บทที่ 25: ทาสคนที่สาม

วิทย์ยืนมองด้วยความสับสน แต่แล้วความทรงจำก็แจ่มชัดขึ้น แพทน ชื่อเต็มคือแพทนัดดา พี่สาวของแพร พวกเธอเป็นพี่น้องคู่แฝดที่ไม่เหมือนกัน แพทนดูเด็กกว่าน้องสาวเล็กน้อยถึงแม้จะเกิดก่อนเพียงห้านาที

ในอดีต แพทนเป็นคนเดียวที่เคยปฏิบัติต่อวิทย์อย่างมีมนุษยธรรม เธอไม่เคยล้อเลียนหรือดูถูกเขาเหมือนคนอื่นๆ หลายครั้งที่เธอยังห้ามไม่ให้แพรหรือคนอื่นรังแกเขาด้วยซ้ำ

แต่มันไม่เคยเพียงพอ

"พี่นึกว่าน้องตายไปแล้วนะแพร" แพทนพูดเสียงสะอื้น "พี่ตามหาน้องทุกที่"

"หนูก็นึกว่าพี่ไม่รอดแล้วเหมือนกัน" แพรตอบน้ำตานอง

วิทย์ดูเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความรู้สึกขัดแย้งในใจ ส่วนหนึ่งของเขารู้สึกดีใจที่เห็นการพบกันอีกครั้งอย่างสะเทือนใจ อีกส่วนกลับรู้สึกหมั่นไส้ที่มีคนมาแทรกแซงแผนการของเขา

"นี่คือ...?" แพทนหันมาถามน้องสาว พลางชี้มาที่วิทย์

แพรยิ้มกว้าง "นี่คือผู้ช่วยชีวิตของหนู เขาช่วยหนูจากพวกนักล่า และยังช่วยพี่จากซอมบี้ด้วย"

แพทนมองวิทย์อย่างขอบคุณ "ฉันไม่รู้จะขอบคุณคุณยังไงดี ที่ช่วยพวกเราทั้งสองคน"

"ไม่เป็นไร" วิทย์ตอบเรียบๆ "ที่นี่ปลอดภัย เธอสามารถอยู่กับพวกเราได้ แต่ทุกคนต้องทำหน้าที่ของตัวเอง"

"ฉันยินดีช่วยทุกอย่างค่ะ" แพทนรีบตอบ "ฉันเป็นนักชีววิทยา ก่อนหน้านี้ทำงานในห้องแล็บ ฉันมีความรู้ด้านการวิเคราะห์..."

วิทย์พยักหน้า สมองของเขาเริ่มคำนวณถึงประโยชน์ที่อาจได้จากความรู้ของเธอ "ดี พวกเรากำลังต้องการคนที่มีความรู้ด้านวิทยาศาสตร์ เกดจะพาเธอไปทำความรู้จักกับสถานที่"

เกดก้าวเข้ามาพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น เธอโอบไหล่แพทนเบาๆ "มาเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันจะพาไปรอบๆ และหาเสื้อผ้าสะอาดให้เปลี่ยน"

วิทย์มองสองพี่น้องที่กอดกันอีกครั้งก่อนจะแยกจากกันไป เขาสังเกตเห็นว่าแพรมองเขาด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความซาบซึ้งและรักใคร่ ทำให้เขารู้สึกอึดอัดใจอย่างประหลาด

"เป็นอะไรไปคะ?" เสียงปูเป้ดังขึ้นข้างๆ เมื่อแพรเดินจากไป

"ไม่มีอะไร" วิทย์ตอบห้วนๆ "แค่ไม่คาดคิดว่าจะมีแขกไม่ได้รับเชิญ"

"แต่เธอเป็นนักวิทยาศาสตร์นะคะ อาจมีประโยชน์"

"ฉันรู้" วิทย์พยักหน้า "และเธอจะเป็นทาสคนที่สาม"

ปูเป้เลิกคิ้ว "ทาสคนที่สาม? ฉันนึกว่าแพรคือคนที่สาม"

"เปล่า แพรคือคนที่สอง เธอคือคนแรก" วิทย์ตอบเสียงเย็น "และพี่สาวของแพรจะเป็นคนที่สาม พี่สาวที่ใจดีเสมอ ที่ชอบเอาตัวเข้ามาแทรกแซง"

ปูเป้ส่ายหน้าเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ

ค่ำนั้น วิทย์จัดงานเลี้ยงเล็กๆ เพื่อต้อนรับแพทน เขาเสกอาหารหลากหลายจานโดยเฉพาะสเต็กซี่โครงอบที่เป็นอาหารโปรดของแพร เพื่อแสดงน้ำใจ

ทุกคนในค่ายเริ่มผ่อนคลายและมีความสุขมากขึ้นเมื่อได้รับประทานอาหารร่วมกัน ลูกน้องของกอล์ฟที่เคยมีท่าทีระแวงเริ่มเป็นมิตรกับวิทย์มากขึ้น แม้จะยังมีบางคนที่จับกลุ่มกระซิบกระซาบกันเป็นครั้งคราว

ระหว่างงานเลี้ยง แพรพาแพทนมาที่โต๊ะของวิทย์

"พี่แพทอยากคุยกับคุณค่ะ" แพรบอก "เดี๋ยวหนูจะไปคุยกับเกดก่อน" เธอเดินออกไปอย่างรู้กาลเทศะ ทิ้งให้วิทย์อยู่กับแพทนตามลำพัง

"คุณคือวิทย์ใช่ไหมคะ?" แพทนถามตรงๆ

วิทย์สะดุ้งเล็กน้อย "แพรบอกเธอเหรอ?"

"ไม่ค่ะ ฉันจำคุณได้เอง" แพทนตอบเรียบๆ "ฉันไม่เคยลืมใคร โดยเฉพาะคนที่ถูกน้องสาวฉันรังแก"

วิทย์นิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะกระซิบถาม "แพรรู้หรือยังว่าฉันเป็นใคร?"

แพทนส่ายหน้า "ยังค่ะ ฉันไม่ได้บอกเธอ" เธอมองวิทย์ด้วยแววตาคาดคั้น "คุณช่วยเธอจริงๆ หรือคะ? หรือว่านี่คือการแก้แค้น?"

วิทย์รู้สึกโกรธที่ถูกจับได้ "มันไม่ใช่เรื่องของเธอ"

"เป็นสิคะ แพรเป็นน้องสาวฉัน" แพทนยืนยัน แต่น้ำเสียงไม่ได้ก้าวร้าว "ฉันเข้าใจว่าคุณอาจจะยังเจ็บปวดกับสิ่งที่แพรทำในอดีต แต่โลกใหม่นี้เต็มไปด้วยอันตราย เราควรทิ้งอดีตไว้ข้างหลังและช่วยเหลือกัน"

วิทย์หัวเราะเยาะเบาๆ "เธอไม่รู้หรอกว่าฉันผ่านอะไรมาบ้าง"

"ฉันขอโทษแทนน้องสาวด้วยค่ะ" แพทนพูดเสียงอ่อนโยน "แพรดีขึ้นแล้ว เธอไม่ใช่คนเย่อหยิ่งแบบเดิมอีกต่อไป โลกใหม่นี้เปลี่ยนเธอไป และฉันคิดว่ามันเปลี่ยนเราทุกคน"

วิทย์รู้สึกอึดอัดกับท่าทีของแพทน เธอทำให้เขารู้สึกผิด ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาไม่ต้องการในตอนนี้ "บอกฉันมา" เขาเปลี่ยนเรื่อง "ทำไมเธอถึงหนีซอมบี้มาคนเดียว เธออยู่ที่ไหนมาก่อน?"

แพทนเสยผมยาวที่ปรกหน้าออก ดูเหมือนจะลังเลที่จะตอบ

"พูดมาเถอะ" วิทย์เร่ง "ถ้าเธออยากอยู่ที่นี่ เธอต้องซื่อสัตย์กับฉัน"

"ฉัน... ฉันหนีมาจากกลุ่มนักวิจัยค่ะ" แพทนตอบในที่สุด "พวกเขากำลังทำการทดลองที่น่ากลัวเกี่ยวกับไวรัสซอมบี้ ใช้คนเป็นหนูทดลอง"

วิทย์ขมวดคิ้ว "พวกเขาอยู่ที่ไหน?"

"โรงพยาบาลเก่าทางตะวันออกของเมืองค่ะ พวกเขามีอาวุธและเครื่องมือทันสมัย ฉันทนทำงานกับพวกเขาไม่ไหวอีกต่อไป เมื่อมีโอกาสก็หนีออกมา"

"เธอเรียนรู้อะไรบ้างจากการทดลองเหล่านั้น?" วิทย์ถามอย่างสนใจ

แพทนมองซ้ายมองขวา ก่อนจะตอบเสียงเบา "พวกเขาพยายามสร้างวัคซีนป้องกันไวรัสซอมบี้ แต่ยังไม่สำเร็จ และพวกเขายังค้นพบว่ามีคนบางกลุ่มที่มีภูมิต้านทานตามธรรมชาติ คนพวกนั้นจะไม่กลายเป็นซอมบี้ถ้าถูกกัด"

"แล้วพวกมันทำยังไงกับคนกลุ่มนั้น?"

"จับพวกเขามาทดลอง พยายามสกัดภูมิต้านทานออกมา... มันโหดร้ายมาก" แพทนส่ายหน้า สีหน้าหม่นหมอง "

แพทนเงยหน้ามองวิทย์ด้วยแววตาวิงวอน "ฉันไม่อยากกลับไปที่นั่นอีกแล้ว ขอฉันอยู่ที่นี่นะคะ ฉันสัญญาว่าจะเป็นประโยชน์ ความรู้ของฉันอาจช่วยพวกเราได้"

วิทย์พิจารณาใบหน้าของหญิงสาวตรงหน้า เขาเห็นความกลัวและความจริงใจในดวงตาคู่นั้น ความคิดหลายอย่างผุดขึ้นในหัว เขาสามารถใช้ความรู้ของแพทนในการพัฒนาฐานของเขาให้ดีขึ้น และการมีพี่สาวของแพรอยู่ด้วยอาจเป็นเครื่องมือในการควบคุมแพรได้อีกทางหนึ่ง

"ได้" วิทย์ตัดสินใจในที่สุด "แต่เธอต้องทำตามกฎของที่นี่ และรายงานทุกอย่างที่เธอรู้เกี่ยวกับโรงพยาบาลนั่นให้ฉันทราบ"

แพทนถอนหายใจอย่างโล่งอก "ขอบคุณค่ะ"

"อีกอย่าง" วิทย์เอ่ยเสียงเข้ม "อย่าบอกแพรเรื่องอดีตของเรา ฉันจะเป็นคนบอกเธอเอง เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม"

แพทนพยักหน้า แม้จะไม่เห็นด้วยแต่เธอก็ไม่กล้าขัด "ค่ะ"

คืนนั้น หลังจากงานเลี้ยงสิ้นสุดลง ก่อนที่วิทย์จะขึ้นไปบนหลังคา เขาส่งสายตาให้แพร มองนิ่งจนเธอเข้าใจความหมาย แล้วเดินกลับเข้าห้องของเขาไป ไม่นานหลังจากนั้น เสียงเคาะประตูเบาๆ ก็ดังขึ้น แพรยืนอยู่ที่ประตู สวมเพียงเสื้อยืดตัวใหญ่ที่ปกปิดร่างกายเพียงครึ่งท่อนบน ร่างกายของเธอยังคงชื้นจากการอาบน้ำเมื่อครู่ "เข้ามา" วิทย์เอ่ยเสียงแหบ

ความรู้สึกขัดแย้งในใจเขาทำให้เสียงสั่นเครือ แพรค่อยๆ เดินเข้ามา ปิดประตูตามหลัง "คืนนี้ฉันมีความสุขมาก..." เธอพูดเสียงอ่อน "ฉันไม่เคยคิดว่าจะได้เจอพี่แพทอีก ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยเธอ" วิทย์พยายามมองหาแววหลอกลวงในดวงตาของเธอ แต่เขาเห็นเพียงความซาบซึ้งบริสุทธิ์ นั่นทำให้เขาอึดอัด "ฉันทำเพื่อตัวเอง" เขาตอบห้วนๆ "พี่สาวเธอมีความรู้ที่อาจเป็นประโยชน์" แพรยิ้มบางๆ ขณะค่อยๆ

เดินเข้ามาใกล้ "แต่คุณก็ยังช่วยเธอ..." เสียงหวานของเธอตอบ "และนั่นทำให้ฉันเป็นหนี้บุญคุณคุณมากขึ้นอีก" เธอยืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว กลิ่นสบู่หอมอ่อนๆ ลอยมา เธอค่อยๆ ยกมือขึ้นแตะใบหน้าเขา "ฉันอยากจะตอบแทนคุณ..." เธอกระซิบชิดริมฝีปากเขา มือของวิทย์เลื่อนขึ้นจับต้นคอของเธอ กึ่งโอบกึ่งบีบ "เธอทำเพื่ออะไร?" เขาถามเสียงแข็ง "เธอไม่เคยมองฉันด้วยซ้ำตอนที่โลกยังปกติ" "โลกเปลี่ยนไปแล้ว" เธอตอบ ดวงตาเปียกชื้น "และฉันก็เปลี่ยนไปด้วย

เมื่อคุณบอกว่าจะปกป้องฉัน ฉันรู้สึกปลอดภัยเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือน"

มือของเธอวางทาบอกเขา "ฉันต้องการคุณ ไม่ใช่แค่เพื่อความปลอดภัย แต่เพราะตัวคุณเอง" วิทย์ดึงเธอเข้าหา รุนแรงและเด็ดขาด ริมฝีปากของพวกเขาบดเบียดกันอย่างดุดัน แพรตอบสนองด้วยความร้อนแรงไม่แพ้กัน ร่างกายของเธอแนบชิดกับเขา มือเรียวสวยเลื่อนขึ้นคล้องคอเขา ปลายลิ้นพัวพันกันอย่างเร่าร้อน เสื้อยืดหลวมๆ ถูกถอดออกอย่างไม่ยากเย็น เผยให้เห็นร่างอรชรที่เปลือยเปล่าภายใต้ผืนผ้า วิทย์ผละออกชั่วครู่เพื่อดื่มด่ำกับภาพตรงหน้า เรือนร่างของแพรสั่นเทาเล็กน้อยภายใต้สายตาของเขา

ความเปราะบางนั้นกระตุ้นสัญชาตญาณความเป็นเจ้าของในตัวเขา "คุณชอบสิ่งที่เห็นไหมคะ?" เธอถามเสียงสั่น แก้มแดงระเรื่อ วิทย์ไม่ตอบด้วยคำพูด แต่ใช้ร่างกายสื่อสารแทน ราวกับเขาต้องการปักธงบนดินแดนที่ครอบครอง แต่ความโกรธแค้นเก่าก่อนที่เคยลุกไหม้ในอกเขากลับเจือจางลง ถูกแทนที่ด้วยความปรารถนาที่ลึกซึ้งกว่า ความต้องการที่ไม่เพียงแค่ครอบครองเธอ แต่ต้องการความรักและการยอมรับจากเธอด้วย ร่างกายของพวกเขาเต้นระบำแห่งความปรารถนาอย่างลงตัว

ไร้คำพูดแต่เต็มไปด้วยความหมาย ทุกสัมผัส ทุกจูบ และทุกแรงกระชากสื่อถึงเรื่องราวที่ซับซ้อนระหว่างพวกเขา วิทย์พบว่าตัวเองกำลังพยายามลืมอดีต ลืมความเกลียดชัง ทุกสิ่งทุกอย่างละลายไปในความร้อนของห้วงอารมณ์ เมื่อทุกอย่างจบลง แพรนอนซบอกเขา ความอบอุ่นจากร่างของเธอแผ่ซ่านไปทั่วตัวเขา แก้มอุ่นของเธอแนบกับผิวเขา และเสียงหายใจที่สม่ำเสมอช่างเป็นเสียงที่ไพเราะยิ่ง "คุณจะบอกพี่แพทไหมคะ?" เธอถามเสียงแผ่ว "ว่าคุณคือใคร"

คำถามนั้นทำให้วิทย์ชะงัก เขาอยากจะโกรธ อยากจะผลัก แต่ร่างกายอุ่นของเธอทำให้เขาไม่อาจทำเช่นนั้น "ไม่ใช่ตอนนี้" เขาตอบเสียงแข็ง "ยังไม่ใช่เวลา" แพรเงียบไป เพียงซุกตัวแนบชิดกับเขามากยิ่งขึ้น ความใกล้ชิดนี้ทำให้วิทย์พบว่า ความแค้นไม่ได้ให้ความสุขมากเท่ากับความรู้สึกที่มีคนต้องการเขาอย่างแท้จริง และนั่นทำให้เขากลัว

วิทย์ยืนอยู่บนหลังคาปั๊มน้ำมัน มองดูดวงจันทร์เสี้ยวที่ลอยเด่นอยู่ท่ามกลางท้องฟ้ามืดมิด ความรู้สึกอำนาจและการควบคุมเติบโตขึ้นในตัวเขา อาณาจักรเล็กๆ ของเขากำลังขยายตัว และเขาได้ทาสคนที่สามแล้ว แม้จะเป็นคนที่เขาไม่ได้วางแผนไว้ก็ตาม

แต่ภายในจิตใจส่วนลึก เขาอดรู้สึกไม่ได้ว่ามีบางอย่างเปลี่ยนไป ความอาฆาตแค้นที่เคยลุกไหม้ในอกเขากลับเริ่มเลือนจางลงทุกที เมื่อได้เห็นแพรและพี่สาวของเธอกอดกันด้วยความยินดี

เมื่อเขาหันไปมองลานด้านล่าง เขาเห็นแพทนกำลังคุยกับแพรอย่างออกรส สองพี่น้องกอดกัน หัวเราะและร้องไห้ไปพร้อมกัน วิทย์รู้สึกขัดใจอย่างประหลาด เขาไม่เคยมีความสัมพันธ์แบบนั้นกับใคร และบางทีเขาอาจจะ

ความคิดนั้นถูกขัดจังหวะเมื่อปูเป้เดินขึ้นมาบนหลังคา

"เป็นไงบ้าง เจ้านาย?" เธอถาม "ดูเหมือนจะได้ทาสเพิ่มอีกคนแล้วนะ"

วิทย์พยักหน้า พร้อมกับกระชับมือเป็นกำปั้น "ใช่ และนี่เป็นแค่จุดเริ่มต้น"