บทที่ 6: ทาสคนแรก

วิทย์และปูเป้เดินอย่างระมัดระวังไปยังอพาร์ตเมนต์หรูที่เขาเล็งไว้ เสียงไซเรนดังมาแต่ไกล สลับกับเสียงระเบิดและเสียงปืนเป็นระยะๆ ความวุ่นวายแผ่กระจายไปทั่วเมือง แต่บริเวณนี้ค่อนข้างสงบ อาจเพราะถูกปล้นสะดมไปเรียบร้อยแล้ว

"ระวังขั้นบันได" วิทย์กระซิบ ขณะพาปูเป้เข้าไปในล็อบบี้ของอพาร์ตเมนต์ที่มืดสลัว กระจกแตกเกลื่อน แต่โครงสร้างยังคงแข็งแรง "เราต้องขึ้นไปชั้นบนๆ จะปลอดภัยกว่า"

ปูเป้พยักหน้า เธอเกาะแขนวิทย์แน่น "ลิฟต์ใช้ไม่ได้แล้วใช่ไหม?"

"ไฟฟ้าดับหมดแล้ว" วิทย์ตอบ พลางส่องไฟฉายจากโทรศัพท์มือถือที่แบตเหลือน้อย "เราต้องใช้บันไดหนีไฟ"

พวกเขาค่อยๆ เดินขึ้นบันไดไปเรื่อยๆ จนถึงชั้นที่ 10 วิทย์ตัดสินใจหยุดที่นี่ เพราะสูงพอที่จะปลอดภัยจากการบุกรุกจากภายนอก แต่ไม่สูงเกินไปที่จะเป็นอุปสรรคในการหนีหากจำเป็น

เมื่อเปิดประตูเข้าไปในโถงทางเดิน พวกเขาพบว่าส่วนนี้ของอาคารได้รับความเสียหายเพียงเล็กน้อย มีรอยแตกร้าวบนผนัง และเฟอร์นิเจอร์ตกตะแคงอยู่บ้าง แต่โดยรวมยังคงอยู่ในสภาพดี

"เลือกห้องไหนก็ได้" วิทย์บอก "คงไม่มีใครมาเรียกเก็บค่าเช่าแล้ว"

ปูเป้มองสำรวจไปตามประตูห้องพัก "ทำยังไงเราถึงจะเข้าไปได้ล่ะ?"

วิทย์ยิ้มบางๆ ดึงเหล็กที่เก็บมาจากซากปรักหักพังออกมา "เราเคาะเรียกเจ้าของห้องก่อน ถ้าไม่มีใครอยู่ เราค่อยเข้าไป"

เขาเคาะประตูห้องหนึ่งเบาๆ สองครั้ง รอสักพัก แล้วเคาะอีกครั้งเสียงดังขึ้น ไม่มีเสียงตอบรับ วิทย์จึงใช้เหล็กงัดที่บานพับประตู เพียงไม่นาน ประตูก็เปิดออกด้วยเสียงดังกร๊อบ

"เข้าไปด้านใน" เขากระซิบ มองซ้ายมองขวาอย่างระแวดระวัง

ทั้งสองเข้าไปในห้องพักขนาดกว้างพอสมควร แม้จะมืดแต่ก็พอมองเห็นว่ามีห้องนั่งเล่น ห้องครัวขนาดเล็ก และห้องนอนหนึ่งห้อง เฟอร์นิเจอร์หรูหราแต่เรียบง่าย

"ดูเหมือนห้องคนโสด" วิทย์พูด ขณะส่องไฟสำรวจไปรอบห้อง หาร่องรอยของผู้อยู่อาศัย "ไม่มีใครอยู่แล้ว ดีเลย"

ปูเป้ทรุดตัวลงบนโซฟา ความเหนื่อยล้าและความหวาดกลัวปรากฏชัดบนใบหน้าสวยของเธอ "เราจะปลอดภัยที่นี่หรือเปล่า?"

"ปลอดภัยกว่าข้างนอกแน่นอน" วิทย์ตอบ พลางปิดประตูและลากโต๊ะเล็กๆ มากั้นไว้ "เราต้องตรวจดูให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ในห้องนี้"

วิทย์ค่อยๆ สำรวจห้องนอน ห้องน้ำ ตู้เสื้อผ้า และใต้เตียง แน่ใจว่าไม่มีคนหรือศพซ่อนอยู่ ในห้องมีสิ่งของส่วนตัวเล็กน้อย แสดงว่าเจ้าของห้องคงรีบออกไปหลังเกิดแผ่นดินไหว

"ปลอดภัยแล้ว" เขาบอกปูเป้ "เธอพักผ่อนได้ ฉันจะสำรวจดูว่ามีอะไรใช้ได้บ้าง"

ปูเป้พยักหน้า เธอดูผ่อนคลายลงเล็กน้อย แต่ยังคงหวาดระแวง "ถ้าเกิดมีคนพยายามจะเข้ามาล่ะ?"

"ไม่มีใครรู้ว่าเราอยู่ที่นี่" วิทย์ตอบ "แล้วประตูห้องก็พังแล้ว เราต้องเฝ้าระวังตลอดเวลา ผลัดกันเป็นยาม"

วิทย์สำรวจห้องครัว พบขวดน้ำดื่มสองสามขวด อาหารแห้งและอาหารกระป๋องพอประทังชีวิตได้สักระยะ เขานำอาหารกระป๋องหนึ่งมาเปิดและวางไว้ตรงหน้าปูเป้

"กินก่อน" เขาบอก "เก็บแรงไว้"

ปูเป้รับอาหารมากินอย่างเงียบๆ เธอจ้องมองวิทย์ เหมือนพยายามจะอ่านความคิดของเขา "วิทย์... พลังที่นายมี... มันเกิดขึ้นได้ยังไง?"

วิทย์ยิ้มบางๆ ก่อนจะเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เธอฟัง ตั้งแต่วินาทีที่เขาถูกซากตึกทับในวันแผ่นดินไหว การพบกับ 'พระเจ้า' ในห้วงระหว่างความเป็นความตาย และพลังพิเศษที่ได้รับมา

"ฉันสามารถเสกอาหารได้วันละหนึ่งครั้ง" เขาอธิบาย "ไม่มากไม่น้อย แค่พอให้คนหนึ่งหรือสองคนอยู่รอด"

ปูเป้มองเขาด้วยสายตาที่ผสมระหว่างความสงสัยและความหวัง "และ... 'พระเจ้า' บอกว่าพลังของนายจะเพิ่มขึ้นก็ต่อเมื่อ..."

"ใช่" วิทย์สบตาเธออย่างจริงจัง "เมื่อฉันมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนใหม่"

บรรยากาศตึงเครียดปกคลุมระหว่างพวกเขา ปูเป้ก้มหน้าลงมองมือของตัวเอง "ฉันเข้าใจแล้ว... นั่นคือเหตุผลที่นายต้องการฉัน"

"หนึ่งในเหตุผล" วิทย์ตอบอย่างไม่อ้อมค้อม "แต่การมีพลังมากขึ้นก็หมายถึงโอกาสรอดมากขึ้นสำหรับทั้งเธอและฉัน"

ปูเป้เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยหน้ามองเขา "ก่อนวันสิ้นโลก... ฉันเคยทำร้ายนาย ฉันรู้... และฉันขอโทษ แต่ตอนนี้... ฉันไม่มีทางเลือก ใช่ไหม?"

"เธอมีทางเลือกเสมอ ปูเป้" วิทย์พูดเสียงนุ่ม แต่แฝงความเย็นชา "เธอสามารถเดินออกจากห้องนี้ไปเผชิญโลกข้างนอกคนเดียวได้ แต่ฉันไม่คิดว่าเธอจะรอดนานในสภาพแบบนั้น..."

น้ำตาคลอเบ้าในดวงตาของปูเป้ แต่เธอพยายามกลั้นไว้ "นายจะทำร้ายฉันไหม?"

วิทย์หยุดคิดครู่หนึ่ง ความรู้สึกพิศวงกับอำนาจที่เขามีเหนือเธอยังคงเต้นระรัวในอก แต่ในขณะเดียวกัน ความรู้สึกต้องการปกป้องก็ผุดขึ้นมาอย่างประหลาด

"ฉันจะไม่ทำร้ายเธอ ตราบใดที่เธอเชื่อฟังฉัน" เขาตอบ "ฉันต้องการทาส ไม่ใช่เหยื่อ"

ปูเป้สูดลมหายใจลึกๆ เธอมองไปรอบห้องที่มืดสลัว มองออกไปนอกหน้าต่างที่เห็นเปลวไฟลุกโชนตามตึกต่างๆ ในระยะไกล และเสียงกรีดร้องที่ลอยมาตามสายลม

"ตกลง" เธอตอบในที่สุด เสียงแผ่วเบา "ฉันจะเป็นทาสของนาย... ในแบบที่นายต้องการ แลกกับการปกป้องและอาหาร"

รอยยิ้มแห่งชัยชนะปรากฏบนใบหน้าของวิทย์ "ฉันจะทำให้เธอไม่ต้องเสียใจกับการตัดสินใจนี้"

เขาลุกขึ้นยืน ยื่นมือไปหาเธอ ปูเป้ลังเลเล็กน้อยก่อนจะจับมือเขา วิทย์ดึงเธอเข้ามาใกล้

"เราต้องเริ่มสำรวจพลังของฉันให้มากขึ้น" เขาบอก "เพื่อให้รู้ขีดจำกัดและวิธีใช้งานอย่างมีประสิทธิภาพ"

"นายจะทำอะไร?" ปูเป้ถาม

"จะทดลองเสกอาหารที่ซับซ้อนขึ้น ดูว่าฉันทำได้แค่ไหน" วิทย์ตอบ

เขาหลับตาลง จินตนาการถึงพิซซ่าหน้าต่างๆ อาหารที่เขาเคยสั่งในวันเงินเดือนออก มันมีความซับซ้อนกว่าแซนด์วิชธรรมดามาก ทั้งแป้ง ซอส ชีส และท็อปปิ้งนานาชนิด

วิทย์รู้สึกถึงความร้อนที่แผ่ซ่านจากหัวใจไปยังปลายนิ้ว พลังวิ่งเป็นกระแสไปทั่วร่าง เขามุ่งสมาธิ นึกถึงรายละเอียดของพิซซ่านั้นให้ชัดเจนที่สุด...