บทที่ 2: โลกที่พังทลาย

ทุกสิ่งที่เคยคุ้นตาบัดนี้กลายเป็นภาพแห่งความพินาศ ตึกรามบ้านช่องพังพินาศลงมากองรวมกันเป็นภูเขาซากปรักหักพัง ฝุ่นควันลอยเป็นม่านปกคลุมท้องฟ้า ทางเดินที่เคยเต็มไปด้วยผู้คนบัดนี้เต็มไปด้วยรถยนต์ที่พลิกคว่ำและร่างไร้วิญญาณ

วิทย์มองไปทางอพาร์ตเมนต์ฝั่งตรงข้าม ที่ที่พลอยเคยอาศัยอยู่ ซึ่งพังถล่มเหลือเพียงซากคอนกรีต เขาไม่เห็นแม้แต่ร่องรอยของเธอ และไม่รู้ว่าเธอรอดหรือไม่ ความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาในหัว ให้ตามหาเธอใต้ซากปรักหักพัง หวังว่าเธอจะยังมีชีวิตอยู่ และอาจขอบคุณเขาที่ช่วยชีวิต เธออาจจะบาดเจ็บและต้องพึ่งพาเขา...

แต่เสียงกรีดร้องและเสียงปืนในระยะไกลดึงความสนใจของเขากลับมา บนท้องฟ้ามีเฮลิคอปเตอร์ทหารบินวนเวียน และไซเรนรถฉุกเฉินดังมาจากหลายทิศทาง

"นี่มัน...เกิดอะไรขึ้น?" วิทย์พึมพำกับตัวเอง เสียงของเขาแหบแห้ง ความทรงจำเกี่ยวกับเสียงประหลาดและข้อเสนอแปลกๆ ผุดขึ้นในหัว มือของเขาลูบไปตามร่างกายตัวเอง ด้วยความประหลาดใจที่ไม่มีบาดแผลรุนแรงใดๆ ทั้งที่ถูกเพดานถล่มทับ

"มันไม่ใช่แค่ฝัน..." เขากระซิบกับตัวเอง ขณะที่นึกถึงคำพูดของเสียงลึกลับนั้น

ท้องของเขาร้องประท้วงความหิวโหย เขาไม่ได้กินอะไรมานานแล้ว กี่วันกันนะ? เขาไม่แน่ใจว่าตัวเองหมดสติไปนานแค่ไหน อาจจะเป็นชั่วโมง เป็นวัน หรืออาจจะเป็นสัปดาห์ก็เป็นได้

"อาหาร..." วิทย์ครางออกมา ความหิวบีบรัดกระเพาะของเขา แล้วคำพูดของเสียงลึกลับก็แว่วขึ้นมาในหัว: "เจ้าจะสามารถเสกอาหารได้ด้วยความคิดของเจ้าเอง"

ด้วยความสิ้นหวังและความหิวโหย วิทย์ลองทำตามสัญชาตญาณ เขาจินตนาการถึงจานพิซซ่าร้อนๆ อาหารที่เขาชอบสั่งเวลาเล่นเกมตอนดึก และพยายามจินตนาการว่ามันอยู่ตรงหน้าเขา

ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

วิทย์ถอนหายใจด้วยความผิดหวัง มันเป็นแค่ความฝันจริงๆ สินะ... ความหิวบีบรัดกระเพาะของเขาอีกครั้ง เขาต้องหาอาหารและน้ำโดยเร็ว

เขาลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล เริ่มไล่สำรวจซากอพาร์ตเมนต์ของตัวเอง หวังว่าจะพบอาหารกระป๋องหรือน้ำดื่มที่ยังอยู่ในสภาพดี ขณะที่ค้นหา เขาก็พยายามนึกทบทวนว่าที่เสียงนั้นบอกอาจเป็นเพียงภาพหลอนก่อนตาย แต่ความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามา บางทีเขาอาจทำไม่ถูกวิธี

"พิซซ่า" เขาพึมพำ พลางจินตนาการอย่างละเอียดถึงพิซซ่าหน้าเนื้อร้อนๆ จานโปรดของเขา แค่คิดถึงมันความน้ำลายก็ไหลออกมา เขานึกถึงกลิ่นของชีสที่หอมฟุ้ง ความกรอบของขอบแป้ง ความนุ่มของเนื้อพิซซ่าตรงกลาง และความเผ็ดของซอสพริก เขาลองหลับตาและตั้งสมาธิให้แน่วแน่ แล้วยื่นมือออกไปเหมือนกำลังรับจานอาหาร

เสียงแปลกๆ ดังขึ้น คล้ายเสียงฟองอากาศแตกตัว ตามด้วยความรู้สึกอุ่นๆ ในมือ

วิทย์ลืมตาขึ้นและอุทานด้วยความตกใจ บนมือของเขามีกล่องพิซซ่าขนาดกลางอยู่จริงๆ ตัวกล่องยังร้อนอยู่ และมีกลิ่นหอมของชีสและซอสลอยออกมา

"มันใช้ได้จริงๆ!" เขาหัวเราะอย่างตื่นเต้น รีบเปิดกล่องด้วยมือที่สั่นเทา ภายในเป็นพิซซ่าหน้าเนื้อที่ดูเหมือนเพิ่งออกจากเตา ชีสยืดหยุ่นและเนื้อดูน่ากิน

เขากัดเข้าไปคำใหญ่ รสชาติของมันดีกว่าพิซซ่าที่เขาเคยกินมาทั้งชีวิต แป้งนุ่มกำลังดี ชีสมีรสเข้มข้น และเนื้อนุ่มชุ่มฉ่ำ เขากินอย่างตะกละตะกลาม กว่าครึ่งถูกกลืนลงท้องภายในไม่กี่นาที

ระหว่างที่กิน สมองของเขาเริ่มประมวลผลสิ่งที่เกิดขึ้น พลังนี้มีจริง! เขาสามารถเสกอาหารได้จริงๆ! แต่นั่นหมายความว่าส่วนอื่นของข้อตกลงก็เป็นความจริงด้วย โลกที่มืดลง และการที่พลังของเขาจะพัฒนาขึ้นจากการ "ครอบครอง" ผู้หญิง

"มันเป็นจริง..." เขาพูดกับตัวเอง เสียงสั่นเครือด้วยความตื่นเต้น "ทุกอย่างจะเป็นจริง..."

วิทย์ลุกขึ้นยืน มองไปรอบๆ ด้วยสายตาที่แตกต่างไปจากเดิม โลกนี้ไม่ใช่โลกเดิมอีกต่อไป ทุกอย่างพังทลาย กฎเกณฑ์เก่าๆ ไม่มีความหมาย ตำรวจ กฎหมาย ศีลธรรม ทั้งหมดถูกฝังอยู่ใต้ซากปรักหักพังแล้ว

ไกลออกไป เขาเห็นกลุ่มคนกำลังทุบกระจกร้านค้าและขนของออกมา การปล้นสะดมเริ่มต้นขึ้นแล้ว ความวุ่นวายกำลังแผ่ขยาย

วิทย์มองไปที่ซากอพาร์ตเมนต์ของพลอยอีกครั้ง พร้อมกับรอยยิ้มที่ค่อยๆ ปรากฏบนใบหน้า เขามองไปที่พิซซ่าในมือ การที่เขาสามารถเสกอาหารได้ในโลกที่กำลังจะเต็มไปด้วยความหิวโหย นั่นหมายถึงอำนาจ อำนาจที่จะทำให้คนอื่นต้องคุกเข่าขอร้อง โดยเฉพาะผู้หญิง

"อย่ารอให้พวกเธอมาหาเราเอง" เขาพึมพำกับตัวเอง "เราต้องออกไปหาพวกเธอ"

เขากินพิซซ่าชิ้นสุดท้าย ก่อนจะเริ่มเดินไปตามถนนที่เต็มไปด้วยซากปรักหักพัง มุ่งหน้าไปยังใจกลางเมืองที่มีควันลอยขึ้นมาจากตึกหลายแห่ง ความคิดเรื่องการแก้แค้นและการสร้างฮาเร็มของตัวเองเริ่มก่อตัวชัดเจนในหัว

"ครั้งนี้ ทุกอย่างจะเป็นไปตามกฎของเรา" เขากระซิบกับตัวเอง พลางมองไปที่กลุ่มผู้หญิงสามคนที่กำลังพยายามดึงร่างของใครบางคนออกจากซากรถ "ปูเป้ เกด กุ๊ก แล้วก็สาวๆ ทุกคนที่เคยหัวเราะเยาะฉัน... รอฉันอยู่เถอะ"

เขาเริ่มเดินไปทางกลุ่มผู้หญิงเหล่านั้น ตาเริ่มประเมินรูปร่างหน้าตา แต่จู่ๆ ก็มีเสียงตะโกนดังมาจากทางซ้าย

"ช่วยด้วย! ใครก็ได้ช่วยที!"

วิทย์หันไปมอง และเห็นหญิงสาวคนหนึ่งกำลังวิ่งหนีมาจากกลุ่มผู้ชายติดอาวุธห้าคนที่ไล่ตามมา เธอสวมชุดทำงานที่ฉีกขาดเผยให้เห็นเนื้อตัวบางส่วน ใบหน้าเปื้อนเลือดและน้ำตา

เมื่อเธอวิ่งเข้ามาใกล้ วิทย์ก็จำได้ทันที นั่นคือ ปูเป้ ดาวคณะที่เคยทำให้เขาอับอายต่อหน้าคนทั้งมหาวิทยาลัย

"ช่วยฉันด้วย!" เธอตะโกนเมื่อเห็นเขา แต่แล้วก็ชะงักเมื่อจำเขาได้ ความกลัวฉายชัดในดวงตาของเธอเมื่อตระหนักว่าคนที่เธอกำลังขอความช่วยเหลือคือคนที่เธอเคยเยาะเย้ยถากถาง "วิทย์...?" เธอเรียกชื่อเขาอย่างไม่แน่ใจ

วิทย์ยืนนิ่ง มองเธอด้วยสายตาเย็นชา ความทรงจำเก่าๆ ผุดขึ้นมาในหัว ภาพปูเป้โยนดอกกุหลาบของเขาลงถังขยะ ภาพเธอหัวเราะเยาะกับเพื่อนๆ ในกลุ่ม คำพูดที่ว่า "ขอบใจนะ แต่ฉันไม่คบกับพวกโรคจิต"

รอยยิ้มช้าๆ ปรากฏบนใบหน้าของเขา ไม่ใช่รอยยิ้มของคนที่จะช่วยเหลือ แต่เป็นรอยยิ้มของคนที่เห็นเหยื่อมาเดินเข้ากับดัก

"ปูเป้" เขาเรียกชื่อเธอช้าๆ "นานเท่าไรแล้วนะที่เราไม่ได้เจอกัน?"

ปูเป้หยุดชะงัก มองซ้ายมองขวาอย่างหวาดกลัว กลุ่มผู้ชายที่ไล่ตามเธอกำลังวิ่งเข้ามาใกล้ เธอตัดสินใจยากระหว่างเผชิญหน้ากับพวกนั้นหรือขอความช่วยเหลือจากวิทย์

"ช่วยฉันด้วย... ได้โปรด..." เธอพูดเสียงสั่น น้ำตาเริ่มไหลอาบแก้ม "ฉันขอโทษสำหรับสิ่งที่เคยทำกับนาย... ฉันไม่ได้ตั้งใจ... เพื่อนๆ บังคับฉัน..."

วิทย์มองเธอด้วยสายตาที่เยือกเย็น ชั่งใจว่าควรทำอย่างไร นี่คือโอกาสแรกที่จะได้ทดลองพลังและทำตามแผนการของเขา ปูเป้ ผู้หญิงที่เป็นหนึ่งในรายชื่อที่เขาต้องการแก้แค้นมากที่สุด มาอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว ตกอยู่ในสถานการณ์คับขัน ไม่มีที่ไป ไม่มีใครช่วย

"ช่วยฉันด้วย... พวกนั้นจะทำร้ายฉัน... ฉันทำอะไรก็ได้..." เธอคุกเข่าลงตรงหน้าเขา มือสั่นระริกยื่นมาจับแขนเขา

"อะไรก็ได้เหรอ?" วิทย์ถาม รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้า

ภาพนิมิตของสิ่งที่เขาสามารถทำกับเธอได้แล่นผ่านเข้ามาในหัว โลกเก่าล่มสลายไปแล้ว พร้อมกับกฎเกณฑ์และศีลธรรมทั้งหมด

"ใช่...อะไรก็ได้..." ปูเป้ตอบ เธอเงยหน้ามองเขา น้ำตาไหลอาบแก้ม

วิทย์มองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ เห็นความกลัวและความสิ้นหวังที่ฉายชัด ความรู้สึกมีอำนาจเอ่อท้นขึ้นมาในอกของเขา นี่แหละคือสิ่งที่เขาเฝ้าฝันมาตลอด และมันเพิ่งจะเริ่มต้น

"งั้นก็มากับฉัน" เขายื่นมือไปหาเธอ "แล้วเราจะค่อยๆ พูดคุยกันเรื่อง...'อะไรก็ได้'...ของเธอ"