บทที่ 3 หล่อจัง

“ห้องน้ำอยู่ทางด้านขวา เดินตรงไปทางมุมตึกเล็กนั้นค่ะ” พนักงานบอกทางแล้วยิ้มส่งท้าย ดารินรีบหันไปทางที่พนักงานแจ้งไว้ ทว่าหญิงสาวไม่หยุดเพียงแค่นั้น ความคิดด้านมืดทำให้เธอหันซ้ายแลขวาอย่างระวัง มองหาช่องทางที่จะพาตัวเองไปยังห้องของผู้บริหาร เธอต้องพบเขาให้เร็วที่สุดก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินแก้ สองเท้าเล็กเบี่ยงตัวจากห้องน้ำแล้วก้าวเข้าไปในลิฟต์อย่างรวดเร็ว แล้วหยุดชะงักเมื่อมีพนักงานหญิงสองคนเบียดเข้ามาในลิฟต์ตัวเดียวกัน

“วันนี้ประชุมผู้ถือหุ้นด้วย จะเสร็จกี่โมงยังไม่รู้”

“แล้วยังไง ทำไมหล่อนดูรีบ”

“ก็วันนี้เป็นวันครบรอบฉันกับแฟนน่ะสิ ทำไมต้องประชุมด่วนอะไรวันนี้ด้วย ยิ่งคุณเขมนะ ตรวจเอกสารเข้มเป็นบ้า” ดารินเบิกตากว้าง ก่อนจะพยายามเก็บอาการให้เป็นปกติไว้ พลางเหลือบมองหญิงสาวที่ทำหน้ามุ่ยคล้ายกังวลอยู่ตลอดเวลา เสียงรองเท้าส้นสูงของพนักงานหญิงก้าวเดินออก หลังจากลิฟต์หยุดที่ชั้นยี่สิบสาม ดารินชำเลืองเก็บรายละเอียดก่อนจะแอบเดินตามสองสาวไปเงียบๆ ท่าทางเงอะงะของหล่อนทำให้หลายคนจับตามองพลางหันไปกระซิบ ทว่านั่นไม่ได้ทำให้ดารินสนใจคำนินทาเหล่านั้น พลางเดินตามสองสาวไปติดๆ ก่อนที่สองสาวจะเดินแยกกันไปนั่งประจำที่โต๊ะทำงานของตัวเอง ซึ่งหลังจากดารินยืนมองแล้ว กลับต้องตะลึงงัน

“พระเจ้า นี่มันห้องทำงานเหรอ ทำไมมันใหญ่แบบนี้” ดวงตากลมใสฉายแวววาววับ พนักงานร่วมครึ่งร้อย นั่งทำงานกันอย่างเป็นระเบียบ ซึ่งก็ยังมีหลายคนลุกเดินไปมาขวักไขว่ ทำให้เธอไม่ได้เป็นจุดสนใจมากนัก ดารินหันหลังขวับ ยกนิ้วขึ้นมากัดอย่างใช้ความคิด

“แล้วห้องอีตาเขมกร อยู่ที่ไหนกันนะ ใหญ่โตขนาดนี้ใครจะไปหาเจอ” ดารินหลับตาเกาศีรษะแกรกๆ ด้วยความหงุดหงิด

“ทานโทษนะครับ มีอะไรให้ช่วยไหมครับ” หญิงสาวหันขวับกลับมาพบกับชายหนุ่มรูปร่างสูงเพรียว ผิวขาวละเอียดยิ้มรับอย่างอบอุ่น นี่มันพระเอกเกาหลีชัดๆ ดวงหน้าหวานของหญิงสาวยกยิ้มตอบกลับอย่างอัตโนมัติ ดวงตาวาวระริกมองชายหนุ่มเสมือนตกอยู่ในภวังค์ เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ไม่เคยเห็นใครหล่อได้เท่านี้ เว้นแต่ ลีจงซอก แน่นอนเธอเป็นแฟนคลับตัวยงของเขา ไม่ว่าจะเป็นเสื้อ เป็นหมอน เป็นผ้าห่ม และทุกๆ อย่างในห้องนอนมีแต่รูป ลีจงซอกเต็มไปหมด ก็ทำไงได้ มันอุ่นใจทุกครั้งที่หันไปทางไหนก็มีแต่หน้าเขา

“หล่อจัง” ดารินในวัยยี่สิบสี่เผลอหลุดปากพูดออกไป

“อ้าว เจอกันแล้วหรือคะ” ดารินหลุดจากภวังค์นั้น พลางหันไปยังหญิงสาวที่พึ่งเดินเข้ามา ปรากฏว่าเธอคือพนักงานหญิงด้านล่างที่ได้พูดคุยกันไปเมื่อครู่ ดารินกะพริบตาถี่ๆ ไม่ตอบคำถาม

“เห็นว่าคุณดารินเข้าห้องน้ำนานผิดปกติ เลยตามมาดูค่ะ แต่ไม่คิดว่าจะเจอกับคุณพชรนัยแล้ว” ดารินหันขวับกลับไปยังชายหนุ่มทันที ด้วยดวงตาเบิกกว้างอย่างถึงที่สุด ชายหนุ่มตรงหน้าคือคุณพชรนัย ชายที่หล่อนแอบอ้างชื่อว่าเขาคือแฟน

“ข่ะ คุณ พะ พชรนัย” หญิงสาวร่างเล็กตะกุกตะกัก พูดไม่ถูก สายตาล่อกแล่ก ทำให้ชายหนุ่มยู่คิ้วขนกัน

“ถ้าเจอกันแล้ว ดิฉันขอตัวกลับไปทำงานก่อน แฟนน่ารักดีนะคะคุณนัย” พนักงานหญิงแย้มยิ้มพลางพูดทิ้งท้ายให้ชายหนุ่มแปลกใจ ก่อนจะหันดวงตาคมกลับมายังหญิงสาวที่ก้มหน้ามุดอยู่