บทที่ 26: การพัฒนาระดับสอง

แสงจันทร์เสี้ยวลอยเด่นบนท้องฟ้ายามค่ำคืน ส่องสว่างไปทั่วลานปั๊มน้ำมันที่บัดนี้ถูกปรับแต่งให้เป็นป้อมปราการเล็กๆ ของวิทย์และบริวาร กลิ่นอายของความปลอดภัยและความเหนียวแน่นเริ่มก่อตัวขึ้นในอาณาจักรน้อยๆ แห่งนี้

"วิทย์ยืนมองดูทิวทัศน์รอบด้านจากหลังคาปั๊ม ความรู้สึกเหมือนกษัตริย์ที่มองดูอาณาจักรของตนแล่นผ่านเข้ามาในความคิด เขายิ้มมุมปากเล็กน้อย อำนาจเริ่มเติบโตขึ้นในจิตใจอย่างช้าๆ แต่มั่นคง"ยังไม่นอนอีกเหรอคะ?" เสียงทุ้มนุ่มของปูเป้ดังขึ้นจากด้านหลัง

"ยังคิดอะไรอยู่น่ะ" วิทย์ตอบโดยไม่หันไปมอง

ปูเป้เดินมายืนข้างเขา ลมกลางคืนพัดเส้นผมยาวของเธอปลิวไสว "พรุ่งนี้จะมีอะไรให้ทำอีกเยอะ ฉันว่าคุณควรพักบ้าง"

วิทย์หันมามองเธอ แสงจันทร์ส่องใบหน้าของปูเป้ให้ดูนวลผ่องขึ้นมา เขาไม่เคยยอมรับ แต่ปูเป้เป็นผู้หญิงที่สวยมาก และความงามของเธอนั้นไม่ได้ลดน้อยลงเลยแม้จะผ่านวันสิ้นโลกมาแล้วก็ตาม

"เธอเข้าใจอะไรบ้างไหม?" วิทย์ถามขึ้นมาอย่างกะทันหัน "เกี่ยวกับพลังของฉัน"

ปูเป้เลิกคิ้วเล็กน้อย "คุณหมายถึงการเสกอาหารน่ะเหรอ?"

"อื้ม" วิทย์พยักหน้า "ฉันรู้สึกว่า... มันกำลังเปลี่ยนไป"

"เปลี่ยนยังไงคะ?"

วิทย์จ้องมองท้องฟ้า พยายามหาคำพูดที่เหมาะสม "ก่อนหน้านี้ ฉันสามารถเสกอาหารได้วันละหนึ่งมื้อ แต่ตอนนี้..." เขาเว้นช่วง "ฉันรู้สึกเหมือนทำได้มากกว่านั้น"

ปูเป้หรี่ตาลง "คุณลองยัง?"

"ยัง" วิทย์ส่ายหน้า "แต่นั่นก็เป็นแค่ความรู้สึก ยังไม่แน่ใจ"

ทั้งสองยืนเงียบกันไปสักพัก ก่อนที่ปูเป้จะเอ่ยขึ้น ลมกลางคืนพัดผ่านมาเบาๆ ทำให้เส้นผมยาวของปูเป้ปลิวสะบัด บางเส้นลูบไล้ผิวแขนของวิทย์ สร้างความรู้สึกแปลกประหลาดบนผิวหนังของเขา เธอยืนใกล้เขาเกินกว่าความจำเป็น กลิ่นกายอ่อนๆ ของเธอลอยมาตามสายลม

กลิ่นที่เขาคุ้นเคยดีจากคืนที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน "พระเจ้าของคุณเคยบอกอะไรเกี่ยวกับเงื่อนไขเพิ่มเติมไหม? นอกจากการให้อาหารวันละหนึ่งมื้อ?" ปูเป้ถามขณะขยับเข้ามาอีกนิด วงแขนของเธอเกือบจะแตะกับของเขา "เขาบอกว่า..." วิทย์เว้นช่วง ความร้อนจากร่างของปูเป้ที่ยืนชิดทำให้เขาสูญเสียสมาธิชั่วขณะ "พลังจะเพิ่มขึ้นเมื่อผู้คนยอมรับฉันเป็นผู้นำ" ปูเป้หันมาสบตาเขา แววตาของเธอเต็มไปด้วยความหมายที่ซ่อนอยู่ "และตอนนี้คุณมีพวกเราแล้ว... สามคน ถ้านับแพทนด้วย" เมื่อเธอพูดถึงแพทน วิทย์รู้สึกได้ถึงความหึงหวงเล็กๆ ในน้ำเสียงของเธอ

เธอขยับเข้ามาอีก มือเรียวของเธอแตะที่แขนเขาเบาๆ สัมผัสนั้นส่งคลื่นความร้อนผ่านเสื้อของเขา "ใช่ แต่มันยังไม่พอ" วิทย์ตอบ พยายามควบคุมเสียงให้ราบเรียบ แม้กระแสความปรารถนาจะเริ่มก่อตัวขึ้นในร่างเขา "ฉันต้องการมากกว่านี้" ปูเป้เลื่อนมือขึ้นมาวางบนอกเขาอย่างช้าๆ

เรือนร่างของเธอเอนเข้าหาเขาอีกนิด "ทำไมล่ะคะ?" เธอถามเสียงแผ่ว ลมหายใจอุ่นปะทะใบหน้าเขา "เรามีอาหารแล้ว มีที่พักที่ปลอดภัย มีคนที่คอยช่วยเหลือ..." "เพื่ออำนาจ" วิทย์ตอบ มือเขายกขึ้นจับที่เอวของเธอโดยไม่รู้ตัว ริมฝีปากเขาจ่ออยู่เพียงไม่กี่เซนติเมตรจากของเธอ "เพื่อไม่ให้ใครมาทำร้ายฉันได้อีก" ดวงตาของปูเป้วาววับขณะสบตากับเขา

เธอเลียริมฝีปากเล็กน้อย "และคุณจะทำกับฉันยังไง ถ้าฉันไม่ทำตามที่คุณสั่ง...?" เธอกระซิบท้าทาย วิทย์รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงในร่างกายตัวเอง พลังบางอย่างในตัวเขาแข็งแกร่งขึ้น

ความปรารถนาผสมผสานกับความต้องการในอำนาจเหนือร่างที่ยืนแนบชิดเขาอยู่ในตอนนี้ มือเขากระชับรอบเอวของเธอแน่นขึ้น ดึงเธอเข้ามาแนบชิด รู้สึกได้ถึงความอ่อนนุ่มของทรวงอกที่กดลงบนแผงอกเขา

ริมฝีปากของวิทย์แตะลงบนลำคอระหง เขาค่อยๆ ไล้ปลายลิ้นชิมรสผิวนวลที่หอมกรุ่น ปูเป้ส่งเสียงครางแผ่วเบาในลำคอขณะที่มือเขาลูบไล้ไปตามแนวเอวคอดก่อนจะเลื่อนขึ้นสัมผัสความอวบอิ่มใต้เสื้อบาง เนื้อนุ่มเต็มมือทำให้สติของวิทย์แทบกระเจิง ความแข็งขืนใต้กางเกงเริ่มปูดโปนชัดเจน กดแน่นเข้ากับต้นขาของปูเป้

"ฉันไม่คิดว่าการลงโทษจะเป็นปัญหาสำหรับเธอ..." เขากระซิบตอบ เสียงแหบพร่า ริมฝีปากของพวกเขาเกือบจะแตะกัน

ความร้อนของลมหายใจผสานกัน แต่แล้วปูเป้ก็ผละออกอย่างช้าๆ รอยยิ้มเล็กๆ ประดับบนใบหน้าของเธอ "ไปนอนกันเถอะ" เธอกระซิบ ดวงตาเป็นประกาย "พรุ่งนี้มีอะไรต้องทำอีกเยอะ" รอยยิ้มของปูเป้ทำให้วิทย์นึกถึงแพร และแม้แต่แพทน เขาสงสัยว่าพวกเธอจะตอบสนองต่อพลังใหม่ของเขาอย่างไร และใครจะเป็นคนต่อไปที่ยอมรับเขาเป็นเจ้านาย

ทันทีที่เห็นความสำเร็จครั้งแรก วิทย์รู้สึกราวกับมีประกายไฟลุกโชนในตัวเขา พลังใหม่นี้มีความเป็นไปได้มากมายเหลือเกิน "ลองดูอีกอย่างดีไหม?" เขาถามกลุ่มคนที่จ้องมองด้วยความหวาดและทึ่ง "อะไรเหรอคะ?" แพรถามเสียงตื่นเต้น

ดวงตาเป็นประกาย วิทย์ยิ้มบางๆ "ดูสิว่าฉันจะทำอะไรได้อีก" เขาหลับตาลงอีกครั้ง แต่คราวนี้ เขานึกถึงอาหารที่แตกต่างออกไป

เครื่องดื่มสีแดงเข้มที่มีไอระเหยบางเบา กลิ่นหอมหวาน และคุณสมบัติพิเศษที่กระตุ้นความรู้สึกในอีกรูปแบบหนึ่ง เพียงไม่กี่วินาที แก้วใบใหม่ก็ปรากฏขึ้นบนโต๊ะ ของเหลวสีแดงทับทิมภายในเป็นประกายระยับ มีไอบางๆ ลอยออกมาพร้อมกลิ่นหอมของผลไม้เขตร้อนและเครื่องเทศบางอย่าง "นี่คือ...?" ปูเป้ถาม

ดวงตาเธอจับจ้องของเหลวในแก้วอย่างสงสัย "น้ำผลไม้... พิเศษ" วิทย์ตอบอย่างลังเล เพราะแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เขานึกถึงจะออกมาเป็นอย่างที่คาดหวังหรือไม่ "อาจจะกระตุ้น... ความรู้สึกบางอย่าง" "ฉันจะลอง" แพรอาสาทันที ยื่นมือออกไปคว้าแก้วนั้นมาก่อนที่ใครจะทันห้าม ปูเป้และวิทย์มองกันอย่างกังวล ขณะที่แพรยกแก้วขึ้นดม "หอมจัง..." เธอพึมพำ ก่อนจะจิบเล็กน้อย ทันทีที่ของเหลวสัมผัสลิ้นของเธอ

แพรก็ส่งเสียงครางเบาๆ ด้วยความประหลาดใจ แก้มของเธอเริ่มแดงระเรื่อขึ้นอย่างรวดเร็ว ดวงตาเธอเบิกกว้างขึ้นก่อนจะหรี่ลงครึ่งหนึ่ง เธอยกมือขึ้นแตะที่ลำคอตัวเอง ราวกับรู้สึกร้อนขึ้นมาทันที "แพร? เป็นอะไรรึเปล่า?" แพทนถามอย่างเป็นห่วง แพรส่ายหน้าช้าๆ ริมฝีปากของเธอเผยอออกเล็กน้อย เธอมองวิทย์ด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป

มีประกายบางอย่างที่ลุกโชนขึ้นในดวงตานั้น "ฉัน... ฉันรู้สึก..." เธอพูดไม่ออก วิทย์กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เขาเห็นผลของเครื่องดื่มน

"พระเจ้าของคุณเคยบอกอะไรเกี่ยวกับเงื่อนไขเพิ่มเติมไหม? นอกจากการให้อาหารวันละหนึ่งมื้อ?"

วิทย์นิ่งไปครู่หนึ่ง ความทรงจำในวันที่โลกพังทลายหวนกลับมา "เขาบอกว่า... พลังจะเพิ่มขึ้นเมื่อผู้คนยอมรับฉันเป็นผู้นำ"

ปูเป้มองเขาอย่างครุ่นคิด "และตอนนี้คุณมีพวกเราแล้ว... สามคน ถ้านับแพทนด้วย"

วิทย์ยิ้มบางๆ "ใช่ แต่มันยังไม่พอ" เขากวาดตามองไปยังลานด้านล่าง ที่ลูกน้องกอล์ฟบางคนยังคงเฝ้ายามอยู่ "ฉันต้องการมากกว่านี้"

"ทำไมล่ะคะ?" ปูเป้ถามเสียงเบา "เรามีอาหารแล้ว มีที่พักที่ปลอดภัย มีคนที่คอยช่วยเหลือ..."

"เพื่ออำนาจ" วิทย์ตอบอย่างตรงไปตรงมา ดวงตาวาววับด้วยความทะเยอทะยาน "เพื่อไม่ให้ใครมาทำร้ายฉันได้อีก"

ปูเป้ไม่ได้พูดอะไรต่อ เธอมองวิทย์ด้วยสายตาที่ผสมระหว่างความเห็นใจและความกลัว

"ไปนอนกันเถอะ" วิทย์พูดขึ้นในที่สุด "พรุ่งนี้มีอะไรต้องทำอีกเยอะ"

ทั้งสองเดินลงจากหลังคา โดยไม่รู้เลยว่ามีคู่ตาคู่หนึ่งจ้องมองพวกเขาอยู่จากด้านล่าง

แสงอรุณอันสดใสของวันใหม่เริ่มส่องสว่างไปทั่วปั๊มน้ำมัน วิทย์ตื่นแต่เช้าด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ ร่างกายของเขาเปี่ยมไปด้วยพลังงาน ราวกับได้นอนหลับมาเป็นอาทิตย์

เขาลุกขึ้นจากเตียง และเดินไปที่กระจก ภาพสะท้อนที่เขาเห็นทำให้ต้องหยุดชะงัก วิทย์จ้องมองใบหน้าของตัวเอง ผิวพรรณที่เคยหมองคล้ำดูสดใสขึ้น กล้ามเนื้อที่เริ่มก่อตัวชัดเจนขึ้นใต้ผิวหนัง และดวงตาที่แวววาวราวกับมีประกายไฟอยู่ภายใน

"อะไรกำลังเกิดขึ้นกับฉัน?" เขาพึมพำกับตัวเอง

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ตามด้วยเสียงของเกด "วิทย์คะ ทุกคนรอคุณอยู่ข้างล่างแล้ว"

"เดี๋ยวลงไป" วิทย์ตอบ ก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว

เมื่อวิทย์ลงมาถึงบริเวณห้องพักของสถานีบริการ เขาเห็นทุกคนนั่งล้อมวงกันอยู่ ทั้งปูเป้ แพร แพทน เกด และกอล์ฟพร้อมลูกน้องบางคน พวกเขาดูเหมือนกำลังรอการปรากฏตัวของเขา

"เกิดอะไรขึ้น?" วิทย์ถาม

แพทนลุกขึ้นยืน ใบหน้าของเธอดูตื่นเต้น "ฉันมีเรื่องจะพูดด้วยค่ะ... ฉันคิดว่ามันอาจเป็นประโยชน์กับพวกเรา"

"พูดมาสิ" วิทย์พยักหน้า

"ฉันเล่าให้คุณฟังแล้วว่าฉันเคยทำงานกับกลุ่มนักวิจัยที่โรงพยาบาล" แพทนเริ่มต้น "พวกเขากำลังศึกษาเกี่ยวกับไวรัสซอมบี้ และพยายามหาทางสร้างวัคซีน"

"แล้วไง?"

"ก่อนที่ฉันจะหนีออกมา ฉันได้ขโมยข้อมูลการวิจัยบางส่วนมาด้วย" แพทนพูดพลางดึงแฟลชไดรฟ์เล็กๆ ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ "และมีส่วนหนึ่งของการวิจัยที่เกี่ยวกับ... คนพิเศษ"

วิทย์เริ่มสนใจจริงจัง "คนพิเศษ?"

"ใช่ค่ะ" แพทนพยักหน้า "พวกเขาค้นพบว่ามีคนกลุ่มเล็กๆ ที่มีความสามารถพิเศษหลังจากเกิดเหตุการณ์สิ้นโลก คนเหล่านี้มีลักษณะทางพันธุกรรมบางอย่างที่เปลี่ยนแปลงไป บางคนสามารถเคลื่อนวัตถุได้ด้วยพลังจิต บางคนมีพลังการรักษาที่เหนือธรรมชาติ และบางคน..."

"บางคนสามารถสร้างอาหารจากอากาศธาตุใช่ไหม?" วิทย์ถามต่อ

แพทนมองเขาอย่างประหลาดใจ ก่อนจะพยักหน้า "คุณรู้ได้ยังไง?"

ไม่มีใครพูดอะไรสักพัก ทุกคนจ้องมองวิทย์ราวกับเพิ่งเห็นเขาเป็นครั้งแรก

"เพราะฉันคือหนึ่งในคนเหล่านั้น" วิทย์พูดในที่สุด

เสียงฮือฮาดังขึ้นในกลุ่มลูกน้องกอล์ฟ บางคนมองด้วยความกลัว บางคนด้วยความสงสัย

"คุณเป็นผู้มีพลังพิเศษงั้นเหรอ?" กอล์ฟถาม สีหน้าบ่งบอกว่าเขาไม่แน่ใจว่าควรดีใจหรือกลัว