สถาปนาตัวเองเป็นแม่บ้าน (4)

“เป็กกี้เข้าใจค่ะ” เธอไม่ได้น้อยใจที่เขาปฏิเสธตอนนี้ เพราะตั้งมั่นเอาไว้แล้วว่าจะทำให้ลูวิสใจอ่อนให้ได้ แม้เขาจะพูดอย่างนั้นแต่พฤติกรรมของเขาไม่ได้รังเกียจ ฉะนั้นเธอยังคงมีหวัง

“เข้าใจว่า”

“พี่ลูสจะไล่ต้อนเป็กกี้ทำไมคะ เป็กกี้เหนื่อยจะตอบแล้วนะคะ ชดเชยด้วยการนั่งนิ่งๆ ให้เป็กกี้กอดเลย” นี่ขนาดว่าเหนื่อยยังร่ายยาวเสียขนาดนี้ แล้วยังทำมึนหาเรื่องกอดเขาอีก ถ้าเป็นก่อนหน้านี้คงไม่กล้าทำ แต่ครั้งนี้เธอไม่มีอะไรจะเสียแล้ว เปี่ยมบุญ ชื่อที่มารดาชาวไทยตั้งให้ดูเหมือนจะไม่ค่อยช่วยเธอเท่าไหร่นัก เพราะดวงความรักช่างอาภัพเหลือเกิน

ไม่รู้ต้องตีเนียนทำมึนไปอีกนานแค่ไหน!

“….”

ในเมื่อเขาไว้ว่าอะไรเธอก็เลยกระชับวงแขนให้แน่นขึ้น เป็กกี้ซ่อนความอายเอาไว้ภายใต้หน้าตาสวยหวานที่ตอนนี้แดงซ่านไปหมด แต่เขาคงไม่เห็นหรอกเพราะเมื่อเงยหน้าขึ้นมอง เห็นพี่ลูสเอาแต่นั่งจิ้มโทรศัพท์ เขาคงมีเรื่องงานต้องเช็คเยอะแยะไปหมด ก็เล่นหายไปเป็นเดือนปล่อยให้ลูกน้องคนสนิทและเซอร์เกรย์มาดูแลแทน คงมีเรื่องต้องจัดการมากมาย แต่เขาก็ยังคงทนนั่งให้เธอกอด เป็กกี้เลยฉวยโอกาสนี้ซึมซับความอบอุ่นจากร่างกายของเขา

ติ๊ด.....ติ๊ด

เสียงร้องของสมาร์ทวอซที่สวมใส่ร้องเตือน เป็กกี้เลยคลายอ้อมกอดออกอย่างเสียดาย แหม...เวลาแห่งความสุขช่างผ่านไปอย่างรวดเร็วจริงๆ เชียว

“ได้เวลาอาหารเย็นแล้วค่ะ เก็บงานก่อนนะคะ”

เป็กกี้ถือวิสาสะฉวยสมาร์ทโฟนของจากมือของเขาอย่างกล้าหาญ ซึ่งหากเป็นคนอื่นคงถูกมองด้วยสายตาพิฆาตและอาจถูกคาดโทษไปแล้ว แต่เพราะนี่เป็นเธอเขาเลยทำแค่หันมามองเฉยๆ จะพูดเยอะก็ขี้เกียจ จะมองด้วยสายตาดุเขาก็รู้ว่าเธอไม่กลัว

“ไปค่ะ วันนี้มีแต่ของโปรดพี่ลูสทั้งนั้นเลย”

ลูวิสลุกขึ้นตามแรงดึงของคนตัวเล็ก เธอเข้ามาเจ้ากี้เจ้าการชีวิตของเขา แต่ก็ไม่ได้รู้สึกรำคาญอะไร บางเรื่องก็ดีเหมือนกันมีคนคอยเตือน อย่างเรื่องทานข้าวเพราะเขาไม่ค่อยจะมีเวลามากนัก กินบ้างไม่กินบ้างแล้วแต่โอกาส ยิ่งช่วงที่ไปทำภารกิจทานไม่เป็นเวลา มีอะไรกินก็กินเท่าที่มี พอกลับบ้านมามีคนคอยดูแลเรื่องอาหารการกินก็ดีอยู่ไม่น้อย

เป็กกี้เกาะแขนเขาเดินลงมาด้านล่าง อยู่ข้างกายไม่ห่างจนกระทั่งถึงห้องครัว โดยมีเซอร์เกรย์เข้ามารออยู่ก่อนแล้ว ลูสวิสเดินไปนั่งที่เก้าอี้ประจำที่เคยนั่ง เป็กกี้จึงเลือกที่จะนั่งลงในเก้าอี้ตัวถัดไป เมื่อทุกคนพร้อมแล้วพ่อบ้านจึงทำหน้าที่ของตัวเอง ในคฤหาสน์หลังนี้มีแต่ผู้ชาย เพราะลูวิสไม่ชอบความวุ่นวาย ไม่ชอบเสียงแว้ดๆ ของผู้หญิง เลยเลือกคนงานทั้งหมดเป็นผู้ชายเพื่อตัดปัญหาต่างๆ เป็กกี้พึงพอใจในกฎข้อนี้เธอจึงไม่คิดจะเปลี่ยน

“ทานเยอะๆ นะคะ ของโปรดพี่ลูสทุกอย่าง” หญิงสาวผู้มีดวงหน้าหวาน เอาอกเอาใจด้วยการตักกับข้าวใส่จานของเขา ตักจนแทบจะล้นจานอยู่แล้ว

เซอร์เกรย์แอบอมยิ้มอยู่คนเดียว เขาลอบมองทั้งสองคนเป็นระยะ รับรู้ได้เลยว่ารอบนี้น้องน้อยเอาจริง รุกหนักจนพี่ชายของเขาไปไม่เป็นเลยทีเดียว ได้แต่นั่งนิ่งปล่อยให้เป็กกี้บงการอย่างไม่รู้ตัว

“อันนี้ก็อร่อย อันนั้นก็อร่อย” เป็กกี้ยังคงตักให้ไม่หยุด

“เป็กกี้ พี่ลูสเขากินไม่ทันแล้ว ตักให้ตัวเองบ้างเถอะ” เซอร์เกรย์เป็นคนเอ่ยห้าม เพราะรู้สึกสงสารพี่ชายที่กินไม่ทัน แต่ก็ไม่ห้ามยัยจอมจุ้นปล่อยให้เธอทำตามอำเภอใจ

“ก็เป็กกี้กลัวพี่ลูสกินน้อยนี่คะ หายไปเป็นเดือนๆ ได้กินอะไรบ้างรึเปล่าก็ไม่รู้ ไปไหนก็ไม่บอก ไม่รู้อาหารการกินเป็นยังไงบ้าง”

เซอร์เกรย์อดเอามือขึ้นมาเคาะหูไม่ได้ เพราะสาวเจ้าพูดไม่ยอมหยุด ซึ่งเธอก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว พูดจาเจื้อยแจ้วไปเรื่อยเปื่อย เซอร์เกรย์อดทึ่งไม่ได้ในความสดใสของเป็กกี้ ทั้งที่เธอก็เคยมีอดีตที่เลวร้ายแต่ไม่เคยแสดงออกในด้านนั้นเลย

“เธอก็กินบ้างเถอะ มัวแต่พูดอยู่นั่น”

“ไม่ต้องมาบ่นเลยค่ะพี่เซียร์ ดูพี่ลูสเป็นตัวอย่างสิคะ ไม่เห็นว่าอะไรเป็กกี้เลย”

“ลูสมันไม่ถนัดพูด น้องดูหน้ามันสิ รำคาญจะแย่แล้ว”

“จริงเหรอคะพี่ลูส?” เป็กกี้หันไปกระพริบตาปริบๆ ขอความเห็นใจ

“ปวดหู” ลูสเลี่ยงที่จะตอบว่ารำคาญหรือไม่ ยิ่งทำให้เป็กกี้มีความหวังมากขึ้นไปอีก แบบนี้หมายความว่าเขาไม่ได้รำคาญหรือเปล่า

“เป็กกี้เงียบก็ได้ค่ะ ให้เวลาพี่ลูสได้ทานอาหารอย่างสบายหู” เธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แล้วลงมือกินในส่วนของตัวเอง

ไม่มีใครพูดอะไรอีก ต่างคนต่างกินเงียบๆ ลูสมีเรื่องมากมายที่จะคุยกับเซอร์เกรย์ ซึ่งก็เป็นเรื่องงานแทบทั้งหมด แต่เลือกที่จะเก็บไว้ก่อนเพราะมีรายละเอียดหลายอย่างที่ต้องพูด บางเรื่องเป็นเรื่องลับที่เป็กกี้ไม่สามารถล่วงรู้ได้

เมื่อทานกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว เป็กกี้มีแผนการดึงพี่ลูสของเธอขึ้นห้องนอน เพราะคาดเดาว่าอาจจะไปคุยเรื่องงานกับเซอร์เกรย์ต่อ เธอมองว่าเขาไปทำภารกิจมาเป็นเดือน ร่างกายสมควรได้พักผ่อนเพื่อฟื้นฟู เรื่องงานของเขาเอาไว้พรุ่งนี้ทำก็ยังไม่สาย