ตอนที่ 6 ทำความรู้จัก

“พี่ขาล!” นิ่มนวลส่งเสียงเรียกคนตัวโตที่กำลังเดินมาทางพี่สาว

ขาลส่งยิ้มให้นิ่มนวลอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนแล้วพูดขึ้นว่า “มา เดี๋ยวพี่ช่วยขุด”

         ทั้งนิ่มนวล สานฝัน และประกายมองหน้าขาลเป็นตาเดียว ก่อนประกายจะเอ่ยปฏิเสธ “ฉันขุดเองได้ พี่ไปทำงานของพี่เถอะ ถ้าพ่อมาเห็นเข้าพี่จะเดือดร้อน” ปกติเวลาทำงานประกอบไม่ชอบให้ลูกจ้างอู้งาน จะนั่งพักหรือเดินลอยไปลอยมาก็ไม่ได้ และปกติขาลก็ไม่เคยเดินมาคุยกับเธอเช่นนี้ ขาลคนก่อนหลบได้เป็นหลบ ไฉนวันนี้ถึงกล้าเดินมาหาเธอได้

         “ฉันอยากช่วย อีกอย่างวันนี้อากอบก็ไม่ได้มา” มือหนาเอื้อมไปจับด้ามเสียมของเธอไม่ให้ขยับ ประกายจึงยอมปล่อยมือแต่โดยดี เขานั่งยอง ๆ ลงข้างเธอสายตาเหลือบมองกระบอกไม้ไผ่ที่เธอทำเป็นขาเทียมที่โผล่พ้นชายผ้าถุงออกมา ร่างนี้ไม่เคยสังเกตขาของเธอใกล้ขนาดนี้มาก่อน ถึงผู้หญิงคนนี้จะหน้าตาดี แต่ขาลคนก่อนก็ไม่ชอบเธอ เหตุผลเพราะเขารู้สึกรังเกียจขาของเธอข้างที่โดนตัด ถึงแม้เขาจะไม่เคยเห็นแต่ก็จินตนาการไปในสภาพที่น่ากลัวมากกว่า ประกายมองตามสายตาเขาจึงรีบดึงผ้าถุงมาปิดไว้

เขาจึงเริ่มขุดรากตดหมาตามความทรงจำของร่างเดิม ที่เดินมาหาประกายก็เพราะเขาอยากทำความรู้จักกับว่าที่ภรรยาเด็กน้อยของเขาให้มากขึ้นก็เท่านั้น อยากรู้ว่าเธอทำอะไรเป็นบ้าง

         ทว่าดินแข็งขนาดนี้ การขุดรากตดหมาที่หยั่งรากลึกลงไปในแนวดิ่งก็คงไม่ใช่เรื่องง่ายนัก อีกทั้งกลิ่นของมันก็คล้ายกลิ่นตดอยู่จริง ๆ ด้วยสิ ทำให้รู้สึกวิงเวียนศีรษะอยู่ไม่น้อย หวังว่าเขาจะไม่เป็นลมไปเสียก่อน

         ประกายขยับกายออกห่างให้เขาขุดได้สะดวกขึ้น “ไม่อยากแต่งก็ไม่จำเป็นต้องฝืน ทำไมไม่หนีไป” ประกายพูดออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

         สานฝันได้ยินว่าเพื่อนอยากคุยเรื่องส่วนตัวกับชายหนุ่มจึงชวนนิ่มนวลเดินห่างว่าที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวออกไปไกลสักหน่อย เธอเองก็รู้สึกแปลกใจ เหตุใดวันนี้ขาลถึงได้กล้าคุยกับประกาย อีกทั้งเขายังไม่มีท่าทางรังเกียจเลยสักนิด

         “ฉันเคยบอกเหรอ ว่าไม่อยากแต่งงานกับเธอ” ร่างนี้ไม่ได้บอกเรื่องนี้กับคนอื่น แต่น้องชายกับพ่อของเขาก็รู้ว่าเขาไม่ชอบประกาย “อีกอย่างฉันไม่ใช่คนชอบหนีปัญหา”

         “ดูก็รู้แล้วว่าพี่ไม่ชอบหน้าฉัน”

         “ก่อนหน้าไม่ชอบ ใช่ว่าตอนนี้จะชอบไม่ได้” เขาพูดออกไปหน้าตาเฉย ดูแล้วผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร มิหนำซ้ำเขายังรู้สึกคุ้นเคยกับแววตาคู่นั้นอย่างน่าประหลาด ราวกับว่าเคยเจอที่ไหนมาก่อน ประกายเค้นเสียงหึออกมาจากลำคอก่อนจะปิดปากเงียบ เธอพอเข้าใจว่าที่เขายอมแต่งงานกับเธอเพราะไม่อยากให้พ่อกับน้องชายเดือดร้อน เช่นนั้นก็ไม่เป็นไรอย่างน้อยเขาก็ไม่ใช่คนที่ตัดช่องน้อยแต่พอตัว

         “แผลหายดีหรือยัง” ขาลเอ่ยถามด้วยความเห็นใจ เพราะวันก่อนพี่ชายของเธอเพิ่งเล่าให้พวกเขาฟังว่าประกายโดนพ่อลงหวายที่หลังเพราะบังอาจเถียงพ่อเรื่องการแต่งงาน มือหนาหยุดขุดดินไปชั่วขณะ พร้อมกับจ้องดวงหน้าเธอไม่วางตา จนประกายต้องหลบสายตา

         “แค่นี้ไม่ทำให้ถึงตายหรอก” ตั้งแต่จำความได้ ทุกคนในครอบครัวล้วนโดนพ่อตีแล้วทั้งสิ้น ใช่ ไม่เว้นแม้แต่ภรรยาของเขา ประกอบก็สามารถตีได้ จะบาปไหมหากเธอบอกว่าเกลียดผู้ชายที่นิสัยเหมือนพ่อ และนั่นก็เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่เธอไม่อยากแต่งงาน เพราะก่อนหน้านี้ขาลก็ดูคล้ายจะเป็นคนเช่นเดียวกับพ่อของเธอ แต่วันนี้เขากลับดูสุขุมใจเย็น เหมือนไม่ใช่ขาลคนเดิมอย่างไรอย่างนั้น จะเป็นไปได้อย่างไร ไม่เจอกันไม่กี่วันเขาจะเปลี่ยนนิสัยได้

         “ฉันรู้ว่าลูกอากอบร่างกายแข็งแรงกันทุกคน” คนในหมู่บ้านนาสะแบงไม่มีใครไม่รู้ถึงความโหดร้ายของพ่อใหญ่ประกอบ การดุด่าหรือเฆี่ยนตีลูกกับภรรยานับเป็นเรื่องปกติของครอบครัวนี้ไปแล้ว

         “พี่ระวังตัวไว้บ้างก็ดี” แอบอู้งานเช่นนี้ถ้าพ่อรู้เข้า หูและหลังของเขาคงไม่ได้อยู่ดีเป็นแน่

         “เป็นห่วง?”

         “เปล่า กลัวคนอื่นมาตายเพราะถูกพ่อฉันตีต่างหากล่ะ” ประกายเว้นช่วงแล้วกล่าวต่อ “แผลที่เดินชนขื่อหายดีแล้วเหรอ” พูดพลางเหลือบมองหน้าผากของอีกฝ่าย ดูจากแผลแล้วเนื้อแตกผิวขรุขระเช่นนี้คงไม่ได้เดินชนขื่อกระมัง คล้ายกับว่าเขาตั้งใจเอาหัวไปโขกกับอะไรสักอย่างมากกว่า

         “ไกลหัวใจเหมือนกัน” แต่ก็ทำให้เจ้าของร่างนี้ตายไปแล้วเช่นกัน มือใหญ่ยกขึ้นปิดแผลที่เริ่มตกสะเก็ดเมื่ออ่านสายตาเธอออกว่าคนตรงหน้าไม่เชื่อว่าเขาเดินชนขื่อจริง ๆ

         ประกายยกมุมปากขึ้นคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม พลางคิดว่าเขาก็คงไม่ต่างจากเธอ ที่ต่างฝ่ายต่างก็ไม่ได้อยากแต่งให้กัน คนหัวร้อนอย่างขาลมีหรือจะอยู่นิ่งถ้ารู้ว่าต้องแต่งงานกับคนพิการ เป็นใครก็คงไม่อยากแต่ง เรื่องนี้เธอทำใจไว้นานแล้ว แต่ช่างเถอะ ถึงอย่างไรก็ขัดขืนไม่ได้แล้ว แต่งไปตามเรื่องตามราวให้จบ ๆ อนาคตเป็นสิ่งที่ไม่มีใครมองเห็น อยู่กันได้ถึงเมื่อไรก็เมื่อนั้น ประกายคิดอย่างปลงตกต่อจากนี้อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด

         ขาลขุดรากตดหมาจนเหงื่อท่วมตัว เขาขุดไปได้เกือบเต็มตะกร้าแล้วจึงเอ่ยถามคนข้าง ๆ “ใกล้พอหรือยัง” เขาไม่รู้ว่ามันต้องใช้มากน้อยแค่ไหน

         “พอแล้ว พี่กลับไปทำงานต่อเถอะ ฉันจะเอารากตดหมาไปล้าง” ประกายอธิบายพลางพูดต่อ “อีกอย่างวัวควายคงหิวน้ำแย่แล้ว ฉันต้องกลับไปดูพวกมัน” พูดจบประกายก็เรียกน้องสาวกลับมาตามเดิม

         สานฝันจึงกลับไปพร้อมกับเพื่อน เพราะเธอต้องรีบกลับไปดูควายช่วยพี่ชายเช่นกัน ซึ่งนาทั้งสองก็อยู่ติดกัน