บทที่ 6 มีงานให้ทำ

“ที่ผมให้คุณขึ้นรถมา เพราะไม่ต้องการให้ใครจับภาพไปลงสื่อ หวังว่าคุณคงเข้าใจ กรุณาพูดถึงธุระของคุณมาเถอะ ผมไม่อยากเสียเวลา” เสียงราบเรียบของผู้บริหารหนุ่ม ดูน่าเกรงขามอย่างไม่น่าเชื่อ ทำให้เธอรู้สึกเกร็งได้อย่างอัศจรรย์ พลางเหลือบมองรอบๆ พบเพียงเขาและคนขับรถเท่านั้น ผิวสัมผัสถึงแอร์ในรถที่เย็นฉ่ำจนไม่รู้ว่าเย็นเพราะอำนาจของเขา หรือเพราะอะไรกันแน่

“ฉันอยากให้คุณถอนบังคับคดี ที่พ่อฉันไปเซ็นค้ำเงินกู้ไว้”

“ผมไม่เคยปล่อยเงินกู้ให้ใคร จบธุระหรือยัง” เขายังคงพูดโดยไม่มองหน้าหญิงสาว ทว่าบุคลิกดูดีจนหญิงสาวเองถึงกับใจเต้นรัว ก่อนจะกลืนน้ำลายตั้งสติ

“แต่ในเอกสารเป็นชื่อคุณ คุณช่วยดูหน่อยสิคะ ฉันขอร้องล่ะ” เสียงเครือคล้ายจะร้องไห้ของหญิงสาว ทำให้ชายหนุ่มหันมอง พลางเลื่อนสายตาไปยังเอกสารซองสีน้ำตาล แล้วเอื้อมมือหนามาหยิบไปเปิดอ่าน เขาพบว่ารายชื่อในเอกสารนั้นมีชื่อเขาจริงดังที่หญิงสาวอ้าง อีกทั้งมาถูกต้องทุกอย่าง ใบหน้าคมขมวดคิ้วแปลกใจอย่างถึงที่สุด

“หากคุณไม่ถอนบังคับคดี ฉันก็จะถูกยึดบ้าน ฉันไม่เข้าใจ ทำไมคุณไม่ไปตามกับลูกหนี้ของคุณ พ่อฉันเป็นแค่คนค้ำทำไมต้องมาตามกับพ่อฉันด้วย”

“ตามกฎหมาย เป็นหนี้ต้องชดใช้ มันก็ถูกแล้วไม่ใช่หรือ” ชายหนุ่มพูดเสียงเรียบ เขาไม่ได้ปฏิเสธว่าไม่รู้เห็น

“แต่พ่อฉันแค่คนค้ำเท่านั้น เราจะเอาเงินที่ไหนมาจ่าย”

“นั่นมันก็เป็นบทเรียนว่าต่อไปอย่าไปค้ำให้ใครอีก โลกนี้มันมีมนุษย์หลายประเภท อย่าไว้ใจใคร” ดวงตาคมหันมาสบตาหญิงสาวอย่างมีความหมาย

“หมดธุระของคุณแล้วใช่ไหม ลงไปได้ละ” ภาพของมารดาปรากฏขึ้นมาอย่างชัดเจน จนไม่อาจทำตามคำพูดของนายเขมกรได้

“ตอนนี้พ่อฉันเสียไปแล้ว พ่อฉันยิงตัวตายเพราะหนังสือฉบับนี้” สองมือของดารินกำแน่น พูดด้วยความคับแค้นใจ ทำให้ประธานหนุ่มหยุดทบทวน คิดไม่ถึงว่าหมายศาลฉบับนี้ได้กลืนชีวิตคนไปแล้ว ดวงตาเข้มจ้องมองเอกสารในมืออย่างใช้ความคิด

“ตอนนี้ฉันเหลือแค่แม่ ที่กำลังป่วยด้วยโรคซึมเศร้า คิดฆ่าตัวตายตลอดเวลา และแม่ก็รักบ้านหลังนี้มาก เพราะเป็นบ้านหลังแรกที่แม่กับพ่อสร้างมาด้วยน้ำพักน้ำแรง ถ้าบ้านถูกยึด แม่ฉันก็จะมีอาการแย่ลง ที่ฉันพยายามตามหานาย พยายามทุกอย่างเพื่อให้ได้พบนาย ก็เพราะเรื่องนี้” ชายมาดเข้มนิ่งเงียบไม่ตอบคำถาม ได้แต่มองใบหน้าหวานของหญิงสาวอย่างใช้ความคิด สมองระดับผู้บริหาร กำลังประมวลผลคิดแก้ปัญหาอย่างเงียบๆ

“ผมมีงานให้คุณทำ ถ้าคุณทำงานนี้สำเร็จ ผมจะถอนบังคับคดีให้ คุณสนใจไหม” เขายกข้อเสนอบางอย่างขึ้นมา พร้อมกับท่วงท่ามาดเคร่งขรึม ดวงตาแน่นิ่งมองกิริยาของหญิงสาวตรงหน้า ดังเช่นผู้มีอำนาจล้นมือ

“งานอะไร” คำตอบของเธอแสดงถึงความสนใจอยู่ไม่น้อย ก่อนชายหนุ่มในชุดสูทราคาแพง จะปล่อยยิ้มอ่อน แล้วหยิบบางอย่างในกระเป๋าเสื้อออกมา

“พรุ่งนี้ไปพบผมที่บริษัท แล้วเราค่อยมาตกลงกัน” นามบัตรสีอ่อนถูกยื่นออกมา ก่อนร่างบางลงจากรถ ดวงตาหวานมองรถหรู ที่แล่นทิ้งห่างออกไปอย่างมีความหวัง อย่างน้อยนามบัตรในมือนี้ เป็นสิ่งยืนยันว่ายังมีทางเดินสำหรับเธอ

ดารินเปิดประตูเข้ามาในบ้านพร้อมกับรอยยิ้มแสดงความโล่งใจ ทว่ากลิ่นอาหารหอมฟุ้งแตะเข้าที่ปลายจมูก ถึงกับต้องกลืนน้ำลาย แล้วดิ่งตรงไปยังโต๊ะอาหารทันที ท้องน้อยๆ เริ่มส่งเสียงเมื่อสายตากระทบกับอาหารมากมายที่วางเรียงรายอยู่

“กินเบาๆ หน่อยสิลูก เป็นผู้หญิงกินมูมมามเหมือนอดข้าวมาสามวันเจ็ดวัน” หญิงสาวชะงัก แล้วยกมือเช็ดปากหนึ่งครั้ง ก่อนจะค่อยๆ ตักกินช้าๆ พยายามข่มความหิวโหยเอาไว้เพื่อไม่ให้มารดาสงสัย