บทนำ เงารักในรอยทราย (2)

“อย่าขู่ข้า” ดาเนียนเสียงแข็ง

“ข้ามิได้ขู่ หากท่านหญิงอยากถูกจำกัดบริเวณอยู่แต่ในกระโจมอีกก็ตามใจ ข้าจักมิยุ่งวุ่นวายอีก”

ดาเนียนเม้มปากเป็นเส้นตรงกับถ้อยนางกำนัลพี่เลี้ยงจอมจุ้นจ้านและดุร้าย พลางทำสายตาไม่พอใจใส่

“ข้าพอใจมากนักที่เจ้ามิทำเช่นนั้น” บอกจบเด็กน้อยจอมดื้อจึงกระชับเสื้อคลุมเข้าหากันแล้วย่ำเท้าไปในทิศทางที่ตนเองพอใจ ทว่าไปได้ไม่ถึงยี่สิบก้าวด้วยซ้ำบรรดาพี่เลี้ยงจอมเข้มงวดทั้งสี่จึงล้อมดาเนียนเอาไว้อีก

“จะกลับเข้ากระโจมเอง หรือต้องการให้พวกข้าอุ้มท่านหญิงกลับไปเจ้าคะ?” พี่เลี้ยงสาวร่างท้วมในชุดพื้นเมืองยาวถึงตาตุ่มสวมผ้าคลุมสีขาวถามด้วยน้ำเสียงดุดันพร้อมหักนิ้วมือ ซึ่งกริยานั้นทำให้เด็กน้อยยิ้มมุมปากดวงตาสีมรกตเป็นประกายวาววับขึ้นมาทันทีเมื่อมีเรื่องสนุกให้ทำในราตรีอันเหน็บหนาวกลางท้องทะเลทราย

“ตามแต่พวกเจ้าปรารถนาเถิด”

สิ้นคำเด็กน้อยซึ่งอยู่ในกิริยาเอื่อยเฉื่อยเซื่องซึมจึงกลายเป็นวานรน้อยแสนซุกซนว่องไวทันทีเมื่อพี่เลี้ยงร่างท้วมตรงดิ่งเข้ามาตะครุบตัว!

แล้วการวิ่งไล่จับรอบค่ายพักแรมจึงเริ่มต้นขึ้น ความสงบเงียบในรัตติกาลกับเสียงลมจึงอันตรธานหายไปในทันทีเมื่อเสียงของท่านหญิงตัวน้อยและเหล่านางกำนัลดังขึ้น หนึ่งคือผู้วิ่งหนี และอีกสี่คือผู้วิ่งไล่ตาม ดาเนียนอาศัยความคล่องตัวและได้เปรียบเรื่องรูปร่างแทรกตัวไปในที่แคบได้อย่างรวดเร็วพร้อมหันมาหัวเราะชอบใจเมื่อพบภาพอันน่าประทับใจซึ่งเกิดจากฝีมือตนเอง

“ทำอะไรตรงคบเพลิงน่ะ” ร่างเล็กหยุดหัวเราะเมื่อเห็นชายผ้าคลุมหน้าของนางกำนัลพี่เลี้ยงนางหนึ่งติดไฟขึ้นมา ก่อนรีบวิ่งหนีไปเมื่อลิมุสจอมอึดที่ถลกชายกระโปรงรุ่มร่ามตรงดิ่งเข้ามาหา

“หยุดนะท่านหญิง ข้าขอสั่งให้ท่านหยุด!”

“คำสั่งนั้นข้าขอใช้กับเจ้า” ร่างเล็กโต้เถียงขณะวิ่งหน้าตั้งหนีการจับกุม จนกระทั่งมาเสียท่าให้กับเหล่านางกำนัลพี่เลี้ยงทั้งสี่ที่หน้ากระโจมจัดเลี้ยงของท่านชีคฮาซันนั่นล่ะ

“ปล่อยข้านะ!” ผู้ถูกอุ้มเข้าเอวตัวลอยออกจากพื้นทรายโวยวายพยายามทุบตีมืออวบนั่นเป็นพลวัน พอไม่ได้ผลดาเนียนจึงเปลี่ยนมาฝังคมเขี้ยวลงบนเอวหนานั่นทันที

“โอ๊ย!” นางกำนัลปล่อยให้ร่างเล็กของท่านหญิงน้อยตกลงบนพื้นทรายเย็นเฉียบทันที ทว่าความวุ่นวายก็ไม่ยุติตรงนั้น ดาเนียนรีบทรงตัวลุกขึ้นวิ่งหนีอีกครั้ง แต่ลีมุสก็ไวกว่าสามารถคว้าเสื้อคลุมของเด็กน้อยจอมซนเอาไว้ได้พร้อมกับหิ้วตัวลอยจากพื้น

“ปล่อยข้านะ พวกเจ้าไม่มีสิทธิ์กระทำกับท่านหญิงดาเนียนเช่นนี้”

“เอะอะอะไรกัน?!” กระแสเสียงดังกังวานของผู้ปกครองนครเล็ก ๆ ซึ่งกำลังต้อนรับแขกเมืองมีผลให้ทุกคนหยุดความเคลื่อนไหวพร้อมคุกเข่าหมอบตัวลงบนผืนทรายละเอียดและเย็นเฉียบ หากจะมีที่ไม่หมอบตัวลงเหมือนคนอื่นก็มีแต่ท่านหญิงดาเนียนเท่านั้น ซ้ำยังวิ่งเข้ามากอดบิดาอย่างประจบด้วย

“ท่านพ่อ”

“ดึกแล้ว ทำไมถึงยังมิเข้านอนอีกเล่าท่านหญิง?” มือหนาของผู้ปกครองนครคามิล่าลูบศีรษะของบุตรีอย่างเอ็นดูรักใคร่ แลไม่แปลกใจสักนิดเมื่อเห็นเหตุการณ์ชุลมุนวุ่นวายซึ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่ ที่ดูว่าจะเป็นเรื่องปกติด้วยซ้ำ

“ลูกนอนไม่หลับเจ้าค่ะ ฮาน่ากำลังเรียกหาลูก”

คำตอบดุจเดิมเหมือนทุกครั้งจากการลั่นวาจาถามทำให้ใบหน้ามากด้วยริ้วรอยแห่งกาลเวลาของผู้ปกครองคามิล่าเปื้อนกังวลขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

“ฮาน่าอีกแล้วรึ... พ่อว่าเจ้าควรรีบกลับเข้ากระโจมแล้วให้ลีมุสเล่านิทานให้ฟังเถิดดาเนียน”

“แต่ข้าอยากอยู่กับท่านพ่อนี่เจ้าคะ ข้าเบื่อหน่ายพี่เลี้ยงพวกนี้เต็มทนแล้ว พวกนางทั้งสี่ชอบออกคำสั่งกับข้าผู้เป็นท่านหญิงเหลือเกิน ซ้ำยังใช้ความรุนแรงกับข้า”

ได้โอกาสงามดาเนียนจึงบอกกล่าวความอึดอัดให้บิดารับรู้ทันที กระนั้นคำพูดของเด็กน้อยคงมีน้ำหนักไม่มากนัก ทั้งนี้เป็นเพราะผู้ปกครองนครคามิล่าเชื่อมั่นในความดื้อดึงในตัวบุตรีมากกว่านั่นเอง

“ลีมุสออกคำสั่งเป็นเพราะเจ้าดื้อน่ะสิ... กลับไปพักผ่อนเถอะดาเนียน พ่อยังมีแขกคนสำคัญต้องดูแลอีก”

“แต่ข้า...”

“ไม่มีแต่บุตรีแห่งข้า จงว่าง่ายและไม่ดื้อดึง”

แม้นไม่พอใจที่บิดาไม่ตามใจและพาตนเองเข้าไปในกระโจมใหญ่ด้วย แต่ดาเนียนก็มิใช่เด็กโง่ที่ไม่รู้ว่าอะไรคือสิ่งเหมาะสมกับสถานการณ์ในตอนนี้

“เจ้าค่ะ ข้าจักกลับไปนอน”

“ดีมากลูกข้า” ชีคฮาซันยิ้มละมุนก่อนก้มตัวลงมาจุมพิตหน้าผากมนของบุตรี แล้วยืนเต็มความสูงตวัดสายตาเป็นประกายวาววับมายังสี่พี่เลี้ยงสาวซึ่งยังหมอบอยู่บนผืนทราย