บทที่ 5: พลังที่ตื่นขึ้น

ป๊อบ!

ชิ้นเนื้อดิบเลือดสดๆ ปรากฏในมือเขา

"จำเอาไว้" วิทย์บอกปูเป้ "ที่สี่แยกใหญ่ ซากตึกสีแดง รออยู่ที่นั่น"

ปูเป้พยักหน้า สวมชุดของเธอเสร็จเรียบร้อยแล้ว นางเดินไปยืนข้างประตูห้องเก็บของ พร้อมจะวิ่งออกไปเมื่อมีโอกาส

วิทย์ถอนหายใจลึกๆ รวบรวมความกล้า แล้วโผล่หน้าออกไปจากห้องเก็บของ เขาโยนชิ้นเนื้อดิบออกไปก่อน มันตกลงบนพื้นร้านด้วยเสียงเปียกแฉะ

"นี่มันอะไรวะ?" เสียงหนึ่งถามอย่างสงสัย

วิทย์ลำเลียงเสียงกรุกกรักที่มาจากซอมบี้จากหนังที่เขาเคยดู กรือออออ... เขาครางเลียนแบบเสียงซอมบี้ในหนัง พร้อมกับเดินเซโซออกไปจากห้องเก็บของ

ชายสามคนถือขวดเบนซินและไม้ที่จุดไฟแล้วชะงักกึก เมื่อเห็นวิทย์เดินเซเหมือนซอมบี้ออกมา

"เชี่ย! มันเป็นซอมบี้!" หนึ่งในนั้นตะโกน ถอยกรูดออกไปจากประตูร้าน

วิทย์ใช้โอกาสนั้นวิ่งพุ่งออกไปทางประตูอย่างรวดเร็ว เขาพุ่งเข้าชนชายคนหนึ่งล้มลง ก่อนจะวิ่งเข้าไปในตรอกแคบด้านข้าง

"ไอ้เหี้ย! มันหลอกเรา!" อีกคนตะโกน ทั้งสามคนวิ่งไล่ตามวิทย์

ขณะที่วิทย์วิ่งนำหน้าไปได้ไม่ไกล เขาเหลือบเห็นปูเป้แอบออกจากร้านอีกทาง แล้ววิ่งหายไปในทิศทางตรงข้าม

"ดี... หนีไปก่อน" เขาคิด ก่อนจะมุ่งสมาธิไปที่การหนีจากพวกนักเลงที่ไล่ตามมา

วิทย์วิ่งสุดชีวิตผ่านเศษซากปรักหักพัง เข้าไปในตรอกแคบๆ ที่พวกนักเลงร่างใหญ่ไล่ตามเข้ามาได้ยากกว่า เขาพุ่งเข้าไปในอาคารร้างที่เพดานถล่มบางส่วน มุดผ่านช่องแคบระหว่างซากปูน และหลบซ่อนตัวอยู่ในมุมมืด

"มันหายไปไหนวะ?" เสียงหนึ่งถามอย่างหงุดหงิด

"ช่างมันเถอะ กลับไปหาผู้หญิงคนนั้นดีกว่า" อีกเสียงตอบ

"เฮ้ย มันพาเธอหนีไปแล้ว!" เสียงที่สามร้องอย่างโกรธเกรี้ยว

วิทย์นั่งนิ่งในที่ซ่อน เขาได้ยินเสียงพวกนักเลงสบถด่าทอก่อนจะเดินจากไป

เมื่อแน่ใจว่าปลอดภัยแล้ว วิทย์ค่อยๆ ออกจากที่ซ่อน เขามองไปรอบๆ ด้วยความระมัดระวัง ก่อนจะเริ่มเดินไปยังจุดนัดพบที่เขากำหนดให้ปูเป้

ระหว่างทาง เขาสังเกตเห็นความหายนะที่กำลังเกิดขึ้นในเมือง ควันไฟลอยขึ้นจากตึกหลายแห่ง เสียงปืนดังเป็นระยะ มีคนวิ่งหนีตายกระเจิดกระเจิง บางคนแบกสิ่งของที่ปล้นมาจากร้านค้า

"โลกใหม่..." วิทย์พึมพำกับตัวเอง "โลกที่คนอย่างฉันจะเป็นผู้ปกครอง"

เมื่อมาถึงสี่แยกใหญ่ วิทย์มองเห็นซากตึกสีแดงที่เขาบอกปูเป้ให้รออยู่ มันเป็นอาคารพาณิชย์เก่าที่ผนังด้านนอกทาสีแดง ถูกแผ่นดินไหวทำให้พังเสียหายบางส่วน แต่โครงสร้างหลักยังคงอยู่

เขาเดินเข้าไปในตึกอย่างระมัดระวัง "ปูเป้?" เขาเรียกเบาๆ

ไม่มีเสียงตอบ

วิทย์เดินลึกเข้าไปในตัวอาคาร มองหาร่องรอยของปูเป้ แต่ไม่พบแม้แต่เงาของเธอ

"ปูเป้!" เขาเรียกอีกครั้ง ดังขึ้น

เสียงกรีดร้องสั้นๆ ดังมาจากมุมมืดด้านใน วิทย์รีบวิ่งเข้าไปตามเสียง และพบปูเป้นั่งคุกเข่าอยู่ขอบกำแพงด้านใน ร่างกายสั่นเทา

"ปูเป้!" เขาร้องเรียก "เป็นฉันเอง"

ปูเป้หันมองเขาด้วยสายตาเลื่อนลอย ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว "วิทย์...? นาย...นายรอดมาได้..."

"ใช่ ฉันหนีพวกนั้นมาได้" วิทย์ตอบ "เธอล่ะ มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?"

ปูเป้ส่ายหน้า "ฉัน...ฉันแค่กลัว...ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วเกินไป...โลกล่มสลายในชั่วข้ามคืน..."

วิทย์นั่งลงข้างๆ เธอ สังเกตเห็นว่าความหวาดกลัวได้ทำลายความมั่นใจและความเย่อหยิ่งทั้งหมดของปูเป้แล้ว เธอไม่ใช่ดาวคณะที่เคยหัวเราะเยาะเขาอีกต่อไป แต่เป็นเพียงผู้หญิงตัวคนเดียวที่สิ้นหวังและต้องการการปกป้อง

"โลกเปลี่ยนไปแล้ว" วิทย์พูดเบาๆ "และเราก็ต้องเปลี่ยนตามมัน"

ปูเป้หันมามองเขา "ฉันไม่มีใครแล้ว...ครอบครัวฉันอยู่ต่างจังหวัด ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกเขาเป็นยังไงบ้าง.แพรจ้องมองรูปในสร้อยข้อมือที่แตกหัก "พี่แพท... เธอต้องรอดแน่ๆ" เธอกระซิบกับตัวเอง "พี่เป็นนักวิจัยไวรัส... ถ้ายังมีชีวิตอยู่...เพื่อนๆ ก็หายไปหมด..."

"เธอมีฉัน" วิทย์ตอบ ความรู้สึกแปลกใหม่ผุดขึ้นในอกเขา ความรู้สึกมีอำนาจผสมกับความรู้สึกปกป้อง "และฉันจะดูแลเธอ ให้อาหาร ให้ที่พัก แต่เธอต้องเป็นของฉัน... ทั้งร่างกายและจิตใจ"

ปูเป้มองเขาอย่างเลื่อนลอย ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ ไม่มีท่าทีต่อต้านอีกต่อไป "ฉันจะทำทุกอย่างที่นายต้องการ...แค่อย่าทิ้งฉันไปคนเดียว..."

คำสัญญาของเธอทำให้วิทย์รู้สึกมีอำนาจอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ทาสคนแรกของเขา ปูเป้ ดาวคณะที่เคยดูถูกเขา บัดนี้สมัครใจยอมอยู่ใต้อำนาจของเขา

"เรามาหาที่ปลอดภัยกว่านี้กัน" วิทย์บอก ลุกขึ้นยืนและยื่นมือให้ปูเป้ "เมืองนี้เริ่มไม่ปลอดภัยแล้ว"

ปูเป้จับมือเขาและลุกขึ้นตาม วิทย์รู้สึกถึงความอ่อนแอและการพึ่งพาในมือของเธอ

ขณะที่พวกเขาเดินออกจากซากตึก สายตาของวิทย์เหลือบไปเห็นอพาร์ตเมนต์หรูหลังหนึ่งที่ไม่ไกลออกไป มันได้รับความเสียหายจากแผ่นดินไหวเพียงเล็กน้อย โครงสร้างหลักยังคงแข็งแรง

"ไปที่นั่นกัน" เขาชี้ไปที่อพาร์ตเมนต์ "น่าจะปลอดภัยกว่าที่นี่"

ปูเป้พยักหน้าตามอย่างว่าง่าย ร่างของเธอเกาะติดกับวิทย์อย่างหวาดกลัว

ขณะที่พวกเขาเริ่มเดินไปทางอพาร์ตเมนต์ วิทย์รู้สึกถึงความตื่นเต้นที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้น นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น ปูเป้เป็นเพียงคนแรก ยังมีคนอื่นๆ อีกมากมายที่เขาต้องการ เกด กุ๊ก และคนอื่นๆ ที่เคยทำให้เขาเจ็บปวด พวกเขาต้องได้รับผลจากการกระทำของพวกเขา

และเขา ผ่านพลังพิเศษที่ได้รับมา จะเป็นผู้บัญชาชะตากรรมของพวกเขาทั้งหมด