บทที่ 28: การขยายอาณาเขต

แสงอรุณยามเช้าค่อยๆ สาดส่องผ่านช่องหน้าต่างของปั๊มน้ำมันที่ถูกดัดแปลงให้เป็นป้อมปราการ วิทย์ตื่นขึ้นมาพร้อมความรู้สึกใหม ร่างกายของเขารู้สึกร้อนผ่าวแปลกๆ ความปรารถนาที่หลับใหลมานานถูกปลุกให้ตื่นขึ้นพร้อมกับพลังใหม่ ความฝันก่อนตื่นยังคงติดตาตรึงใจ

ภาพของเหล่าหญิงสาวที่ยอมจำนนต่อเขา ร่างเปลือยเปล่าขาวผ่องเรียงรายรอบกาย พวกเธอสัมผัสเขา บูชาเขา มอบทุกอย่างให้เขา วิทย์รู้สึกถึงความแข็งขืนใต้ผ้าห่ม เป็นสัญญาณของความต้องการที่เพิ่มทวีคูณขึ้นพร้อมกับพลังที่เขาได้รับ เขาลูบมือไปตามร่างตัวเอง สัมผัสผิวที่เริ่มกระชับขึ้น กล้ามเนื้อที่แข็งแรงขึ้น และสิ่งที่แข็งขืนนั้นที่ดูเหมือนจะใหญ่โตและแข็งแกร่งกว่าที่เคย

พลังที่เพิ่มขึ้นหลังจากการทดลองเมื่อวานนี้ยังคงอยู่ในร่างกายของเขา ความสามารถในการเสกอาหารได้วันละสองมื้อทำให้เขารู้สึกแข็งแกร่งขึ้นมาก

เขาลุกขึ้นจากเตียง สำรวจตัวเองในกระจก เห็นร่างกายที่เริ่มเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น กล้ามเนื้อเริ่มก่อตัวใต้ผิวหนัง ผิวพรรณดูสดใส และที่น่าแปลกใจที่สุดคือดวงตาของเขาที่เปล่งประกายแวววาว ไม่เพียงแค่ดวงตา ร่างกายทุกส่วนของเขาเปลี่ยนไป สัดส่วนที่เคยอ้วนกลมกลายเป็นแข็งแรงมากขึ้น เขาปลดเสื้อผ้าออก สำรวจทุกส่วนอย่างพึงพอใจ ไล้นิ้วไปตามผิวที่ตึงขึ้น บริเวณท้องน้อยที่เคยเป็นไขมันย้อยบัดนี้เริ่มมีกล้ามท้องให้เห็น และส่วนที่สำคัญที่สุด อวัยวะเพศของเขา

ดูมีขนาดใหญ่ขึ้นและแข็งแกร่งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เขาสัมผัสมันด้วยความพึงพอใจ จินตนาการถึงสิ่งที่เขาจะทำกับเหล่าสาวที่ยอมสยบให้กับอำนาจของเขา ความคิดนั้นทำให้เขารู้สึกถึงกระแสความร้อนผ่าวแล่นปราดไปทั่วร่าง

"นี่แหละคือพลังแห่งอำนาจ" วิทย์พึมพำกับตัวเอง ก่อนจะสวมเสื้อผ้าและเดินออกไปพบกับกลุ่มของเขา

เมื่อเขาเดินลงมาถึงห้องประชุมด้านล่าง ทุกคนรวมถึงสมาชิกใหม่อย่างนุ้ยและเนยกำลังนั่งล้อมวงกันอยู่ แพทนกำลังเปลี่ยนผ้าพันแผลให้เนย ในขณะที่นุ้ยกำลังพูดคุยอย่างออกรสกับเกดและปูเป้ บรรยากาศดูตื่นเต้นกว่าปกติ

"อรุณสวัสดิ์ทุกคน" วิทย์ทักทาย

ทุกคนหันมามองเขาทันที แพรและปูเป้ลุกขึ้นยืนด้วยความเคารพ ตามด้วยคนอื่นๆ

"วันนี้มีอะไรให้ทำเยอะแยะเลย" วิทย์พูดขณะเดินไปที่โต๊ะกลาง "แพทน บาดแผลของเนยเป็นยังไงบ้าง?"

"ดีขึ้นมากค่ะ" แพทนตอบ "ยาและอาหารที่คุณเสกให้ช่วยเร่งการเยียวยาได้เร็วกว่าปกติเยอะเลย"

เนยมองวิทย์ด้วยสายตาประหลาดใจ "ทุกคนบอกว่าคุณมีพลังพิเศษ... เป็นเรื่องจริงใช่ไหมคะ?"

วิทย์พยักหน้า "ใช่ ฉันสามารถเสกอาหารได้ และตอนนี้พลังของฉันกำลังพัฒนา" เขาหันไปมองทุกคน "วันนี้เราต้องการขยายอาณาเขตของเรา ปั๊มน้ำมันนี้ไม่เพียงพอสำหรับทุกคนแล้ว และเรายังต้องการพื้นที่สำหรับการเกษตรด้วย"

"มีซูเปอร์มาร์เก็ตอยู่ไม่ไกลจากที่นี่" นุ้ยเสนอ เธอดึงแผนที่ที่วาดเองขึ้นมา "ฉันสังเกตเห็นตอนที่เรามาที่นี่ มันอยู่ห่างออกไปประมาณหนึ่งกิโลเมตร และดูเหมือนจะไม่ได้รับความเสียหายมากนัก"

วิทย์พิจารณาแผนที่ "ซูเปอร์มาร์เก็ต... นั่นอาจเป็นความคิดที่ดี มีที่จอดรถกว้าง โครงสร้างแข็งแรง และอาจมีเสบียงที่เหลืออยู่" เขาเงยหน้าขึ้นมองทุกคน "เราจะสำรวจวันนี้"

"แต่อาจมีอันตราย" ปูเป้เตือน "ถ้ามันเป็นที่ที่ดี อาจมีคนอื่นอยู่ที่นั่นแล้ว"

"หรือไม่ก็พวกซอมบี้" แพรเสริม

วิทย์พยักหน้า "นั่นแหละคือเหตุผลที่เราต้องวางแผนให้ดี" เขาหันไปมองกอล์ฟ "รวบรวมคนของนายที่ติดอาวุธ เราจะออกเดินทางในอีกหนึ่งชั่วโมง"

กอล์ฟพยักหน้ารับคำสั่งและรีบออกไป

"สำหรับคนอื่นๆ" วิทย์หันมาพูดกับกลุ่มผู้หญิง "ปูเป้ แพร เตรียมกระเป๋าพยาบาลและอุปกรณ์ปฐมพยาบาล แพทน เธออยู่ที่นี่ดูแลเนย นุ้ย เธอไปกับเรา ฉันต้องการให้เธอนำทาง เกด เธอช่วยจัดการที่นี่ระหว่างที่เราไม่อยู่"

ทุกคนแยกย้ายไปตามหน้าที่ของตน เหลือเพียงวิทย์และนุ้ยที่ยังอยู่ในห้อง

"นุ้ย" วิทย์เรียกเธอ "เล่าให้ฉันฟังมากกว่านี้เกี่ยวกับคณะที่เธอเรียน และความรู้ที่เธอมี"

นุ้ยจัดแว่นตาของเธอ "ฉันเรียนชีววิทยาค่ะ เอกพันธุศาสตร์ ก่อนเกิดเหตุการณ์ ฉันกับเนยกำลังทำโปรเจกต์ร่วมกันเกี่ยวกับระบบไฮโดรโปนิกส์เพื่อการปลูกพืชในพื้นที่จำกัด" เธอหยุดไปครู่หนึ่ง "ฉันรู้วิธีการเพาะปลูกพืชหลายชนิดโดยไม่ต้องใช้ดิน และรู้เรื่องการขยายพันธุ์พืชด้วย"

วิทย์พยักหน้าด้วยความพอใจ "นั่นจะเป็นประโยชน์มาก" เขามองนุ้ยอย่างประเมิน เธอดูเป็นคนฉลาด และความรู้ของเธออาจช่วยให้กลุ่มของเขาอยู่รอดได้ในระยะยาว "ทำไมเธอถึงตัดสินใจเข้าร่วมกับเรา? เธอรู้จักฉันเพียงไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น"

นุ้ยยิ้มบางๆ "ในโลกที่พังทลาย การอยู่คนเดียวไม่ใช่ทางเลือกที่ดี และกลุ่มของคุณดูเหมือนจะมีระเบียบและทรัพยากร... พวกคุณมีอาหาร มียา" เธอเว้นช่วงเล็กน้อย "และมีความปลอดภัย ฉันต้องการทั้งหมดนั่นเพื่อตัวฉันเองและเพื่อเนย"

วิทย์กอดอกมองเธอ "และเธอไม่มีปัญหากับการที่ต้องเชื่อฟังฉัน?"

"ในทุกสังคมต้องมีผู้นำ" นุ้ยตอบอย่างระมัดระวัง "ฉันเคารพผู้ที่สามารถสร้างความปลอดภัยในยามวิกฤตได้"

วิทย์พอใจกับคำตอบนั้น แม้จะยังไม่ไว้ใจเธอเต็มที่ก็ตาม "ดี เตรียมตัวให้พร้อม เราจะออกเดินทางในอีกสี่สิบห้านาที"

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ขบวนคนประมาณสิบคนก้าวออกจากประตูป้อมปราการปั๊มน้ำมัน นำโดยวิทย์ ตามด้วยกอล์ฟและลูกน้องติดอาวุธสามคน ปูเป้ แพร และนุ้ย พวกเขาค่อยๆ เคลื่อนที่ไปตามถนนร้างที่เต็มไปด้วยรถยนต์ที่ถูกทิ้งร้างและเศษซากปรักหักพัง

"ระวังตัวไว้" วิทย์สั่ง "ซอมบี้มักจะซ่อนอยู่ในที่ที่คาดไม่ถึง"

พวกเขาเดินต่อไปอย่างระมัดระวัง ผ่านแยกสองสามแห่ง จนในที่สุดก็เห็นป้ายซูเปอร์มาร์เก็ตขนาดใหญ่ปรากฏอยู่ด้านหน้า

"นั่นแหละค่ะ" นุ้ยชี้ไป "ซูเปอร์มาร์เก็ตที่ฉันพูดถึง"

ตัวตึกซูเปอร์มาร์เก็ตเป็นอาคารชั้นเดียวขนาดใหญ่ มีที่จอดรถกว้างด้านหน้า กระจกด้านหน้าแตกเป็นบางส่วน แต่โดยรวมแล้วโครงสร้างยังดูแข็งแรงดี

"มันดูเงียบเกินไป" กอล์ฟกระซิบ

"อาจเป็นกับดัก" หนึ่งในลูกน้องของเขาเสริม

วิทย์มองสำรวจอาคารอย่างละเอียด "แยกย้ายเป็นสองกลุ่ม กอล์ฟ นายพาคนของนายสองคนอ้อมไปทางด้านหลัง ฉันจะพาที่เหลือเข้าทางด้านหน้า"

กอล์ฟพยักหน้าและนำลูกน้องอ้อมออกไปทางด้านข้างของอาคาร

วิทย์หันมาทางกลุ่มของเขา "พวกเราจะเข้าทางด้านหน้า ระวังตัวไว้ ปูเป้ เธอมีมีดติดตัว ใช่ไหม?"

ปูเป้พยักหน้าและชูมีดเล่มยาวขึ้นมา

"ดี" วิทย์หันไปมองแพร "เธอล่ะ?"

"ฉันมีค้อนค่ะ" แพรตอบพร้อมชูค้อนขนาดกลางขึ้นมา

"นุ้ย เธออยู่ด้านหลังพวกเรา" วิทย์สั่ง "มองตาฉัน ถ้าฉันบอกให้วิ่ง เธอต้องวิ่งกลับไปที่ป้อมทันที เข้าใจไหม?"

นุ้ยพยักหน้า สีหน้าเคร่งเครียด