บทที่ 27: การพัฒนาระดับสอง

"นั่นคือที่มาของอาหารทั้งหมดที่เรากินกันใช่ไหม?" ใครอีกคนถามขึ้น

วิทย์พยักหน้า "ใช่ ฉันสามารถเสกอาหารได้ แต่มีข้อจำกัด" เขาหันไปมองแพทน "บอกฉันมา มีอะไรอีกเกี่ยวกับคนพิเศษพวกนี้?"

แพทนวางแฟลชไดรฟ์ลงบนโต๊ะ "การวิจัยบอกว่า พลังพิเศษเหล่านี้จะพัฒนาขึ้นตามเงื่อนไขบางอย่าง แตกต่างกันไปในแต่ละบุคคล บางคนต้องการความกลัว บางคนต้องการสมาธิ และบางคน..."

"ต้องการการยอมรับและการเคารพจากผู้อื่น" วิทย์ต่อประโยคให้

แพทนพยักหน้าอีกครั้ง "คุณรู้จริงๆ"

"เมื่อคืนฉันรู้สึกว่าพลังของฉันกำลังเปลี่ยนไป" วิทย์พูด พลางมองไปรอบๆ ห้อง "และตอนนี้ฉันคิดว่าฉันรู้ว่าทำไม" เขาชี้ไปที่ปูเป้ แพร และแพทน "พวกเธอทั้งสาม ยอมรับฉันเป็นผู้นำ"

เกดลุกขึ้นยืน "นั่นหมายความว่า ยิ่งมีคนยอมรับคุณมากเท่าไร พลังของคุณก็จะยิ่งเพิ่มขึ้นเท่านั้น?"

"ใช่" วิทย์ตอบด้วยรอยยิ้ม "และนั่นคือเหตุผลว่าทำไมพวกนักวิจัยถึงได้ตามล่าคนพิเศษ"

"พวกเขาต้องการใช้พลังพิเศษเพื่อควบคุมผู้รอดชีวิตคนอื่นๆ" แพทนเสริม "คนที่มีอาหารคือคนที่มีอำนาจในโลกใหม่นี้"

วิทย์สบตากับแพทน แววตาของทั้งสองสื่อความเข้าใจบางอย่างที่คนอื่นไม่อาจรับรู้ได้

"ฉันอยากลองทดสอบพลังใหม่ของฉัน" วิทย์ประกาศ "ฉันคิดว่าฉันสามารถเสกอาหารได้มากกว่าวันละหนึ่งมื้อแล้ว"

เขาหลับตาลง และเริ่มสมาธิ นึกภาพถึงอาหารมื้อใหญ่ โต๊ะที่เต็มไปด้วยขนมปัง เนื้อย่าง ผลไม้สด และเครื่องดื่ม

ฉับพลัน กลิ่นหอมของอาหารก็ลอยอบอวลไปทั่วห้อง ทุกคนอุทานด้วยความประหลาดใจเมื่อโต๊ะตรงหน้าเต็มไปด้วยอาหารหลากหลายชนิดที่เพิ่งปรากฏขึ้นมาจากอากาศธาตุ

"เหลือเชื่อ..." กอล์ฟพึมพำ

วิทย์เปิดตา ความรู้สึกเหนื่อยล้าปรากฏขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่มากเท่าตอนที่เขาเพิ่งใช้พลังได้ใหม่ๆ "ฉันทำได้แล้ว... นี่เป็นมื้อที่สองของวันนี้"

"นั่นเป็นเรื่องที่น่ายินดีมาก" แพรพูด น้ำเสียงอ่อนหวาน "เราจะมีอาหารเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า"

"แต่มันไม่ใช่แค่เรื่องปริมาณ" แพทนพูดพลางจ้องมองอาหารบนโต๊ะอย่างใคร่ครวญ "ฉันคิดว่า... คุณภาพของอาหารก็อาจเปลี่ยนไปด้วย"

"อธิบายหน่อย" วิทย์ขมวดคิ้ว

แพทนคว้าผลแอปเปิลจากโต๊ะมาพิจารณา "อาหารที่คุณเสกมา... มันใช่แค่อาหารธรรมดาหรือเปล่า? ฉันสังเกตว่าฉันรู้สึกมีพลังมากขึ้นทุกครั้งที่กินอาหารของคุณ"

วิทย์นิ่งไปชั่วครู่ ความคิดหลายอย่างแล่นเข้ามาในหัว "นั่นเป็นไปได้... แต่ฉันต้องทดลองดู"

"ลองเสกอาหารที่มีคุณสมบัติพิเศษดูสิคะ" ปูเป้เสนอ

วิทย์พยักหน้า และหลับตาลงอีกครั้ง คราวนี้เขานึกถึงอาหารที่สามารถเพิ่มความแข็งแรงให้กับผู้ที่รับประทาน เพียงครู่เดียว แก้วใบหนึ่งที่บรรจุของเหลวสีแดงเข้มปรากฏขึ้นบนโต๊ะ

"นี่คือ...?" ปูเป้ถาม

"น้ำผลไม้พลังงานสูง... น่าจะเพิ่มความแข็งแรงให้กับผู้ที่ดื่มมัน" วิทย์ตอบ เสียงสั่นเครือเล็กน้อยจากความตื่นเต้น

กอล์ฟคว้าแก้วนั้นขึ้นมาและดื่มอย่างรวดเร็ว ทุกคนหยุดหายใจรอดูผลลัพธ์

"ฉัน..." กอล์ฟเริ่มพูด สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว "ฉันรู้สึก... แข็งแรงขึ้นมาก!" เขาเบ่งกล้ามให้ทุกคนดู ก่อนจะวิ่งไปที่ชั้นวางของหนักๆ และยกมันขึ้นด้วยมือเดียวอย่างง่ายดาย "เฮ้! มันใช้ได้จริงๆ!"

ทุกคนต่างฮือฮา บางคนหันมามองวิทย์ด้วยความเคารพและเกรงกลัว บางคนเริ่มกระซิบกระซาบกันเบาๆ

"นี่มันเหลือเชื่อมาก" แพทนพูด ดวงตาเป็นประกายด้วยความสนใจทางวิทยาศาสตร์ "คุณสามารถใช้พลังนี้ช่วยเราได้มากมาย"

วิทย์พยักหน้า ความภาคภูมิใจเริ่มก่อตัวขึ้นในหัวใจ "และมันจะยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเมื่อมีคนยอมรับฉันมากขึ้น"

"เราควรหาคนเพิ่ม" ปูเป้เสนอ "คนที่จะภักดีต่อคุณ"

"อาจจะเป็นผู้หญิง" เกดเสริม "ผู้หญิงอาจเข้าใจและยอมรับคุณได้ง่ายกว่า"

แพรและแพทนสบตากันอย่างมีความหมาย

"เราควรออกไปช่วยคนที่กำลังลำบาก" แพรเสนอความคิด "มีผู้รอดชีวิตอีกมากที่ต้องการความช่วยเหลือ ถ้าเราช่วยพวกเขา พวกเขาก็จะยอมรับและเคารพคุณ"

วิทย์ครุ่นคิด แต่ยังไม่ทันได้ตอบ เสียงตะโกนก็ดังมาจากด้านนอก

"มีคนมา! ผู้หญิงสองคน! พวกเขากำลังขอความช่วยเหลือ!"

ทุกคนรีบวิ่งออกไปดู จากประตูรั้วด้านหน้า พวกเขาเห็นผู้หญิงสองคนโบกมือขอความช่วยเหลืออย่างสิ้นหวัง หนึ่งในนั้นดูบาดเจ็บและต้องพยุงกันมา ในขณะที่อีกคนพยายามตะโกนขอความช่วยเหลือ

"ช่วยด้วย! เพื่อนฉันบาดเจ็บ! พวกเราไม่มีอาหารและยา!"

วิทย์หรี่ตามองพวกเธอ ก่อนจะหันไปมองแพรที่ยืนอยู่ข้างๆ นัยน์ตาของเธอเปี่ยมไปด้วยความเมตตาและการวิงวอน

"เราควรช่วยพวกเขานะคะ" แพรพูดเบาๆ "ถ้าเป็นพวกเรา เราก็คงอยากให้มีคนช่วย"

วิทย์มองไปยังผู้หญิงสองคนอีกครั้ง ความคิดหลายอย่างแล่นเข้ามาในหัว หนึ่งในนั้นคือการเพิ่มจำนวนผู้ติดตามเพื่อเพิ่มพลังให้ตนเอง

"เปิดประตู" วิทย์สั่งในที่สุด "แต่เตรียมพร้อมไว้ หากมีอะไรผิดปกติ"

ลูกน้องกอล์ฟเปิดประตูรั้วออก แพทนและจอยรีบวิ่งออกไปช่วยพยุงหญิงสาวที่บาดเจ็บเข้ามาข้างใน ขณะที่อีกคนเดินตามมา สีหน้าแสดงความโล่งอกอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อเข้ามาในเขตปลอดภัยแล้ว ผู้หญิงคนที่ไม่ได้บาดเจ็บมองไปรอบๆ ด้วยความประหลาดใจ "ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยพวกเรา พวกคุณมีอาหารและยาด้วยเหรอคะ?"

"มี" วิทย์ตอบสั้นๆ ก่อนจะหันไปสั่งคนอื่น "พาพวกเธอไปที่ห้องพยาบาล"

ขณะที่ทุกคนกำลังพาสองสาวเข้าไปด้านใน วิทย์สังเกตเห็นแววตาแปลกๆ ของหญิงสาวที่ไม่ได้บาดเจ็บ เธอมองสำรวจรอบด้านอย่างมีพิรุธ เหมือนพยายามประเมินกำลังคนและทรัพยากรในค่าย

"ฉันจะตรวจดูพวกเธอเอง" วิทย์บอกทุกคน พลางเดินตาม

ภายในห้องพยาบาลเล็กๆ ที่ปรับแต่งมาจากห้องเก็บของในปั๊ม แพทนกำลังตรวจบาดแผลที่ขาของหญิงสาวคนหนึ่ง

"บาดแผลไม่ลึกเท่าไร แต่เริ่มมีการติดเชื้อแล้ว" แพทนวินิจฉัย

"เราชื่ออะไรกัน?" วิทย์ถามทันที

หญิงสาวที่ไม่ได้บาดเจ็บตอบ "ฉันชื่อนุ้ย ส่วนเพื่อนฉันชื่อเนย เราเป็นนักศึกษามาก่อน"

"นักศึกษา?" วิทย์ทวนคำ "คณะอะไร?"

"ฉันเรียนคณะวิทย์ค่ะ ส่วนเนยเรียนวิศวะ" นุ้ยตอบ "พวกเรากำลังทำโปรเจกต์ร่วมกันตอนที่..." เธอหยุดพูดไปชั่วขณะ "ตอนที่ทุกอย่างเกิดขึ้น"

วิทย์พิจารณาสองสาวตรงหน้าอย่างถี่ถ้วน นุ้ยเป็นหญิงสาว

คำอธิบายเกี่ยวกับตัวนุ้ย เธอมีร่างเล็ก ใบหน้ารูปไข่ ดวงตากลมโต ผมยาวประบ่า ดูฉลาดและมีความมั่นใจในตัวเอง สมกับที่เรียนคณะวิทย์ ส่วนเนยนั้นผิวขาวกว่า รูปร่างสูงโปร่ง ผมสั้นประบ่า ใบหน้าเรียวรี ดูเฉลียวฉลาดแต่บอบบางกว่าเพื่อน

วิทย์รู้สึกว่าสองสาวนี้อาจเป็นการเพิ่มเติมที่ดีให้กับกลุ่มของเขา โดยเฉพาะหากพวกเธอมีความรู้ทางวิทยาศาสตร์และวิศวกรรมจริง

"พวกคุณรอดมาได้ยังไง?" วิทย์ถามต่อ

"พวกเราอยู่ในห้องแล็บตอนที่เกิดแผ่นดินไหว" นุ้ยอธิบาย "ห้องแล็บนั้นค่อนข้างแข็งแรง เลยไม่ได้รับความเสียหายมาก พวกเราซ่อนตัวอยู่ที่นั่นจนกระทั่งอาหารหมด จึงต้องออกมาหาเสบียง"

"และเกิดอะไรขึ้นกับเนย?"

"พวกเราเจอกลุ่มนักปล้นระหว่างทาง" นุ้ยตอบ น้ำตาเริ่มคลอ "พวกเขาพยายามจะ... แต่เราหนีออกมาได้ เนยถูกมีดฟันที่ขาระหว่างต่อสู้"

วิทย์พยักหน้า ก่อนจะหันไปสั่ง "แพทน ดูแลพวกเธอให้ดี" แล้วเขาก็หันไปมองนุ้ยอีกครั้ง "พวกเธอสามารถพักอยู่ที่นี่ได้ แต่มีเงื่อนไข"

"เงื่อนไขอะไรคะ?" นุ้ยถามอย่างระมัดระวัง

"ทุกคนในนี้ต้องทำงาน และต้องเชื่อฟังฉัน" วิทย์ตอบเสียงเรียบ "หากพวกเธอมีทักษะทางวิทยาศาสตร์และวิศวกรรมจริง อาจมีประโยชน์มาก"

นุ้ยกับเนยมองหน้ากัน ก่อนที่นุ้ยจะพยักหน้า "พวกเราตกลงค่ะ"

"ดี" วิทย์พยักหน้า ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

เมื่อกลับมาที่ลานด้านนอก วิทย์เห็นปูเป้กำลังรออยู่

"เป็นไงบ้าง?" เธอถาม

"ดูเหมือนจะได้สมาชิกใหม่อีกสองคน" วิทย์ตอบพลางยิ้มมุมปาก "และเป็นผู้หญิงที่มีความรู้ด้วย"

"นั่นเป็นเรื่องที่ดี" ปูเป้ตอบ แต่แววตาของเธอดูลังเล "แต่คุณไว้ใจพวกเธอได้เหรอ?"

"ยังไม่แน่ใจ" วิทย์ตอบตามตรง "แต่ในโลกใหม่นี้ เราต้องเสี่ยงเพื่อเติบโต" เขาหยุดไปครู่หนึ่ง "และถ้าพวกเธอวางแผนร้าย... ฉันก็มีวิธีจัดการ"

วิทย์มองขึ้นไปบนท้องฟ้า ความรู้สึกอำนาจและการควบคุมแข็งแกร่งขึ้นในตัวเขา อาณาจักรของเขากำลังเติบโต และพลังของเขาก็เช่นกัน