บทที่ 2 แฟนฉันคือ...

“ฉิบหายแล้ว รินเอ๋ย!” หญิงสาวหันหน้าหลบไปทางอื่น เจ็บใจที่ไม่ได้เตรียมตัวมา ก่อนจะปั้นหน้ากลับมายิ้มหวาน เหลือบไปเห็นชายร่างสูงเดินผ่านเข้าไปโดยไม่โดนกัก

“ทำไมเขาเข้าไปได้ล่ะคะ” ดารินถามอย่างสงสัย

“ก็เขาเป็นพนักงานนี่ครับ”

“แล้วคนนั้นล่ะคะ”

“คนนี้ติดต่องานกับบริษัท เขามาทุกอาทิตย์ล่ะครับ”

“แล้วคนนั้นล่ะ” ดารินชี้มือไปยังผู้คนที่เดินเข้าออก อย่างกับเดินสวนสนามแต่ไม่มีใครโดนกักเลยสักคน มีเพียงเธอคนเดียว ที่อยู่คนละโลกกับพวกเขา

“ไม่ต้องถามถึงคนอื่นหรอกครับ ทุกคนที่เดินเข้าออกแล้วผมไม่กักตัว ต่างก็เข้าออกที่นี่เป็นปกติทุกคน ผมจำหน้าได้หมด ตกลงแฟนคุณชื่ออะไรครับ ได้นัดหมายกันไว้ไหมครับ ผมจะได้ติดต่อกับประชาสัมพันธ์ให้” ท่าทางจริงจังของ รปภ. ทำให้ดารินยิ้มฝืนๆ แต่เหมือนสวรรค์เข้าข้าง ด้านหลังของ รปภ.ผู้เคร่งครัดในกฎระเบียบ มีป้ายรายนามบุคลากรสำคัญของบริษัท ตั้งเด่นหราอยู่

“แฟนฉัน คือ...ชื่อ..” สายตากลม เลื่อนมองหารายนามที่อ่านง่ายที่สุด เธอต้องประมวลผลออกมาให้เร็ว ก่อนลุงยามคนเดิมจะจับพิรุธได้

“แฟนฉันคือคุณ ชโนทัยค่ะ” หลังจากเธออ้างชื่อบุคคลสำคัญไป ทำให้ รปภ. ถึงกับอ้าปากค้าง ดารินยิ้มย่องพลางยกมือขึ้นมากอดอก

“คุณชโนทัย เป็นผู้หญิงนะครับ” คำตอบของ รปภ. ทำให้ดารินขมวดคิ้ว แล้วหันกลับไปยังป้ายรายนาม หญิงสาวหน้าชาราวกับถูกตบ หลังจากพบว่ารายชื่อดังกล่าวขึ้นต้นด้วยคำว่านาง ข้อผิดพลาดง่ายๆ ไม่ควรเกิดขึ้นในเวลานี้ ร่างเล็กอยากเอามือเขกศีรษะตัวเองสักร้อยครั้ง ก่อนกัดฟันหันหน้ากลับมา ยิ้มให้ผู้เคร่งในกฎระเบียบอย่างเขินๆ แล้วแอบชำเลืองมองป้ายชื่อเป็นครั้งที่สอง

“ลุงยามฟังผิดหรือเปล่าคะ แฟนฉันชื่อคุณพชรนัย ต่างหาก ฟังดีๆ สิคะ จะได้ไม่ผิด” เธอแถไถราวกับปลาไหล แถมโยนความผิดให้เขาพร้อม อีกกระทงหนึ่ง

“คุณกิ๊บๆ มีแขกมาพบคุณพชรนัย เดี๋ยวผมจะให้ไปรอที่ห้องติดต่อประสานงานนะ”

“รับทราบค่ะ” หลังจาก รปภ.กดปิดวอไป จึงเดินนำดารินเข้าไปยังห้องติดต่อประสานงาน หญิงสาวสำรวจบริเวณรอบๆ อย่างแปลกตา บริษัทใหญ่โตหรูหรามีระดับ ผู้คนต่างแต่งตัวด้วยรสนิยม มีเพียงเธอคล้ายเป็นแกะดำที่สุด ทว่าจุดมุ่งหมายอันแรงกล้า ได้ดึงความคิดฟุ้งซ่านของหญิงสาวกลับมา นายเขมกร วรพัฒน์ ผู้เป็นเจ้าหนี้ส่งหมายศาลไปถึงบ้าน เป็นเหตุให้บิดาปลิดชีพตัวเองก่อนวัยอันควร ชีวิตหกเดือนที่ผ่านมาของหญิงสาว เหมือนตกอยู่ในมรสุมที่ทุกอย่างพัดกระหน่ำเข้ามา

“โทษนะคะ ดิฉันเช็คจากคิวงาน และตารางนับพบของคุณพชรนัยแล้ว ไม่พบว่ามีตารางนัดหมายของคุณดารินนะคะ” พนักงานสาวหน้าสวยชี้แจงด้วยมารยาทงดงาม

“อ่อ ไม่เป็นไรค่ะ แต่ขอเข้าห้องน้ำหน่อยได้ไหมคะ” ดารินรีบบอกปัด อีกใจกลัวถูกจับได้ก่อนพบหน้านายเขมกร เธอพยายามเก็บท่าทีมีพิรุธ แล้วแสร้งปั้นหน้ายิ้ม