2

@ บ้านของกะเพรา

กะเพรา หญิงสาวผิวขาว รูปร่างบอบบาง เคยใส่แว่นหนาเตอะ (ระดับสายตาน่าจะเกินพัน) กำลังวุ่นวายกับการจัดกระเป๋าเดินทางขนาดใหญ่สองใบ และกล่องใส่ของอีกสองสามกล่อง เพื่อเตรียมตัวย้ายไปอยู่บ้านเพื่อนสนิทของคุณแม่ ที่อยู่ใกล้กับโรงเรียนที่เธอจะไปฝึกสอนในเทอมที่จะถึงนี้

เธอจัดเสื้อผ้าอย่างเป็นระเบียบสุดๆ แต่แล้วมือก็หยุดชะงัก... เมื่อสมองฉายภาพ 'เจ้าของบ้าน' ตัวจริงขึ้นมา

ภาพของ พี่เบน ลูกชายสุดหล่อที่หน้าตายียวนกวนประสาทเสมอในความทรงจำ... ของแธอเขาเป็นเด็กผู้ชายคนเดียวที่เคยทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดได้ตลอดเวลา

"ตอนนี้พี่เบนเรียนจบจากนอกมาแล้วนะ คงปลูกบ้าน แล้วจะแต่งงานน่ะ..." เสียงคุณแม่ของเธอเล่าให้ฟังเมื่อไม่กี่เดือนก่อน

ภาพของพี่เบนที่เคยทำหน้ากวนๆ ก็ถูกแทนที่ด้วยภาพเบลอๆ ของชายหนุ่มที่ดูเป็น 'แฟมิลี่แมน' เต็มตัว...

มโนภาพของกะเพรา ..ง พี่เบนในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้น กำลังหิ้วตะกร้าใส่ผ้าอ้อมเปื้อนๆ เดินไปเดินมาในบ้าน เขาคงมีลูกชายหน้าตาเหมือนเขาเป๊ะๆ ซักสามคน! ต้องกำลังป้อนนมให้ลูกน้อย... วุ่นวายอยู่กับการเลี้ยงลูกอ่อน จนหัวฟูอยู่แน่ๆ เลย! เธอคิดแล้วก็แอบรู้สึก... โล่งใจแปลกๆ ที่ 'เจ้าของบ้าน' คงไม่ว่างมาสนใจ เธอ

"นี่จะย้ายบ้านเลยเหรอลูก" เสียงคุณแม่ดังมาอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นปริมาณกระเป๋าเดินทางที่ดูเกินความจำเป็นสำหรับการอยู่แค่ไม่กี่เดือน

"นั่นสิ! ไม่แค่ไม่กี่เดือนเอง!" เสียงคุณพ่อตามมาสมทบ พลางมองกระเป๋าเดินทางใบยักษ์อย่างพิจารณา

"นี่ลูกจะไปฝึกสอน... หรือจะย้ายสำมะโนครัวไปอยู่ที่นั่นตลอดชีวิตกันแน่เนี่ย"

กะเพราหัวเราะแห้งๆ

"โถ่คุณพ่อ! คุณแม่! กะเพราแค่เตรียมพร้อมไว้ก่อนเท่านั้นเองค่ะ! พวกชีทเรียน อุปกรณ์สอน... มันเยอะนะคะ!"

เช้าวันย้ายบ้าน พ่อแม่ของกะเพรามาส่งถึงที่อย่างเรียบร้อย กะเพราได้เจอคุณลุงคุณป้าเจ้าของบ้าน (พ่อแม่ของเบน) ที่ใจดีและต้อนรับเธออย่างอบอุ่น

แต่... เธอไม่เจอ ไอ้พี่เบน! เขาคงไปทำงานแล้วจริงๆ สินะ... หรือไม่ก็กำลังพาลูกไปฉีดวัคซีน กะเพราคิดอย่างเข้าอกเข้าใจ

วันแรกของก็ฝึกสอนก็เกือบจะไปอยู่ในคุกจริงๆเข้าแล้ว วันแรกของการเป็นครูฝึกสอน ณ โรงเรียนประถมแห่งนี้ และภารกิจสำคัญที่สุดหลังเลิกเรียนคือการ "ส่งมอบตัวประกัน"... เอ่อ... "ส่งมอบนักเรียนตัวน้อย" คืนสู่ผู้ปกครองและพี่เลี้ยงรถโรงเรียน!

กะเพราและนุ่มนิ่ม ต่างก็เป็นครูฝึกสอนมือใหม่จึงได้รับมอบหมายหน้าที่อันแสนสำคัญนี้ เพราะ... เด็ก ป.1 ยังไงก็ดูน่ารักและไม่น่ามีพิษมีภัย (คุณครูประจำชั้นคิดเช่นนั้น)

"นุ่มนิ่ม! แน่ใจนะว่าวันนี้เช็กชื่อครบแล้ว ไม่มีใครตกหล่นอยู่ใต้โต๊ะหรือในกระเป๋าเป้ใบใหญ่ ๆ ของเด็ก ป.1 แล้วใช่ไหม"

กะเพรา กระซิบถามเพื่อนซี้อย่าง นุ่มนิ่มด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ราวกับกำลังทำภารกิจลับสุดยอดระดับชาติ

"แน่สิยะ! ฉันติ๊กชื่อเด็กทุกคนเรียบร้อยแล้ว! คนที่พ่อแม่มารับก็ออกไปแล้ว คนที่นั่งรถโรงเรียนก็ขึ้นรถไปแล้ว! ไป! เราไปกินชาไข่มุกฉลองความสำเร็จกันเถอะ!" นุ่มนิ่มตอบอย่างมั่นใจ ร้อยเปอร์เซ็นต์!

กะเพรากับนุ่มนิ่มกำลังจะเดินไปซื้อชาไข่มุกฉลองการรอดชีวิตจากวันแรก... แต่แล้ว!

เสียงหวีดร้องระดับแปดหลอด!ดังลั่นมาจากหน้าอาคารเรียน!

"ลูก ลู๊ก ! หายไปไหน! ใครเอาลูกไป! ลูก! ยัยหนูฟ้าใสหายไปไหนนนน!"

เสียงนั้นเป็นของ คุณแม่ยังสาว ที่ดูดีมีฐานะ ซึ่งมาพร้อมกับคุณพ่อที่หน้าถอดสี!

กะเพรากับนุ่มนิ่มรีบวิ่งไปดูสถานการณ์ทันที!คุณแม่คนนั้น... ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนแทบจะเป็นลม เป็นลม! ส่วนคุณพ่อก็วิ่งวุ่นโทรศัพท์หาทุกคนบนโลก!

"คุณครูคะ! ลูกของคุณแม่หายไปไหน! บอกแล้วว่าจะมารับลูกเอง!แต่คุณครูไหน ก็ไม่รู้บอกว่าลูกขึ้น รถโรงเรียนไปแล้ว!"

คุณแม่หันมาโวยวายกับคุณครูประจำชั้น (ซึ่งยืนหน้าซีดอยู่ก่อนแล้ว)

คุณครูประจำชั้นก็หันมามอง กะเพรากับนุ่มนิ่ม ที่ยืนทำหน้าทั้งมึนทั้งงงอยู่ข้าง ๆ!

"กะเพรา! นุ่มนิ่ม! ใครเป็นคนเช็กชื่อวันนี้คะ!?" เสียงของคุณครูประจำชั้นเปลี่ยนเป็นเสียงฟ้าร้องดัง กัมปนาท ในทันที!

ตอนนี้กะเพรารู้สึกเหมือนขาข้างหนึ่งของเธอได้ ก้าวเข้าไปในคุกเรียบร้อยแล้ว! ความผิดพลาดเดียวที่ทำไป... ก็คือ เช็กชื่อเด็กที่ชื่อซ้ำกัน!