บทที่ 24: ทาสคนที่สาม

แสงอรุณทอประกายสีทองอ่อนๆ ลอดผ่านหน้าต่างห้องผู้จัดการที่วิทย์ใช้เป็นห้องส่วนตัว ร่างอรชรของแพรยังคงนอนขดอยู่ข้างเขา ผมยาวสยายระกรายบนหมอน หน้าอกของเธอขยับขึ้นลงตามจังหวะลมหายใจอันสม่ำเสมอ

วิทย์ลืมตาตื่นขึ้นด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ ภาพความทรงจำจากคืนที่ผ่านมายังคงแจ่มชัดราวกับยังดำเนินอยู่ตรงหน้า ใบหน้าของแพรที่บิดเบี้ยวด้วยอารมณ์เมื่อเขาสั่งให้เธอถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้น คำวิงวอนของเธอเมื่อเขาปฏิเสธที่จะสัมผัสร่างกายที่เปลือยเปล่านั้น และสุดท้าย แววตาเส้นใยแห่งความสุขเมื่อเขายอมประทานสิ่งที่เธอปรารถนา เขาจำได้ว่าร่างกายของแพรตอบสนองต่อทุกสัมผัสของเขาอย่างเร่าร้อนเกินกว่าที่เขาคาดหวัง ชายหนุ่มที่เคยถูกเหยียดหยามในอดีตคนนั้นไม่เคยคิดว่าเขาจะได้ครอบครองร่างอรชรของเธอ ไม่เคยจินตนาการว่าเสียงครางของเธอจะหวานหูขนาดนี้ ราวกับเป็นท่วงทำนองแห่งการยอมจำนน และสิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจที่สุดคือความกระตือรือร้นในการตอบสนองของเธอ

สิ่งที่ควรจะเป็นการลงทัณฑ์กลับกลายเป็นความสุขที่เกินคาด ความอ่อนไหวของผิวเนื้อเธอ ความชื้นเมื่อเขาสัมผัส และริมฝีปากที่แสวงหาของเธอ มันทั้งหมดทำให้การแก้แค้นของเขากลายเป็นเรื่องซับซ้อนเกินกว่าจะจัดการได้ "ให้ฉันเป็นของคุณ..." แพรกระซิบในคืนนั้น ดวงตาเปียกชื้นจ้องมองเขา "ทำอะไรกับฉันก็ได้ แค่อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียว..." วิทย์ขบกรามแน่น ภาพความทรงจำเหล่านั้นทำให้ร่างกายของเขาตื่นตัวอีกครั้ง กระทั่งตอนนี้ เขายังรู้สึกถึงความร้อนของกายเธอ กลิ่นหอมอ่อนๆ ของผมเธอที่ยังติดอยู่บนหมอน และความนุ่มนวลของผิวที่เขาได้ลิ้มลอง

เขาจ้องมองใบหน้านอนหลับของแพรอย่างพินิจ นี่คือผู้หญิงที่เคยทำร้ายเขา เคยหักหลังเขา แต่ตอนนี้เธอกลับนอนอยู่ข้างเขาด้วยความเต็มใจ ไม่มีการบังคับ ไม่มีการข่มขู่

ความรู้สึกผิดแล่นวาบขึ้นมาในอกเขา แต่วิทย์รีบกดมันลงอย่างรวดเร็ว นี่คือการแก้แค้นที่เขารอคอยมานาน เขาพยายามบอกตัวเองซ้ำๆ แต่ความขมขื่นที่เคยรุนแรงกลับเลือนจางลงอย่างประหลาด

"คุณตื่นแล้วเหรอคะ?" เสียงแผ่วเบาของแพรดังขึ้น

วิทย์หันไปเผชิญหน้ากับดวงตากลมโตที่กำลังจ้องมองเขาอย่างอบอุ่น

"อือ" เขาตอบสั้นๆ รู้สึกประหม่าอย่างประหลาด

แพรยิ้มให้ ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง ชายเสื้อนอนที่สวมใส่เลื่อนลงเผยให้เห็นผิวไหล่เนียนขาว "คืนนี้ฉันหลับสบายที่สุดตั้งแต่โลกล่มสลายแล้ว" เธอพูดเสียงหวาน

วิทย์กระแอมเบาๆ พลันรู้สึกอึดอัดกับความใกล้ชิดนี้ "วันนี้เรามีงานเยอะ" เขาพูดพลางลุกจากเตียง "ต้องจัดการเรื่องรักษาความปลอดภัยของที่นี่"

แพรพยักหน้า แววผิดหวังวูบผ่านดวงตาแวบหนึ่ง "ฉันช่วยอะไรได้บ้างคะ?"

"ไปช่วยเกดกับการจัดระบบเสบียงก่อน เดี๋ยวฉันจะไปสั่งงานลูกน้องกอล์ฟ"

แพรยิ้มและเอื้อมมือมาแตะแขนเขาเบาๆ "คุณเป็นผู้นำที่ดีนะคะ"

วิทย์รู้สึกพะอืดพะอมกับคำชมที่ไม่เคยได้ยินจากปากเธอในอดีต เขาเพียงพยักหน้ารับแล้วรีบออกจากห้องไปโดยเร็ว

ภายนอก ลูกน้องกอล์ฟห้าคนกำลังยืนจับกลุ่มคุยกันอย่างออกรส ทันทีที่เห็นวิทย์ พวกเขาก็แยกย้ายออกจากกันอย่างน่าสงสัย วิทย์ขมวดคิ้ว แต่เลือกที่จะไม่พูดถึงมันในตอนนี้

"เช้านี้ฉันอยากให้พวกเราเสริมรั้วทางด้านหลังปั๊ม" วิทย์ประกาศ "ใครมีประสบการณ์เรื่องงานก่อสร้างบ้าง?"

ชายร่างใหญ่หน้าดุคนหนึ่งยกมือขึ้น "ผมเคยเป็นช่างก่อสร้าง"

"ดี แกรับผิดชอบจัดการเรื่องนั้น" วิทย์สั่ง "เลือกคนไปช่วยได้ตามต้องการ"

ในขณะที่วิทย์กำลังมอบหมายงานให้คนอื่นๆ ปูเป้ก็เดินเข้ามาหา ใบหน้าของเธอเรียบเฉย แต่มีประกายบางอย่างในดวงตา

"คุณดูอารมณ์ดีนะคะเช้านี้" เธอกล่าวเมื่อลูกน้องกอล์ฟเดินออกไปแล้ว

วิทย์หรี่ตามองเธอ "มีอะไรรึเปล่า?"

"แค่สงสัยว่าแผนการแก้แค้นของคุณไปถึงไหนแล้ว" ปูเป้ตอบเสียงเรียบ "ฉันเห็นแพรเดินออกจากห้องคุณเมื่อเช้านี้"

วิทย์กัดฟันกรอด "ฉันกำลังทำตามแผน และนั่นไม่ใช่เรื่องของเธอ"

ปูเป้ส่ายหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง "มีสิ่งที่คุณควรรู้ ลูกน้องกอล์ฟบางคนกำลังกระซิบกระซาบกัน ฉันคิดว่าอาจมีการวางแผนบางอย่าง"

"ได้ยินอะไรที่เป็นประโยชน์บ้างไหม?"

"พวกเขาไม่เชื่อใจคุณ และสงสัยว่าพลังของคุณมาจากไหน บางคนคิดว่าคุณเป็นปีศาจ"

วิทย์หัวเราะเบาๆ "ปีศาจงั้นเหรอ? น่าขัน" เขาหยุดคิดครู่หนึ่ง "เก็บตาไว้ที่พวกมันต่อไป แต่อย่าให้เห็นตัว"

"ฉันทำอยู่แล้วค่ะ" ปูเป้ตอบ

วิทย์กวาดตามองไปรอบๆ ปั๊มน้ำมัน เกดกำลังทำงานร่วมกับแพรและลูกน้องกอล์ฟบางคนในการจัดระบบเสบียง กอล์ฟเองกำลังนำทีมตรวจรอบนอกอาณาเขต ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นไปตามแผน แต่เขารู้ดีว่าไม่ควรประมาท

"เราต้องหาพันธมิตรเพิ่ม" วิทย์พูดเสียงเบา "คนที่เราไว้ใจได้"

ทันใดนั้น เสียงตะโกนก็ดังมาจากหอสังเกตการณ์บนหลังคา "มีคนมา! ผู้หญิงคนเดียว! เธอกำลังวิ่งหนีซอมบี้!"

วิทย์และปูเป้รีบวิ่งไปดู จากมุมสูงนี้ พวกเขาเห็นหญิงสาวร่างเพรียวในชุดเสื้อคลุมขาวสกปรก กำลังวิ่งสุดชีวิตเข้ามาทางปั๊มน้ำมัน ซอมบี้สามตัวไล่ตามมาห่างไม่เกินสิบเมตร

"ช่วยเธอด้วย!" วิทย์ตะโกนสั่งลูกน้องกอล์ฟที่ยืนเฝ้าประตู ในใจคิดว่านี่อาจเป็นโอกาสดีที่จะได้สมาชิกใหม่ โดยเฉพาะถ้าเป็นผู้หญิง

ประตูรั้วถูกเปิดออก ลูกน้องกอล์ฟสองคนวิ่งออกไปพร้อมอาวุธในมือ หนึ่งในนั้นหวดท่อนเหล็กใส่ศีรษะซอมบี้ตัวแรกที่เข้ามาใกล้ ขณะที่อีกคนปักมีดเข้าที่สมองของซอมบี้ตัวที่สอง ตัวที่สามยังคงไล่ตามหญิงสาวที่กำลังวิ่งเข้ามายังปั๊ม

"เร็วเข้า!" วิทย์ตะโกนลงไป

หญิงสาวผู้นั้นวิ่งสุดกำลัง แต่ดูเหมือนเธอจะตื่นตระหนกเกินไป เธอลื่นล้มลงบนพื้นไม่ไกลจากประตู ซอมบี้ตัวที่เหลือพุ่งเข้าหาเหยื่อที่ล้มอย่างรวดเร็ว

แต่ก่อนที่มันจะทันได้กัด ลูกน้องกอล์ฟคนหนึ่งก็ยิงมันล้มลงด้วยปืนลูกซอง เสียงปืนดังสนั่นทำให้ทุกคนในค่ายต้องหูอื้อไปชั่วขณะ

"อย่ายิง!" กอล์ฟตะโกนขึ้น "เสียงจะดึงดูดพวกมันมาอีก!"

แต่ก็สายเกินไป เสียงปืนที่ดังกึกก้องไปทั่วบริเวณเริ่มดึงดูดซอมบี้ที่อยู่ไกลออกไปให้เดินโซเซเข้ามา กอล์ฟสั่งให้ปิดประตูทันที และให้คนนำหญิงสาวที่หวาดผวาเข้ามาภายใน

วิทย์รีบลงมาจากหลังคาเพื่อดูตัวผู้มาใหม่ให้ชัดๆ เมื่อเขามาถึง หญิงสาวก็กำลังนั่งตัวสั่นอยู่บนเก้าอี้ มีคนนำผ้าห่มมาคลุมให้และยื่นน้ำให้ดื่ม

เมื่อเขาเข้าไปใกล้ เธอเงยหน้าขึ้นมอง วิทย์ต้องกลั้นหายใจด้วยความตกใจ เพราะใบหน้าที่กำลังมองเขาอยู่นั้นคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด ดวงตากลมโต จมูกเล็กโด่ง ริมฝีปากอิ่มเอิบ ใบหน้าหมดจดรูปไข่ แม้จะมีคราบฝุ่นและเลือดเปรอะเปื้อน แต่เขาจำเธอได้ไม่มีวันลืม

แพรทนเดินเข้ามาใกล้ และอุทานออกมาเบาๆ "คุณคือ... คุณคือ..." เธอพูดไม่ออก

หญิงสาวผู้มาใหม่จ้องมองแพรด้วยสายตาเลื่อนลอย ก่อนที่ดวงตาของเธอจะเบิกกว้างด้วยความตกใจ "แพร...? แพรใช่ไหม?" เสียงของเธอแหบแห้ง

"มะ...แพทนะคะ?" แพรพยายามอย่างมากที่จะไม่ร้องไห้ "นี่พี่แพทจริงๆ เหรอคะ?"

หญิงสาวผู้นั้น แพทน พยักหน้า น้ำตาไหลอาบแก้ม ทั้งสองคนโผเข้ากอดกันอย่างสะเทือนใจ

ขณะที่พี่น้องคู่แฝดกอดกันด้วยความปีติยินดี วิทย์ก็มองพวกเธอด้วยความรู้สึกสับสน แพทนดูคล้ายกับแพรอย่างน่าประหลาด แต่ก็แตกต่างในหลายแง่มุม ร่างกายของเธอดูบอบบางกว่าเล็กน้อย แต่กลับมีท่วงท่าที่มั่นคงกว่า ริมฝีปากของเธอบางกว่าแต่กลับมีความเด็ดเดี่ยวที่แฝงอยู่ และดวงตานั้น

ดวงตาที่ดูฉลาดและเฉียบคมกว่าน้องสาวของเธอมาก กระแสความร้อนแล่นผ่านร่างของวิทย์ จินตนาการบางอย่างแวบเข้ามาในหัว

ภาพของร่างกายทั้งสองที่เปลือยเปล่าเคียงข้างกัน เหมือนแต่ต่าง น้ำผึ้งและน้ำตาล ความอ่อนหวานและความเข้มข้น พี่น้องคู่นี้จะเติมเต็มความเป็นคู่ตรงข้ามที่สมบูรณ์แบบได้อย่างไร ความคิดนั้นทำให้วิทย์ต้องกำมือแน่นเพื่อระงับความรู้สึก การครอบครองแพรเป็นเพียงจุดเริ่มต้น แต่การมีทั้งพี่ทั้งน้องอยู่ภายใต้อำนาจของเขา

การมีผู้หญิงทั้งสองที่มาจากครรภ์เดียวกันยอมรับเขาเป็นผู้นำและเจ้านาย

นั่นคือสิ่งที่จะสร้างความพึงพอใจอย่างแท้จริง เขากวาดสายตามองร่างของแพทนอีกครั้ง ผิวซีดเล็กน้อยของเธอบ่งบอกว่าเธอคงใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในที่ร่ม อาจเป็นห้องแล็บหรือโรงพยาบาลดังที่เธอบอก แต่กล้ามเนื้อที่เล็กแต่ชัดเจนบอกให้รู้ว่าเธอคงผ่านการต่อสู้และการหลบหนีมามากพอสมควร ท่ามกลางความวิปริตของโลกใหม่ และนั่นยิ่งทำให้เขาปรารถนาที่จะครอบครองเธอมากยิ่งขึ้น