บทที่ 4: พลังที่ตื่นขึ้น

"ไม่มี" วิทย์ตอบ พร้อมยื่นแซนด์วิชให้เธอ "กิน แล้วเราค่อยพูดกันต่อ"

ปูเป้รับแซนด์วิชมาและกินอย่างรวดเร็ว เธอไม่ได้กินอาหารมาเป็นวัน ความหิวทำให้เธอกินอย่างตะกละตะกลาม แซนด์วิชหมดภายในไม่กี่คำ ปูเป้เช็ดปากด้วยหลังมือ แล้วมองวิทย์อย่างหวาดระแวง

"แล้ว... ต่อจากนี้ล่ะ?" เธอถาม

วิทย์ลุกจากเก้าอี้ เดินเข้าไปหาเธอจนชิด เขาสังเกตเห็นว่าเธอพยายโามไม่ถอยหนี พยายามอยู่นิ่งแม้จะตัวสั่น เขายกมือขึ้นลูบใบหน้าของเธอช้าๆ ผิวของเธอนุ่มนวลเหมือนที่เขาจินตนาการไว้

"เธอเคยหัวเราะเยาะฉัน... โยนดอกไม้ของฉันลงถังขยะต่อหน้าทุกคน..." วิทย์กระซิบ "เธอเคยเรียกฉันว่า 'พวกโรคจิต'... จำได้ไหม?"

ปูเป้พยักหน้าช้าๆ น้ำตาไหลลงมาตามแก้ม "ฉันจำได้... และฉันขอโทษ..."

"ไม่" วิทย์ส่ายหน้า "เธอไม่ได้เสียใจจริงๆ หรอก เธอแค่กลัวว่าฉันจะทำยังไงกับเธอต่อ"

เขาเลื่อนมือลงมาที่คอเธอ ไล้นิ้วเบาๆ ตามลำคอขาวระหง ก่อนจะเลื่อนลงไปที่รอยฉีกของชุดตรงไหล่ ปูเป้สั่นเทาแต่ไม่เคลื่อนไหวหนี

"ถอดมัน" วิทย์สั่ง

ปูเป้สบตากับเขา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและอับอาย แต่เธอก็ค่อยๆ ยกมือขึ้นไปที่ซิปด้านหลังชุด ค่อยๆ วิทย์กลืนน้ำลายเสียงดัง นัยน์ตาเขาเบิกกว้างติดตามการเคลื่อนไหวของมือเธอ เสียงรูดของซิปเหมือนดนตรีที่ปลุกเร้าอารมณ์ในตัวเขา ทุกเซนติเมตรที่ซิปเปิดลงมา เผยให้เห็นผิวหลังขาวเนียน และร่องแผ่นหลังที่ทอดยาวลงไป ทำให้หัวใจเขาเต้นรัวจนแทบหลุดออกจากอก กางเกงเขาตึงแน่นขึ้นทุกขณะ

รูดซิปลง แล้วปล่อยให้ชุดเดรสร่วงลงกองที่เท้า เผยให้เห็นร่างในชุดชั้นในสีขาวลายลูกไม้

วิทย์สูดลมหายใจลึกๆ ปูเป้ที่เขาเคยเฝ้าฝันถึง เคยจินตนาการขณะช่วยตัวเอง บัดนี้ยืนกึ่งเปลือยกายตรงหน้าเขา มันเหมือนความฝันที่กลายเป็นจริง

"ต่อ" เขาสั่งเสียงแหบ

ปูเป้ปลดตะขอบราด้านหลัง ปล่อยให้ร่วงลงไปกองกับชุด เผยให้เห็นอกอวบอิ่มที่เต่งตึง เธอยังคงยืนตรง แต่ใบหน้าหันไปทางอื่นเพื่อหลบสายตาของวิทย์ "วิทย์แทบกลั้นหายใจเมื่อได้เห็นยอดอกสีชมพูอ่อนชูชันบนอกอวบอิ่ม ปลายนิ้วเขาสั่นระริกอยากแตะต้อง สัมผัส และลิ้มรส ของต้องห้ามเหล่านั้น เขานึกภาพเรียวลิ้นของตัวเองกำลังวนเลียรอบยอดอกแข็งตึงนั้น ดูดดื่มอย่างหิวกระหาย ขณะที่ศูนย์กลางความเป็นชายของเขากระตุกตอบรับจินตนาการ"

วิทย์รู้สึกถึงความตื่นเต้นที่พุ่งทะยานในร่างกาย เขาไม่เคยอยู่ใกล้ผู้หญิงเปลือยแบบนี้มาก่อน มีแต่ในหนังโป๊ที่เขาดูซ้ำแล้วซ้ำเล่า

"ทั้งหมด" เขาสั่งเสียงสั่นเครือด้วยความตื่นเต้น

ปูเป้ช้อนตามองเขา ก่อนจะค่อยๆ เกี่ยวนิ้วที่ขอบกางเกงในแล้วดึงลง "ผ้าลูกไม้ขาวค่อยๆ เผยให้เห็นเนินเนื้อเนียนและเส้นขนอ่อนนุ่มที่เรียงตัวเหนือจุดซ่อนเร้น กลิ่นกายหอมอ่อนๆ ของผู้หญิงลอยมากระทบประสาทรับรู้ของวิทย์ ทำให้คลื่นความปรารถนาสาดซัดภายในตัวเขา เขากัดริมฝีปากแน่นจนเจ็บ พยายามควบคุมความอยากที่จะพุ่งเข้าใส่เรือนร่างงดงามตรงหน้า

เธอก้าวออกจากกองเสื้อผ้าที่เท้า ยืนเปลือยเปล่าสมบูรณ์ตรงหน้าวิทย์ ร่างกายของเธอสั่นน้อยๆ ด้วยความหนาวและความกลัว

วิทย์เดินวนรอบตัวเธอ พินิจพิเคราะห์ทุกส่วนของร่างกายเธออย่างละเอียด นี่คือปูเป้ ดาวคณะที่เคยทำให้เขาอับอาย ทำให้เขาเป็นตัวตลกต่อหน้าเพื่อนนักศึกษาทั้งมหาวิทยาลัย บัดนี้กำลังยืนเปลือยเปล่า เปราะบาง และอยู่ใต้อำนาจของเขาโดยสมบูรณ์

"คุกเข่าลง" เขาสั่ง

ปูเป้ทำตามอย่างว่าง่าย คุกเข่าลงบนพื้นเย็น เธอยังคงไม่สบตาเขา

วิทย์ปลดเข็มขัดและซิปกางเกงตัวเอง ปลดปล่อยอวัยวะเพศที่แข็งตัวเต็มที่ออกมา มันชูชันแข็งขืนจนปวดหนึบ เส้นเลือดปูดโปนตามความยาว วิทย์สังเกตเห็นดวงตาของปูเป้เบิกกว้างเมื่อเห็นขนาดของมัน เขารู้สึกถึงความภาคภูมิใจแปลกๆ ผสมกับความต้องการอย่างรุนแรงที่จะฝังมันลึกเข้าไปในความชุ่มชื้นของเธอ ให้เธอได้รู้ว่าชายที่เธอเคยดูหมิ่นนั้นจะครอบครองเธอได้ลึกซึ้งเพียงใด

"เธอรู้ว่าต้องทำอะไรใช่ไหม?" เขาถาม

ปูเป้พยักหน้าช้าๆ น้ำตายังคงไหลอาบแก้ม เธอค่อยๆ เอื้อมมือมาจับอวัยวะเพศของเขา ก่อนจะค่อยๆ โน้มตัวเข้าหา...นิ้วเรียวบางของเธอสัมผัสแกนกายร้อนผ่าวของเขา ส่งคลื่นความสุขสมรุนแรงจนแทบทรุดเข่า ริมฝีปากอิ่มของเธอเผยอออก ลมหายใจอุ่นกระทบปลายความเป็นชาย วิทย์แทบกลั้นเสียงครางไม่อยู่ เขารู้ว่าอีกไม่กี่วินาที ความชุ่มชื้นและความอบอุ่นจากปากของปูเป้จะโอบล้อมส่วนที่แข็งขืนของเขา ความคิดนั้นทำให้เขาแทบระเบิด

ทันใดนั้น เสียงระเบิดดังสนั่นมาจากที่ไกลๆ ตามด้วยเสียงแตกของกระจกและเสียงทะลุเข้ามาในร้าน

"ออกมาเดี๋ยวนี้! เรารู้ว่าแกอยู่ข้างใน!" เสียงผู้ชายตะโกนจากด้านนอก

วิทย์สบถ รีบซิปกางเกงและรัดเข็มขัด "พวกมันตามมาได้ไง"

ปูเป้รีบคว้าชุดของเธอขึ้นมาสวมอย่างลนลาน มือสั่นระริกด้วยความกลัว

วิทย์มองหาทางออกอื่น แต่ไม่มี ห้องเก็บของเป็นห้องตาบอด ไม่มีประตูหรือหน้าต่างทางอื่น

"เราต้องหนีไปทางอื่น" เขาพูดอย่างร้อนรน มองไปรอบๆ ห้อง

"พวกนั้นมีอาวุธ..." ปูเป้กระซิบ ชุดของเธอยังสวมไม่เรียบร้อย ซิปหลังเปิดอ้าอยู่ "เราสู้พวกมันไม่ได้หรอก"

วิทย์รู้สึกถึงความอับจนที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน พลังเสกอาหารของเขาไม่สามารถช่วยในสถานการณ์นี้ได้ พวกเขาถูกไล่ต้อนเข้ามุม

"นี่แน่ะ..." เสียงหัวเราะดังมาจากข้างนอก "เราจะเผาร้านทั้งร้านถ้าแกไม่ออกมา!"

กลิ่นน้ำมันเบนซินเริ่มลอยเข้ามาในร้าน วิทย์รู้ว่าพวกมันไม่ได้ขู่เปล่า

"มีทางเดียวเท่านั้น" วิทย์บอกปูเป้ เสียงเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น "เรามีแค่ตัวอย่างเดียว"

เขาหันไปมองปูเป้ที่กำลังตัวสั่นด้วยความกลัว "ฉันจะวิ่งออกไปก่อนและดึงความสนใจของพวกมัน เธอแอบออกไปทางหลังร้านแล้วหนีให้ไกลที่สุด"

ปูเป้ดูประหลาดใจกับแผนนี้ "นาย... จะช่วยฉันหนี?"

"ไม่ใช่!" วิทย์รีบบอก "เมื่อฉันจ

"ไม่ใช่!" วิทย์รีบบอก "เมื่อฉันจัดการกับพวกมันเสร็จ เราจะไปพบกันที่จุดนัดพบ เธอต้องไปรออยู่ที่ซากตึกสีแดงตรงสี่แยกใหญ่ ถ้าฉันไม่มาภายในสามชั่วโมง เธอค่อยหนีไป"

ปูเป้ดูลังเล ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ "แต่นายจะสู้พวกนั้นได้ยังไง?"

"ฉันมีวิธีของฉัน" วิทย์กระซิบ ในหัวของเขาเริ่มก่อตัวเป็นแผนการ

เขาหันไปหยิบขวดแก้วที่แตกครึ่งจากพื้น นึกถึงพลังในตัวเองอีกครั้ง จินตนาการถึงสเต็กชิ้นใหญ่ ชุ่มน้ำเลือด กลิ่นคาวโชยออกมาจนน่าคลื่นไส้