ตอนที่ 5

“สวัสดีค่ะพี่เพ็ญ ขอโทษที่มาสายนะคะ” หญิงสาวเอ่ยทักหัวหน้างานที่กำลังยืนคุยงานอยู่กับพนักงานคนหนึ่งอยู่ และเมื่อเธอเอ่ยทัก ‘พี่เพ็ญ’ หรือ ‘หัวหน้าเพ็ญ’ ของทุกคนก็หันมาส่งยิ้มอ่อนๆ ให้อย่างนึกรู้ว่าทำไมรุ้งลดาถึงมาสาย...ก็จะไม่ให้รู้ได้ยังไงล่ะในเมื่อคนทั้งออฟฟิซเขาซุบซิบกันแต่เช้าว่าแฟนของคุณศตายุมาที่นี่แต่เช้า นี่เผลอๆ อาจจะปะทะเข้ากับรุ้งลดาแน่ๆ เพราะดูสีหน้าของลูกน้องคนงามของเธอแล้วมันก็ไม่สู้ดีนัก

“ไม่เป็นไรจ้ะ ไปทำงานเถอะ”

รุ้งลดาเดินทางนั่งประจำที่โต๊ะทำงานของตัวเอง หญิงสาวจัดการเก็บกระเป๋าสะพายใส่ลิ้นชัดชั้นล่างสุดและเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อสะสางงานที่ค้างไว้ต่อ

เธอเข้ามาทำงานที่บริษัทของศตายุ เจ้านายหนุ่มที่แว่วๆ ว่าจะดองกับครอบครัวของท่านนายพลพิษณุ พ่อแท้ๆ ของเธอ ในตำแหน่งผู้ควบคุมระบบคอมพิวเตอร์ ที่เอาจริงๆ มันก็ไม่ใช่งานยากอะไรมากมาย แต่กลับต้องใช้สมองและต้องคอยดูแลระบบคอมฯ และโปรแกรมต่างๆ ให้แต่ละแผนกของบริษัทใช้งานได้อย่างไม่ติดขัด และต้องคอยแก้ไขปัญหาหากคอมพิวเตอร์ตัวใดเกิดขัดข้องขึ้นมา

“รุ้ง...เจอยัยคุณหญิงตีโป่งกับแม่นางสวยจังเลยมาใช่มั้ย” สุปรียา เพื่อนร่วมงานรุ่นราวคราวเดียวกับเธอซึ่งโต๊ะข้างๆ กระซิบกระซาบถาม แต่อะไรก็ไม่เท่าสรรพนามที่เจ้าตัวใช้เรียกคุณหญิงงามเนตรกับพิณพิชานี่แหละที่ทำให้รุ้งลดาขำออกมา

“ทำไมไปเรียกเขาอย่างนั้นล่ะสุ”

“โอ๊ย! ไม่เรียกอย่างนี้แล้วจะให้เรียกอย่างไหน ก็ดูเถอะคนแม่ก็ทำผมตีโป่งจนนกแทบจะไปทำรังได้ขนาดนั้น คนลูกก็หยิ่งซะราวกับเป็นนางพญาขนาดนั้น” สุปรียาว่าด้วยน้ำเสียงที่บอกชัดว่าไม่ค่อยจะชอบคุณหญิงกับพิณพิชาเสียสักเท่าไหร่ ลำพังแค่สองแม่ลูกจะรังเกียจชิงชังรุ้งลดาน่ะก็พอทำเนา แต่นี่เล่นดูถูกพนักงานในบริษัทราวกับเป็นตัวอะไรที่น่าขยะแขยง เธอเองก็สุดทนเหมือนกัน จำได้ว่าครั้งแรกที่ยัยพิณพิชามาที่บริษัท เจ้าหล่อนวางมาดอย่างกับเป็นเจ้าของที่นี่ ทั้งยังใช้สายตาจิกเหยียดพนักงานทุกคนราวกับต่ำต้อยด้อยค่า แถมพอเจอกับรุ้งลดาที่เพิ่งเข้ามาทำงานใหม่ๆ เจ้าหล่อนก็แสดงออกชัดเจนว่ารังเกียจแถมยังป่าวประกาศหรือชาวบ้านเขาเรียกว่า ‘ประจาน’ เพื่อนร่วมงานของเธอจนได้อาย

“ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าพี่ศตายุเขารับพนักงานที่เป็นลูกเมียน้อยแถมยังใจแตกท้องไม่มีพ่ออย่างเธอเข้ามาทำงานได้ยังไง...นี่เพื่อนร่วมงานเขารู้กันหรือเปล่าเนี่ยว่าเธอมันเป็นลูกเมียน้อย แถมยังท้องไม่มีพ่อตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ”

“ช่างเขาเถอะสุ ทำงานได้แล้วเดี๋ยวพี่เพ็ญก็ว่าเอาอีกหรอก” เพื่อตัดการสนทนาที่จะพาดพิงถึงแม่เลี้ยงกับพิณพิชา รุ้งลดาจึงตัดบทโดยเอาพี่เพ็ญขึ้นมาอ้าง ซึ่งก็ได้ผลเพราะสุปรียารีบหันกลับไปสนใจงานของตัวเองทันทีด้วยเคยถูกพี่เพ็ญตำหนิมาแล้วหลายครั้งเรื่องชอบคุยในเวลางาน

ส่วนรุ้งลดา เมื่อทำให้สุปรียาเลิกสนใจเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้ หญิงสาวก็หันไปสนใจที่จอคอมฯ ตรงหน้า ทว่าสมองกลับไม่ยอมทำงานเพราะใจมันยังไม่สงบดี

ทุกครั้งเมื่อต้องมาเผชิญหน้ากับคุณหญิงงามเนตรและพิณพิชา รุ้งลดาจะต้องสติหลุดไปไม่มากก็น้อย กับปัญหาเดิมๆ เรื่องเดิมๆ ที่ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันจะจบลงสักทีในเมื่อเธอก็ตัดปัญหาที่จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับ ‘พ่อ’ ของเธออีก หญิงสาวยังจำได้ดีว่าเธอเองต้องใช้ความอดทนมากแค่ไหนกับการต้องคอยแบกรับคำว่า ‘ลูกเมียน้อย’ ที่สองแม่ลูกนั่นมอบให้กับเธอ ทั้งที่ตามความเข้าใจของเธอ พ่อกับแม่ของเธอรักกันมาก่อน แต่ผู้ใหญ่ต้องการให้พ่อแต่งงานกับผู้รากมากดีอย่างคุณหญิงงามเนตรแทนที่จะเป็นลูกตาสีตาสาอย่างแม่ เธอจำได้ว่าครั้งหนึ่งที่พ่อพยายามที่จะรับผิดชอบชีวิตเธอหลังจากที่แม่เสียชีวิตด้วยการส่งเสียเธอเรียน แต่เพราะคุณหญิงงามเนตรที่แอบใช้อำนาจมืดกดดันกับทางโรงเรียนให้ไล่เธอออก ทั้งพิณพิชาก็เล่นโพทนากับทุกคนที่โรงเรียนว่าเธอเป็นใครจนบรรดาลูกผู้ดีทั้งหลายพากันเลิกคบตามประสาคนชั้นเดียวกันต้องคบกันเองและจะไม่เกลือกกลั้วกับคนต่างระดับ