เงื่อนสวาทเมียชั่วคราว

ห้องทำงานกว้างบนตึกสูงระฟ้ากลางใจกรุงเบอร์ลิน เมืองหลวงแห่งประเทศเยอรมัน อันเป็นที่ตั้งของบริษัทอุตสาหกรรมรถยนต์รายใหญ่ระดับประเทศอย่างโยกาซโซ คาร์ ซึ่งได้รับความนิยมไปทั่วทั้งยุโรป อเมริกา และเอเชียในบางส่วน

มุมหนึ่งของห้องทำงาน ปรากฏร่างสูงสมาร์ทในชุดเสื้อเชิ้ตสีอ่อนนั่งอยู่เบื้องหลังโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ ชายหนุ่มเจ้าของเครื่องหน้าหล่อเหลาคมคาย คิ้วเข้มพาดเฉียงรับกับนัยน์ตาสว่างจ้าสีเหล็ก จมูกโด่งเป็นสันรับกับสันกรามที่ยกสูง ริมฝีปากหยักลึกสีสดนั้นกำลังยกมุมปากขึ้นน้อยๆ ยามใช้สายตามองไปที่ร่างเล็กของหญิงสาวตรงหน้าราวกับกำลังหยั่งเชิงอารมณ์ของเธอสลับกับเอกสารขนาดเอสี่ในมือที่เวลานี้ถูกม้อนและเคาะเป็นจังหวะบนโต๊ะกระจกราวกับมันไม่ได้สลักสำคัญ ในขณะที่หญิงสาวต้องท่องหนึ่งถึงร้อยในใจเพื่อไม่ให้ระดับอารมณ์ใส่คนกวนประสาตตรงหน้า

“ฉันได้ข่าวจากแม่ว่าเธอจะขอยกเลิกการฝึกงาน เธอแน่ใจแล้วหรืออีกแค่เดือนเดียวการฝึกงานก็จะเสร็จสิ้น เธอจะได้รับการประเมินและนำผลการประเมินกลับไปยื่นที่มหาวิทยาลัยที่เมืองไทย แต่ถ้าไม่มีผลการประเมินนี้ บางทีเธออาจจะเรียนไม่จบภายในเวลาที่กำหนดก็ได้นะ”

คำพูดที่กล่าวมา หากฟังเผินๆ ก็ไม่ต่างอะไรกับผู้ใหญ่ที่กำลังเตือนสติเด็กคนหนึ่งให้คิดถึงผลที่จะตามมาในอนาคต ทว่าคนที่ ‘รู้เช่นเห็นชาติ’ ผู้ชายตรงหน้าแล้วนั้น ย่อมรู้ดีว่าคำพูดมันเต็มไปด้วยความพยายามต่อรองบางอย่างที่แฝงมากับน้ำเสียงและสายตาคมกริบของเขา...ต่อรองเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวของตัวเอง

รุ้งลดา นักศึกษามหาวิทยาลัยอันดับต้นๆ ของเมืองไทยกระตุกยิ้มน้อยๆ มองสบตาท้าทายของเขาที่ส่งมาก่อนที่เสียงหวานจะเอ่ยตอบกลับเชน รองประธานบริษัท ทายาทเพียงคนเดียวของมาดามไดแอน ประธานบริษัทโยกาซโซ คาร์ไปอย่างมั่นคง

“ฉันตัดสินใจแล้ว และไม่มีวันเปลี่ยนใจ”

“อีกเดือนเดียว ทนอยู่ไม่ได้เชียวหรือ หรือว่าที่ทำก็แค่จะเรียกร้องความสนใจจากฉัน” เชนเค้นเสียงออกมาด้วยรอยยิ้มอย่างคงเส้นคงวา ร่างสูงใหญ่ลุกจากเก้าอี้เดินอ้อมโต๊ะมาหาหญิงสาวและเสี้ยววินาทีก็ใช้แรงเพียงนิดหมุนเก้าอี้ที่รุ้งลดานั่งให้หันมาหาตัว พร้อมกับย่อตัวลงมาให้เสมอคนตัวเล็ก สองแขนแกร่งวางที่พนักแขนเก้าอี้เพื่อกักตัวเธอไว้ นัยน์ตาสีเหล็กระริกไหววาบขึ้นเมื่อสบตาโชนแสงของสาวไทยที่ถึงกับกัดฟันกรอดตอบเขาเสียงลอดไรฟัน

“ฉันไม่จำเป็นต้องเรียกร้องความสนใจจากผู้ชายห่วยๆ อย่างคุณ ฉันแค่ไม่อยากทน แค่คิดว่าต้องอยู่ร่วมประเทศกับผู้ชายมักมากไม่รู้จักพอ ฉันก็ขยะแขยงเต็มที”

“เฮ้...สาวน้อย อย่าพูดแบบนี้สิ...” คราวนี้เสียงห้าวลึกบอกชัดว่าไม่พอใจกับคำพูดของเธอ ตาคมกล้าโชนแสงขึ้นวาบหนึ่งก่อนจะออกแรงกระชากคนตัวเล็กให้ขึ้นมาปะทะอกแกร่งและใช้แขนข้างหนึ่งรัดเอวคอดของเธอ และยิ่งรัดแน่นขึ้นเมื่อเธอพยายามจะขัดขืน

“นี่คุณเชน...ปล่อยฉันนะ”

“ถ้าเธอขยะแขยง คงไม่ยอมเป็นของเล่นให้ฉันหลับนอนด้วยมาเป็นเดือนๆ หรอกนะ ถ้าเธอกลับไปเมืองไทย แน่ใจหรือว่าจะไม่คิดถึงความเร่าร้อนของฉัน หึๆ”

“ทุเรศ...” รุ้งลดาสบถใส่หน้าคมสันที่กำลังยั่วประสาตเธอให้สติแตก นัยน์ตากลมโตที่จ้องตอบเขามีเพียงความกริ้วโกรธจนนึกอยากจะพาเอาเล็บยาวๆ ไปฝากรอยไว้บนหน้าคมคายนั้นสักสองสามรอย แต่เพราะถูกมือหนาราวกับคีม ล็อกไว้จึงทำไม่ได้ตามใจต้องการ “ที่คุณได้ตัวฉันไป เป็นเพราะคุณมันตลบตะแลง คุณหลอกฉันแล้วยังมีหน้ามารั้งฉันอีกหรือ”

“แต่เธอก็ตกหลุมพรางของฉันเองไม่ใช่หรือ...ตัดสินใจให้ดีนะรุ้ง...บอกตามตรงมาฉันชอบเธอมากกว่าผู้หญิงคนอื่นนะรู้หรือเปล่า ถ้าเธออยู่ต่อ อยากได้อะไรฉันพร้อมจะประเคนให้ทุกอย่าง แก้วแหวนเงินทอง คฤหาสน์สุดหรู รถยนต์ไว้ขับโก้ๆ หรืออยากจะให้ฉันพาทัวร์ทั่วยุโรป...”

เพี้ยะ!