ตอนที่ 4 โดนตี เพราะขัดคำสั่ง

“ฉันเต็มใจแต่งกับกาย พ่อไปบอกอากอบเถอะ” เรื่องแต่งงานเขาทำให้ได้ แต่เรื่องที่จะให้รักประกายมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว ไม่ใช่ว่าเขารังเกียจคนพิการ เพียงแต่เขาไม่เคยคิดจะรักใครก็เท่านั้น ก่อนมาอยู่ในร่างนี้พ่อกับแม่รบเร้าให้เขามีครอบครัว แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครทำอะไรเขาได้ ถึงเขาจะอายุสามสิบห้าปีแล้วก็ตาม นับประสาอะไรกับร่างนี้ที่อายุเพียงสิบเก้า ส่วนทางฝ่ายหญิงนั้นก็อายุแค่… สิบสี่ปี

เขาแค่นยิ้มในใจ อายุสิบสี่ปีนับเป็นอะไรได้ หุงหาอาหารเป็นหรือยังก็ไม่รู้ ผู้เป็นพ่อก็ไม่รู้นึกอย่างไรถึงบังคับให้ลูกสาวแต่งงานตั้งแต่ยังเยาว์ถึงเพียงนี้

ที่เขาตกลงแต่งงานกับประกายก็เพราะสงสารน้องชายกับพ่อ รวมถึงตัวเขาด้วย ที่ต้องอดมื้อกินมื้อถ้าต้องไปหาเจ้านายคนใหม่ การแต่งงานไม่น่ากลัวเท่ากับความยากจน ในโลกเดิมที่เขาจากมา ชายหญิงที่แต่งงานกันเพื่อธุรกิจก็ใช่ว่าจะไม่มี และตอนนี้เขาก็เป็นหนึ่งในนั้น ฝันครั้งนี้ช่างตลกเหลือร้าย

         “พี่ขาลพูดจริงนะ” เข้มถามพี่ชายเสียงตื่นเต้น

         “อืม”

         พ่อกับน้องชายจึงส่งยิ้มให้กันด้วยความเบาใจที่ไม่ต้องขนข้าวของไปอยู่ที่อื่นอีก

        

         ภายในบ้านไม้ใต้ถุนยกสูงหลังใหญ่ เสียงของเจ้าของเรือนยังพูดออกมาด้วยความโมโห

         “จำเอาไว้ว่าอย่าบังอาจขัดคำสั่งฉันอีก ฉันบอกให้ทำอะไรก็ต้องทำ เอ็งเป็นลูก พ่อแม่บอกอะไรก็ต้องเชื่อฟัง ไม่ใช่มาเถียงฉันฉอด ๆ อย่างนี้” ประกอบนั่งด่าทอลูกสาวตั้งแต่ตื่นนอน จนตอนนี้เกือบสิบโมงก็ยังไม่เลิกบ่น

         ประกายนอนคว่ำหน้าน้ำตาไหลรินให้ผู้เป็นแม่ทายาที่หลังให้ เพราะเมื่อคืนเธอไม่อยากแต่งงานกับขาล จึงทะเลาะกับพ่อไปยกใหญ่ ทำให้ผู้เป็นพ่อโมโหจนหยิบแส้ขึ้นมาเฆี่ยนตีจนเธอลุกไม่ขึ้น

         “ฉันบอกแล้วไงว่าไอ้ขาลมันเป็นคนขยัน ถ้าเอ็งได้มันมาเป็นผัว ฉันก็จะได้พ่อกับน้องมันมาเป็นคนงานด้วย เอ็งไม่รู้หรือไงว่าบ้านเรามีที่ทางมากแค่ไหน เอ็งกับพี่ชายกับแม่เอ็งทำกันไหวเหรอ” ประกอบตะโกนออกมาอย่างเดือดดาล ถ้าเขาได้ขาลมาเป็นลูกเขย แน่นอนว่าเขาไม่ต้องเสียเงินจ้างคนงานเพิ่ม เพราะถือว่าเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน อย่างไรก็ต้องทำงานช่วยกันอยู่แล้ว

         “แต่ฉันกับเขาไม่ได้รักกันนี่แม่” ประกายพูดกับแม่เสียงเบา อีกอย่างเธอไม่ได้ชอบขาลและยังรู้ว่าขาลก็ไม่ชอบหน้าเธอเช่นกัน คนไม่ชอบกันจะให้แต่งงานกันได้อย่างไร

         “แต่เราขัดคำสั่งพ่อไม่ได้หรอกลูก อย่างไรพ่อพูดมาอย่างนี้แล้วเอ็งก็ต้องแต่งกับไอ้ขาล… เว้นเสียแต่…” บัวผันหยุดพูดไปชั่วขณะ

         “เว้นเสียแต่อะไรเหรอคะแม่” ประกายเอี้ยวหน้ามองแม่ ดวงตายังแดงก่ำ

         “เว้นเสียแต่ไอ้ขาลมันจะหนีไปอยู่ที่อื่น” บัวผันผ่อนลมหายใจออกมาจึงพูดต่อ “ถ้ามันไม่ยอมแต่งกับเอ็ง ถึงอยู่ก็ไม่สู้ตาย” คิดว่าสามีเธอจะปล่อยให้คนที่กล้าขัดคำสั่งตนอยู่อย่างมีความสุขหรือ

         ขอให้เขาหนีไปทีเถอะ! ประกายภาวนาในใจ จากนั้นจึงผล็อยหลับไปเพราะความอ่อนเพลียอีกครั้ง