สถาปนาตัวเองเป็นแม่บ้าน (3)

พอกลับขึ้นมาอีกครั้งก็เห็นลูวิสออกมาจากห้องน้ำพอดี เขาช่างเป็นผู้ชายที่อาบน้ำได้รวดเร็วเหลือเกิน ลูวิสเดินออกมาด้วยชุดคลุมสีดำสนิท บนศีรษะมีผ้าผืนเล็กคลุมอยู่ พราวน้ำเกาะอยู่ทั่วเรือนผม เพราะเขาหายไปเดือนกว่าๆ ผมจึงยาวลงมาปิดหน้าปิดตาไปหมด แล้วหนวดเคราครึ้มนั้นก็ยังไม่หายไป

“ทำไมไม่โกนหนวดละคะพี่ลูส”

“หาไม่เจอ”

“ก็อยู่ที่เดิมไงคะ” เป็กกี้คิดว่าอาจเป็นเพราะเธอเปลี่ยนตู้ใหม่ในห้องน้ำ เขาก็เลยไม่ได้เปิดดู จึงเดินไปเข้าไปหาแล้วจูงมือพาเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง

หญิงสาวหน้าหวานราวตุ๊กตาเปิดตู้อย่างชำนาญแล้วหยิบที่โกนหนวดออกมา อันที่จริงเธอไม่ได้เปลี่ยนที่เปลี่ยนทาง อะไรเคยอยู่ตรงไหนก็อยู่ตรงนั้น เพียงแค่เปลี่ยนวัสดุในการจัดเก็บเท่านั้นเอง

“มาตรงนี้ค่ะ เดี๋ยวเป็กกี้ทำให้ ไม่ต้องคิดจะห้ามเลยนะคะ เป็กกี้ทำได้ค่ะ เป็กกี้ฝึกมาจนชำนาญแล้ว มาค่ะ นั่งดีๆ ตรงนี้ เงยหน้าขึ้นด้วยค่ะ”

เธอสั่งรัวๆ เป็นชุดจนไม่เว้นจังหวะให้เขาได้พูด แต่ต่อให้เธอหยุดพูดลูสก็ไม่คิดจะพูดอยู่ดี เขาเพียงแค่มองเธอนิ่งๆ แล้วทำตามสั่ง เป็กกี้คิดว่าเป็นเพราะเขารำคาญนั่นแหละ เลยทำตามให้จบๆ ไป นี่คือจุดอ่อนของลูสที่เป็กกี้เอามาใช้ให้เป็นประโยชน์ และมันก็ได้ผลทุกครั้ง

เป็กกี้โกนหนวดได้ชำนาญอย่างที่ว่า เธอเบามือและระมัดระวังไม่ให้โดนผิวเนื้อของเขา ลูวิสได้แต่นั่งนิ่งๆ จ้องมองดวงหน้าสวยหวานที่ไม่ต่างจากตุ๊กตา เธอไม่ได้มีอาการประหม่าเลยสักนิด แต่ตั้งใจโกนหนวดให้เขาอย่างพิถีพิถัน ไม่กี่นาทีก็เสร็จสิ้น แต่เธอยังไม่ให้เขาลุกไปไหนหรอก เป็กกี้เอื้อมไปเปิดลิ้นชักแล้วเอาไดร์เป่าผมออกมาเสียบปลั๊กที่อยู่ข้างๆ บรรจงเป่าผมให้เขาจนเกือบแห้งสนิท

“เรียบร้อยค่ะ ทีนี้ก็แต่งตัวรอลงไปทานอาหารได้” เธอยิ้มกว้างพอใจในผลงานของตนเอง

“อืม”

ลูสตอบสั้นๆ แล้วเหยียดยืนขึ้นเต็มความสูง เดินหายเข้าไปในห้องแต่งตัว ซึ่งเป็กกี้นั่งเล่นอยู่ที่โซฟาตัวยาวระหว่างรอ ห้องนอนของลูวิสมีพื้นที่กว้างขวางมาก แบ่งสัดส่วนเป็นที่นอน ห้องแต่งตัว ห้องน้ำ และพื้นที่นั่งเล่นขนาดย่อม โดยเป็กกี้ได้เปลี่ยนสีโซฟาจากเดิมที่เป็นสีดำมาเป็นสีขาว เธอรู้สึกว่าสะอาดตาและน่านั่งมากกว่าเก่าเยอะเลย

ชายหนุ่มกลับออกมาอีกครั้งด้วยชุดสีดำสนิททั้งตัว ลุคสบายๆ แบบนี้ก็ยังหล่อเนี้ยบไม่มีที่ติ ลูสมัดผมไว้ครึ่งศีรษะมีบางส่วนที่ปรกลงมาปิดหน้า ปกติแล้วลูวิสมักจะตัดผมสั้นและจัดแต่งเป็นอย่างดี เห็นแบบนี้แล้วเป็กกี้รู้สึกแปลกตาไปบ้างเหมือนกันดูหล่อไปอีกแบบ

“พี่ลูสคะ งานหน้าให้เป็กกี้ไปด้วยได้ไหมคะ?”

“ไม่”

เป็กกี้ไม่ได้บอกว่างานอะไรแต่ลูสคงเดาได้แหละ ว่าเป็นงานอันตรายที่อยากไปทำกับเขา เพราะแต่ละครั้งลูสหายไปเป็นเดือน เธอคิดถึงอยากอยู่ใกล้เลยอยากตามไปทำภารกิจด้วย

“ทีแอลยังไปได้เลย ทำไมเป็กกี้ถึงไปไม่ได้คะ” เป็กกี้เอาเอเลนาขึ้นมาอ้างเพราะเป็นผู้หญิงเหมือนกัน และเธอก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าเลยเรื่องฝีมือการต่อสู้ เพียงแค่ว่าต่อหน้าเขาเธอต้องทำตัวเป็นสาวสวยหวาน

“ไม่เหมือนกัน”

“ไม่เหมือนยังไงคะ แอลก็ผู้หญิงเหมือนกัน ยังไปทำงานกับพี่ลูสได้เลย ทำไมเป็กกี้จะไปช่วยพี่ลูสทำงานบ้างไม่ได้”

“แอลเป็นลูกน้อง”

“ถ้างั้นเป็กกี้เป็นอะไรล่ะคะ?” ถามไปก็รอคำตอบอย่างมีความหวัง บางทีเขาอาจจะหลุดออกมาก็ได้ว่า เพราะเป็นห่วงหรือมากกว่านั้นคือ...เธอคือคนสำคัญ

“เธอเป็นภาระ” น้ำเสียงและหน้าตาของเขาช่างราบเรียบราวแผ่นกระดาษ

“เป็กกี้ก็สู้เป็นนะคะ ไม่ได้เป็นภาระให้พี่ลูสสักหน่อย เนี่ยบ้านช่องเป็กกี้ก็ช่วยดูแลให้นะ มาว่าเป็กกี้เป็นภาระได้ยังไงกัน” อดน้อยใจไม่ได้ที่เขาไม่เคยมองเธอสำคัญเลย

“กลับไหม?”

“เชอะ ไม่ต้องมาไล่เลยค่ะ ยังไงเป็กกี้ก็ไม่กลับหรอก เป็กกี้จะตามติดเป็นเงา แล้วก็พูดๆๆ จนพี่ลูสหูแตกไปเลย”

เป็กกี้ขยับร่างกายไปนั่งข้างๆ เขา แล้วเอนซบพิงไหล่กว้างในขณะที่สอดมือเข้าไปเกาะแขนเขาไว้ด้วย ก็แค่พูดเพราะโมโหเท่านั้น เธอไม่ได้พูดจนถึงขนาดต้องทำให้เขาหูแตกหรอก เธอเองก็เมื่อยปากเป็นเหมือนกัน

“พี่ลูส เป็กกี้อยากไปอยู่ข้างๆ พี่ลูสในทุกสถานการณ์ อย่างน้อยก็ยังช่วยดูแลได้ อยู่ที่นี่เป็กกี้ได้แค่เฝ้ารอ ไม่รู้วันไหนพี่ลูสจะกลับ” เป็กกี้เสียงอ่อนลงพยายามอ้อนเขาด้วยการซุกหน้าลงกับไหล่

“มันอันตราย”

“เป็กกี้รู้ค่ะ แต่ก็เป็นห่วงพี่ลูสนี่คะ”

เธอเข้าโหมดอ้อนแสดงความห่วงใยจนลูสรู้สึกแปลกใจ เพราะก่อนหน้านี้เป็กกี้ไม่ได้รุกหนักหรือแสดงความต้องการมากขนาดนี้มาก่อน เธอค่อนข้างอยู่ในพื้นที่ของตัวเอง แต่คราวนี้ดูเหมือนเป็กกี้จะเปลี่ยนไป เธอเข้ามาจัดการทุกอย่างในบ้าน แม้กระทั่งห้องนอนของเขาก็ไม่เว้น และยังเข้ามาชิดใกล้แบบที่ไม่เคยทำมาก่อน

“ต้องการอะไร” ลูสเป็นคนตรงๆ ไม่อ้อมค้อม เขาไม่ชอบคาดเดาฉะนั้นจึงถามอย่างตรงไปตรงมา

“เป็กกี้ต้องการดูแลพี่ลูสค่ะ ต่อให้ไม่ได้ไปทำภารกิจด้วย เป็กกี้รออยู่ที่บ้านก็ได้ แค่ให้เป็กกี้ได้ดูแลก็พอ” ความหมายของเธอคือการเป็นภรรยาของเขา แต่เป็กกี้ฉลาดพอที่พูดแบบอ้อมๆ

“ไม่รับปากว่าให้ได้” ลูสไม่ตอบรับความต้องการของเธอ เพราะชีวิตเขาไม่มีอะไรแน่นอน ภารกิจแต่ละครั้งหมายถึงการเอาชีวิตเข้าแลก