4

เบนหยิบโทรศัพท์กลับมาแนบหูอีกครั้ง ดวงตาคมกริบยังคงจ้องเขม็งไปที่ยัยเด็กตัวแสบที่ตอนนี้หน้าแดงก่ำเป็นลูกตำลึงสุก เขาเดินถอยหลังออกไปสองก้าวเพื่อให้มีระยะห่างที่เหมาะสมสำหรับการสนทนาทางโทรศัพท์ แต่สายตาก็ยังจับจ้องไปที่กะเพราที่นั่งตัวแข็งทื่อราวกับถูกสาปอยู่บนโซฟา

*...ยัยนี่... โตแล้วเหรอวะ?*

ในความทรงจำของเขา **'กะเพรา'** คือเด็กหญิงเปียคู่, แก้มป่อง, ซนเป็นลิง, และที่สำคัญคือ **แว่นหนาเตอะ** ที่ทำให้ตาของเธอเหมือนย่อส่วนลงไปครึ่งหนึ่ง แต่ตอนนี้...

เขาต้องยอมรับว่าถึงแม้เธอจะยังอยู่ในสภาพ **'ผ้าเช็ดมือที่ไม่เคยเรียบ'** ผมยุ่งเป็นรังนก และแว่นที่เกือบจะหลุดจากจมูก... แต่สิ่งที่อยู่ภายใต้ความป้ำเป๋อเหล่านั้นมันคือโครงหน้าที่ดูดีผิดหูผิดตา ผิวขาว ดวงตากลมโตที่เบิกกว้างด้วยความตกใจนั้นถึงแม้จะซ่อนอยู่หลังเลนส์ว่นตา... แต่มันก็ดูโตและดู... น่ารักขึ้นแบบผิดปกติ

*น่ารักเหรอวะ? บ้าไปแล้วไอ้เบน! นี่มันยัยเปียแสบนะ!* เบนส่ายหัวไล่ความคิดประหลาด ๆ ออกไป

**"...ฮัลโหล! เบน! เงียบทำไม! ผู้หญิงคนเมื่อกี้ใคร! ตอบมานะ!"** เสียงแหลมระดับจากปลายสายกลับมาฉุดเขาจากภวังค์

"ครับ" เบนกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์อย่างราบเรียบ แต่หันไปส่งสัญญาณด้วยสายตาดุ ๆ ให้กะเพราที่นั่งอ้าปากค้างอยู่

"อ๋อ... คนเมื่อกี้น่ะเหรอ" เบนเงียบไปเล็กน้อย ตั้งใจสร้างความลุ้นระทึกให้ปลายสาย (และยัยเด็กหน้าแดงตรงหน้า)

*นี่กูต้องมาเล่นละครอะไรกับยัยเด็กนี่วะเนี่ย!*

เบนรู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อยที่แผนการอันชั่วร้ายของเขาในการแกล้งกะเพราต้องถูกเบรกด้วยเรื่องไร้สาระของพวกผู้หญิง แต่เมื่อสถานการณ์บังคับ... เขาก็ต้องเล่นบทนี้ให้สมจริงที่สุด!

"คนเมื่อกี้น่ะ... คือ..." เบนหยุดคำพูด และจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของกะเพราที่ตอนนี้เหมือนกำลังขอความช่วยเหลือจากพระผู้เป็นเจ้า!

"ภรรยาผมเอง"

ทันทีที่พูดคำนั้นออกไป **หัวใจของเบนกระตุกนิด ๆ** ไม่ใช่เพราะรัก... แต่เพราะความขัดใจ! *ไอ้เบน! นี่มึงยอมรับผู้หญิงคนนี้ เป็นเมียต่อหน้าสาธารณชน (แม้จะเป็นแค่ในโทรศัพท์) เพื่อหนีผู้หญิงอีกคนเหรอวะ! มึงทำลายภาพลักษณ์ตัวเองทำไม!*

คำว่า **"ภรรยาผมเอง"** ที่ออกมาจากปากของ **พี่เบน** ในสภาพเปลือยท่อนบนนั้น... มันดังกว่าฟ้าร้องในหูของกะเพราเสียอีก!

*วอท! อิส! ดิส!*

ขาที่เพิ่งถูกดึงออกจากคุกในวันแรกของการฝึกสอน... ตอนนี้กลับ **ก้าวเข้าไปในกองเพลิง** แห่งชีวิตสมรสปลอม ๆ เรียบร้อยแล้ว!

เธอจ้องเบนด้วยดวงตาเบิกกว้าง จนรู้สึกว่าเลนส์แว่นตาของตัวเองกำลังจะแตก! เธอต้องการจะตะโกนว่า *'นี่มันเรื่องบ้าอะไรคะไอ้พี่เบน!'* แต่เสียงของเธอถูกกลืนหายไปในลำคอ เมื่อเบนหันมาส่งสัญญาณ **คาดโทษ** ด้วยสายตา!

**"ไหนภรรยา! อะไร! เบนอย่ามาโกหกนะ!"** เสียงปลายสายยังคงโวยวายไม่หยุด

เบนยิ้มมุมปาก... เป็นรอยยิ้มที่อันตรายและเจ้าเล่ห์ที่สุด!

"ไม่เชื่อเหรอ?" เบนเลื่อนโทรศัพท์ออกห่างจากหูเล็กน้อย ก่อนจะหันมาสั่งกะเพราด้วยเสียงกระซิบที่ทุ้มต่ำจนน่าขนลุก "พูดอะไรหน่อยสิ... **ที่รัก**"

*ที่รัก! บ้าน แก ไอ้พี่เบนสิคะ!* กะเพรากรีดร้องในใจ! เธอรู้สึกเหมือนกำลังจะหายใจไม่ออก! ความร้อนจากใบหน้าไม่ได้มาจากความเขินอายอย่างเดียวแล้ว... แต่มันคือความ **โกรธปนความตกใจ!**

แต่เบนไม่รอให้เธอตอบ... เขายกโทรศัพท์กลับไปแนบหูอีกครั้ง ก่อนจะทำในสิ่งที่ทำให้กะเพราแทบจะสลบซ้ำสอง!

**ฟึ่บ!**

เบนก้าวเข้ามาประชิดโซฟา โน้มตัวลงมาเหนือเธอ... ทำให้กล้ามเนื้อหน้าท้องของเขาอยู่ใกล้ใบหน้าเธอจนแทบจะสัมผัสได้! ลมหายใจอุ่น ๆ ของเขารดอยู่บนเรือนผมที่ยุ่งเหยิงของเธอ!

เบนพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและนุ่มนวลอย่างไม่น่าให้อภัย... เป็นน้ำเสียงที่กะเพราไม่เคยคิดว่าจะได้ยินจากไอ้พี่เบน! ... **คุณจะมาสงสัยความสัมพันธ์ของผมกับแม่ของลูกในอนาคตของผมเหรอ?**"

คำว่า **'แม่ของลูกในอนาคต'** ทำให้กะเพราสำลักอากาศ! เธอรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง... ขณะที่เบนก้มหน้าลงมา... **ทำท่าเหมือนกำลังจะจูบหน้าผากของเธอ!**

"พูดอะไรหน่อยสิ... ที่รัก" เบนกระซิบซ้ำอีกครั้ง แต่คราวนี้... มันเป็นเสียงกระซิบที่น่ากลัวมาก! *ถ้าไม่พูดโดนแน่!*

กะเพราตัดสินใจแล้ว! เธอรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี... แล้วตะโกนใส่โทรศัพท์ที่อยู่ข้างหูเบน!

**"เบน! ไปใส่เสื้อเดี๋ยวนี้เลยนะ! "**