ตอนที่ 3

รุ้งลดาขับรถไปส่งลูกสาวตัวน้อยที่โรงเรียนอนุบาลเอกชนแถวๆ บ้านก่อนจะขับรถเลยไปยังที่ทำงานซึ่งตั้งอยู่ในตัวเมืองย่านธุรกิจและต้องใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงกว่าจะมาถึงที่ทำงานเพราะต้องฝ่าดงรถติดในแต่ละจุด ความจริงแล้วป้ายี่สุน ลุงไก่ และตะวันฉายนั้นอยากจะให้เธอออกจากบริษัทและมาหางานทำแถวๆ บ้าน เพราะไม่อยากให้ต้องเหนื่อยกับการเดินทาง รวมทั้งไม่ต้องเหนื่อยใจกับคน

ใช่...การมาทำงานที่บริษัทวิสุทธิ์ศักดิ์ชัย อินดัสทรี มันทำให้เธอเหนื่อยทั้งการเดินทาง และเหนื่อยยิ่งกว่าคือเหนื่อยใจกับคน ไม่ใช่เพื่อนร่วมงาน ไม่ใช่เจ้านาย หากแต่เป็นคนที่กำลังจะมาดองเป็นเครือญาติกับเจ้าของบริษัท คนที่เธอพยายามหลีกเลี่ยงที่จะเผชิญหน้าและไม่อยากจะเกี่ยวข้องใดๆ ด้วย หากเมื่อแรกเธอรู้สึกนิดว่าการทำงานที่บริษัทนี้จะทำให้เธอต้องมาพบเจอกับคนที่ไม่อยากเจอ เธอก็คงไม่มาสมัครงาน แต่แม้ว่าตอนนี้เธออยากจะลาออกเพียงใด ก็คงทำได้อย่างยากเย็นในเมื่อข้อจำกัดในชีวิตมันมาเป็นตัวกำหนดทำให้เธอมีทางเลือกไม่มากนัก

หญิงสาวขับรถมาจอดที่ลานจอดรถของบริษัทและเดินเข้ามาทางประตูเลื่อนเพื่อที่จะไปยังแผนกคอมพิวเตอร์ที่เธอประจำอยู่ ฝีเท้าทั้งสองข้างสาวไปข้างหน้าอย่างเร่งรีบเพราะเหลือเวลาอีกแค่ไม่ถึงสิบนาทีก็จะเข้างานแล้ว เคราะห์ดีที่บริษัทกำหนดเวลาเริ่มงานตอนเก้าโมง ไม่อย่างนั้นเธอคงถูกหักเงินเดือนไม่ก็ไล่ออกไปนานแล้ว ทว่ารุ้งลดาก็ต้องชะงักเมื่อเดินมาถึงหน้าลิฟต์แล้วเจอเข้ากับบุคคลไม่พึงประสงค์สามคน

คนหนึ่งเป็นสตรีสูงวัยทว่าการแต่งตัวกับเครื่องสำอางกลับทำให้นางดูอ่อนเยาว์แม้อายุจะล่วงเข้ามาห้าสิบกว่าแล้ว ดวงหน้าชดช้อยนั้นเชิดขึ้นนิดๆ ยามเห็นเธอและใช้สายตาดุๆ นั้นมองเธอด้วยหางตา ข้างขวาของนางคือหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ หรือจะพูดให้ถูกคือ เจ้าหล่อนอ่อนกว่าเธอเพียงไม่กี่เดือน รูปร่างนั้นสูงโปร่ง ผิวสีแทนแต่พยายามโบ๊ะตัวเองให้ผิวขาวดุจสาวเกาหลี ทั้งเครื่องหน้าที่เรียกว่า ‘ยกเครื่อง’ ใหม่ทั้งหมดก็เชิดสูงและใช้สายตาจิกมองเธอไม่ต่างจากมารดา คงมีแต่หญิงสาวตัวเล็กในชุดนักศึกษาที่อยู่ทางซ้ายมือเพียงคนเดียวที่พยายามส่งยิ้มให้เธอน้อยๆ เจ้าหล่อนดูจะเป็นมิตรกว่าอีกสองคนที่เหลือ แต่กระนั้นรุ้งลดาก็มิได้แสดงกิริยาใดที่จะบ่งบอกว่าเธออยากจะเป็นมิตรด้วย

“ฉันไม่คิดว่าเธอจะยังอยู่ที่นี่นะ ศตายุเขายังไม่ไล่เธอออกอีกหรือไง” คุณหญิงงามเนตร ภรรยาของท่านนายพลพิษณุ สตรีสูงศักดิ์บุตรสาวผู้รากมากดีที่มีต้นตระกูลเป็นถึงพระน้ำพระยาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหยียดใส่รุ้งลดา หญิงสาวที่นางชิงชัง และเริ่มรู้สึกไม่พอใจศตายุ เจ้าของบริษัทนี้ขึ้นมาที่ก็รู้อยู่ว่านางไม่ชอบก็ยังไม่ไล่รุ้งลดาออกทั้งที่นางได้เอ่ยปากสั่งไปแล้ว

“นั่นสิคะคุณแม่ พี่ศตายุนี่ยังไง สงสัยพิณต้องไปคุยกับพี่ศตายุให้รู้เรื่องซะแล้ว” พิณพิชา ลูกสาวคนโตของคุณหญิงงามเนตรกับท่านนายพลกล่าวและเจ้าหล่อนก็ทำท่าจะพาร่างเพรียวชะลูดกับใบหน้าที่ผ่านมีดหมอของตัวเองขึ้นลิฟต์ไปหาศตายุ เจ้าของบริษัทที่ใครต่อใครต่างรับรู้กันว่ากำลังคบหาอยู่กับเธอเพื่อเอาเรื่อง แต่รุ้งลดาก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน

“ถ้าอย่างนั้นดิฉันก็ฝากให้คุณพิณพิชาช่วยหาเหตุผลที่จะไล่ฉันออกไปยันกับคุณศตายุด้วยนะคะ เพราะฉันคิดว่าที่เขาไม่ไล่ฉันก็คงเป็นเพราะไม่มีเหตุผลที่จะไล่” ดีนะที่เวลานี้มันใกล้เวลาเข้างาน คนส่วนใหญ่ก็ประจำโต๊ะทำงานของตัวเองกันหมดแล้ว แถมหน้าลิฟต์ก็ค่อนข้างเป็นมุมอับที่ไม่มีคนผ่านไปมา ทำให้ไม่มีใครมาเห็นการเผชิญหน้าของเธอกับสามแม่ลูก

“ทำไมจะไม่มีเหตุผล” คราวนี้พิณพิชาถอยฝีเท้าและกลับมาเผชิญหน้ากับรุ้งลดา “เหตุผลก็คือ แกมันมีประวัติด่างพร้อย เป็นผู้หญิงใจแตกท้องไม่มีพ่อ ที่สำคัญบริษัทนี้ไม่ควรจะมีลูกเมียน้อยอย่างแกเข้ามาทำงานให้เสื่อมเสีย”

“แล้วมันมีกฎของข้อไหนของบริษัทล่ะคะว่าห้ามคนที่มีประวัติไม่ดีเข้ามาทำงาน” คราวนี้เสียงของรุ้งลดาเริ่มแข็งขึ้น ตากลมโตนั้นลุกวาบจ้องพิณพิชาและคุณหญิงงามเนตรเขม็งก่อนจะเอ่ยประโยคต่อมาด้วยน้ำเสียงกดลึกอย่างพยายามระงับอารมณ์ไม่ให้เดือดไปมากกว่า “ดิฉันคิดว่า คุณศตายุเขาคงคิดได้ล่ะมั้งคะว่า บริษัทของเขาต้องการคนที่มีฝีมือมากกว่าคนที่มีอดีต แล้วที่สำคัญดิฉันก็ไม่ได้มีประวัติร้ายแรงถึงขนาดฆ่าใครตายหรือติดยานะคะ”

“ทำให้ครอบครัวคนอื่นเขาร้าวฉานมันจะไม่ร้ายแรงได้ยังไง” พิณพิชายังคงเถียงต่ออย่างชิงชัง “แม่แกเป็นเมียน้อยพ่อฉัน ทำให้พ่อกับแม่ฉันต้องทะเลาะกัน ทำให้ครอบครัวฉันมีปัญหา”

“ดิฉันว่าก่อนที่จะมากล่าวหาดิฉัน คุณควรจะเป็นคนถามแม่คุณมากกว่านะคะ ว่าเรื่องมันเป็นมายังไง จริงมั้ยคะคุณหญิง” คราวนี้รุ้งลดาหันมาหาคุณหญิงงามเนตรที่แทบจะเผาเธอให้เป็นเถ้าถ่านทางสายตา แต่นางก็ยังคงรักษามาดผู้ดีได้อย่างแนบเนียน

“ความจริงก็คือ แม่ของแกคิดจะจับท่านนายพลยังไงล่ะ ถึงขนาดปล่อยให้มีแกเกิดมา แต่ขอโทษนะที่สุดท้ายแม่เธอก็จับท่านไม่สำเร็จ น่าสมเพชนะว่ามั้ยรุ้งลดา เพราะเธอเองน่าจะได้ตัวอย่างจากแม่ของเธอแล้ว แต่เธอก็ยังทำตัวเหลวแหลกเหมือนกับที่แม่ของเธอทำ สงสัยจริงๆ ว่าไอ้ที่ท้องไม่มีพ่อนี่อาจจะไม่ได้ไปมั่วกับฝรั่งขี้นกแล้วพลาด แต่เป็นเพราะหวังจะจับผู้ชายรวยๆ แล้วเขาไม่รับผิดชอบหรือเปล่า”

คำพูดของคุณหญิง มันช่างกรีดแทงใจให้รุ้งลดาแทบดิ้นพล่านเสียเหลือเกิน หญิงสาวรับรู้ถึงอาการสั่นสะท้านของร่างกายที่เกิดขึ้นจากโทสะที่เธอพยายามข่มไว้ ก่อนจะตอกกลับยัยคุณหญิงกับแม่ลูกสาวคนโตไปอย่างเจ็บแสบ

“ช่วยกรุณาอย่าพาดพิงถึงแม่ดิฉันนะคะคุณหญิง เพราะบอกตามตรงว่าดิฉันก็รู้สึกสงสัยเหมือนกันว่าตอนที่แม่ดิฉันท้องดิฉัน ท่านนายพลก็มาคอยดูแลแม่ทุกวัน อยู่กับแม่ทุกคืนจนไม่ได้กลับบ้านกลับช่อง แล้วท่านเอาเวลาที่ไหนไปทำคุณหญิงท้องคุณพิณพิชา จะหาว่าท่านโดดงานไปก็ใช่ที่ แถมคุณพิณพิชากับคุณแพรพิชา ลูกสาวคนเล็กของคุณหญิงก็ต่างกันราวฟ้ากับดิน ทั้งหน้าตาและผิวพรรณ ต่างกันจนไม่น่าเชื่อว่าเป็นพี่น้องพ่อแม่เดียวกัน”

“นังรุ้งลดา!”