บทที่2

ทางด้านภีมวัจน์เองก็รู้สึกหัวเสียไม่ใช่น้อยเมื่อจู่ๆ แม่ของเขาก็ส่งผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้มาให้พร้อมกับคำบอกกล่าวที่เล่นทำเอาช็อกเมื่อได้ยิน จู่ๆ จะให้เขาผลิตลูกให้ท่านกับผู้หญิงที่เขาไม่ได้รู้จักแถมยังไม่ได้รู้สึกรักเนี่ยนะ นี่มันวันโลกาวินาศอะไรของเขากันเนี่ย!!

บ้าไปแล้ว! ใครกันจะไปทำแบบนั้นได้ลง!

คนเราใช่ว่าจะมีลูกด้วยกันง่ายๆ เสียเมื่อไหร่กัน และอีกอย่างเขาเองก็จะไม่ยอมมีลูกกับผู้หญิงที่ตัวเองไม่ได้รักอย่างแน่นอน เด็กที่ไม่ได้เกิดขึ้นจากความรักระหว่างพ่อและแม่มันจะไปมีความสุขได้อย่างไรกัน นี่แม่เขาคงอยู่คนเดียวจนสติเลอะเลือนไปแล้วแน่ๆ ถึงได้กล้าคิดทำเรื่องที่คนปกติทั่วไปเขาไม่นิยมทำกันแบบนี้ออกมาได้!!

ชายหนุ่มคิดพร้อมกับทอดมองอีกคนที่กระทั่งตอนนี้ก็ยังคงไม่ยอมแพ้นั่งกอดกระเป๋าเดินทางใบเล็กที่เธอพกติดตัวมาด้วยอยู่ที่หน้าบ้านไม่ยอมไปไหนตามที่เขาเอ่ยปากไล่ไปเมื่อสักครู่นี้ เขารู้ว่าเธอมาที่นี่ด้วยจุดประสงค์อะไร แต่ที่ยังไม่รู้เลยก็คืออะไรทำให้เธอยอมทำตามใจแม่ของเขาได้มากถึงเพียงนี้ เพียงแค่บุญคุณเท่านั้นเองเหรอถึงได้ทำให้คนๆ หนึ่งยอมเอาตัวเองเข้าแลกเพื่อทำสิ่งนี้…

สุดท้ายความอดทนของชายหนุ่มก็พังครืนลงเมื่อเม็ดฝนที่จู่ๆ ก็โปรยปรายลงมาอย่างบ้าคลั้งทำให้เขาต้องรีบพาตัวเองออกไปนอกบ้านเพื่อทำการตกลงกับคนดื้อที่ฝนตกก็ยังนั่งอยู่ที่เดิมไม่ยอมไปไหน

“เธออยากตายนักรึไง! ฉันบอกให้รีบกลับไปซะแล้วนี่ทำไมยังนั่งตากฝนอยู่ตรงนี้อีก!!” ลลินค่อยๆ เงยหน้ามองเจ้าของคำถามแต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยอะไรออกไปเขาก็เอื้อมมือมากระชากเธอให้ลุกขึ้นก่อนจะลากเข้ามาในบ้านด้วยกันซะก่อนจนหญิงสาวไม่แม้แต่จะมีโอกาสเอ่ยปากทักท้วงหรือให้เหตุผลอะไรออกไปได้เลยสักคำเดียว

“ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย! จากนั้นเราสองคนมีเรื่องต้องคุยกัน!” หญิงสาวพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำตามที่เขาสั่ง ใช้เวลานานครึ่งชั่วโมงนารินก็กลับออกมาในสภาพที่ทั้งตัวมีเพียงชุดคลุมอาบน้ำสีขาวคลุมกายเอาไว้ เธอมัวแต่ตกใจเสียงตวาดของเจ้าของบ้านที่กำลังนั่งหน้าบึ้งอยู่ที่โซฟาจนลืมไปเสียสนิทเลยว่าเสื้อผ้าที่หอบมานั้นเปียกฝนไปจนหมดไม่เว้นแม้แต่ชุดชั้นในเองก็ด้วย สุดท้ายเมื่อหมดทางใดให้เลือกก็เป็นอย่างที่เห็น

“คือลิน…” ภีมวัจน์ลอบถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วงก่อนที่เขาจะเดินผ่านหน้ากันไปและกลับมาหากันอีกครั้งพร้อมเสื้อเชิ้ตสีขาวของตัวเองในมือที่คิดเอาเองว่าเธอน่าจะพอใส่มันได้

“คุณใส่นี่แก้ขัดไปก่อนก็แล้วกัน!”

เสียงเข้มว่าพร้อมกับยัดเสื้อของตนเองใส่มือที่เย็นชืดซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่ได้พูดอะไรนอกจากเดินกลับไปในห้องน้ำอีกครั้งก่อนจะกลับออกมาในสภาพที่ไม่ได้แตกต่างจากก่อนเข้าไปสักเท่าไหร่ ภาพของหญิงสาวที่สวมเพียงเสื้อเชิ้ตยาวเลยเข่าขึ้นมาถึงสองคืบ ผมยาวสลวยที่เปียกลู่ไปด้วยหยาดน้ำเม็ดเล็กๆ บนใบหน้า

และให้ตาย! สายตาของเขาไม่ได้อยากจะมองแต่ก็เลือกไม่ได้เพราะเธอดันมายืนอยู่ตรงหน้ากัน นั่นเลยทำให้เขาได้เห็นว่าอีกฝ่ายนั้นโนบรา! แถมขนาดของมันก็ค่อนข้างใหญ่มาก…เกินตัวเธอ!

“นั่งสิ!!” ลลินพยักหน้ารับคำก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งตรงกันข้ามกับเจ้าบ้านด้วยท่าทีตื่นๆ สองมือค่อยๆ ยกมือขึ้นกอดอกตัวเองเอาไว้แน่นเมื่อเห็นว่าสายตาของอีกคนหยุดอยู่ส่วนไหนของร่ายกายเธออยู่

“สรุปไม่ว่าฉันจะไล่ยังไงเธอก็ยังยืนยันคำเดิมว่าจะสานต่อเจตนารมณ์ของคุณแม่ฉันให้ได้อย่างนั้นใช่ไหม!!” คำถามตรงๆ ดังขึ้นทันทีที่ทิ้งตัวลงนั่ง ซึ่งมันก็ไม่ได้ทำให้หญิงสาวตกใจอะไรเพราะเธอก็คิดอยู่แล้วว่าเขาจะต้องพูดเรื่องนี้ ซึ่งมันเป็นเรื่องเดียวที่เธอจะต้องขัดใจไม่ยอมทำตามคำสั่งของเขาเหมือนที่เคยทำมาตลอด

“ลินขอโทษที่ทำให้คุณภีมลำบากใจ แต่ลินต้องทำค่ะ เพราะคุณท่านมีบุญคุณกับลิน หากไม่ได้ท่านลินก็คง…” เป็นเด็กกำพร้าที่ไม่มีใครต้องการ และคงไม่มีวาสนาได้เรียนจบเหมือนอย่างที่เป็นไป