1 บรรณาการแสนสวย (2)

“เฮ้อ ข้าเองก็มิรู้เช่นกันว่าข้าบรรลุวัตถุประสงค์อย่างที่เจ้าถามหรือไม่”

คำตอบกำกวมไม่กระจ่างชัดอีกทั้งสีหน้าไม่สบายใจของชีคผู้ปกครองนคร ทำเอาชีคการิบย่นคิ้วยาวได้รูปรับกับโครงหน้าเข้าหากัน เพราะตั้งแต่กลับมาเขาได้ยินเหล่านางกำนัลต่างพูดถึงบรรณาการของนครคามิล่าไม่ขาดสาย ซึ่งการได้ครอบครองสาวงามอันเป็นบุตรีของท่านชีคจากนครนั้น ๆ ก็เท่ากับว่าฟาตินนครประสบความสำเร็จและบรรลุวัตถุประสงค์นั่นแล้ว

“ข้ายินว่าท่านพี่ได้ครอบครองสตรีที่งดงามและอ่อนเยาว์ที่สุดในแคว้นตะวันออก”

“โอ้... ยังห่างไกลคำนั้นนักน้องรักของข้า” น้ำเสียงของผู้ประสบและรับมือกับนางงาม ‘จอมซน’ ที่อนุชาให้ความสนใจเต็มไปด้วยความเอือมระอา แต่คนฟังอย่างชีคกาหริบกลับตีความไปอีกทาง

“คงจริง นครแห่งเราก็ขึ้นชื่อเรื่องสาวงาม ข้าตระเวนไปทั่วทุกทิศจากดินแดนตะวันออกจรดดินแดนตะวันตก ยังมิเคยพานพบนครแห่งไหนมากสาวงามเท่านครเรา ถึงว่าพี่ข้าจึงมิตื่นเต้นกับสาวงามนางนี้ ว่าแต่ท่านชีคฮาซันส่งบุตรีลำดับที่เท่าไหร่มาให้เราหรือขอรับ?”

“ถ้าข้าจำไม่ผิด น่าจักคนสุดท้องนะ”

น้ำเสียงไร้ปิติซ้ำยังดูเหนื่อยหน่ายยิ่งทำให้ชีคกาหริบแปลกใจ ด้วยว่าชีคริยาร์ดยังหนุ่มแน่นอายุอานามเพียงสามสิบเท่านั้น ซึ่งทุกครั้งที่ได้หญิงงามมารอบครองเชษฐาจะพานางผู้นั้นมาแสดงตัวในงานเลี้ยงด้วยเสมอ เพื่อประกาศให้ทุกคนรับรู้และยกย่องให้เกียรตินางผู้นั้นในฐานะสนม แต่ราตรีนี้กลับไม่เป็นเช่นนั้น ซ้ำยังดูว่าท่านชีคริยาร์ดมิอยากเอ่ยถึงนางงามที่ว่านั้นด้วย

“ท่านพี่มิยินดี รึเป็นเพราะนางมิงดงามสมคำร่ำลือขอรับ?”

คำถามนั้นทำให้ชีคริยาร์ดแย้มยิ้มน้อย ๆ “ข้าดูว่านางน่าจักงดงามมากนะกาหริบ เพียงแต่ยังมิใช่กาลนี้”

ยิ่งฟังก็ยิ่งงง ชีคหนุ่มขมวดคิ้วชนกัน เพราะรู้อยู่ว่าเชษฐานั้นปรารถนาบุตรชายสำหรับสืบทอดบัลลังก์ถึงเพียงใด ซึ่งระยะเวลาสิบปีที่ผ่านมาชีคริยาร์ดคงไม่สมปรารถนา เพราะบุตรซึ่งเกิดจากสนมทั้งสิบเอ็ดนางนั้นยังไม่มีบุตรชายแม้นแต่คนเดียว และนี่จึงเป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ชีคริยาร์ดต้องออกแสวงหาสาวงามจากทุกดินแดนเพื่อมีสายเลือดไว้สืบทอดบัลลังก์ในกาลต่อไป

สีหน้าของชีคกาหริบในเพลานี้เองที่เรียกเสียงหัวเราะจากชีคริยาร์ดออกมาได้

“มิต้องทำหน้าเช่นนั้น เอาอย่างนี้ในเมื่อเจ้าสนใจในตัวนางงามมากนัก ข้าขอมอบบรรณาการนี้แด่เจ้าดีกว่ากาหริบน้องข้า เผื่อท่านหญิงจะมอบความอภิรมย์ให้กับเจ้าบ้าง”

“โอ้ ข้าคงรับไว้มิได้ ข้าใช้ชีวิตอิสระมานานคงยังมิพร้อมกับสิ่งนี้ อีกอย่างท่านพี่เองกำลังแสวงหานางงามเพื่อเป็นสนมอยู่ หากข้ารับไว้เกรงว่ามิถูกมิควร”

ผู้ปกครองอันดับสองซึ่งร้างสาวงามเคียงข้างเพราะชื่นชอบการใช้ชีวิตสันโดษรีบปฏิเสธ เพราะรู้ว่าเชษฐาของตนนั้นยังปรารถนาที่จักหาสนมอยู่เนือง ๆ อีกทั้งยังต้องการทายาทสืบบัลลังก์

ดูเถอะ ขึ้นปกครองนครแห่งนี้มาเป็นสิบปีแล้ว แต่ชีคริยาร์ดซึ่งมีนางสนมรวมยี่สิบกว่านางกลับปราศจากบุตรชายให้ชื่นใจสักคน ล่าสุดที่ลืมตาขึ้นมาเมื่อตอนเที่ยงวันซึ่งเป็นธิดาลำดับที่สิบเอ็ดก็ยังคงเป็นบุตรีอีกเช่นเคย

“อย่าได้เกรงใจเลยน้องข้า นี่คือสิ่งถูกต้องที่สุดแล้ว ข้าหวั่นใจด้วยซ้ำหากข้ารับท่านหญิงดาเนียนมาเป็นสนม ฝ่ายในคงวุ่นวายพิลึก”

ยิ่งฟังก็ยิ่งสร้างความสงสัย ชีคกาหริบไม่สนใจด้วยซ้ำว่าการแสดงอันน่าอภิรมย์นั้นจบลงตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่สิ่งที่ติดใจเห็นจะเป็นปฏิกิริยามิใยดีของผู้ครองนครนี่ล่ะ

“วุ่นวายอย่างไรหรือขอรับ? ข้ามิเคยเห็นนางงามอันเป็นบรรณาการจักสร้างปัญหาให้กับทางเราแต่อย่างใด มิหนำซ้ำยังสวามิภักดิ์กับเราเป็นอย่างดี”

ชีคริยาร์ดยิ้มกว้างกับวาจาของผู้ไม่รู้พิษสงของนางงามตัวน้อยนั่น “ทางที่ดีเจ้ารีบรับนางไว้ก่อนเถอะ ประเดี๋ยวเจ้าก็จักได้รับคำเฉลยเอง ถือซะว่าช่วยแบ่งเบาภาระของข้าก็ได้”

ดูว่าผู้ปกครองนครตั้งใจมอบบรรณาการนี้ให้นัก ซ้ำยังมิเฉลยคำตอบในสิ่งที่ฉงนสงสัย แลนั่นจึงทำให้ชีคกาหริบปฏิเสธอันใดมิได้ จะเป็นอันใดไปหากเขาจักมีสนมไว้เป็นเพื่อนแก้เหงาเหมือนดั่งเชษฐาบ้าง คิดได้ดังนั้นชีคกาหริบจึงไม่ขัดศรัทธาแต่อย่างใดนอกจากเอามือแตะหน้าอกพร้อมค้อมศีรษะ

“ข้าน้อมรับบรรณาการไว้ครอบครองขอรับ”

“ดี... ดีมาก ๆ”

มือหนาของผู้ปกครองนครวางลงบนไหล่หนาบึกบึนของอนุชาพร้อมระเบิดเสียงหัวเราะ ก่อนหันมาสนุกสนานกับเหล่านางระบำแสนสวยอีกครั้ง ดังนั้นท่านชีคริยาร์ดจึงไม่เห็นสีหน้ากระอักกระอ่วนนั่น...