บทที่ 10: การล่าทาสคนที่สอง

ใบหน้าของเกดซีดขาวเมื่อเธอตระหนักว่ากำลังเผชิญหน้ากับใคร ริมฝีปากบางสั่นระริกอย่างพยายามพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับมีเพียงเสียงแผ่วที่หลุดออกมา ดวงตากลมโตของเธอเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว

"วิทย์... นายเปลี่ยนไปมาก ฉันเกือบจำไม่ได้"

วิทย์ก้าวเข้าใกล้เธอ น้ำเสียงเขาเย็นชาแต่แอบแฝงความพึงพอใจ สายตาของเขากวาดมองรูปร่างของเกดอย่างไม่ปิดบัง ถึงแม้เสื้อผ้าของเธอจะสกปรกและขาดวิ่น แต่เขาก็ยังเห็นเค้าโครงส่วนเว้าส่วนโค้งที่ชวนให้นึกถึงความเปลือยเปล่าใต้เสื้อผ้านั้น

"โลกเปลี่ยน คนก็ต้องเปลี่ยน ไม่งั้นจะอยู่รอดได้ยังไง เกด?" เขายิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย "ที่น่าแปลกคือเธอดูน่า...กินขึ้นกว่าเดิมนะ"

ปูเป้ยืนนิ่งอยู่มุมห้อง มองสถานการณ์ด้วยความกังวล เธอเห็นประกายในดวงตาของวิทย์ แววตาเดียวกับตอนที่เขาบังคับให้เธอยอมจำนนในคืนก่อน แววตาที่เต็มไปด้วยความต้องการและตัณหาที่รอการปลดปล่อย

"ฉัน...ฉันไม่รู้จะพูดยังไง" เกดกล่าวเสียงสั่น "เรื่องในอดีตนั้น...ฉันขอโทษจริงๆ มันเป็นความผิดพลาดที่ฉันเสียใจมาก"

วิทย์หัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะใบหน้าของเกด เธอสะดุ้งเล็กน้อยแต่ไม่กล้าผละหนี นิ้วของเขาค่อยๆ ไล้ไปตามเส้นกรามของเธอ ก่อนจะเลื่อนลงมาที่ลำคอ สัมผัสแผ่วเบาที่ส่งความรู้สึกเย็นวาบลงไปตามสันหลังของเกด

"ความผิดพลาด?" เขาทวนคำอย่างเย้ยหยัน นิ้วของเขายังคงลูบไล้ลำคอเรียวของเธอ "ไม่ เกด... มันไม่ใช่ความผิดพลาด แต่เป็นการเลือก เธอเลือกที่จะทำร้ายฉัน เลือกที่จะหัวเราะเยาะฉัน เลือกที่จะทำให้ฉันอับอาย"

นิ้วของเขาเลื่อนลงต่ำอีกนิด ไปหยุดตรงกระดุมเสื้อตัวบนของเกด "และตอนนี้... ฉันจะเป็นคนเลือกบ้าง"

นิ้วไล้วนรอบกระดุมเสื้อเบาๆ สัมผัสเนื้อนุ่มที่อยู่ใต้เสื้อผ้าบาง สายตาของเขาจ้องมองเนินอกอวบอิ่มที่เห็นเค้าโครงชัดเจนใต้เสื้อสกปรก กระแสความปรารถนาแล่นพล่านในกายเขา ความคิดถึงการได้เปลื้องผ้าเธอออกทีละชิ้น เผยให้เห็นเรือนร่างขาวอวบที่เคยถูกซ่อนไว้ใต้ชุดนักศึกษาสมัยก่อน

เกดก้มหน้าลงด้วยความละอาย เม็ดเหงื่อผุดพรายบนหน้าผาก "ฉันรู้... และฉันเสียใจจริงๆ"

"เสียใจงั้นเหรอ?" วิทย์เอียงคอมองอย่างสงสัย พลางปลดกระดุมเสื้อของเธอออกเม็ดหนึ่ง "หรือแค่เสียใจที่ตอนนี้ชีวิตเธออยู่ในมือฉัน?"

เขาเผยให้เห็นผิวขาวของเกดมากขึ้น นิ้วของเขาลูบไล้ผิวนั้นเบาๆ รู้สึกได้ถึงความร้อนผ่าวและการเต้นของชีพจรที่เร่งเร็วขึ้น ผิวของเธอเนียนนุ่มราวกับกำมะหยี่ชั้นดี ขาวผ่องจนเห็นเส้นเลือดสีฟ้าจางๆ ลอดผ่านใต้ผิว เขาไล้นิ้วไปตามร่องอกที่เริ่มปรากฏ น้ำลายสอขณะที่จินตนาการถึงรสชาติของผิวนั้นบนปลายลิ้น

เงียบงันไปครู่หนึ่ง น้ำตาเริ่มคลอในดวงตาของเกด เธอพยายามข่มกลั้นมันไว้ "ตกลง... นายต้องการอะไรจากฉัน? จะแก้แค้นก็ตามใจ อยากเอาชีวิตฉันก็เอาไปเลย ฉันไม่มีอะไรจะให้มากไปกว่านี้แล้ว"

วิทย์ถอยหลังเล็กน้อย ก่อนจะหันไปที่โต๊ะแล้วหยิบแอปเปิ้ลที่เขาเสกขึ้นเมื่อเช้านี้มาถือไว้ สายตาของเขายังคงจ้องมองร่างของเกด กระหายที่จะเห็นมากกว่านั้น

"แก้แค้นเหรอ?" เขายิ้มน้อยๆ "ไม่หรอก ฉันไม่ได้คิดแค่นั้น ฉันคิดว่าสิ่งที่ฉันสนใจตอนนี้คือ... การสร้างอาณาจักรใหม่ของตัวเอง" เขาเลียริมฝีปาก "อาณาจักรที่ฉันจะได้ครอบครองทุกสิ่ง... รวมถึงตัวเธอด้วย"

เขาส่งแอปเปิ้ลให้เกด เธอลังเลก่อนจะรับมาถือไว้อย่างระแวดระวัง มือของทั้งสองสัมผัสกันชั่วครู่ วิทย์จงใจลูบนิ้วของเขาบนมือเธอช้าๆ

"ลองกินสิ" วิทย์ชวน เสียงของเขาทุ้มต่ำและเย้ายวน

"คืออะไร? ยาพิษเหรอ?" เกดถามกลับ

"ถ้าอยากรู้ก็ลองชิมดู" วิทย์กระซิบ ร่างของเขาโน้มเข้ามาใกล้เธอ ลมหายใจอุ่นๆ ปะทะกับใบหูของเกด "ฉันอยากดูเธอ... กิน"

เกดมองแอปเปิ้ลในมือ ก่อนจะตัดสินใจกัดมันเบาๆ ดวงตาของเธอเบิกกว้างทันทีเมื่อรสชาติอันแสนหอมหวานแผ่ซ่านไปทั่วปาก เป็นรสชาติสด ใหม่ และสมบูรณ์กว่าผลไม้ใดๆ ที่เธอเคยกินมา น้ำหวานของแอปเปิ้ลไหลออกมาจากมุมปากของเธอเล็กน้อย

วิทย์จ้องมองน้ำหวานนั้นด้วยสายตาหิวกระหาย ก่อนจะใช้นิ้วเช็ดมันจากริมฝีปากของเกด แล้วนำนิ้วนั้นเข้าปากของตัวเองอย่างช้าๆ เขาดูดนิ้วตัวเองอย่างเอร็ดอร่อย ลิ้นของเขาวนเลียรอบนิ้วตัวเอง ดูดซับรสหวานของแอปเปิ้ลผสานกับรสเค็มจางๆ จากผิวของเกด จินตนาการว่ากำลังดูดเลียส่วนอื่นของร่างกายเธอ ดวงตาของเขาหรี่ลงด้วยความปรารถนาขณะที่ปลายลิ้นไล้ไปตามข้อนิ้วตัวเอ

ดูดซับรสหวานของแอปเปิ้ลผสานกับรสเค็มจางๆ จากผิวของเกด จินตนาการว่ากำลังดูดเลียส่วนอื่นของร่างกายเธอ ดวงตาของเขาหรี่ลงด้วยความปรารถนาขณะที่ปลายลิ้นไล้ไปตามข้อนิ้วตัวเอง

"นี่มัน... เอาจากไหนมา?" เธอถามเสียงตื่นตระหนก เผลอมองริมฝีปากของวิทย์ที่กำลังดูดนิ้วของเขาอยู่ "มันสดมาก ไม่เหมือนผลไม้ที่จะหาได้ในช่วงนี้เลย"

วิทย์ยิ้มอย่างพึงพอใจ "ฉันเสกมันขึ้นมา" เขาตอบ ก่อนจะเลื่อนนิ้วที่เปียกชื้นนั้นมาลูบที่ริมฝีปากล่างของเกด "เหมือนที่ฉันจะเสกความสุขให้เธอได้... ถ้าเธอยอมเป็นของฉัน"

เกดหัวเราะเบาๆ คิดว่าเขาล้อเล่น แต่เมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของวิทย์ เธอก็หยุดหัวเราะ "นายพูดจริงใช่ไหม?"

"หลังจากวันสิ้นโลก ฉันได้รับพลังพิเศษ" วิทย์อธิบาย ยังคงลูบไล้ริมฝีปากของเธอ "ฉันสามารถเสกอาหารได้ วันละหนึ่งมื้อ อาหารสะอาด สดใหม่ และมีคุณค่าทางโภชนาการสูง"

"นั่น...เป็นไปไม่ได้" เกดพึมพำ แต่แอปเปิ้ลในมือกำลังพิสูจน์ให้เห็นว่ามันเป็นไปได้

"ในโลกใหม่นี้ ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้อีกต่อไป" วิทย์ตอบ มือของเขาเลื่อนลงมาลูบแก้มของเธอ ก่อนจะไล้ลงมาที่ลำคอ และหยุดที่กระดุมเสื้อตัวที่สองของเธอ "และเธอรู้ไหมว่าอะไรที่ทำให้พลังของฉันพิเศษยิ่งขึ้น?"

เกดส่ายหน้าช้าๆ ยังคงมองวิทย์อย่างไม่เชื่อสายตา เธอรู้สึกถึงความร้อนแผ่ซ่านในร่างกายตัวเองอย่างประหลาด

"คน" วิทย์ตอบเรียบๆ พลางปลดกระดุมเสื้อเธออีกเม็ด เผยให้เห็นเนินอกที่ขาวผ่องภายใต้เสื้อที่สกปรก "คนที่ยอมเป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรฉัน ยอมมอบทุกอย่างให้ฉัน ร่างกาย จิตใจ และความจงรักภักดี"

นิ้วของเขาไล้ไปตามร่องอกของเธอเบาๆ สัมผัสถึงความนุ่มชื้นของเหงื่อบางๆ ที่เริ่มผุดซึมออกมาจากผิวกาย 'โดยเฉพาะ... ร่างกาย' เขากระซิบแผ่ว ขยับเข้าใกล้จนได้กลิ่นอายของเธอ กลิ่นหอมอ่อนๆ ของสบู่ที่ยังคงติดผิวผสานกับกลิ่นเฉพาะตัวที่ยวนใจ นิ้วโป้งของเขาเคลื่อนไปแตะเนินเนื้อนุ่มเหนือขอบเสื้อชั้นใน รู้สึกได้ถึงยอดอกที่แข็งตัวใต้ผ้าบาง