แล้วเจอกัน!!

“มอนิ่งเพื่อนรัก มาเรียนแต่เช้าเลยนะ” อิ่มเอมเดินเข้ามาหาภามที่โต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้ เมื่อเห็นว่าเพื่อนของตัวเองมาถึงก่อนเวลาเรียน นี่ขนาดภามทำงานกลางคืนด้วย เขายังสามารถตื่นเช้าขนาดนี้ได้เหลือเชื่อจริง ๆ

“มาแล้วเหรอแล้วไอ้เปอร์ ยังไม่มาเหรอ”

“จะไปรู้อะไร นั้นมันเรื่องของมันนะภาม” น้ำเสียงหงุดหงิดของเพื่อนสาวเมื่อได้ยินชื่อบุคคลที่สามซึ่งเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน

“เลิกหงุดหงิดได้แล้ว” ชายหนุ่มดึงเพื่อนสาวเข้ามานั่งร่วมโต๊ะด้วย เพื่อรอเวลาเรียน เนื่องจากวันนี้เขามาถึงมหาลัยก่อนเวลาเรียน ส่วนเพื่อนสาวของเขากำลังนั่งเล่นมือถือเพื่อฆ่าเวลาแต่กลับสะดุดข่าวทะเลาะวิวาทผับที่เพื่อนของตัวเองทำงานอยู่

“ภาม เมื่อคืนที่ผับแกมีเรื่องทะเลาะวิวาทแกรู้บ้างรึเปล่า” อิ่มเอมยื่นมือถือให้เพื่อนดูข่าวบนหน้าจอมือถือ

“อือ เห็นสิ อาการน่าจะหนักเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน แต่ว่าพี่ ๆ มูลนิธิมาช่วยเอาไว้ได้ ไม่น่าจะเป็นอะไรมากนะ ปากยังเสียอยู่เลย” นึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนคนใจเย็นอย่างภามก็โมโหขึ้นมา เพราะเหตุการณ์เมื่อคืนที่มีชายหลายคนรุมผู้ชายคนเดียวบริเวณหน้าผับและผู้ชายคนนั้นก็เลือดไหลเต็มตัวไปหมดแต่ก็ไม่ยอมแพ้ เขาลุกขึ้นสู้แต่ด้วยแผลที่ถูกยิงทำให้เป็นรองจากกลุ่มชายฉะกันมากแถมคนบริเวณนั้นไม่มีใครกล้าช่วยหลือสักคน ก็มีแต่เขาที่แกล้งตะโกนว่าตำรวจมา เมื่อชายฉะกันออกจากบริเวณนั้นจนหมดเขาก็รีบวิ่งไปประคองตัวผู้ชายคนนั้นเอาไว้ แต่คำพูดและหน้าตาที่ผู้ชายคนนั้นพูดกับภามทำให้เขาอยากจะเรียกกลุ่มชายฉะกันให้กลับมากระทืบอีกครั้ง

“แกก็ระวังตัวด้วยนะภาม ทำงานกลับหอดึก ๆ” ความเป็นห่วงเพื่อนของอิ่มเอม ทำให้ภามซึ่งใจเป็นอย่างมาก เขารับรู้ถึงความเป็นห่วงจากเพื่อนได้เป็นอย่างดีแต่จะทำยังไงได้ในเมื่อชีวิตนี้ เขาตัวคนเดียวและต้องหาเงินเลี้ยงชีพทำให้ไม่มีทางเลือกมากนัก ภาวนาขอให้เรียนจบเร็ว ๆ จะได้ทำงานประจำกับเขาสักที

“ขอบคุณมากนะ” เมื่อถึงเวลาเข้าเรียนทั้งสองก็เดินคล้องแขนกันขึ้นตึกเรียนโดยไม่รอคูเปอร์เพื่อนอีกคน เพราะนิสัยคูเปอร์มักจะชอบเข้าเรียนสายอยู่แล้ว ทั้งสองคล้องแขนกันเดินขึ้นไปยังตึกเรียนเรียกสายตาของนักศึกษาบริเวณนั้นได้เป็นอย่างดี เพราะคนทั้งมหาลัยคิดว่าทั้งคู่เป็นแฟนกันและด้วยความหน้าตาดีทั้งคู่ ทำให้คนในมหาลัยยิ่งจิ้นเข้าไปใหญ่แต่ทั้งสองคนเป็นได้แค่เพื่อนกันและไม่มีอะไรเกินเลยกันด้วยซ้ำ เพราะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรและไม่เคยคิดจะเป็นมากกว่าเพื่อนด้วยซ้ำ

“นายครับ เป็นยังไงบ้างครับ” โรงพยาบาลเอกชนชื่อดังที่เจย์ถูกย้ายตัวมาพักรักษาตัวอยู่ที่นี่ โดยการจัดการของคิมลูกน้องคนสนิทที่รีบมาดูอาการเจ้านายหลังทราบข่าวและสั่งจัดการกับกลุ่มที่มาทำร้ายเจ้านายตัวเองทันที

“น้ำ” เมื่อเจย์รู้สึกตัวตื่น ลูกน้องอย่างคิมก็รีบมาประกบข้างเตียงเพื่อดูอาการเจ้านายด้วยความเป็นห่วง สภาพของเจ้านายตอนนี้แทบจะดูไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ใบหน้าที่มีรอยฟกช้ำแต่ไม่สามารถบดบังความหล่อของเจ้านายเขาได้แม้แต่น้อย

“คิม ไปสืบประวัติคนที่ช่วยกูหน้าผับที” ใบหน้าอ่อนแรงของเจย์ โน้มตัวลงนอนอีกครั้งด้วยความเพลียและความเจ็บแต่ก็ไม่ลืมสั่งให้ลูกน้องไปจัดการสืบประวัติผู้ชายที่ช่วยเขาเอาไว้และเป็นคนเดียวกับคนที่เขาอยากฟื้นขึ้นมาแล้วเจออยู่ในห้องนี้

“ครับนาย”

เจย์เอนตัวลงนอนกับเตียงคนไข้สักพักสายตาทอดมองไปยังระเบียงของห้องพักสมองทุกอย่างประมวลผลได้ในความเงียบ เมื่อภายในห้องพักมีแต่เขาอยู่แค่คนเดียวส่วนลูกน้องคนสนิทก็ออกไปจัดการเรื่องที่เขาสั่งเอาไว้ คำพูดของเขาที่บอกกับผู้ชายอีกคนหน้าผับก่อนที่ตัวเองจะได้รับการช่วยเหลือนำตัวส่งโรงพยาบาลยังคงวนอยู่ในสมองของเขา

“นายครับได้ข้อมูลมาแล้วครับ” คิมเดินเข้ามาหาเจ้านายพร้อมกับซองเอกสารสีน้ำตาลส่งให้ผู้เป็นนายที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ ก่อนที่เจ้าตัวจะเปิดซองหยิบเอกสารข้อมูลออกมาอ่านไล่สายตากวาดทุกตัวอักษรอย่างละเอียด ประวัติที่น่าสนใจก่อนที่จะไปสะดุดกับงานพาร์ทไทม์ที่มีชื่อสถานที่ทำงานเป็นชื่อผับของเขา รอยยิ้มร้ายปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลา คนที่เห็นอย่างคิมยังขนลุกเมื่อได้เห็น

“ออกไปได้แล้วคิม กูอยากพักผ่อน” สมองประมวลผลคิดวิธีที่จะทำให้คนที่กล้าท้าทายอำนาจมืดของเขาต้องมาสยบแทบเท้าของเขาให้ได้ แม้จะเป็นวิธีไหนก็ตามและแน่นอนว่าในเมื่อเขาอยากได้อะไรก็ต้องได้และต้องเร็วที่สุดด้วย

“แล้วเจอกัน!!”