บทที่ 8 กฎสามข้อ

“นั่งสิ” ชายหนุ่มรูปงามยกเรียวปาก แล้วผายมือเชิญให้นั่งด้านหน้า เขาพิจารณารูปร่างหน้าตาผิวพรรณของหญิงสาวครู่หนึ่งจึงเริ่มเปิดเรื่องสนทนา

“คุณพร้อมที่จะทำงานกับผมหรือยัง”

“พร้อมค่ะ แต่...”

“พูดมา” เมื่อเห็นว่าเธออ้ำอึ้ง เขาจึงเป็นฝ่ายเปิด

“ฉันมีข้อแม้อย่างหนึ่ง ถ้าฉันทำงานให้คุณ ขอฉันรับเงินเดือนด้วยได้ไหมคะ เพราะฉันต้องลาออกจากเก่าด้วยเหมือนกัน” ดารินพูดจาฉะฉาน ดวงตากลมมองเขมกรด้วยแววตามั่นใจ

“เท่าไหร่” น้ำคำราบเรียบของชายหนุ่มสุดขรึม ไม่มีท่าทีสะท้านกับคำขอของเธอ

“สองหมื่นค่ะ ฉันขอเท่าที่เก่า” เขมกรขมวดคิ้ว พลางวางปากกาในมือ แล้วเอนหลังพิงเก้าอี้ในท่าสบาย

“ที่เก่าคุณหมื่นแปดไม่ใช่หรือ และคุณก็ไม่ได้ลาออก แต่เป็นการปลดพนักงานออก คุณตกงานก่อนมาเจอผม” เขมกรพูดด้วยโทนเสียงราบเรียบเช่นเดิม ไม่มีท่าทีว่าจะตำหนิหรือดุด่าอะไร แต่นั่นทำให้ดารินหน้าชาราวกับถูกตบ จากที่เคยสบตาด้วยความมั่นใจ กลับแปรเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด แววตาล่อกแล่กของดารินกำลังถูกสายตาคมจับจ้องอยู่ เหมือนนกตัวน้อยที่อยู่ภายใต้กรงเล็กของแมวตัวใหญ่

“ผมให้คนไปสืบเรื่องของคุณ ไม่มีอะไรที่คุณปิดผมได้ เพราะงั้นเวลาคุยกับผมกรุณาอย่าโกหก” น้ำเสียงนิ่มละมุนแสนสุขุม ทำให้ดารินสลดลง ไม่คิดว่านายเขมกรจะเข้มงวดถึงเพียงนี้

“ต้องทำขนาดนี้เลยหรือ” หญิงสาวพึมพำ

“ผมได้ยินนะ”

“ขอโทษค่ะ” เธอถอนลมหายใจแล้วเอ่ยปากขอโทษ ดูเหมือนหายใจยังผิดเลยในตอนนี้ ดวงตาเข้มมองหญิงสาวตาไม่กะพริบ เขาไม่มั่นใจนักว่าหล่อนจะทำงานที่มอบหมายได้ไหม แต่ในเมื่อเธอเข้ามาได้จังหวะพอดีกับที่เขาต้องการ ที่แปลงนั้นเพื่อทำห้างสรรพสินค้า การใช้คนที่กำลังจนตรอกแบบดารินเหมาะกับงานนี้มากที่สุด

“แล้วตกลงนายจะให้ฉันทำงานอะไร” เสียงเล็กเอ่ยถาม หลังจากถูกจ้องหน้ามาครู่ใหญ่

“ก่อนจะเริ่มงาน ผมมีกฎให้คุณปฏิบัติตาม”

“กฎอะไรคะ”

“หนึ่ง! อย่างเรียกผมว่านาย ให้เรียกว่า คุณ “หญิงสาวอ้าปากก่อนจะหุบลงแล้วพยักหน้า ข้อนี้ไม่ยากเท่าไหร่

“สอง ห้ามพูดคุยกับพนักงานคนอื่น เกี่ยวกับงานที่คุณได้รับมอบหมาย ทุกอย่างต้องเป็นความลับ”

“และสาม ถ้าไม่จำเป็นไม่ต้องมาพบผมที่บริษัทนี้ ให้เราเจอกันที่อื่น คุณทำตามกฎสามข้อนี้ได้ไหม” ดารินยิ้มอย่างมั่นใจพลางกอดอก

“ได้ค่ะ ขอแค่คุณเขมรับปาก ว่าคุณจะถอนบังคับคดีให้ ดิฉันยอมทำทุกอย่างค่ะ”

“ดี และนี่คืองานทั้งหมด คุณลองเปิดดูก่อน” ประธานหนุ่มวางแฟ้มเอกสารสีดำตรงหน้า มือบางเล็กเลื่อนหยิบเข้าหาตัว แล้วเปิดดูช้าๆ เห็นเป็นภาพพื้นที่ผืนหนึ่ง ลักษณะค่อนข้างใหญ่โต เปิดไปอีกหน้าหนึ่งเป็นรูปของหญิงชราผมขาวเกือบทั่วศีรษะ

“ใครคะ”

“เป็นเจ้าของที่ผืนนั้น”

“แล้ว?” น้ำเสียงคล้ายสงสัย

“ผมต้องการที่ผืนนั้น มาทำเป็นห้างสรรพสินค้า หน้าที่ของคุณคือ ทำอย่างไรก็ได้ให้ผมได้ที่ผืนนั้นมาครอบครอง”

“สบายมากค่ะ” ดารินตอบรับด้วยความมั่นใจเช่นเดิม

“ผมยังพูดไม่จบ มีข้อแม้ว่าคุณต้องทำให้สำเร็จภายในหกเดือน ผมมีเวลาให้เท่านี้ ถ้าคุณทำสำเร็จถือว่าข้อตกลงของเราเป็นผล ผมจะคืนบ้านให้คุณตามสัญญา” ดวงตาคมมองหญิงสาวด้วยสายตาตั้งมั่นแน่วแน่

“แต่ถ้าคุณทำไม่สำเร็จ ข้อตกลงของเราถือเป็นโมฆะ” ข้อเสนอของเขมกรเพิ่มความกดดันให้หญิงสาวไม่น้อย เธอมีเพียงทางเลือกเดียวนั่นคือทำทุกอย่างให้สำเร็จ ห้ามผิดพลาด ดารินมองตาเจ้านายแล้วพยักหน้ารับอย่างตั้งมั่น ก่อนที่เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น ร่างของพชรนัยเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม ดารินถึงกับต้องก้มหน้ามุด เห็นหน้าเขาทีไรทำไมบังคับหัวใจไม่ให้เต้นแรงแบบนี้ไม่ได้ มือบางยกขึ้นมาจับดูจังหวะหัวใจ

“เบาหน่อยลูก รู้แล้วว่าชอบเขา” หญิงสาวกระซิบบอกตัวเอง