บทที่ 7 คุณเขมอนุญาต

“ก็กินอาหารที่ไหน ไม่อร่อยเท่าฝีมือแม่นี่คะ” หญิงชรายิ้มพร้อมกับยกมือขึ้นมาลูบศีรษะ ด้วยความเอ็นดู ดารินเป็นสิ่งเดียวที่มารดาใช้ยึดเหนี่ยวจิตใจในยามท้อแท้ รู้สึกโดดเดี่ยว ดวงตาเหี่ยวย่นมองลูกสาวทานอาหารอย่างมีความสุข ก่อนจะเบนสายตาไปทางอื่น

“แม่กินยาหรือยังคะ” เธอนึกได้จึงเอ่ยเตือน

“เรียบร้อยแล้ว” คำตอบของหญิงชราสั่นเครือเล็กน้อย ทว่าดวงตานั้น มองบางอย่างในมือไม่ไหวติง ดารินเหลือบมองตาม พลางกลืนอาหารแล้วค่อยๆ ถามอย่างอ่อนโยน

“แม่เอาเสื้อพ่อมาทำไมคะ จะเย็บหรือคะ” หญิงชรายังคงจับจ้อง เสื้อที่สามีใช้ใส่นอนทุกคืนด้วยแววตาเศร้าสร้อย

“ก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ว่าถือไว้มันอุ่นใจดี” ดารินใจหายวาบ อาการของมารดาไม่ได้ดีขึ้นอย่างที่ควรจะเป็น ก่อนจะปั้นยิ้มแล้วตักอาหารเข้าปากต่อ

“คืนนี้รินขอนอนกับแม่ด้วยนะคะ” หญิงสาวทำเสียงออดอ้อน ก่อนที่หญิงชรายกมือขึ้นลูบศีรษะพยักหน้า แล้วเดินขึ้นห้องไป ภายใต้รอยยิ้มแสนหวานดารินหัวใจหล่นวูบ หากมารดารู้ความจริงว่าบ้านหลังนี้กำลังถูกยึด นั่นคือหายนะที่กำลังเกิดขึ้นในภายหน้า

สองเท้าเดินฉับๆ ตรงไปยังบริษัทวีพีกรุ๊ป วันนี้ดารินแต่งตัวจัดเต็มตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ผมถูกรวบเก็บไว้อย่างเรียบร้อย เธอเตรียมตัวมาอย่างดีในชุดกระโปรงสีทึบยาวเหนือเข่าเล็กน้อย พร้อมด้วยส้นสูงกำลังพอดี หลังจากเดินเลย รปภ.คนเดิมมาได้สองก้าว หญิงสาวตัดสินใจถอยหลังกลับ แล้วปล่อยยิ้มให้เขาหนึ่งครั้ง

“วันนี้ไม่กักตัวดิฉันหรือคะ” รปภ.หน้าเจื่อนเล็กน้อย ก่อนจะส่ายศีรษะ

“คุณเขมอนุญาตให้คุณเข้าไปได้ เชิญครับ”

“ว้า...วันนี้ไม่สนุกเลย” หญิงสาวในชุดพร้อมทำงาน ปล่อยยิ้มหวานแบบกวนๆ แล้วเดินเข้าตึก ความสุขเล็กๆ น้อยๆ เกิดขึ้นระหว่างวัน พอให้ได้คลายเครียดไปได้บ้าง ดารินกดลิฟต์ไปยังชั้นยี่สิบสามเธอจำได้อย่างแม่นยำ

ดวงตาสวยฉายแววมุ่งมั่น ไม่ว่าข้อเสนอของนายเขมกรเป็นอะไรก็ตาม หากเป็นการแลกกับบ้านหลังนั้น เธอยินดีตอบรับอย่างไม่มีข้อแม้ เสียงลิฟต์ส่งสัญญาณเปิดออก สองเท้าก้าวออกมาอย่างมั่นคง ก่อนสะดุดจนเกือบล้ม เพราะร่างสูงของใครบางคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า เขาคือพชรนัย ชายหนุ่มที่ทำให้หัวใจของดารินเต้นรัวถี่ไม่เป็นจังหวะ “พ่อลีจงซอกเมืองไทย” ใช่! ดารินตั้งฉายาให้เขาแล้วในนาทีนี้ ดวงตาหวานมองชายหนุ่มนิ่งไม่ไหวติง

“คุณนั่นเอง เข้ามาได้ยังไง นายเขมห้ามให้คุณเข้ามาแล้วนี่ครับ” ร่างสูงขมวดคิ้วถามเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม อย่างแปลกใจ

“คุณ!” พชรนัยดีดนิ้วเรียกสติ เมื่อเห็นว่าหญิงสาวเหม่อลอย พร้อมทำตาหวานเยิ้มใส่เขาอยู่

“อ่อ..เอ่อ...นายเขม...ไม่ใช่สิ คุณเขมเรียกดิฉันเข้ามาพบค่ะ” พชรนัยยิ่งขมวดคิ้วหนักเข้าไปใหญ่ ก็ไหนตั้งมั่นเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าไม่สนใจเรื่องนี้แล้ว

“ถ้างั้นดิฉันขอตัวก่อนนะคะ เลยมาหลายนาทีแล้ว” ดารินก้มมองนาฬิกาตัวจิ๋วที่ข้อมือ พลางขยับเท้าเบี่ยงออกด้วยกิริยารีบร้อน พชรนัยมองตามร่างเล็กที่เดินห่างออกไป พร้อมกับความมึนงงของตัวเอง แล้วตัดใจเดินเข้าลิฟต์ไป สองเท้าเล็กเดินมาหยุดครู่หนึ่ง ยืนมองประตูห้องผู้บริหารเพื่อตั้งสติ ก่อนรวบรวมความกล้าแล้วผลักเข้าไป

“เอาล่ะ ไปสืบเรื่องทั้งหมดมาให้ผม ไปได้ละ” พนักงานชายก้มหน้าเล็กน้อยรับคำสั่ง แล้วเดินเบี่ยงออกจากห้องไป ดารินมองตามชายปริศนา ก่อนจะเดินเข้ามาหาเขมกรด้วยความใคร่รู้ ว่าข้อเสนอของเขานั้นคืออะไร