บทที่1

หัวหิน

ลลินลอบถอนหายใจออกมาเป็นครั้งที่สามในรอบวันเมื่อในที่สุดการเดินทางอันยาวนานหลายชั่วโมงของเธอก็สิ้นสุดลงตรงหน้าบ้านหลังงามสีขาวที่อยู่ติดทะเลหัวหินด้วยรถตู้คันใหญ่ มันคงจะดีไม่น้อยหากเธอมาที่นี่เพื่อพักผ่อนไม่ใช่มาเพื่อจุดประสงค์ที่ต่างกันออกไปหลายขุม แต่เพราะคำว่า ‘บุญคุณ’ ที่ค้ำคออยู่มันเลยทำให้หญิงสาวไม่อาจปฏิเสธคำขอร้องของคุณหญิงรัชชนกไปได้ เธอจำต้องยอมตอบตกลงกับอีกฝ่ายไปก่อนจะถูกท่านส่งตัวมาที่นี่ในวันนี้เพื่อทำภารกิจมีทายาทกลับไปให้ท่าน ซึ่งมันคงไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จู่ๆ จะให้เธอเดินดุ้มๆ เข้าไปหาเจ้าของบ้านก่อนจะเอ่ยบอกกับเขาว่าเธอมาที่นี่เพื่ออะไร ขืนทำแบบนั้นเขาคงได้คิดว่าเธอบ้าเอาแน่

“มาหาใครคะคุณ!” เสียงจากใครบางคนที่ร้องทักขึ้นทำให้หญิงสาวได้สติก่อนใบหน้าอ่อนหวานจะเงยขึ้นมองเด็กสาวผิวคล้ำที่อายุน่าจะน้อยกว่าเธอตรงหน้าที่กำลังส่งยิ้มละมุนเป็นมิตรมาให้กัน

“เอ่อคือ ฉัน…มาหาคุณภีมวัจน์ค่ะ” หญิงสาวเอ่ยตอบไปตามความจริงก่อนจะลอบมองคนตรงหน้าด้วยสายตาสงสัยว่าเธอเป็นอะไรกับเจ้าของบ้านพักหลังนี้ หากจะบอกว่าคนรักก็น่าจะเด็กไป

“คุณภีมตอนนี้ไม่อยู่หรอกจ๊ะ เห็นว่าเข้าไปตลาดในเมืองคงอีกพักใหญ่กว่าจะกลับ พี่ชื่ออะไรจ๊ะหนูชื่อมะลิ หนูเป็นคนทำความสะอาดบ้านให้คุณภีมเองค่ะ” ลลินยิ้มรับก่อนจะเริ่มต้นเอ่ยแนะนำตัวกับเด็กสาวตรงหน้ากลับไป เมื่อรู้จักกันดีแล้วมะลิจึงเอ่ยปากชวนให้เธอมานั่งรอเจ้าของบ้านที่ม้านั่งสีขาวหน้าบ้านพักหลังงามก่อนจะอยู่พูดคุยด้วยนานร่วมชั่วโมงซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นเด็กสาวผิวคล้ำเสียมากกว่าที่จ้อไม่ยอมหยุดหย่อน เพราะรู้สึกถูกชะตากับแขกของนาย

“พี่ลินสวยจัง ผิวข๊าวขาว เป็นแฟนของคุณภีมเหรอจ๊ะพี่” คำถามของเด็กสาวที่ดังขึ้นทำเอาใบหน้าของคนฟังร้อนผ่าวขึ้นมาเสียเฉยๆ เธอจำต้องหันกลับไปมองมะลิพร้อมกับเอ่ยอย่างติดๆ ขัดๆ

“เปล่าหรอกจ๊ะมะลิ พี่เป็น…” เป็นอะไรกับเขาลลินเองก็ตอบไม่ใช่ในตอนนี้ สุดท้ายเมื่อไม่สามารถหาคำตอบใดให้แก่มะลิเด็กสาวนิสัยดีกลับไปได้เธอจึงเลือกที่จะส่งยิ้มแห้งๆ ให้เด็กสาวกลับไปแทน

เฝ้ารออยู่สักพักเสียงรถยนตร์คันหนึ่งก็ดังขึ้นมาแต่ไกลก่อนปอร์เช่สีดำคันหรูที่หญิงสาวจดจำมันได้ดีว่าเป็นรถของใครจะค่อยๆ จอดสนิทลงตรงหน้าบ้านพร้อมกับร่างสูงโปร่งที่แสนคุ้นตาของใครบางคนที่หญิงสาวจดจำเขาได้ทันทีที่พบหน้า เพราะเขาไม่เพียงแต่เป็นลูกชายคนเล็กของผู้มีพระคุณเท่านั้น แต่เขายังเป็นและจะเป็นเสมอ เป็นรักแรกและรักเดียวที่เธอมี ผู้ชายที่มีใบหน้าเย็นชาแต่ทว่ากลับทำให้รู้สึกดีทุกครั้งที่อยู่ใกล้ แม้จะรู้ว่ามีสิทธิ์ได้แต่มองแต่เธอก็มีความสุข ความสุขที่ไม่ได้หวังว่าเขาจะต้องหันกลับมาสนใจอะไรเธอ

ผู้ชายที่ชื่อภีมวัจน์!

“คุณภีมกลับมาพอดีเลย พอดีมีคนมาจากกรุงเทพมารอพบค่ะ ถ้างั้นหนูไปก่อนนะจ๊ะพี่ลินแล้วว่างๆ จะมาคุยด้วยอีก ลานะคะคุณภีม สวัสดีค่ะ” มะลิเอ่ยลาเมื่อคนที่เฝ้ารอมาถึง เด็กสาวพูดก่อนจะวิ่งหายไปทิ้งไว้แต่หญิงสาวกับภีมวัจน์ที่ได้แต่ยืนนิ่งจ้องมองกันและกันอยู่ครู่กับการเผชิญหน้ากันครั้งแรกหลังจากไม่ได้เจอกันนาน

“คุณแม่โทรมาบอกฉันหมดแล้วว่าเธอมาที่นี่เพื่ออะไร แต่ฉันขอปฏิเสธ!! เธอกลับไปซะและอย่ามาที่นี่อีก!!” ประโยคแรกที่หลุดออกมาจากปากของเขาทำเอาหญิงสาวแทบจะล้มทั้งยืน และไม่รอให้เธอได้เอ่ยอะไรออกไปเขาก็ขนของหายเข้าไปในตัวบ้านพร้อมปิดประตูเสียงดังสนั่น ทำราวกับไม่ต้องการที่จะต้อนรับกันก็ไม่ผิดเพี้ยน

ซึ่งมันก็คงไม่ได้แปลกอะไรถ้าหากว่าเขาจะโมโหกันแบบนี้!!

“คุณภีม…” ลลินได้แต่พร่ำเรียกชื่อของคนใจร้ายไล่ตามหลัง ซึ่งเขาคงไม่มีวันได้ยินมันแน่ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ควรพูดอะไรที่มันมากกว่านี้ไม่ใช่หรือ แล้วอีแบบนี้จะให้เธอทำอย่างไรต่อไปดีล่ะเนี่ย!!