5

ปลายสายเงียบไปทันที... ไม่ใช่เพราะเชื่อ... แต่เพราะตกใจกับเสียงแหลมสูงที่ดังแข่งกับเสียงตัวเอง!

เบนผละออกช้า ๆ ดวงตาของเขากลับมาเป็นประกายกวนประสาทอีกครั้ง เขาหัวเราะหึ ๆ ในลำคอ ก่อนจะพูดกับปลายสายด้วยน้ำเสียงผู้ชนะ!

"ได้ยินชัดเจนนะครับ ผมไปใส่เสื้อก่อน... ไม่ว่างคุยนานหรอก... " เบนเว้นวรรค ... แค่นี้นะครับ"

**ตู้ด... ตู้ด... ตู้ด...**

เบนกดตัดสายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะโยนโทรศัพท์สุดหรูลงบนโซฟาอย่างไม่ใยดี แล้วหันมาเท้าแขนค้ำหัวยัยเด็กตัวแสบที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่!

"เก่งมาก... ยัยเปียคู่" เบนชมด้วยน้ำเสียงที่ไม่น่าไว้วางใจ

"นี่คือบทเรียนแรกของการมาอยู่บ้านนี้... **เชื่อฟังพี่... แล้วชีวิตเธอจะง่ายขึ้นเยอะ**...

*ให้ตายสิ! นี่มันไม่ตลกเลยนะ!* กะเพรารู้สึกเหมือนเพิ่งถูกยึดอำนาจทั้งหมดไปต่อหน้าต่อตา!

เธอจะรอดชีวิตไปจนถึงวันฝึกสอนจบเทอมนี้ได้จริง ๆ หรือนี่!

ว้าย! จากการเป็นแค่ลูกสาวเพื่อนแม่ที่มาอาศัยอยู่ชั่วคราว... วันแรกก็กลายเป็น 'เมียจำเป็น'ไปซะแล้วเหรอเนี่ย!

หลับไปแค่แป๊บเดียว ตื่นมาอีกทีมีสถานะ “เมียพี่เบน” ซะงั้น!

กลายเป็นเมียกำมะลอแบบไม่ทันตั้งตัว!

เสียงทุ้มต่ำของเบนยังดังสะท้อนอยู่ในหัวของกะเพรา

ขณะที่เจ้าตัวยังโน้มตัวใกล้เกินระยะปลอดภัย...

จนกลิ่นน้ำหอมผสมกลิ่นเหงื่ออ่อน ๆ ของเขาทำให้สมองของเธอแทบชอร์ต!

“มะ... หมายความว่ายังไงคะพี่เบน! ให้กะเพราแกล้งเป็น... เมียพี่!”

เธอแทบจะกัดลิ้นตัวเองตอนพูดคำว่า “เมีย” ออกไป

แก้มร้อนผ่าวจนอยากมุดเข้าไปในโซฟา

เบนยืดตัวตรง พร้อมหันไปคว้าผ้าขนหนูจากพนักเก้าอี้มาคล้องคอ

เขายกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ก่อนตอบเสียงนิ่งแต่แฝงความขบขัน

“ใช่สิ... ก็คนที่โทรมาเมื่อกี้น่ะ เป็น... เอ่อ ช่างเถอะ”

“แฟนเก่า!ใช่ป่าว”

“อืม...ไม่เชิงนะ” เบนถอนหายใจเบา ๆ พลางยีผมตัวเอง

“และเธอก็ยังไม่ยอมเลิกตามสักที...โถ สันดานแบบนี้มีผู้หญิงมาตามก็บุญแล้วยังจะเล่นตัวไปอีก”

เขาหันมามองกะเพราอีกครั้ง แววตาคมเข้มฉายแววระคนระหว่างความรำคาญและบางอย่างที่เขาเองก็อธิบายไม่ถูก

ไม่รู้ทำไม… แต่ตอนเห็นยัยกะเพรา เขากลับรู้สึกแปลก ๆเธอยังดูป้ำเป๋อเหมือนเดิม แต่ก็โตขึ้นจนเขาเผลอมองนานกว่าที่ควรจะเป็น

เบนหลุบตาลงนิด ก่อนกลบความคิดนั้นด้วยท่าทีเล่นลิ้นตามสไตล์

“นี่ให้มันคิดเบาๆหน่อย เสียงในหัวอ่ะ เพราะงั้น ให้ยัยนั่นตัดใจซักที... ก็ต้องมีเมียอย่างเป็นทางการ”

เขาหยุดเว้นจังหวะ ก่อนหันมาสบตากับกะเพรา

“ซึ่งก็คือเธอ... ”

“ฮะ!”

กะเพราร้องเสียงหลงจนแว่นแทบหลุดอีกรอบ

“พะ... พี่เบนจะบ้าเหรอคะ! มันไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ นะ!”

“ใครบอกว่าพี่เล่นล่ะ...” เขาพูดเสียงเรียบ แต่รอยยิ้มที่มุมปากกลับทำให้หัวใจเธอสั่นแรงจนแทบจะหลุดออกมา

‘เธอหน้าแดงอีกแล้ว... ให้ตายสิ’

เบนคิดในใจ “ทำไมยัยนี่ถึงดูน่ารักขนาดนี้นะ”

“ไม่เอานะพี่เบน กะเพราไม่อยากมีปัญหากับผู้หญิงของพี่!เดี๋ยวอายุจะสั้น”

เธอโบกไม้โบกมือพัลวัน

“อดทนหน่อยสิครับคุณ ภรรยา ” เบนพูดพลางเดินอ้อมมาใกล้อีกนิด

เสียงทุ้มแผ่วเบาใกล้หู ทำให้กะเพราต้องถอยหลังจนหลังชนพนักโซฟา

“เราแค่แกล้งกันเล่น ๆ ...จนกว่าเรื่องจะซา แล้วพี่จะบอกความจริงเอง”

“แต่...”

“ไม่มีแต่” เขาเอานิ้วแตะริมฝีปากเธอเบา ๆ “ตกลงตามนี้นะ”

---

หลังจากเหตุการณ์วุ่นวายนั้น กะเพราก็หนีเข้าห้องไปอย่างรวดเร็ว

แต่หัวใจเธอเต้นแรงไม่ต่างจากการวิ่งมาราธอนสักสิบกิโล!

เธอทิ้งตัวลงบนเตียง ก้มหน้าซบหมอนแล้วร้องออกมาในหมอน

“อ๊ากกก! บ้าจริง! นี่มันวันแรกที่ย้ายมาอยู่บ้านเขาเองนะ!”

---

อีกด้านหนึ่ง...

เบนนั่งอยู่ในห้องทำงาน เขายังนึกภาพตอนกะเพราหน้าแดงไม่หยุดเมื่อตะกี้ได้ชัด

รอยยิ้มบาง ๆ ผุดขึ้นที่มุมปากโดยไม่รู้ตัว

“สิบกว่าปี... เด็กแว่นเปียคู่คนนั้นโตเป็นสาวแล้วจริง ๆ”

“แต่จะให้ยอมรับว่าเธอน่ารักขึ้น... ก็ไม่อยากพูดออกไปตรง ๆ ”

เขาโยนโทรศัพท์ลงโต๊ะเบา ๆ แล้วเอนหลังพิงเก้าอี้

ทว่าภาพใบหน้าเขินอายของกะเพราก็ยังวนอยู่ในหัว

เขายกมือขึ้นลูบหน้า พลางพึมพำกับตัวเองอย่างหงุดหงิด

“บ้าจริง เบน... นี่นายคิดอะไรอยู่เนี่ย!”

---