บทที่ 9: แผนการเริ่มต้น

"ช่วยด้วย!" หญิงสาวร้องขณะที่พยายามวิ่งหนี เธอหันมาเห็นวิทย์ "ช่วยฉันด้วย!"

วิทย์จำเธอได้ในทันที - เกด อดีตเพื่อนร่วมห้องที่เขามาตามหา เธอดูแตกต่างจากที่เขาจำได้ - ผอมลง ผมรุงรัง ใบหน้าเปื้อนคราบดินและเลือด แต่ไม่มีทางผิดแน่ นั่นคือเกด

เขารู้สึกราวกับโชคชะตากำลังเล่นตลกกับเขา แต่ในขณะเดียวกันก็เป็นโอกาสที่เขารอคอย - เกดกำลังตกอยู่ในอันตราย ต้องการความช่วยเหลืออย่างมาก และเขาสามารถเป็นผู้ช่วยชีวิตเธอได้

วิทย์ตัดสินใจในทันที เขาวิ่งพรวดเข้าไปหาเกด กำมีดไว้แน่น "วิ่งขึ้นบันไดไป!" เขาตะโกน "เร็ว!"

เกดทำตามโดยไม่ลังเล วิ่งตรงไปยังบันไดที่วิทย์เพิ่งลงมา วิทย์ยืนขวางระหว่างเธอกับกลุ่มซอมบี้ พร้อมเผชิญหน้ากับพวกมัน

ซอมบี้ตัวแรกโถมเข้าใส่วิทย์อย่างรวดเร็วกว่าที่เขาคาด วิทย์แทบเสียหลัก แต่ก็ฟันมีดเข้าที่คอของซอมบี้ได้ทัน เลือดสีดำพุ่งออกมา แต่มันไม่หยุดเคลื่อนไหว

"บ้าเอ๊ย!" วิทย์สบถ ดึงมีดออกและแทงเข้าที่ดวงตาของซอมบี้ คราวนี้มันล้มลงทันที

ซอมบี้อีกสามตัวกำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้ วิทย์รู้ว่าเขาไม่มีทางสู้พวกมันได้ทั้งหมด เขาจึงคว้าเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆ เหวี่ยงใส่พวกมัน แล้ววิ่งขึ้นบันไดตามเกดไปทันที

"ปิดประตู! ปิดประตู!" เขาตะโกนขณะวิ่งขึ้นมา ปูเป้และเกดรีบช่วยกันปิดประตูบันไดหนีไฟทันทีที่วิทย์วิ่งเข้ามา

ทั้งสามคนถอยห่างจากประตู ได้ยินเสียงซอมบี้ที่พยายามงัดเข้ามา แต่ประตูเหล็กหนาดูจะต้านทานได้ดี

"ขอบคุณ... ขอบคุณมาก" เกดพูดเสียงสั่น เธอหอบหายใจหนักๆ จากการวิ่งหนี "ฉันคิดว่าฉันจะต้องตาย..."

วิทย์มองเธออย่างละเอียด เกดดูบอบช้ำและหวาดกลัว แต่ร่างกายยังแข็งแรงพอ มือของเธอเปื้อนสารเคมีและดิน แสดงว่าเธอคงทำการทดลองและปลูกพืชเหมือนที่ปูเป้บอกจริงๆ

"พวกนายเป็นใคร?" เกดถาม มองไปที่วิทย์และปูเป้ "ฉันไม่คิดว่าจะยังมีคนรอดชีวิตในแถวนี้..."

ปูเป้มองไปที่วิทย์ ไม่แน่ใจว่าควรตอบอย่างไร

"เรากำลังหาที่ปลอดภัย เหมือนกับเธอ" วิทย์ตอบ ยังไม่เปิดเผยตัวตนที่แท้จริง "เธอบาดเจ็บหรือเปล่า?"

"แค่รอยขีดข่วนเล็กน้อย" เกดตอบ "ฉันพยายามออกไปหาอาหารและเจอพวกนั้นเข้า"

"เธออยู่ที่ไหนมา?" วิทย์ถาม ทำเป็นไม่รู้จัก

"ฉันอยู่ที่คอนโดใกล้มหาวิทยาลัย" เกดตอบ "มีระบบความปลอดภัยดี แล้วฉันปลูกผักไว้บนดาดฟ้า แต่อาหารเริ่มขาดแคลน..."

"เธอมีที่พักที่ปลอดภัย?" วิทย์ทำเสียงประหลาดใจ "และมีอาหารด้วย?"

"มี... แต่ไม่มากนัก เพราะฉันปลูกได้แค่ผักบางชนิด ไม่พอสำหรับคนหลายคน" เกดตอบ สายตามองทั้งสองอย่างระแวง "พวกคุณมีที่พักหรือเปล่า?"

วิทย์แลกสายตากับปูเป้ ก่อนจะหันไปยิ้มให้เกด "เรามีที่พักชั่วคราว และมีอาหารบางส่วน" เขาพูด "อาจจะเพียงพอสำหรับสามคน ถ้าเธอสนใจ..."

เกดลังเลมองไปที่วิทย์และปูเป้ สีหน้าของเธอบ่งบอกถึงความลังเลและระแวงสงสัย "ฉัน... ไม่รู้สิ ฉันไม่รู้จักพวกคุณ"

"ในโลกแบบนี้ เราต้องพึ่งพากัน ไม่มีใครอยู่รอดได้คนเดียว" วิทย์พูดอย่างหนักแน่น "แต่ถ้าเธอไม่สบายใจ เธอก็สามารถกลับไปที่คอนโดของเธอได้ แต่ข้างนอกไม่ปลอดภัย ดังที่เธอเห็นแล้ว"

เกดมองลงที่พื้น คิดหนัก ก่อนจะพยักหน้า "ตกลง... ฉันจะไปกับพวกคุณ แต่ฉันขอเตือนว่าฉันไม่มีอะไรมีค่ามากนัก..."

วิทย์ยิ้ม "ไม่เป็นไรหรอก เราแค่ต้องการคนที่พร้อมจะช่วยเหลือกัน ในยามลำบากแบบนี้"

ในใจของวิทย์กำลังร้องเพลงแห่งชัยชนะ เกด - อดีตเพื่อนร่วมห้องที่เคยทำให้เขาอับอาย กำลังจะเป็นทาสคนที่สองของเขา โดยที่เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากำลังพูดคุยกับใคร

เมื่อทั้งสามกลับมาถึงห้องพัก วิทย์ชวนเกดคุยเพื่อล้วงข้อมูลเพิ่มเติม "เธออยู่คนเดียวมาตลอดเหรอ?"

"ใช่" เกดตอบ "ตอนแผ่นดินไหว ฉันอยู่คนเดียวในห้อง ตอนแรกก็คิดว่าจะออกไปหาคนอื่น แต่พอเห็นว่าข้างนอกอันตรายขนาดไหน ก็เลยกลับเข้าห้อง ล็อกประตู แล้วพยายามเอาตัวรอดคนเดียว"

"เธอรอดมาได้นานขนาดนี้ น่าทึ่งมาก" วิทย์ชม แต่ในใจกำลังคิดวางแผนว่าจะเปิดเผยตัวตนอย่างไร

"ที่จริง... ฉันไม่ได้แนะนำตัวเลย" เกดพูดพลางยิ้ม "ฉันชื่อเกด... นักเคมีจบใหม่"

วิทย์ยิ้ม "ฉันรู้" เขาตอบเสียงเรียบ

"รู้?" เกดขมวดคิ้ว มองวิทย์อย่างสงสัย

"ใช่ เกด... ฉันรู้จักเธอดี" วิทย์ตอบเสียงเย็น "เราเคยอยู่หอพักเดียวกัน จำได้ไหม? เธอเคยหลอกใช้ให้ฉันทำรายงานให้ แล้วก็ถ่ายคลิปฉันตอนเมา โพสต์ลงโซเชียลให้คนอื่นมาหัวเราะเยาะ"

ใบหน้าของเกดซีดลงทันที "วิ... วิทย์?"

วิทย์ยิ้มกว้างขึ้น "สวัสดี เกด... ยินดีต้อนรับสู่อาณาจักรของฉัน"

วิทย์ลุกขึ้นยืน เขาเดินเข้าไปหาเกดที่ตัวแข็งค้าง นัยน์ตาของเธอเบิกกว้างด้วยความตกใจและหวาดกลัว วิทย์เอื้อมมือไปแตะใบหน้าของเธอเบาๆ นิ้วโป้งไล้ไปตามริมฝีปากอวบอิ่มที่กำลังสั่นระริก เขาโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้จนเกดรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ บนผิวหน้า

'เธอไม่รู้หรอกว่าฉันฝันถึงช่วงเวลานี้มากแค่ไหน' วิทย์กระซิบ มือของเขาเลื่อนลงมาที่ลำคอเรียวของเธอ ก่อนจะไล้ลงไปถึงปกเสื้อที่เปิดให้เห็นเนินอกขาวเนียน 'การได้เห็นเธอตกอยู่ในสถานะแบบนี้... ไร้อำนาจ... ต้องการฉัน...' เขาเลื่อนนิ้วไปตามกระดุมเสื้อของเธอ ทีละเม็ด ดวงตาจ้องมองเธออย่างหื่นกระหาย

ปูเป้ยืนมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกหลายหลาก เธอจำได้ถึงตัวเองเมื่อคืนที่แล้ว ตกอยู่ในสถานะเดียวกับที่เกดกำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้"