บทที่ 3: พลังที่ตื่นขึ้น

วิทย์พาปูเป้เดินฝ่าเศษซากปรักหักพังไปตามถนนที่เต็มไปด้วยความโกลาหล กลุ่มผู้ชายติดอาวุธที่ไล่ตามพวกเขายังคงตะโกนข่มขู่จากระยะไกล แต่ไม่กล้าตามเข้ามาในซอกซอยแคบๆ ที่วิทย์พาปูเป้มุดเข้าไป

"ข... ขอบคุณนะ" ปูเป้พูดเสียงสั่น พยายามเดินตามวิทย์ไปอย่างทุลักทุเล รองเท้าส้นสูงของเธอไม่เหมาะกับการเดินบนพื้นที่ขรุขระเช่นนี้ "นายจะพาฉันไปที่ไหน?"

วิทย์ไม่ตอบ เขามองหาที่พักชั่วคราว ซอยแคบนี้เชื่อมไปยังอาคารพาณิชย์ที่ได้รับความเสียหายเพียงบางส่วน ตัวอาคารยังมั่นคงพอที่จะใช้หลบภัย

"ตรงนี้แหละ" วิทย์ชี้ไปที่ร้านขายของชำที่หน้าต่างแตกละเอียด สินค้าส่วนใหญ่ถูกปล้นไปแล้ว เหลือเพียงเศษซากและสินค้าที่ไม่มีใครต้องการ

ปูเป้ลังเลที่จะเข้าไปในสถานที่มืดและรกร้างเช่นนั้น "ฉันว่าเราควรหาที่โล่งๆ นะ... ที่มีคนอื่นอยู่ด้วย..."

"แล้วพวกนั้นจะตามเรามาไม่ได้หรือไง?" วิทย์หันไปมองเธอด้วยสายตาเย็นชา "หรือจะกลับไปหาพวกมัน?"

ปูเป้ส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว น้ำตายังคงไหลอาบแก้มของเธอ ชุดเดรสสีฟ้าที่เธอสวมใส่ฉีกขาดตรงไหล่ เผยให้เห็นช่วงบ่าขาวเนียน มีรอยฟกช้ำตรงต้นแขน สัญญาณบ่งบอกว่าเธอถูกกระทำรุนแรงมาก่อนหน้านี้

นึกถึงช่วงเวลาที่เขาเคยแอบมองปูเป้ในชุดเรียบร้อยในมหาวิทยาลัย แล้วจินตนาการสัมผัสผิวเนื้อใต้เสื้อผ้าชุดนั้น บัดนี้โอกาสกำลังมาถึง ร่างกายของเขาตอบสนองด้วยความแข็งขันที่กระชากสติของเขาให้จดจ่อกับรอยฉีกของชุดที่เผยให้เห็นผิวขาวนวลนั้น"

ผู้หญิงที่เคยเย่อหยิ่งและดูถูกเขา บัดนี้กำลังตัวสั่นและหวาดกลัว ต้องพึ่งพาเขาเพื่อความปลอดภัย

"ตามฉันมา" เขาสั่ง พาเธอฝ่าเข้าไปในร้านรกร้าง พยายามหลบหลีกเศษแก้วและสิ่งของที่หล่นระเกะระกะ

ภายในร้านมืดสลัว แสงสว่างเพียงหลักคือแสงแดดที่ลอดผ่านเข้ามาจากหน้าต่างที่แตก ฝุ่นลอยละล่องในอากาศ มีกลิ่นอาหารบูดลอยมาจากตู้แช่ที่หยุดทำงานไปแล้ว

วิทย์พาปูเป้ไปยังห้องเก็บของด้านหลังร้าน มันเป็นห้องเล็กๆ ที่มีชั้นวางของโลหะและกล่องกระดาษ รกรุงรัง

"นั่งลงตรงนั้น" เขาชี้ไปที่มุมห้อง ปูเป้ทำตามอย่างว่าง่าย เธอนั่งลงบนพื้นเย็น กอดเข่าตัวเองด้วยความหวาดกลัว

"วิทย์... ขอน้ำหน่อยได้มั้ย?" เธอถามเสียงแผ่ว "ฉันกระหายน้ำมาก..."

วิทย์มองเธออย่างเย็นชา เงยหน้ามองรอบๆ ห้อง ไม่มีอะไรที่ใช้ได้เหลืออยู่เลย แม้แต่น้ำดื่ม แล้วเขาก็นึกถึงพลังที่เพิ่งได้รับมา

"เธอหิวไหม?" เขาถาม พร้อมกับรอยยิ้มบางๆ

"มากเลย... ฉันไม่ได้กินอะไรมาสองวันแล้ว" ปูเป้ตอบ พร้อมกับลูบท้องตัวเอง

วิทย์หลับตา จินตนาการถึงขวดน้ำเย็นๆ และแซนด์วิชไก่อบ อาหารที่เขาชอบสั่งตอนที่เล่นเกมออนไลน์คนเดียว เขาสัมผัสถึงความอุ่นร้อนที่ไหลผ่านร่างกาย พลังงานแปลกประหลาดที่กระจายจากใจกลางร่างไปยังปลายนิ้ว

ป๊อบ!

เสียงคล้ายฟองอากาศแตกตัวดังขึ้น ในมือของเขาปรากฏถุงกระดาษที่บรรจุขวดน้ำขนาด 500 มิลลิลิตรและแซนด์วิชห่อกระดาษ ยังร้อนจัดจนมีไอน้ำลอยออกมา

ปูเป้อ้าปากค้าง ตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ "นะ... นายทำยังไง?!"

วิทย์ยิ้มอย่างมีเลศนัย เขาเดินเข้าไปหาเธอช้าๆ พร้อมกับอาหารในมือ

"ความลับ" เขาตอบสั้นๆ "แต่ในโลกที่กำลังจะเต็มไปด้วยความหิวโหยเช่นนี้... คนที่สร้างอาหารได้ คือคนที่มีอำนาจ"

เขายื่นขวดน้ำให้เธอ ปูเป้คว้ามันอย่างรวดเร็วและดื่มอย่างกระหาย น้ำไหลลงคางและคอระหว่างที่เธอพยายามดื่มให้เร็วที่สุด

"ช้าๆ สิ" วิทย์บอก ยังคงถือแซนด์วิชไว้ "อยากกินอันนี้ด้วยไหม?"

ปูเป้พยักหน้าอย่างรวดเร็ว มองแซนด์วิชด้วยความหิวโหย

"แล้วเธอจะทำอะไรแลกกับมัน?" วิทย์ถาม น้ำเสียงทุ้มต่ำ

ปูเป้เงยหน้ามองเขา สีหน้าเธอเปลี่ยนจากความกระหายเป็นความหวาดกลัวและเข้าใจในสถานการณ์ของตน "วิทย์... ฉันขอโทษสำหรับทุกอย่างที่เคยทำกับนาย..."

"ฉันไม่ต้องการคำขอโทษของเธอ" วิทย์ตัดบท "ฉันต้องการให้เธอแสดงให้เห็น"

เขาดึงเก้าอี้เก่าๆ ตัวหนึ่งที่อยู่ในห้องมานั่ง ยื่นแซนด์วิชในมือไปตรงหน้า ปูเป้มองสลับระหว่างหน้าเขากับอาหารในมือ

"วิทย์... แผ่นดินล่มสลายไปแล้ว... เราควรช่วยเหลือกัน..." เธอพยายามอ้อนวอน แต่เสียงเธอสั่นเครือด้วยความกลัว

"โลกเก่าล่มสลายไปแล้ว... พร้อมกับกฎเกณฑ์เก่าๆ ทั้งหมด" วิทย์พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ในโลกใหม่นี้ คนที่มีอาหารคือผู้อยู่รอด... และฉันเป็นคนเดียวที่สามารถสร้างมันขึ้นมาได้"

เขาสบตากับเธอ นัยน์ตาของเขาฉายแววอำนาจที่ไม่เคยมีมาก่อน "เธอบอกว่าจะทำอะไรก็ได้... แล้วฉันจะทดสอบคำพูดของเธอ"

ปูเป้กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เธอมองไปรอบๆ เหมือนกำลังหาทางหนี แต่ไม่มีทางออกอื่น ข้างนอกนั้นมีแต่ความวุ่นวาย ไฟไหม้ การปล้นชิง และความรุนแรง

"ถ้าฉันไม่ทำล่ะ?" เธอถามเสียงเบา

วิทย์ยักไหล่ "ก็ออกไปเผชิญโลกข้างนอกสิ... มีผู้ชายหลายกลุ่มที่คงจะดีใจมากถ้าได้เจอผู้หญิงสวยๆ คนเดียวเดินไปตามถนน"

เขาเห็นความหวาดกลัวฉายชัดในดวงตาของเธอ ความพ่ายแพ้ที่ค่อยๆ ปรากฏบนใบหน้า มันให้ความรู้สึกมีอำนาจที่วิทย์ไม่เคยสัมผัสมาก่อน

"แค่... กินอาหารนี้เท่านั้นใช่ไหม?" ปูเป้ถามอย่างระมัดระวัง

วิทย์หัวเราะเบาๆ "นั่นเป็นแค่จุดเริ่มต้น ปูเป้... เธอติดหนี้ฉันมากกว่านั้น ทั้งในอดีตและปัจจุบัน เธอไม่เพียงแต่ทำลายศักดิ์ศรีของฉัน แต่ตอนนี้ฉันก็ช่วยชีวิตเธอด้วย"

"ฉันจะเป็น... ทาสของนายหรือ?" ปูเป้ถามตรงๆ น้ำตาเริ่มคลอตา

"เรียกว่า 'ผู้ติดตาม' ดีกว่า" วิทย์ตอบพร้อมรอยยิ้ม "เธอจะอยู่กับฉัน ทำทุกอย่างที่ฉันต้องการ และฉันจะดูแลเธอ... ให้อาหาร ที่พัก และการปกป้อง"

ปูเป้นั่งนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นอย่างช้าๆ แล้วเดินเข้ามาหาวิทย์ กระโปรงสั้นของเธอฉีกขาดตรงชายกระโปรง เผยให้เห็นช่วงขายาวเรียว

"ฉันไม่มีทางเลือก..." เธอพูดเสียงเบา