เขิน ป่วน ชวนรัก

“เบน ลูก! กะเพราจะมาอยู่บ้านเรานะลูก อย่าแกล้งน้องล่ะ”

“คร้าบบบบบ”

เบน ปรีชาวุฒิกุล ชายหนุ่มวัยย่างเข้าสามสิบที่เพิ่งกลับจากการเรียนและทำงานในต่างประเทศได้ไม่นานขณะที่เขากำลังเดินออกจากห้องอาหารพร้อมกับความอิ่มเอมทั้งจากอาหารและสายตาชื่นชมของมารดา

เมื่อเสียงหวานแต่เด็ดขาดของ คุณนายอรอนงค์ผู้เป็นแม่ก็ดังขึ้นมาเสียก่อน

"เบน! หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้ลูกชาย!"

เบนหันไปยิ้มกวนๆ ให้แม่ของเขา

"มีอะไรครับคุณแม่สุดสวยกลัวผมผอมไปเหรอครับเลยอยากให้ผมทานของว่างเพิ่ม"

คุณนายอรอนงค์ยกมือเท้าสะเอว พลางส่งสายตาดุๆ มาให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเพียงคนเดียว

"ไม่ใช่! แต่เป็นเรื่องของ กะเพรา"

ชื่อนี้ทำให้รอยยิ้มบนหน้าเบนกระตุกนิดๆ

"อ้อ... ยัย... กะเพราเหรอครับ" เขาพยายามทำเสียงให้ดูเป็นกลางที่สุด

"ใช่! กะเพราจะมาอยู่บ้านเรานะลูก อย่าแกล้งน้องล่ะ" คุณนายอรอนงค์ย้ำคำว่า 'น้อง' อย่างชัดเจน พร้อมกับส่งสายตาคาดโทษ เบนรู้ดีว่า 'น้อง' ในที่นี้หมายถึงลูกสาวของเพื่อนสนิทแม่ ซึ่งมีศักดิ์เป็น 'ยัยเด็กตัวแสบ' ในความทรงจำของเขา เบนยืดตัวตรงแล้วรับคำด้วยเสียงดังฟังชัด ราวกับเป็นทหารที่กำลังรับคำสั่งสำคัญ

"คร้าบบบบบ!รับทราบครับคุณแม่! สัญญาว่าจะ 'ดูแล' น้องอย่างดี ไม่ให้ขาดตกบกพร่องเลยครับ!" *...โดยเฉพาะเรื่องการแกล้งเนี่ย ต้องไม่ให้ขาดตกบกพร่องเลย!* เขาเสริมในใจอย่างชั่วร้าย

เขาเดินฮัมเพลงรักพร้อมกับภาพในวันวานก็ปรากฏขึ้น

ทันทีที่เดินพ้นสายตาแม่และกำลังจะกลับไปยังอาณาจักรส่วนตัวที่พ่อแม่สร้างให้ (เรือนหอที่ยังไม่มีเจ้าสาว) ภาพในอดีตที่เขาพยายามจะฝังลงใต้ดินก็ถูกขุดขึ้นมาอย่างฉับพลัน...

เบนเห็นตัวเองในวัยรุ่นกำลังนั่งทำการบ้านอยู่ดีๆ จู่ๆ ประตูห้องก็เปิดผางออก! ยัยเด็กหญิงตัวเล็กๆ ถักเปียสองข้าง แก้มป่องๆ เดินเชิดหน้าเข้ามา... ในห้องนอนของเขา มาหยุดที่โต๊ะเขียนหนังสือของเขา!

"นี่สมุดวาดเขียนของกะเพราใช่ไหม ว่าแล้วมันคุ้นๆ นะ!" ยัยเปียคู่ประกาศก้องราวกับทวงทรัพย์สิน

"ไม่ใช่! นี่มันของพี่! ออกไปเลยนะยัยตัวยุ่ง!" เบนโวยวาย

แต่ยัยนั่นไม่สน! เธอยังเอื้อมมือมาหยิบปากกาการ์ตูนที่เขาหวงที่สุด อย่างไร้มารยาท! จากนั้นยัยเด็กหญิงแก้มยุ้ย เปียสองข้างเดินอาดๆ เข้ามา! มือเล็กๆ นั้นไม่รอช้า พุ่งเข้าคว้า ปากกาจรวดอวกาศลิมิเต็ดอิดิชั่น ของเขาไปหมุนเล่นหน้าตาเฉย!

"นี่มันของพี่นะ! เอาคืนมาเลยยัยตัวยุ่ง!" เบนโวยวาย ยัยเปียแสบยักไหล่ แถมยังแอบเปิดสมุดการ์ตูนที่เบนวาดไว้ดูทุกหน้า! จนเบนสุดจะทน! เขาต้องตัดสินใจใช้ไม้ตาย... กระชากเปียเธอออกนอกห้องไปเสียเลย! (โชคดีที่เปียเธอแข็งแรงพอที่จะไม่หลุดจากศีรษะของเธอ) ฮ่า ๆ!

"โอ๊ยยยย! เจ็บนะไอ้พี่เบน!เทน เบนจามินแฝงกี้เอย"ยัยเปียคู่ร้องเสียงหลง!

เบนหัวเราะฮึๆ ในความทรงจำ ใครใช้ให้มายุ่มย่ามในห้องคนอื่นก่อนล่ะ ยัยเปีย!

ภาพเปลี่ยนเป็นช่วงที่เบนเข้าเรียนมัธยมต้นโรงเรียนชายล้วนที่อยู่ติดกับโรงเรียนคอนแวนต์...

เบนกำลังซ้อมฟุตบอลกับเพื่อนเขาเลี้ยงลูกหลบเพื่อนมาได้สวยงาม! กำลังจะง้างเท้าเตะเต็มข้อ... แต่แล้ว!

ยัยเด็กหญิงใน ชุดนักเรียนคอนแวนต์ (ซึ่งไม่ใช่ใครอื่นนอกจากยัยเปียคู่คนเดิมคนดีย์ของคุณนายแม่) ก็วิ่งปรู๊ดปร๊าดมาจากไหนไม่รู้! เธอคว้าลูกฟุตบอลจากเท้าเบนไปได้อย่างหน้าตาเฉย! ก่อนจะวิ่งไปโดยมีเขาและเพื่อนๆวิ่งตามเป็นขโยงจากนั้นเธอก็โยนลูกฟุตบอลใส่ประตูด้วยท่าทางที่เหมือนกำลังเล่นบาสเกตบอล!

"เข้าแล้ว! เย้!"ยัยนั่นตะโกนก้องอย่างผู้ชนะ

"เฮ้ย! ยัยบ้า! นั่นลูกฟุตบอลนะ! ไม่ใช่ลูกบาส!"

ภาพความวุ่นวายปนความแสบซ่าของ 'กะเพรา' ในวัยเด็กทำให้เบนอดที่จะอมยิ้มกริ่มๆ ไม่ได้... "มาอยู่บ้านเรางั้นเหรอ... นานแค่ไหนกันนะ..."

เขาเดินกลับบ้านด้วยท่าทางอารมณ์ดีสุดๆ พร้อมกับฮัมเพลงรักสุดเก๋ไก๋ในลำคอ ราวกับกำลังวางแผนการ 'ต้อนรับ' แขกคนสำคัญอย่างแยบยลที่สุด!