3

ใช่แล้ว! เรื่องราวใหญ่โตมันเกิดจาก **ชื่อเด็กนักเรียนที่เหมือนกันเป๊ะ!**

* **'ด.ญ. ฟ้าใส A'** (ที่พ่อแม่มารับ)

* **'ด.ญ. ฟ้าใส B'** (ที่ต้องนั่งรถโรงเรียน)

ในความสับสนวุ่นวายของวันแรกของการฝึกสอน... ทั้งกะเพราและนุ่มนิ่มได้ทำสิ่งที่พลาดมหันต์! ที่คิดว่า *ด.ญ. ฟ้าใส* ขึ้นรถโรงเรียนไปแล้ว ทั้งๆ ที่คนนั้นคือ **ฟ้าใส ** ที่พ่อแม่มารอรับอยู่หน้าประตู!

---

สถานการณ์ตึงเครียดถึงขีดสุด! คุณแม่ร้องไห้จนหน้าเขียวหน้าเหลือง แต่ตรงข้ามกับคุณครูทุกคนที่ตอนนี้หน้าซีดเป็นไก่ต้ม!

จู่ ๆ...

**แปร๊น! แปร๊น!**

รถโรงเรียนคันใหญ่คันเดิม... ที่เพิ่งขับออกไปได้ไม่นาน... ก็ถอยหลังกลับเข้ามาในบริเวณโรงเรียนอย่างช้า ๆ!

พี่เลี้ยงรถนักเรียนรีบวิ่งลงมาจากรถด้วยท่าทางที่เหนื่อยล้า!

"คุณครูขา! **หนูฟ้าใสไม่ยอมลงจากรถค่ะ!**" พี่เลี้ยงตะโกนเสียงหลง "บอกว่าไม่ใช่บ้านหนู! หนูไม่ยอมลงค่ะ! ต้องกลับไปหาแม่! หนูบอกว่าแม่มารับหนูที่โรงเรียน!"

วินาทีนั้น! **ด.ญ. ฟ้าใส ** ตัวตั้งต้นปัญหาของเรื่องทั้งหมด ก็โผล่หน้าออกมาจากประตูรถโรงเรียน! เธอยังสะพายกระเป๋าเป้ใบใหญ่ไว้ที่หลัง!

"แม่คะ! ฟ้าใสอยากกลับบ้านกับแม่ค่ะ! หนูไม่ได้นั่งรถโรงเรียน! หนูต้องขึ้นรถแม่!"

ทันทีที่เห็นลูก... คุณแม่ที่กำลังจะขาดใจตายก็พุ่งตัวเข้ากอดลูกสาวแน่น!

"ลูกแม่! ลูกแม่! โอ๊ยยยย! แม่นึกว่าแม่จะไม่ได้เจอหนูแล้ว!" คุณแม่ร้องไห้โฮกอดลูกอย่างมีความสุข

ทุกคนในเหตุการณ์ต่างพากัน **ถอนหายใจเฮือกใหญ่** พร้อม ๆ กัน!

กะเพรากับนุ่มนิ่มที่ยืนตัวแข็งเป็นหินอยู่ข้าง ๆ ก็รู้สึกเหมือน ขาข้างที่ก้าวเข้าคุกไปแล้วถูกดึงกลับออกมาได้สำเร็จ!

แม้ว่าเหตุการณ์จะจบลงด้วยดี... แต่กว่าจะจบได้... คุณครูฝึกสอนมือใหม่อย่างกะเพรากับนุ่มนิ่มก็รู้สึกเหมือน ชีวิตได้ผ่านความตายไปแล้วรอบหนึ่ง! เธอเกือบจบชีวิตการเป็นครูตั้งแต่ยังไม่ได้สอนจริงจัง! และนี่คือบทเรียนแรกที่ได้เรียนรู้

**อย่าไว้ใจชื่อซ้ำกันในชั้นเรียน ป.1!**

---

เธอกลับถึงบ้านด้วยอาการเหนื่อยเพลียขั้นสุด!ประหนึ่งถูกรถสิบล้อทับแล้วถอยมาทับอีก

บ้านเงียบสนิท... เธอคิดว่าคุณลุงคุณป้าคงออกไปซื้อของ หรือไม่ก็ไป 'ตลาดต้นไม้' ตามประสาคนเกษียณที่ชอบการจัดสวน

เป๊ะ! ทันทีที่เห็นโซฟาตัวยาวนุ่มๆ ในห้องรับแขก! กะเพราก็ตัดสินใจแล้วว่านี่คือ 'จุดจบ' ของวันนี้!

เธอโยนกระเป๋าลงพื้น แล้วทิ้งตัวลงบนโซฟาด้วยเสียง

'ตุ้บ!'

ก่อนจะสลบไสลไปในทันที... ราวกับโดนสะกดจิตจากความเหนื่อยล้า!

กริ๊งงงงงงงงง!!!

เสียงโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะกาแฟดังขึ้นอย่างบ้าคลั่ง!

กะเพราสะดุ้งตื่น! เธอรู้สึกเหมือนตัวเองอดนอนมาสองปีและหลับไปสามศตวรรษ... เธอคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างงัวเงีย !

"อัลโล..." เสียงเธอแหบพร่าอย่างไม่น่าให้อภัย

ปลายสายเงียบไปไม่นานนัก... ก่อนที่เสียงแหลมสูง... แปดหลอด! ดังแทรกเข้ามา!

"เธอเป็นใคร!"

กะเพราที่ยังอยู่ในโหมด **'ติดบั๊ก'** ไม่ทันได้คิดอะไรมากมาย!

"อ้าว! แล้วคุณโทรหาใครล่ะคะ!" เธอตอบกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้

ปลายสายดูเหมือนจะยิ่งโกรธขึ้นไปอีก

"ฉันแฟน **เบน!** นี่มันเบอร์โทรศัพท์ของ **เบน!** เธอนั่นหละ ใคร"

สีหน้าของกะเพราเปลี่ยนจากความงัวเงียเป็นความตกใจขีดสุด!

"**ห๊า!**"

เสียงตะโกนของกะเพราดังลั่นไปทั่วห้องนั่งเล่น!

**แต่สิ่งที่ทำให้เธอตะลึงกว่านั้น... คือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวินาทีถัดมา!**

ขณะที่กะเพรากำลังอ้าปากค้าง! โทรศัพท์ในมือก็แทบหลุดร่วงจากมือ!

**ตึง!!!**

ประตูที่เชื่อมระหว่างห้องนั่งเล่นกับโรงรถถูกผลักเข้ามาอย่างแรง!

และตรงหน้าเธอ... คือผู้ชายร่างสูงกำยำ! **เปลือยท่อนอก!** มีเพียงกล้ามหน้าท้องที่น่ามองเกินไปและหยดน้ำเล็กๆ เกาะ(บ่งบอกว่าเพิ่งออกกำลังกายหรืออาบน้ำมา)! เขาใส่แค่กางเกงบอล ตัวเดียว!

เขากำลังจ้องมาที่เธอด้วยสายตาเย็นชา... และหงุดหงิดสุดๆ! มือถืออีกเครื่องที่เขากำลังถืออยู่ก็ยกขึ้นแนบหู!

**"...โทรศัพท์.."** เสียงทุ้มๆ ดังมาจากปากเขา

นั่นแหละ... **พี่เบน!** (ที่เธอคิดว่ากำลังเลี้ยงลูกอยู่!)

กะเพราคิด

หรือว่าปลายสายจะเป็นเมียอีพี่เบน แต่คำพูดที่ออกจากปากเธอ... กลับเป็นแค่เสียงเบาหวิว

"...กะ... กะเพราว่า...นี่ไม่น่าใช่โทรศัพท์กะเพรา"

กะเพรากำลังถูกจ้องเขม็งโดยเบน ในสภาพเปลือยท่อนบน ที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากเธอ

**เบน** จ้องเขม็งไปที่หญิงสาวที่นอนอยู่บนโซฟา ตัวยับยู่ยี่ราวกับผ้าเช็ดมือที่ไม่เคยเรียบผมเผ้ายุ่งเหยิงราวกับรังนก... แต่ที่น่าสนใจคือ **โทรศัพท์มือถือของเขา** ที่อยู่ในมือเธอ!

"กะเพรา" เบนทวนชื่อนั้นด้วยเสียงที่เน้นย้ำราวกับกำลังชิมรสชาติของความทรงจำเก่าๆ

"เธอนี่เอง... ยัยเปียคู่... ที่ตอนนั้นใส่แว่นหนาเตอะ"

กะเพราหน้าแดงก่ำ ไม่ใช่แค่เพราะความเขินอายที่ถูกจับได้ว่ารับโทรศัพท์ของเจ้าของบ้าน แต่เป็นเพราะภาพ **กล้ามเนื้อหน้าท้อง** และแผงอกที่อยู่ตรงหน้า! เธอรีบลุกขึ้นนั่งหลังตรง จนแว่นแทบจะร่วงจากสันจมูก!

"อะไรใครแว่นหนา!" เธอพยายามดึงสติกลับมา แต่สายตาก็ยังแอบเหลือบมองซิกซ์แพ็กเป็นระยะ

เบนก้าวเข้ามาอีกก้าวเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังเขินหน้าแดงและยิ่งเขาเข้าใกล้เท่าไหร่ก็ ทำให้รัศมีความหล่อแบบกวน ๆ แผ่ซ่านเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นเท่านั้น

กะเพราแทบอยากจะมุดโซฟาหนี! เธอก้มมองโทรศัพท์ที่อยู่ในมือ... **โทรศัพท์สุดหรูสีดำเงา** ที่ดูผิดแปลกจากโทรศัพท์สีชมพูหวานแหววของเธอเองอย่างสิ้นเชิง!

"...กะ... กะเพราว่า..." เธอพยายามพูดเสียงให้มั่นคงที่สุดเท่าที่จะทำได้ในสถานการณ์ที่ต้องเผชิญหน้ากับกล้ามเนื้อสวย ๆ และรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขา

"...**นี่น่าจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดนะคะ!**"

---

คำตอบนั้นทำให้เบนชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างกวนประสาท

"ฮ่าๆๆ! โอ้โห! ยัยเปียคู่... ผ่านมากี่ปีความป้ำเป๋อของเธอก็ยังสุดยอดเหมือนเดิม! แล้วเธอไปหยิบโทรศัพท์มาจากไหน"

"อะไร! กะเพราตื่นมาก็เจอโทรศัพท์เครื่องนี้วางอยู่บนโชฟาแล้วค่ะ! กะเพราก็คิดว่าเป็นของตัวเอง... ขอโทษจริง ๆ ค่ะ!" เธอรีบวางโทรศัพท์เบนลงบนโต๊ะราวกับมันเป็นถ่านร้อน แล้วคว้าโทรศัพท์สีชมพูของตัวเองขึ้นมาอย่างรวดเร็วเพื่อยืนยันความบริสุทธิ์

เบนยิ้มกริ่ม ก่อนจะเดินอ้อมมายืนค้ำหัวเธอ! "แล้วสายเมื่อกี้... เธอรับไปแล้วใช่ไหม"

กะเพรากลืนน้ำลายเอื๊อก! เธอมองหน้าเบนที่อยู่ใกล้จนสัมผัสได้ถึงไอน้ำหอมอ่อน ๆ ... และแน่นอนว่าเธอยังคงเห็นกล้ามเนื้อทุกส่วนอย่างชัดเจน!

"เอ่อ... คือ... มีผู้หญิงคนหนึ่งโทรมาค่ะ... เสียงดังมาก...... บอกว่าโทรหา **'เบน แฟนฉัน'** " กะเพราพูดติด ๆ ขัด ๆ พร้อมกับพยายามเบี่ยงสายตาหนี

สีหน้ากวนประสาทของเบนเปลี่ยนเป็น **ตกใจ** เล็กน้อย ก่อนจะรีบหยิบโทรศัพท์กลับไปดู!

"แล้ว... !" เบนพึมพำกับตัวเอง "ไปใหญ่แล้ว!"

เบนหันกลับมาหากะเพราด้วยสายตาที่ดู...

"ฟังนะยัย... กะเพรา! เธอต้องแก้ปัญหา! ในเมื่อเป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกันต่อไปเธอก็บอกเลยว่าเป็นเมียพี่เบนค่ะ เข้าใจ๊“

กะเพราอ้าปากค้าง! *นี่มันเรื่องบ้าอะไร วันแรก... ของการฝึกสอน ก็กลายเป็นเมียจำเป็นเหรอเนี่ย!*

เบนกระซิบเสียงต่ำ พลางโน้มตัวลงมาใกล้... ทำให้กะเพราต้องกลั้นหายใจด้วยความเขินปนความตกใจ!

แล้วพูดว่า ”ตกลงตามนี้นะ“ หลังจากพูดจบเขาก็หยิบโทรศัพท์ของเขาไป

---