ตอนที่ 4 เซ็นสัญญา

ตอนที่ 4 เซ็นสัญญา

"จะมองอีกนานไหม" เสียงของเขาปลุกให้เธอตื่นออกจากภวังค์ความคิดฟุ้งซ่านเมื่อสักครู่

"สวัสดีค่ะ หนูชื่อน้ำมนต์ค่ะ" เธอรีบยกมือไหว้คนตรงหน้าทันที พร้อมกับเอ่ยแนะนำตัว

"นั่งลงก่อนสิ" เขาผายมือเชิญให้เธอนั่งลงที่เก้าอี้ด้านหน้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่ของเขา

"ขอบคุณค่ะ" น้ำมนต์หย่อนก้นนั่งลงไปที่เก้าอี้ด้านหน้าเขา ในขณะนี้เองทั้งสองได้สบตากันในระยะชิดใกล้ ราเมศรู้สึกถูกใจใบหน้าสวยหวานนี้พอสมควร ส่วนน้ำมนต์เธอไม่คิดว่าเจ้านายของเธอจะหล่อล่ำขนาดนี้ สิ่งที่เธอเห็นตอนนี้ตรงข้ามกับสิ่งที่เธอคิดมาตลอดทางอย่างสิ้นเชิง

บรรยากาศภายในห้องทำงานนี้กว้างขวางสะอาดสะอ้าน มีแสงสว่างสาดส่องเข้ามาทางด้านหน้าต่างกระจกบานใหญ่ ทำให้รู้สึกโปร่งโล่งสบาย อากาศด้านในเย็นสบายด้วยเครื่องปรับอากาศตัวใหญ่อุณหภูมิยี่สิบห้าองศาเซลเซียส

"ชื่อน้ำมนต์เหรอ" เขาใช้ภาษากลางคุยกับเธอ

"ค่ะ" เขาพยักหน้ารับทราบ จากนั้นจึงหยิบเอกสารสัญญายื่นให้เธอเซ็น

"ทุกคนที่นี่มักจะเรียกฉันว่านายหัว" เขาต้องการให้เธอเรียกเขาว่านายหัวเหมือนกับลูกน้องคนอื่นๆ

"หนูทราบ พี่เพชรบอกหนูแล้วค่ะ"

"นี่เป็นเอกสารสัญญาของเรา" น้ำมนต์ไม่ได้อ่านเอกสารที่เขายื่นมาให้ เธอหยิบปากกาได้ก็เซ็นชื่อลงไปทันที จากนั้นเธอก็ยื่นสัญญาฉบับนั้นคืนให้เขา โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าการที่เธอไม่ยอมอ่านเอกสารก่อนเซ็น จะนำพาให้เธอลำบากใจในภายภาคหน้า

"จะไม่อ่านก่อนเซ็นสักหน่อยเหรอ" น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยถาม นั่นจึงทำให้น้ำมนต์ยิ่งรู้สึกเกรงใจ เธอรีบส่ายหน้าให้เขาทันที

"ไม่ต้องหรอกค่ะ" ราเมศพยักหน้าโอเค เพราะคิดว่าเธอเข้าใจทุกอย่างดีแล้ว ส่วนคนเซ็นก็มัวแต่ดีใจ ใบหน้าของเธอยิ้มแย้มแจ่มใสมีความสุข โดยที่ไม่รู้เลยว่าหลังจากนี้ตัวเองจะต้องเผชิญกับอะไรบ้าง

"ทำอะไรเป็นบ้าง" น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยถามคนตรงหน้าที่ดูเหมือนว่าจะมีความสุขซะเหลือเกิน เขาหมายถึงกิจกรรมที่ต้องทำร่วมกันกับเธอ

"หนูทำได้หมดค่ะ แล้วแต่นายหัวจะสั่งเลยค่ะ" เธอพูดไปยิ้มไป ท่าทางน่ารักสดใสสมวัย ทำเอานายหัวหนุ่มรู้สึกพอใจยิ่งนัก

"นอนดึกหน่อยได้ไหม" ประโยคคำถามประโยคนี้แน่นอนว่าเขาหมายถึงเรื่องบนเตียง เพราะช่วงหัวค่ำ เขายังคงชอบนั่งทำงานอยู่ในห้องทำงานห้องนี้ ซึ่งเป็นกิจวัตรประจำวันของเขา

"ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา เงินเดือนตั้งแสน ให้หนูนอนสว่าง หนูก็ยอม" คนตอบคำถามไม่รู้ว่าเขาหมายถึงเรื่องนั้น เธอเข้าใจว่าเขาหมายถึงเรื่องงานทำความสะอาดบ้านทั่วๆไป แต่คนฟังนั้นกลับรู้สึกพอใจในคำตอบนี้เหลือเกิน โดยเฉพาะประโยคหลังที่พูดว่า...ให้นอนสว่างหนูก็ยอม!

"ต้องใช้ถุงทุกครั้ง...(เพื่อความปลอดภัย)"

"ค่ะ!" เขายังพูดไม่ทันจบประโยคดี เธอก็รีบตอบรับคำทันที นั่นจึงทำให้ประโยคที่เขาต้องการจะพูดขาดหายไป

คนพูดสื่อความหมายชัดเจน แต่คนฟังนั้นกลับไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อ เนื่องจากประโยคเมื่อสักครู่นี้ของเขา บังเอิญเธอเหลือบสายตาไปเห็นถุงขยะสีดำที่สวมอยู่ในถังขยะ มันถูกวางอยู่มุมห้องถัดออกไปไม่ใกล้ไม่ไกลจากโต๊ะทำงานของเขา เธอจึงเข้าใจไปเองว่าเขาน่าจะหมายถึงถุงขยะ แต่ไม่ว่าเขาจะหมายถึงอะไร เธอก็โอเคทั้งนั้น เพราะเงินเดือนที่เขาจ่ายให้ มันมากเกินกว่าที่เธอจะคัดค้าน

"นอกจากเรื่องนั้น ฉันมีงานบางอย่างให้เธอช่วย" น้ำเสียงของเขาประโยคนี้ค่อนข้างจริงจังบ่งบอกว่าไม่ได้พูดเล่น เขาต้องการให้เธอช่วยเล่นละครเป็นภรรยาของเขา เมื่ออยู่ต่อหน้าคุณแม่

"งานอะไรคะ" ใบหน้าของเธอยิ้มแย้มแจ่มใสตลอดเวลา บ่งบอกว่าเต็มใจช่วยทุกเรื่อง

"ฉันต้องการให้เธอช่วยเล่นละครเป็นเมียของฉันและเราก็รักกันมาก" เขาพูดแค่นี้ โดยที่ยังไม่ได้อธิบายถึงรายละเอียดอื่นๆ

"......." น้ำมนต์มีสีหน้างุนงงเล็กน้อย เธอกำลังคิดในใจว่า...หน้าตาดีขนาดนี้เขายังไม่มีเมียอีกเหรอ แต่เวลาต่อมาเธอก็คิดขึ้นมาได้ว่า ค่าแรงที่เธอได้รับน่าจะเป็นเพราะเรื่องนี้ด้วยมั้ง

"เล่นละครเหรอคะ" เธอถามด้วยสีหน้างุนงงเล็กน้อย จากนั้นก็เปลี่ยนมาเป็นอมยิ้ม พลางแอบคิดในใจว่า...ถ้าเธอได้มีแฟนหน้าตาดีขนาดนี้จริงๆก็คงดีน่ะสิ

"ช่วยหน่อยแล้วกัน อย่าให้ถูกจับได้เด็ดขาด" เขาต้องอาศัยความร่วมมือจากเธอ

"ตกลงค่ะ" เขาไม่ได้อธิบายว่าให้เล่นละครตอนไหน กับใคร เมื่อไหร่ นั่นจึงทำให้น้ำมนต์เข้าใจว่าทุกวินาทีที่อยู่ที่นี่ เธอต้องแสดงละครเป็นเมียของเขาและเราก็รักกันมาก!

"ระหว่างเราไม่ควรมีความรู้สึกใดๆทั้งสิ้น เรื่องนี้เธอต้องจำให้แม่น" ประโยคนี้น้ำเสียงของเขาจริงจัง บ่งบอกว่าไม่ได้พูดเล่น ซึ่งในเอกสารสัญญาฉบับที่เธอเซ็นไปเมื่อสักครู่ มีระบุไว้ชัดเจนแต่เธอไม่ได้อ่าน

"ค่ะ" ความรู้สึกที่เขาว่า...ความรู้สึกอะไร? เธอไม่เข้าใจ! แต่ก็ยอมพยักหน้าโอเคทั้งหมด

"ชั้นบนมีสองห้องนอน เดี๋ยวเธอเดินขึ้นไปด้านบน ห้องซ้ายมือคือห้องนอนของฉัน ส่วนห้องขวามือให้เธอพักที่ห้องนั้นแล้วกัน" ฟังแล้วก็งงๆ บ้านหลังนี้ออกจะใหญ่โต ไม่มีที่พักสำหรับแม่บ้านเลยเหรอ แต่ก็ทำได้แค่งงต่อไป เธอไม่กล้าถาม เกรงว่าเขาจะหาว่าเธอเรื่องมาก

"มีอะไรจะถามฉันอีกไหม อีกสักพักจะได้เวลากินข้าวเที่ยงแล้ว" และแน่นอนว่าน้ำมนต์ได้สิทธิ์นั่งกินข้าวร่วมโต๊ะเดียวกับเขา

"เงินเดือนออกวันไหนบ้างคะ ออกให้เดือนละสองครั้งหรือว่าเดือนละหนึ่งครั้งคะ" นี่คือผลประโยชน์ของเธอ ไม่แปลกถ้าเธอจะถามตรงๆ

"เธอร้อนเงินเหรอ" เขาเลิกคิ้วสูงถาม

"ก็ไม่เชิงค่ะ ถามดูเผื่อๆไว้" เขาไม่ได้รู้สึกแปลกใจ ผู้หญิงที่รับทำงานแบบนี้ได้ ก็คงหนีไม่พ้นเรื่องเงิน

"ฉันจะโอนเงินให้เธอก่อนครึ่งหนึ่ง ส่วนอีกครึ่งจะจ่ายให้สิ้นเดือน เงินเดือนออกเดือนละหนึ่งครั้ง เหมือนกับลูกน้องและพนักงานคนอื่นๆ" เขาอธิบายให้เธอฟังอย่างใจเย็น

"ขอบคุณค่ะ" เงินครึ่งแรกถ้าเธอได้มาเธอจะโอนไปให้แม่ เพื่อให้เป็นค่าใช้จ่ายส่งน้องๆเรียน

"เธอขึ้นชั้นบนเอากระเป๋าไปเก็บที่ห้องของเธอ แล้วลงมากินข้าวเที่ยงกับฉัน ห้องของเธออยู่ขวามือ ให้เวลาสิบนาทีฉันจะรอ"

"ค่ะ" น้ำมนต์ลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวที่เธอนั่งอยู่ แล้วเปิดประตูเดินออกจากห้องทำงานขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านตามที่เขาบอก โดยไม่ลืมที่จะแบกกระเป๋าสองใบของตัวเองขึ้นไปด้วย

ทันทีที่เธอผลักประตูเข้าไปด้านในห้อง ห้องที่เขาบอกว่าให้เธอใช้พักผ่อน

"ว้าว..." ขนาดห้องกว้างขวางใหญ่โต มีห้องน้ำในตัว ห้องแต่งตัวแยกต่างหาก มีเตียงนอนขนาดหกฟุตพร้อมกับฟูกนุ่มๆ หมอนสีขาวสะอาดใบใหญ่ ถัดออกไปไม่ไกลมีชุดโซฟาหนังขนาดใหญ่ เครื่องใช้ไฟฟ้าที่จำเป็นครบ กลิ่นหอมอ่อนๆ ภายในห้องทำให้เธอที่เหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางรู้สึกผ่อนคลายได้มากเลยทีเดียว

แต่เมื่อคิดได้ว่าเขาให้เวลาเธอแค่สิบนาที เธอจึงรีบวางกระเป๋าลง แล้วเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัว ล้างหน้าล้างตาจากนั้นจึงรีบเดินลงชั้นล่างไป

❤️❤️❤️❤️❤️