่าถามมากเป็นเมียกูรึไง” เพราะกลัวว่าจะโดนซักถามต่อ เจย์จึงทำท่าทีโมโหกลบเกลื่อนทันทีเพื่อหลีกเลี่ยงการตอบคำถามของคิมที่เหมือนจะรู้ใจเขามากกว่าตัวเขาเองเสียอีก

“เหอะ!!มีผัวแบบนี้ ผมขอกัดลิ้นตัวเองตายดีกว่าครับนาย”

“ไอ้” เจย์กัดฟันเสียงที่ลอดออกมาจากปาก ทำให้คิมรีบเดินนำออกจากห้องไปทันทีไม่รอช้า เพราะถ้าขืนอยู่ต่อ มีหวังโดนเจ้านายสั่งทำโทษเป็นแน่

“ถึงแล้วครับนาย”

“อือ” ร่างสูงเดินลงจากรถเป็นอันต้องชะงัก เพราะสถานที่ที่เขาเป็นเจ้าของและโดนรุมกระทืบคือสถานที่เดียวกัน ร่างสูงเดินเข้าไปภายในผับหรูที่ยังไม่ได้เปิดให้บริการทำให้ภายในผับมีแต่พนักงานเท่านั้น เมื่อเดินเข้ามาถึงเขาเห็นกลุ่มพนักงานยืนรอต้อนรับอยู่ก่อนแล้ว ใบหน้าหล่อที่สวมแว่นตาดำทำให้พนักงานในร้านต่างพากันกรี๊ดเงียบ ๆ ได้แค่กรี๊ดอยู่ในลำคอ

“เจ้านายสวัสดีครับ”

“อือ” สายตากวาดมองไปยังรอบ ๆ และไล่ดูพนักงานทีละคนแต่เขากลับไม่พบคนที่เขาอยากพบในเวลานี้ ใบหน้านิ่งเฉยของเจ้านายทำให้พนักงานและผู้จัดการเริ่มกลัวในความน่าเกรงขามของเขา ก่อนที่เขาจะไปสะดุดกับบุคคลที่วิ่งเข้ามารวมกลุ่มกับเพื่อนพนักงานด้วยใบหน้าที่เหนื่อยหอบ

“ทำไมพนักงานคนนี้มาช้า” ไม่มีเสียงตอบรับจากภามหรือผู้จัดการด้วยซ้ำ ทุกคนต่างเริ่มกลัวใบหน้านิ่งที่มีรังสีแผ่กระจายออกไปทั่ว ก่อนที่เจ้าของคำถามจะถอดแว่นตาดำออกเผยให้เห็นดวงตาคมคู่นั้น

“ผมถามคุณไม่ได้ยินรึไง มาช้ากว่าคนอื่นจะเอาเปรียบเพื่อนร่วมงานคนอื่นรึเปล่า ตอบ!!” เสียงดังทรงพลังของเจย์ทำให้ทุกคนสะดุ้งก่อนที่ภามจะก้าวมาข้างหน้าเพื่อตอบคำถามเจย์ เพราะภามไม่อยากให้พี่ผู้จัดการที่คอยช่วยเหลือมีปัญหา

“ขอโทษครับเจ้านาย พอดีวันนี้อาจารย์ปล่อยช้าครับ” เจ้าตัวยืนก้มหน้าเตรียมตัวรับกับบททำโทษ จริง ๆ เวลาที่เข้างานสายที่นี่มักจะโดนหักเงินครึ่งของรายวันที่ได้รับในแต่ละวัน ซึ่งพนักงานที่ทำงานอยู่ส่วนใหญ่อยู่กันแบบพี่น้องมากกว่า เผื่อวันไหนใครมีธุระเราก็สามารถช่วยเหลือกันได้

“ตามไปพบผมที่ห้องทำงาน”

“ครับ” ร่างสูงกระชากตัวลุกขึ้นพร้อมกับมุ่งตรงขึ้นไปที่ห้องทำงานที่นับครั้งจะเข้ามาทำงานจริงจัง เมื่อเห็นว่าเจ้านายเดินออกไปจากบริเวณนั้น พนักงานทุกคนต่างพากันถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่ง เพราะพวกเขานาน ๆ ครั้งจะได้เจอกับเจ้านายตัวเป็น ๆ ต่างจากเมื่อก่อนถ้าเกิดมีปัญหาอะไรผู้จัดการก็มีต่อสายตรงหาลูกน้องคนสนิทของท่านเพื่อรับเรื่องไปรายงานเจ้านายต่อ

“โชคดีน้องรัก”

“เดี๋ยวพี่จองโรงเย็นไว้รอเลยแล้วกัน” เสียงเอ่ยแซวจากรุ่นพี่รุ่นน้องและกำลังใจที่มอบให้ ถ้าเป็นสถานการณ์ปกติเขาก็คงจะหันไปเล่นด้วยแต่นี้ไม่ใช่ไง แค่เห็นใบหน้านิ่งแข้งขาเขาก็อ่อนแรงลงแล้ว ถ้าเกิดโดนไล่ออกไม่อยากจะคิดว่าจะสามารถหางานที่เงินดีและเพื่อนร่วมงานดีแบบนี้ได้จากที่ไหน ในใจภาวนาขอให้อย่าโดนไล่ออกเลย เพี้ยง!!

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เข้ามา” เสียงเข้มเอ่ยอนุญาตให้เข้าพบภายในห้องทำงานที่ไม่เคยมีใครได้เข้ามาก่อน เสมือนห้องเย็นก็ไม่ปราน ภายในห้องที่เปิดแอร์เย็นเฉียบบ่งบอกได้ถึงว่าเจ้าของห้องเป็นคนขี้ร้อนพอสมควร

“ขออนุญาตครับ เจ้านายมีอะไรจะตักเตือนผมครับ ตักเตือนผมได้นะครับขอแค่อย่าไล่ผมออกก็พอ” เสียงอ้อนวอนของภามทำให้เจย์นึกหมั่นไส้ขึ้นไม่เหมือนกับคนที่เชิดหน้าหนีเขาเมื่อวันก่อนด้วยซ้ำ

“อยากทำงานที่นี่ขนาดนั้นเลย” เจย์ยักคิ้วเป็นเชิงถามบุคคลที่อยู่ตรงหน้าออกไปตรง ๆ ท่าทางสบายที่คุยกับภามทำให้เขาเริ่มลดความประมาทไปได้บ้าง

“ครับ ที่นี่เพื่อนร่วมงานดีแถมยังเงินดีอีกด้วย ผมต้องส่งเสียตัวเองเรียนครับ ถ้าไม่ได้งานนี้ผมแย่แน่” ใบหน้าสงสารอ้อนวอนขอความเห็นใจจากเจ้านาย ที่นั่งมองใบหน้าของภามอยู่ เมื่อสมองอันชาญฉลาดนึกอะไรขึ้นได้ แค่เห็นใบหน้าคนตรงหน้าก็ทำให้เขาอยากแกล้งขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

“ที่มาช้าเพราะติดแฟนรึไง”

“ปะ เปล่าครับ อาจารย์ปล่อยช้า เพราะช่วงนี้ใกล้สอบแล้วด้วย” คุยกับเจ้านายได้สักพักภามเริ่มคุ้นหน้าเหมือนเคยเห็นที่ไหนแต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก

“ผมจะจับตาดูพฤติกรรมของคุณและอย่าให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก เข้าใจแล้วไปทำงานได้”

“ขอบคุณครับ” ท่าทางน่ารักของภามและใบหน้าออดอ้อนที่เจ้าตัวไม่เคยรู้เลยว่าไปสะกิดหัวใจของใครบ้าง ก่อนที่จะตัวจะขออนุญาตออกจากห้องทำงานของเจ้านายด้วยท่าทางอารมณ์ดีต่างจากก่อนเข้าห้องทำงานของเจ้านายด้วยซ้ำ เมื่อบานประตูปิดลง เจย์เอนตัวลงไปกับเก้าอี้ทำงานอีกครั้ง พร้อมกับท่าทางครุ่นคิดอะไรบางอย่างภายในจิตใจ

“เป็นเหี้ยอะไรวะ” มือหนากุมที่อกข้างซ้ายของตัวเองทันพร้อมกับพ้นคำสบถออกมาด้วยท่าทีเหม่อลอยไปยังบานประตูที่พึ่งปิดลงไปก่อนหน้านี้ หัวใจที่เต้นแรงแทบจะหลุดออกมา ใจที่ไม่เคยเต้นแรงแบบนี้กับใครแต่ทำไมต้องมารู้สึกกับเด็กผู้ชายคนนี้ด้วยวะ!! เจย์เป็นคนหัวสมัยใหม่ที่ไม่ได้ยึดติดกับเรื่องเพศเพราะเขาถือว่าทุกอย่างคือความเท่าเทียมถึงแม้บางเรื่องที่เขาทำอาจจะไม่ถูกไปสักทุกเรื่องก็ตาม

## ยังไงค่ะอาเฮียเจย์ หลงน้องเข้าแล้วเหรอ##