เขมกรป้อนรัก

“ปัง!” เสียงปืนปริศนาดังขึ้นบริเวณชั้นสองของบ้าน ดารินชะงักเหลือบมองไปยังชั้นบน มือบางวางถุงกับข้าว ที่ซื้อติดมือมาลงทันที สองเท้าเล็กขยับอย่างสงสัย

“คุณพ่อ” ครู่หนึ่ง หญิงสาวรีบรุดขึ้นไปยังด้านบน ภาพที่เห็นคือชายชรานอนหายใจโรยรินอยู่บนโซฟา สายตาสุดท้าย มองตรงมายังลูกสาว คล้ายจะบอกเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนสิ้นใจภายในไม่กี่วินาทีถัดมา

“คุณพ่อ!” ดารินตะลึงกับภาพที่เห็น เรียวปากเล็กตะโกนเรียกบิดา แล้ววิ่งเข้าไปประคองร่างไร้ลมหายใจนั้น เลือดแดงฉานทะลักล้นออกมาจากลำตัว ซึ่งตรงกับขั้วหัวใจ ใช่! เขาตั้งใจปลิดชีพตัวเอง เพราะไม่สามารถหาทางออกให้กับชีวิตที่เหลืออยู่ได้ สองมือน้อยควานหาทุกอย่างที่อยู่ใกล้ ในที่สุดจึงตัดสินใจใช้มืออุดไปที่บาดแผล ด้วยหวังว่าจะบรรเทาอาการได้ ไม่มากก็น้อย

“รินจะโทรตามคนมาช่วย” นอกจากมือที่สั่นเทาแล้ว น้ำเสียงนั้นก็ระส่ำไม่ต่างกัน ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วไม่ทันตั้งตัว รถฉุกเฉินเข้ามาจอดหน้าบ้านภายในเวลาไม่ถึงสิบนาที แต่ทว่าทุกอย่างสายเกินไป เธอได้สูญเสียหัวหน้าครอบครัวไปอย่างไม่มีวันกลับ ในวัยเพียงยี่สิบสี่ปีเท่านั้น

หลังจากการสูญเสียครั้งนั้นผ่านมาได้หกเดือน สายตากลมใสแจ๋วยืนมองตึกสำนักงานใหญ่ ของบริษัทวีพีกรุ๊ป อย่างแน่วแน่ เธอใช้เวลาสืบมาสักพัก เกี่ยวกับหมายศาลทวงหนี้ ฉบับที่ทำให้บิดาตัดสินใจจบชีวิตลง ภาพเหตุการณ์อันแสนเจ็บปวดทำให้หญิงสาวตั้งมั่น ที่จะพบหน้า นายเขมกร วรพัฒน์ ผู้ถือหุ้นใหญ่ เพื่อต่อรองบางอย่าง

สองเท้าเล็กก้าวตรงไปพร้อมกับความหวังและจุดมุ่งหมาย เพื่อทวงทุกอย่างคืน บ้านหลังนั้นเป็นดังดวงใจของมารดา ย้อนไปในอดีตสองสามีภรรยาใช้ทั้งชีวิตทุ่มเท หยาดเหงื่อแรงกายทุกหยดเพื่อที่จะได้บ้านหลังนี้มาครอบครอง และในตอนนี้มารดาของเธอป่วยด้วยโรคซึมเศร้า เกือบฆ่าตัวตายหลายครั้งเพราะคิดถึงสามีที่จากไป

บ้าน! ที่มารดารักดังดวงใจ ถ้าต้องถูกยึด ความเจ็บปวดนี้ ดารินจะไม่ยอมให้เกิดขึ้นอีกเด็ดขาด หญิงสาวผมยาว ถูกมัดรวบตึงไปด้านหลัง แต่งตัวด้วยชุดเสื้อยืดกางเกงยีนธรรมดาพร้อมรองเท้าผ้าใบ เดินตรงไปยังทางเข้าของบริษัท

“ทานโทษนะครับ ไม่ทราบมาพบใครครับ” ระหว่างนั้นถูก รปภ. กักตัวไว้ เป็นลุงยามมีอายุเกือบห้าสิบ ดารินปรายตามองอย่างใช้ความคิด ก่อนจะปล่อยยิ้มหวานออกมา ทว่ารอยยิ้มนั้นไม่ได้ดึงความสนใจจาก รปภ. เขากลับตั้งใจทำหน้าที่เช่นเดิม สำรวจกิริยาท่าทาง พร้อมกับรอคำตอบจากเธออย่างตั้งมั่น

“เอ่อ...มาหา” หญิงสาวหน้าหวาน แต่บุคลิกขัดกับใบหน้าอย่างสิ้นเชิง ทำท่านึกหาทางออกครู่หนึ่ง เพราะไม่ได้เตรียมตัว ไม่รู้ว่าบริษัทจะเข้มงวดถึงเพียงนี้

“มาหาแฟนค่ะ แฟนทำงานอยู่ที่นี่” ดารินตอบปัด และพยายามปกปิดสายตาล่อกแล่กของตัวเอง ด้วยรอยยิ้ม

“ไม่ทราบว่าแฟนชื่ออะไรครับ” การตรวจเข้มของพนักงาน บ่งบอกว่าผ่านการฝึกอบรมมาเป็นอย่างดี เธอเริ่มรู้แล้วว่า ไม่อาจผ่านเข้าไปโดยพลการได้

“เกรงว่าถ้าบอกไป ลุงอาจจะไม่รู้จักค่ะ”

“บอกชื่อมาเถอะครับ ผมทำงานที่นี่ ตั้งแต่รุ่นคุณพ่อของคุณเขม ผมรู้จักทุกคน จะได้ประสานงานให้ถูก”