Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
6
**เช้าวันรุ่งขึ้น**
“... เอ่อ... พี่เบน”
เสียงของกะเพราดังมาจากโต๊ะอาหารพร้อมไข่ดาวที่ไหม้ข้างหนึ่ง
เธอพยายามยิ้มอย่างเป็นมิตรสุดชีวิต
เบนเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ
สายตาคมคู่นั้นมองเธอพร้อมรอยยิ้มกวนประสาทที่กลับมาอีกครั้ง
“หึ... ทำอาหารได้ไหม้ขนาดนี้เลยเหรอ”
“อย่ามาบูบี้เลย! อยากกินหละดูออก!”
“ก็แค่พูดความจริง...ไม่ได้บูลลี่เลย” เขาวางหนังสือลง แล้วเอื้อมมือมาหยิบขอบจานของเธอยกมาวางตรงหน้าเขา
“แต่ไม่เป็นไร”
มือเขาแตะโดนหลังมือเธอโดยบังเอิญ
กะเพราสะดุ้งเฮือก หัวใจเต้นแรงอีกครั้งโดยไม่รู้ว่าครั้งนี้มันคือความเขิน หรือความกลัวจะโดนแกล้งอีก
แต่สิ่งที่ชัดเจนคือ
ตั้งแต่วินาทีที่เธอย้ายเข้ามาในบ้านหลังนี้...
**ชีวิตของกะเพราจะไม่มีคำว่า “ปกติ” อีกต่อไปเลย**
---
กลิ่นกาแฟลอยคลุ้งทั่วห้องอาหารในเช้าวันใหม่
แสงแดดอ่อน ๆ ส่องลอดหน้าต่างเข้ามา กระทบกับผมยุ่ง ๆ ของกะเพรา ที่พยายามรวบให้เรียบร้อยแต่ก็ไม่สำเร็จสักที
เธอนั่งตรงข้ามกับเบน ซึ่งตอนนี้อยู่ในชุดเชิ้ตขาวแขนพับขึ้นถึงข้อศอก
กระดุมเม็ดบนสุดยังเปิดอยู่ เผยให้เห็นรอยแผ่วของกล้ามเนื้อหน้าท้องที่เธอพยายามจะไม่มอง... แต่ก็แพ้ทุกที
“กินไข่ดาวของเธอหมดเลยนะ” เบนถามพลางชี้ไปที่ไข่ดาวไหม้ครึ่งจาน
“อืม… ถ้าพี่เบนชอบกินถ่าน”
กะเพราพูดประชดพลางหยิบจานเธอกลับมา เขากลับหัวเราะเบา ๆ แบบคนอารมณ์ดี
“ดีนะ เธอ ยังคงปากดีเหมือนเดิม”
“แล้วพี่เบนก็ยังชอบกวนเหมือนเดิม” เธอสวนทันที
เบนเลิกคิ้วขึ้นนิดหนึ่ง
“ให้ตายสิ… เธอสวนกลับแบบนี้อีกแล้ว”
“ยัยเด็กเปียคู่คนนั้นโตจริง ๆ แล้วสินะ”
เขายกกาแฟขึ้นจิบ กลั้นรอยยิ้มไว้ไม่อยู่
ส่วนกะเพรานั่งหน้าแดงเพราะทุกครั้งที่เขายิ้ม มันเหมือนเวลาทั้งโลกถูกหยุดไว้ที่รอยยิ้มเดียวของเขา
“แล้ว…คุณลุงคุณป้าล่ะคะ”
กะเพราตัดสินใจเปลี่ยนเรื่อง เธอไม่อยากให้ตัวเองเผลอมองรอยยิ้มของเขานานเกินไป
“ป้านวลด้วย ลุงสงบ คนขับรถ…หายไปไหนหมดเลยคะ บ้านเงียบผิดปกติ”
เบนวางแก้วกาแฟลง ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ
“ไปทัวร์ธรรมะ ไหว้พระ สิบวันเอง ทั้งคุณพ่อคุณแม่ ป้านวล แล้วก็ลุงสงบ เขาไปกันหมด เหลือแต่...ในบ้านหลังนี้”
“…สิบวัน”
กะเพราทวนเสียงเบา ตาเบิกกว้างอย่างไม่อยากเชื่อ
“อืม สิบวัน” เบนพยักหน้า
“ทำหน้าแบบนั้นทำไม หรือกลัวห้ามใจไม่อยู่”
กะเพราสะดุ้งนิด ๆ
“มะ…ไม่ใช่ค่ะ แค่แบบ…อยู่กันสองคนมันดูแปลก ๆ นิดหน่อย”
เบนหัวเราะในลำคอ
“งั้นจะกลับไปอยู่บ้านตัวเองไหมล่ะ ไม่ห้ามนะ”
เธอสบตาเขาเพียงเสี้ยววินาที ก่อนหลบวูบไปเพราะหัวใจมันเต้นแรงเกินเหตุ
กลับบ้านเหรอ… ก็ได้อยู่ แต่ต้องตื่นเช้าขับรถมาตั้งไกลเพื่อมาฝึกสอนทุกวัน คิดแค่นั้นก็รู้สึกเหนื่อยจับใจ
“เอ่อ…” เธอตอบเบา ๆ
“งั้นก็อยู่ที่นี่ไป” เบนพูดง่าย ๆ เหมือนเป็นเรื่องปกติที่สุดในโลก พลางยกแก้วขึ้นจิบอีกครั้ง
“ไม่กัดหรอกน่า”
กะเพราหน้าแดงขึ้นอีกระดับ
เธอเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า ระหว่างการเดินทางไกล กับการอยู่บ้านหลังนี้กับเขาสองคน อะไรจะทำให้หัวใจเธอเหนื่อยกว่ากัน…
หลังอาหารเช้า กะเพรากำลังจะออกไปโรงเรียนเพื่อฝึกสอน
แต่ก่อนออกจากบ้าน เธอก็ได้ยินเสียงเรียกที่ทำให้หัวใจแทบหยุดเต้น
“เดี๋ยวก่อนครับ”
เบนเดินตามมาพร้อมถือของในมือ
เขาก้าวเข้ามาใกล้มากจนกะเพราต้องเงยหน้าขึ้นสบตา ใกล้จนเห็นเงาตัวเองสะท้อนในดวงตาคมคู่นั้น
“พะ... พี่เบน มีอะไร”
“ต้องพูดว่ามีอะไร ค่ะ พูดจาให้มีหางเสียงด้วยจะสวยขึ้นอีกเยอะแล้วก็....” เขาก้มลงพูดช้า ๆ
เสียงทุ้มของเขาแทบจะกลืนกับลมหายใจของเธอ
“หมายถึงอะไรคะะะะะะ…”
“คือถ้ามีคนเห็นเราอยู่ด้วยกัน ก็ช่วย แสดงนิดว่ารักกันจริง ๆ ด้วยนะ”
“ฮะ!”
“ไม่อยากให้ใครคิดว่าพี่หลอกเล่น ๆ … เข้าใจไหม”
เขาพูดจบก็ยิ้มบาง ๆ แล้วเดินนำไปขึ้นรถ ทิ้งให้กะเพรายืนค้างอยู่ตรงนั้น ใบหน้าแดงถึงใบหู
“กะเพรา~! เมื่อเช้านี้เธอมีหนุ่มหล่อมาส่งใช่ไหม!”
เสียงของนุ่มนิ่ม เพื่อนครูฝึกสอนดังลั่นตั้งแต่กะเพราก้าวเท้าเข้าห้องพักครู
“เอ๊ะ! ใครพูดแบบนั้น!”
“ทั้งโรงเรียนพูดหมดแล้ว! รถคันนั้นจอดส่งเธอหน้าประตูโรงเรียนเลยนะ! ผู้ชายก็หล่อแบบ... ระดับพระเอกซีรีส์!”
“ไม่ใช่นะ! ไม่ใช่อย่างนั้นเลย!” กะเพราปฏิเสธเสียงสูง
แต่ยิ่งพูดหน้าเธอก็ยิ่งแดงขึ้นทุกที
“อย่าบอกนะว่า...” นุ่มนิ่มหรี่ตา “...เขาเป็น *แฟน* น่ะ”
“บะ...บ้าเหรอ!”
“อุ๊ย~ หน้าแดงแบบนี้ไม่รอดแล้วจ้า!”
“โธ่ ก็ไอ้พี่เบน! ไง นิ่มแกจำไม่ได้หรา นี่มันยังไม่ถึงเที่ยงเลย ข่าวลือก็มาแล้วเหรอเนี่ย!” กะเพราบ่น
---
เย็นวันเดียวกัน
ขณะที่เธอกำลังสอนเสร็จและเก็บของ
รถสีดำคันเดิม... จอดนิ่งอยู่ตรงนั้น
และคนที่เดินลงมาจากรถ... ก็ไม่ใช่ใครอื่น
เบนในชุดเชิ้ตพับแขน ยืนพิงรถอย่างเท่สุดขีด
แว่นกันแดดบนใบหน้า และรอยยิ้มมุมปากที่ทำให้คุณครูสาว ๆ แถวนั้นหันมามองเป็นแถว
“พี่เบนมารับทำไมคะ!” กะเพราเดินเข้าไปกระซิบเสียงเบา
“ก็ผ่านมาเลยแวะรับหรือ จะเดินกลับเอง ไงกลับมั้ย”
“ไปๆ!”
แต่สายไปแล้ว... เพราะเสียงหัวเราะคิกคักของเหล่าครูสาวดังขึ้นรอบ ๆ
“คุณครูกะเพรามีสามีหล่อขนาดนี้เลยเหรอ~”
“อู้หู... หล่อนะ!”
กะเพราแทบอยากเอากระเป๋าครอบหัวตัวเองหนีไปให้ไกลที่สุด
เบนโน้มหน้าเข้ามากระซิบใกล้หู
“ก็เธอจะได้ไม่ถูกเม้าส์ว่าไม่มีแฟนงัยมีสามีไปเลย ๆ”
“ไอ้พี่เบน!”
เขาหัวเราะเบา ๆ แล้วเดินนำขึ้นรถ
แต่ในหัวเขากลับมีความคิดที่ไม่ยอมเงียบเลย
“เธอหน้าแดงอีกแล้ว...”
“แปลกแฮะ... ทำไมพอเห็นเธอเขิน ถึงอยากแกล้งเพิ่มอีกหน่อยทุกที”
---
คืนนั้น
กะเพรานั่งอยู่ในห้องทำงาน กำลังเปิดโทรศัพท์ดูโซเชียลมีเดีย
จู่ ๆ เขาก็เห็นโพสต์หนึ่งในกลุ่มครูของโรงเรียน
**“ครูฝึกสอนคนใหม่ มีสามีหล่อระดับนายแบบมารับทุกวันค่ะ ? #ครูกะเพรา”**
พร้อมรูป... เขากับเธอที่ยืนอยู่หน้ารถตอนเย็น!
*“บางที... การแกล้งกัน อาจกลายเป็นเหตุผลที่ทำให้หัวใจเต้นแรงกว่าที่คิด”*
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
