1 บรรณาการแสนสวย (3)

การเดินทางรอนแรมกลางทะเลทรายถึงสิบห้าราตรีเต็มจากดินแดนหนึ่งสู่ดินแดนหนึ่ง จากทรายผืนหนึ่งสู่ทรายอีกผืนหนึ่งรวมทั้งแวะเวียนยังเมืองท่าต่าง ๆ จึงเป็นเหตุให้ท่านหญิงดาเนียนผู้ซึ่งกลายมาเป็นบรรณาการชั้นเลิศเอาแต่ร่ำไห้กระจองอแงตามประสาเด็กมาตลอดทาง

ด้วยว่าไม่เคยชินกับเดินทางจากบ้านจากเมืองมาไกลแสนไกลเพียงลำพังกับคนแปลกหน้าเช่นนี้ และการที่นางงามตัวน้อยเอาแต่ร่ำไห้เช่นนี้เองจึงสร้างความรำคาญให้กับชีคริยาร์ดมากนัก

‘ข้ามิเคยพานพบเด็กคนไหนร่ำไห้ได้เก่งเท่านี้มาก่อนเลย แม้นแต่บุตรีแห่งข้าซึ่งมีวัยไล่เลี่ยกับนาง ก็ยังพูดง่ายกว่าเด็กน้อยผู้นี้หลายเท่านัก’

เป็นคำปรารภด้วยความรำคาญอย่างยิ่ง ซึ่งดาเนียนรู้แก่ใจดีว่าท่านชีคผู้ยิ่งใหญ่กำลังพูดถึงตนเอง และนี่เองที่ดาเนียนรู้ว่าการประท้วงเพื่อเรียกร้องกลับนครด้วยการร่ำไห้ใช้ได้ผล

ท่านหญิงตัวน้อยจึงเอาแต่ร่ำไห้ไปตลอดทาง แล้วมีหรือที่ท่านชีคริยาร์ดผู้ยิ่งใหญ่จะสยบให้แค่เสียงเด็กร้อง! ดังนั้นภาระอันใหญ่หลวงในการดูแลท่านหญิงดาเนียนทั้งหมดจึงตกเป็นของนางกำนัลลิมุสในทันที

‘ท่านชีคมีคำสั่งให้เจ้าผู้ดูแลท่านหญิง จงทำให้ท่านหญิงดาเนียนหยุดร่ำไห้ หากยังได้ยินเสียงอันน่ารำคาญนี้อีกเจ้าจักถูกเฉือนปลายลิ้นแทน’

มิเพียงภาระหน้าที่ซึ่งยากจะปฏิเสธ ซ้ำยังมีคมมีดของท่านชีคริยาร์ดค้ำคอไว้อีก ดังนั้นนางกำนัลลิมุสจึงต้องสรรหาสารพันวิธีมาใช้หลอกท่านหญิงตัวน้อย ซึ่งใช้ได้ผลเป็นพัก ๆ เท่านั้น และราตรีนี้อีกเฉกเช่นกันที่ท่านหญิงดาเนียนเอาแต่ร่ำไห้กอดผ้าขนแกะผืนโปรด พร้อมรำพันงึมงำซ้ำ ๆ กับปรารถนากลับบ้าน

ซึ่งเสียงเล็กอันน่ารำคาญในราตรีนี้หาได้ทำให้นางกำนัลลิมุสปวดหัวอย่างเคย เพราะท่านหญิงจอมยุ่งมิได้อยู่ในรถม้าร่วมขบวนกับท่านชีคริยาร์ดเหมือนราตรีก่อน ดังนั้นไม่ว่าท่านหญิงน้อยจักร้องไห้เสียงดัง หรือจะขว้างปาข้าวของเพื่อเรียกร้องความสนใจเช่นไรลิมุสก็ไม่ใส่ใจ สิ่งที่นางกำลังสนใจก็คือเรื่องความงามของตัวเองเท่านั้น

ด้วยก่อนหน้านี้ท่านชีคริยาร์ดส่งยูนุคขันทีมาแจ้งว่า กลางดึกชีคกาหริบผู้ครอบครองบรรณาการจักมายลโฉมของท่านหญิงแห่งคามิล่านครถึงฮาเร็มแห่งนี้ และขอให้ท่านหญิงดาเนียนเตรียมตัวต้อนรับด้วย แม้นท่านชีคกาหริบจักไม่ได้มายลโฉมของนาง แต่ลิมุสก็รู้ว่านี่คือโอกาสอันงามที่นางจะเลื่อนฐานะอันน่ารังเกียจนี้ให้สูงส่งขึ้น

“ข้าคิดถึงท่านพ่อท่านแม่ เจ้าช่วยพาข้ากลับไปนครคามิล่าทีสิลิมุส” ดาเนียนเช็ดคราบน้ำตาออกจากแก้มชื้นขณะยังมีเสียงสะอึกสะอื้น

“โอ้ช่างน่าเวทนานัก ว่าแต่ท่านหญิงปรารถนาฮาน่ามิใช่หรือเจ้าคะ ท่านชีคฮาซันจึงได้ส่งท่านหญิงมาดินแดนแห่งนี้แล้ว ท่านยังปรารถนาสิ่งใดอีก?”

น้ำเสียงของลิมุสแข็งกระด้างขึ้นมาทันทีเมื่อไร้ความจำเป็นจักรักษาสถานะนางกำนัลและท่านหญิงเอาไว้ เพราะดูว่าท่านชีคผู้ปกครองนครแห่งนี้หายกย่องในตัวท่านหญิงดาเนียนไม่ ซ้ำยังปล่อยปละละเลยนำมาไว้ในฮาเร็มอันเงียบเหงาราวกับสุสานร้าง ที่แย่ไปกว่านั้นท่านชีคริยาร์ดยังยกท่านหญิงดาเนียนให้เป็นสมบัติของผู้อื่นครอบครองอีก

แต่ก็นั่นล่ะ ไม่ว่าท่านหญิงน้อยจักตกเป็นสมบัติของใครก็มิสำคัญเท่ากับนางต้องแสวงหาความมั่นคงให้กับตัวเอง และโอกาสเพียงหนึ่งเดียวก็กำลังคืบคลานมาถึง

“ที่นี่มีแต่คนใจร้าย... ทุกคนใจร้ายกับข้า แม้นแต่เจ้าก็เช่นกัน” เด็กน้อยต่อว่าต่อขานเมื่อนางกำนัลลิมุสซึ่งลั่นวาจาไว้กับท่านชีคฮาซันว่าจักดูแลตนเป็นอย่างดีกลับไม่รักษาสัจจะนั้น ซ้ำยังทำร้ายทุบตีจนเจ็บระบมไปทั้งตัว

“ข้าทำไมเจ้าคะ?”

“ใจร้าย เจ้าทุบข้า ตีข้า หากกลับไปได้ข้าจะฟ้องให้ท่านพ่อลงอาญาเจ้า” ดาเนียนต่อว่าดวงตาสีมรกตมีน้ำมาคลอเบ้าแต่มันก็ถูกเช็ดออกไปเมื่อลิมุสหัวเราะขันความอ่อนแอนั่น

“เจ้าขันเรื่องอันใดหรือลิมุส?”

“ก็ขันท่านน่ะสิท่านหญิง โถปรารถนาจักกลับนครคามิล่า ท่านหญิงย่อมรู้ดีนะว่าบุตรีของชีคฮาซันซึ่งถูกส่งตัวไปต่างนครยังมิเคยมีผู้ใดได้กลับมาเยี่ยมเยือนนครคามิล่าอีก แล้วท่านจักทำเช่นนั้นได้อย่างไรเล่า”

รอยยิ้มและเสียงหัวเราะอย่างสาแก่ใจสร้างความกดดันให้ดาเนียนนัก เพราะเด็กน้อยตระหนักดีว่าบรรดาพี่สาวทั้งสิบห้านางซึ่งเกิดต่างมารดานั้นยังมิเคยมีใครกลับมาเยี่ยมเยียนบ้านเกิดอีกหลังจากถูกจับขึ้นหลังอูฐไปเป็นบรรณาการเพื่อเจริญสัมพันธไมตรีกับนครอื่น แค่ความดื้อรั้นและเชื่อมั่นในตัวเองก็มิทำให้ดาเนียนยอมรับความพ่ายแพ้ง่าย ๆ

“เจ้าพูดถูก แต่ทุกคนย่อมมีปรารถนา และข้าปรารถนาจักกลับไปคามิล่านคร” ดวงตาสีมรกตเป็นประกายเจิดจรัสขึ้นมาอีกครั้ง

“ตามแต่ปรารถนาเลยท่านหญิง แต่ข้าขอบอกอันใดไว้สักอย่าง” เสียงหัวเราะในลำคอหายไปกลายเป็นเสียงกระซิบอย่างจริงจัง พร้อมหรี่ตาลง