ตอนที่ 2 ระบบไวท์!

“นี่มัน…” ฉันพยายามที่จะสงบสติอารมณ์ เพราะนี่มันเป็นเหมือนภาพในฝันของฉันเลย อยู่ในกองเงินกองทอง แต่ที่สำคัญคือเพชรพลอยก็มีเต็มไปหมด ยังไม่รวมถึงอุปกรณ์จำพวกชุดเกราะ อาวุธและเครื่องประดับอัญมณีสวยงามมากมายอีก

“เกินไปมาก…” ฉันกล่าวกับตัวเองพลางพยิบเหรียญทองมากมายขึ้นมาด้วยมือเล็กๆของตัวเอง สมแล้วจริงๆที่เป็นห้องสมบัติอย่างที่ระบบบอก ฉันคงจะเป็นแรคคูนที่รวยที่สุดในโลกนี้แล้วล่ะมั้ง…งั้นนะ

[ระบบกำลังทำการเชื่อมต่อ]

[ระบบเชื่อมต่อสำเร็จ]

“อะไร?” ฉันตกใจที่อยู่ดีๆก็มีหน้าต่างระบบเด้งขึ้นมาตรงหน้าพร้อมกับรูปปั้นที่อยู่ตรงกลางห้องสมบัติได้เปล่งแสงออกมา และมีร่างแสงออกมาจากรูปปั้นนั้น

“สวัสดีมนุษย์…ไม่สิ…แรคคูน” ร่างแสงสีทองกล่าวก่อนที่เขาจะเสกเก้าอี้และโต๊ะขึ้นมาชุดหนึ่ง พร้อมกับผายมือเชื้อเชิญให้ฉันนั่งบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง

“เอ่อ สวัสดี” ฉันกล่าวทักทายกลับไปและยอมเดินไปนั่งอย่างว่าง่าย แต่ที่จริงฉันกำลังสำรวจและเก็บข้อมูลอยู่

“ถึงแม้จะทำตัวว่าง่าย แต่ในใจกลับระแวงอยู่สินะ”

“สมแล้วล่ะสำหรับคนที่ฉันเล็งไว้ให้มาที่โลกนี้”

“ก่อนอื่นต้องขอโทษสำหรับเรื่องการเชิญมาอย่างผิดพลาดไปหน่อย”

“เพราะเรื่องและกฎบางอย่างทำให้ฉันไม่สามารถทำให้เธอกลายเป็นมนุษย์หรือมอบพรสวรรค์ให้ได้ตั้งแต่แรก”

“ฉันทำได้เพียงส่งเธอมายังดันเจี้ยนที่น่าจะพิชิตได้ง่ายที่สุดสำหรับระดับยาก” ร่างแสงสีทองกล่าว

“อืม…แสดงว่าฉันอยู่ต่างโลกจริงๆสินะ”

“มาเกิดใหม่ในร่างของแรคคูนตัวนี้ ว่าแต่ทำไม?” ฉันกล่าวถามถึงตัวตนของฉัน ว่าทำไมฉันต้องมาเกิดเป็นแรคคูน

“มันบังเอิญเกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อย เดี๋ยวเธอค่อยไปตามดูเองล่ะกัน”

“เอาล่ะฉันมีเวลาไม่มาก นักฉันไม่สามารถแทรกแซงหรือมอบพรใดๆให้กับเธอได้”

“แต่เธอเข้ามาในห้องสมบัติของดันเจี้ยนระดับยากที่มีรูปปั้นของเทพเจ้าผู้คุ้มครองอย่างฉันอยู่”

“เป็นไปตามที่ฉันคิดไว้ เอาล่ะ เธออยากได้รางวัลแบบไหน?” ร่างแสงสีทองกล่าวถามด้วยความรีบร้อนก่อนจะวาดมือกลางอากาศปรากฏอาวุธและเกราะมากมาย สมกับเป็นแฟนตาซีจริงๆ เพราะแต่ละชิ้นดูสวยงามอลังการมาก แต่มันมีอยู่อย่างหนึ่งที่เข้าตาฉันสุดๆ อาจจะเป็นเพราะสัญชาติญาณของฉันแหละ และจากที่ฉันเชื่อมั่นกับมันมา มันไม่เคยพาฉันผิดพลาดเลยสักครั้ง

“น่าสนใจ อาวุธเนรมิตร ไอเท็มนัมเบอร์ที่ศูนย์”

“ที่จริงฉันอยากจะให้เธอสักสองชิ้น แต่คงหาเหตุผลอื่นไม่ได้แล้วล่ะ”

“รับไปเถอะ และรีบทำความเข้าใจกับโลกนี้ และปกป้องบรรดาสัตว์ทุกชนิดที่อยู่ที่นี่”

“ตามหารูปปั้นเทพเจ้าผู้คุ้มครอง..เพื่อที่จะได้พบเจอกับฉันอีกครั้ง”

“แล้วเจอกันใหม่” ร่างแสงสีทองกล่าวจบทุกอย่างก็เริ่มจางหายไปทันที

“อ้าว เฮ้! ยังไม่ได้ตกลงอะไรเลยนะ!” แต่ของรางวัลก็มาอยู่ในมือแล้ว เจ้ากล่องสี่เหลี่ยมสีดำ

“ให้ตายสิ ลืมถามเรื่องสเตตัสอีกด้วย…” พอฉันกล่าวจบก็มีหน้าต่างเด้งขึ้นมาทันที

“อ่อ ฉันต้องพูดสินะ” ฉันสบถเมื่อหน้าต่างระบบเด้งขึ้นมา และฉันก็ได้เห็นข้อมูลสเตตัสของตัวเอง

ชื่อ : เมเบล

อายุ : 4 ปี

เพศ : หญิง

เผ่า : แรคคูน

เลเวล : 3

พลังชีวิต : 130

มานา : 0/100

ฉายา : -

พรสวรรค์ระดับ : S

พร : -

ทักษะติดตัว : สัญชาตญาณ

ทักษะ : กระเป๋ามิติของแรคคูน

“หึ เลเวล 3”

“ไม่ต้องสืบเลยว่าพลังการโจมตีของฉันคงจะทุบส้มไม่เละด้วยซ้ำ”

“แต่ว่าทักษะติดตัวคือสัญชาตญาณจริงๆสินะ”

“ไม่แปลกใจเลย” ฉันกล่าวพลางเล่นกับกล่องสี่เหลี่ยมสีดำไปด้วย มันลอยได้และมันกำลังลอยอยู่บนมือของฉัน ถ้าจำไม่ผิดดูเหมือนคนที่เรียกตัวเองว่าเทพเจ้าจะบอกว่าเจ้านี่มันชื่อ อาวุธเนรมิตรสินะ แต่มันทำงานยังไงก็ยังไม่เข้าใจเหมือนกัน

“ส่วนพรสวรรค์ ถ้าหากเป็นเกม RPG จริงๆ”

“C B A S…เอสคงจะอยู่ในระดับสูงแน่ๆ”

“แต่ถึงยังไงฉันก็เป็นแค่แรคคูนธรรมดา” ฉันกล่าวก่อนจะใช้นิ้วจิ้มไปที่เลเวล ปรากฏฉันได้เห็นหน้าต่างอีกหน้าหนึ่งเด้งขึ้นมา มันคล้ายกับตารางการวิวัฒนาการของสายพันธ์

“อืม ถ้าขึ้นชื่อว่าเนรมิตรก็คงจะคิดแล้วมันถึงจะตอบสนอง” ฉันกล่าวก่อนจะเริ่มนึกถึงอาวุธปืนพก

วึบ

“จริงๆด้วยสิ แล้วจะเอากระสุนจากไหน?” ฉันคิดในใจและเหนี่ยวไกออกไปจนหมดแม็ก และทันใดนั้นเองมานาในหน้าต่างสเตตัสก็ลดลง

“โอเคฉันพอจะเข้าใจแล้ว” ฉันกล่าว แสดงว่ากระสุนคือมานา หนึ่งมานาเท่ากับกระสุนหนึ่งนัด

“เดี๋ยวนะ!?" และเมื่อฉันนึกอะไรขึ้นได้ ฉันก็จินตนาการถึงสิ่งนั้นทันที

วึบ

“ไวท์ ไวท์ใช่ไหม ไวท์ตอบด้วย” ฉันกล่าวเมื่อเจ้ากล่องสี่เหลี่ยมนี่เปลี่ยนตัวเองกลายเป็นกำไลข้อมือ เพราะฉันจินตนาการถึงไวท์ เนื่องจากไวท์เองก็เป็นอาวุธชิ้นหนึ่งสำหรับฉันเหมือนกัน

“เมเบล ไวท์ตอบกลับ” เสียงดังขึ้นในหัวของฉัน เดาว่าไวท์คงจะไม่สามารถเผยร่างสามมิติออกมาได้ และคงจะปรับอาวุธให้เข้ากับโลกนี้

“ขอแค่ฉันมีไวท์ก็พอแล้วล่ะอิอิ” ฉันกล่าวด้วยรอยยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มแผนการชั่วร้ายที่ฉลาดสุด ๆ เพราะไวท์ไม่ใช่อาวุธที่เอาไว้ทำลายสิ่งใดสิ่งหนึ่ง แต่ไวท์คืออาวุธทางปัญญาที่ช่วยฉันคิดอะไรหลายๆอย่าง ราวกับว่าฉันมีสมองเอไอติดตัวอยู่นั่นเอง

“ดีล่ะไวท์ ลองประเมิณสถานการณ์ตอนนี้ให้ฉันหน่อย” ฉันกล่าวจบไวท์ก็เงียบไปสักพัก ซึ่งที่บอกว่าไวท์คือเทคโนโลยีอัจฉริยะ มันสามารถเก็บรายละเอียดทั้งภายนอกและภายในร่างกายของฉันมาประมวลผลคิดได้

"ไวท์รายงาน ไวท์สามารถรวมกับสิ่งที่เรียกว่า ‘ระบบ’ ในโลกนี้ได้" ไวท์ตอบกลับมา ซึ่งฉันเองก็ไม่ค่อยเข้าใจเรื่องนี้สักเท่าไหร่ แต่ฉันก็ตอบตกลงไป

“การรวมระบบกับเมเบลจะใช้เวลาราวๆหนึ่งวัน”

“ในขณะนั้นขอให้เมเบลหาสมบัติและอุปกรณ์ที่จำเป็นในห้องนี้ไปพลางๆก่อน" ไวท์กล่าวจบก็เงียบไป

“อืม…” ฉันคิดอะไรหลายอย่างในหัวก่อนจะเริ่มหาวิธีเปิดใช้ทักษะติดตัว แต่พอคิดไปคิดมาดูเหมือนทักษะติดตัวนี่มันจะถูกใช้งานอยู่ตลอดเวลา เท่ากับว่าเวลาฉันต้องการหรืออยากได้อะไร สัญชาตญาณ ของฉันจะปรากฏขึ้นมาทันที มันจะเรียกร้องให้ฉันเข้าไปหา อย่างเช่นตอนนี้ที่ฉันต้องการเกราะป้องกันที่เหมาะและดีกับฉันที่สุด ฉันก็รู้ได้เลยว่าต้องเดินไปตรงไหน

[เกราะอกแห่งชีวิต]

[ระดับ : Legendary]

[จะเพิ่มพลังชีวิตของผู้สวมใส่จากเดิมเป็นสองเท่า และจะฮีล 1% ผู้สวมใส่เมื่อพลังชีวิตลดลง]

“แสดงว่า ถ้าฉันมีพลังชีวิตหนึ่งล้านมันก็จะเพิ่มขึ้นเป็นสองล้านงี้เลยอะดิ?” ฉันกล่าวด้วยความสงสัย แต่เดี๋ยวค่อยไปถามไวท์ก็ได้ตอนที่ไวท์รวมกับระบบเสร็จสิ้นและชิ้นต่อๆไปฉันก็คิดแบบเดิม ซึ่งสัญชาตญาณมันก็ได้พาไปหาสิ่งนั้นๆในห้องสมบัติจนฉันได้อุปกรณ์มาตามนี้

[รองเท้าสมบูรณ์แบบ]

[ระดับ : Mythic]

[ไม่ว่าสิ่งใดที่ผู้สวมใส่เหยียบ จะไม่มีผลกระทบทั้งสิ้น]

[ถุงมือนักล่า]

[ระดับ : Epic]

[การโจมตีสิ่งมีชีวิตจะเพิ่มขึ้นสองเท่า]

“ถ้าตามความเข้าใจของฉัน ระดับตำนานนี่คือสูงมากเลยนะ”

“แต่ไม่คิดว่าจะมีระดับเทพนิยายอยู่ด้วย”

“แสดงว่าหลังจากนี้ฉันไม่ต้องกังวลเรื่องสิ่งที่เหยียบ ลงไป ไม่ว่าจะเป็นพิษ หรือลาวา”

“หรือแม้กระทั่งน้ำงั้นเหรอ?” ฉันกล่าว แต่ก็ยังไม่เข้าใจทั้งหมด และในระหว่างนั้นฉันก็เรียนรู้เกี่ยวกับทักษะของฉันไปด้วย นั่นก็คือกระเป๋ามิติของแรคคูน ฉันสามารถเก็บอุปกรณ์หรือไอเท็มต่างๆเข้าไปในมิติได้ และมันจำกัดแค่หนึ่งร้อยชิ้น จากที่ลองๆดู หนึ่งเหรียญทองเท่ากับหนึ่งไอเท็ม แต่ถ้าฉันเอาเหรียญทองมารวมกันใส่ไว้ในถุงและมัดถุงเอาไว้ มันคือหนึ่งไอเท็ม และฉันไม่สามารถเอาสิ่งที่ใหญ่กว่าตัวฉันใส่เข้าไปในมิติได้เช่นรูปปั้น เพราะตอนแรกฉันคิดว่าจะเอารูปปั้นเทพเจ้านี่ไปด้วย