บทที่ 23: ที่พักใหม่

"กอล์ฟยังเป็นหัวหน้ากลุ่มเดิมของพวกแก" วิทย์เสริม "แต่ตอนนี้เขาทำงานภายใต้การนำของฉัน"

เป็นกอล์ฟที่ก้าวออกมายืนยัน "ใช่ ฉันเห็นพลังของเขาแล้ว และฉันเชื่อว่านี่คือทางรอดของพวกเรา" เขาหันไปมองลูกน้อง "ใครอยู่ต่อกับฉัน?"

ทีละคน ลูกน้องของกอล์ฟก็เริ่มยกมือยอมรับ บางคนยังลังเล แต่ไม่มีใครคัดค้านอย่างเปิดเผย

"ดี" วิทย์พยักหน้าอย่างพึงพอใจ "เริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้ เราจะทำงานกันอย่างหนัก จัดระเบียบที่นี่ใหม่ เสริมกำแพง วางยาม และทำให้ที่นี่เป็นฐานที่มั่นที่ปลอดภัยที่สุดในย่านนี้"

หลังจากการประชุมสิ้นสุดลง ทุกคนแยกย้ายกันไปพักผ่อน วิทย์ได้รับห้องพิเศษที่เคยเป็นห้องผู้จัดการร้านสะดวกซื้อ มีเตียงนอนที่ดีที่สุดในที่นี่ เขาเรียกปูเป้และเกดเข้ามาคุย

"ทุกอย่างเป็นไปตามแผน" วิทย์เอ่ยขณะนั่งลงบนเตียง "แต่เรายังต้องระวังอยู่ พวกนั้นบางคนอาจจะยังไม่ไว้ใจเรา"

"ฉันจะคอยสังเกตพวกมันให้ค่ะ" ปูเป้ตอบ "ถ้ามีใครคิดจะกบฏ ฉันจะรู้"

"ดี" วิทย์พยักหน้า ก่อนจะหันไปหาเกด "เธอล่ะ เห็นเครื่องมืออะไรที่เราสามารถใช้ปรับปรุงที่นี่ได้บ้างไหม?"

"มีค่ะ" เกดตอบอย่างกระตือรือร้น "ด้านหลังร้านมีเครื่องมือและอุปกรณ์ซ่อมบำรุงหลายชิ้น เราสามารถเสริมรั้วและประตูให้แข็งแรงขึ้นได้"

"เยี่ยม" วิทย์ยิ้ม "พรุ่งนี้เราจะเริ่มงาน"

"แล้วแพรล่ะคะ?" ปูเป้ถามเสียงเรียบ "คุณจะบอกเธอเมื่อไหร่ว่าคุณคือใคร?"

วิทย์นึกถึงแพร ภาพเธอนั่งมองเขาด้วยแววตาเปี่ยมด้วยความขอบคุณ เขารู้สึกปั่นป่วนในท้อง ส่วนหนึ่งของเขาต้องการเห็นแววตาเดิมๆ นั้นเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัวและความรู้สึกผิด เมื่อเธอรู้ว่าเขาคือคนที่เธอเคยทำร้ายในอดีต แต่อีกส่วนหนึ่งกลับไม่อยากทำลายความไว้วางใจนั้น

"ยังไม่ใช่ตอนนี้" วิทย์ตอบในที่สุด "ฉันต้องการให้เธอรู้สึกปลอดภัยก่อน ต้องการให้เธอรู้สึกว่าเธอเป็นหนี้ฉัน ต้องการให้เธอพร้อมที่จะยอมรับทุกอย่าง"

ปูเป้ส่ายหน้าเล็กน้อย "คุณชอบเล่นเกมเหรอคะ? เมื่อไหร่ที่คุณจะเรียนรู้ว่าเล่นกับความรู้สึกคนอื่นแบบนี้ ไม่ใช่เรื่องดี"

"นี่ไม่ใช่เกม" วิทย์ตอบ เสียงแข็งขึ้นเล็กน้อย "นี่คือการแก้แค้น การชำระความแค้นที่ฉันเก็บไว้มานาน ฉันรอวันนี้มาหลายปี"

"แต่โลกนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้วนะคะ" เกดแทรกขึ้น น้ำเสียงอ่อนโยน "สิ่งที่แพรเคยทำกับคุณในโลกเก่า มันสำคัญอะไรในโลกใหม่นี้? ที่ซึ่งทุกคนต้องดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอด"

วิทย์หันขวับมองเกด "เธอคิดว่าฉันควรลืมมันงั้นเหรอ? ลืมว่าเธอปล่อยให้ฉันโดนอับอายขายหน้าต่อหน้าคนทั้งคณะ? ลืมว่าเธอเคยหัวเราะเยาะฉัน?"

"ไม่ค่ะ" เกดส่ายหน้า "ฉันแค่คิดว่า การให้อภัยอาจจะทำให้คุณมีความสุขมากกว่าการแก้แค้น"

วิทย์พ่นลมหายใจแรงๆ "พอกันทีกับบทเทศนา" เขายกมือห้าม "ฉันเป็นผู้นำที่นี่ และฉันจะทำในสิ่งที่ฉันต้องการ" เขาจ้องตาทั้งสองคน "เข้าใจไหม?"

ปูเป้และเกดพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ทั้งสองคนรู้ดีว่าไม่ควรท้าทายวิทย์มากไปกว่านี้ ไม่ใช่ตอนที่พวกเธอยังต้องพึ่งพาเขาเพื่อความอยู่รอด

"ตอนนี้ไปพักผ่อนได้แล้ว" วิทย์บอก "พรุ่งนี้เรามีงานเยอะ"

ทั้งสองคนออกจากห้องไป ทิ้งให้วิทย์อยู่ตามลำพัง เขานั่งลงบนเตียง ความรู้สึกอำนาจท่วมท้นในอก ในที่สุดเขาก็มีทุกอย่างที่เคยฝัน อำนาจ การยอมรับ และทาสสาวที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

เขาเอนตัวลงนอน นึกถึงแผนการต่อไป ที่นี่จะเป็นเพียงจุดเริ่มต้น เขาต้องการขยายอาณาเขต รวบรวมผู้หญิงให้มากขึ้น สร้างฮาเร็มที่เต็มไปด้วยสาวงามที่ต้องยอมจำนนต่อเขา

มีเสียงเคาะประตูเบาๆ วิทย์ลุกขึ้นนั่ง "เข้ามา" เขาเอ่ย

ประตูเปิดออกช้าๆ แพรยืนอยู่ที่ประตู ในมือถือถาดที่มีน้ำและขนมเล็กๆ น้อยๆ

"ดึกแล้วนะ" วิทย์เอ่ยอย่างแปลกใจ "มีอะไรหรือเปล่า?"

"ฉันแค่อยากมาขอบคุณคุณอีกครั้งค่ะ" แพรตอบ เดินเข้ามาในห้อง "สำหรับทุกอย่าง ทั้งการช่วยชีวิตฉัน การให้ที่พักพิง และตอนนี้การให้อาหาร" เธอวางถาดลงข้างเตียง "ฉันไม่มีอะไรมาก นี่เป็นแค่น้ำและขนมนิดหน่อยที่ฉันหาได้จากร้าน"

วิทย์มองเธอ ความสับสนวูบขึ้นมาในใจ แพรในตอนนี้ช่างแตกต่างจากแพรที่เขาจำได้ในอดีต หญิงสาวเย่อหยิ่งที่ไม่เคยแม้แต่จะมองเขา

"ขอบใจนะ" วิทย์ตอบ "แต่เธอไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้"

"ฉันอยากทำค่ะ" แพรตอบ ยังคงยืนอยู่ข้างเตียง "ฉันเคยมีทุกอย่าง แล้วสูญเสียมันไปภายในวันเดียว ทุกคนที่ฉันรัก ทุกอย่างที่ฉันมี" เธอหยุดไปครู่หนึ่ง น้ำตาเริ่มคลอ "ตอนที่คนพวกนั้นจับฉัน ฉันคิดว่าชีวิตฉันจบแล้ว แต่แล้วคุณก็ปรากฏตัวขึ้น"

"เธอโชคดี" วิทย์พูด เสียงแห้งๆ

"ไม่ใช่แค่โชคค่ะ" แพรส่ายหน้า "ฉันรู้สึกเหมือนมีบางอย่างนำเราให้มาพบกัน เหมือนชะตาฟ้าลิขิต" เธอก้าวเข้ามาใกล้กว่าเดิม "ฉันรู้ว่าคุณอาจจะคิดว่าฉันบ้า แต่ฉันรู้สึกเชื่อมโยงกับคุณ ตั้งแต่วินาทีแรกที่เราพบกัน"

วิทย์กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก สมองของเขาทำงานอย่างหนัก การแก้แค้นของเขากำลังส่งผลในทางที่เขาไม่ได้คาดคิด

"คุณคงคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงไม่ดี" แพรพูดต่อ เสียงสั่นเครือ "มาหาคุณกลางดึกแบบนี้ แต่ในโลกใหม่นี้ ฉันไม่รู้ว่าเราจะมีชีวิตอยู่ถึงพรุ่งนี้หรือเปล่า ฉันไม่อยากเสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียว"

เธอค่อยๆ นั่งลงบนเตียงข้างวิทย์ มือเรียวเล็กของเธอวางบนมือของเขา "ฉันรู้ว่ามันเร็วเกินไป แต่ฉันไม่สามารถปฏิเสธความรู้สึกนี้ได้"

วิทย์รู้สึกตัวแข็งทื่อ นี่คือแพรที่เคยสร้างรอยแผลลึกในใจเขา แต่ตอนนี้เธอกำลังมอบตัวเองให้เขาโดยสมัครใจ โดยที่ไม่รู้เลยว่าเขาเป็นใคร มันเป็นการแก้แค้นที่สมบูรณ์แบบเกินกว่าที่เขาเคยวางแผนไว้

แต่ทำไมมันถึงรู้สึกว่างเปล่า?

"แพร" วิทย์เอ่ยในที่สุด เสียงของเขาแหบพร่า "มีบางอย่างที่เธอควรรู้เกี่ยวกับฉัน"

"อะไรคะ?" แพรถาม ดวงตาเธอเต็มไปด้วยความไว้วางใจและความหวัง

วิทย์จ้องมองใบหน้าเธอ เขาสามารถทำลายเธอได้ด้วยความจริงเพียงไม่กี่คำ แต่แล้วเขาก็พบว่าตัวเองไม่สามารถพูดออกมาได้ ไม่ใช่ตอนนี้

"ฉันจะไม่ทำร้ายเธอ" เขาตอบในที่สุด "นั่นคือสิ่งที่เธอควรรู้"

รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าของแพร เธอโน้มตัวเข้ามาใกล้ จูบเขาอย่างอ่อนโยน มือของเธอสัมผัสใบหน้าเขาอย่างแผ่วเบา

วิทย์ตัดสินใจปล่อยให้ตัวเองจมดิ่งลงในช่วงเวลานี้ ปล่อยให้ความแค้นหลุดลอยไปชั่วขณะ เขาโอบกอดเธอเข้ามาใกล้ การแก้แค้นสามารถรอได้ อย่างน้อยก็คืนนี้

นอกห้องนั้น ปูเป้ยืนฟังเงียบๆ ใบหน้าของเธอไม่แสดงอารมณ์ใดๆ แต่ในดวงตากลับเต็มไปด้วยความซับซ้อน เธอค่อยๆ ถอยห่างจากประตู เดินกลับไปที่มุมมืดของปั๊มน้ำมัน กลับไปสู่หน้าที่เฝ้าระวังที่เธอถนัดที่สุด

วิทย์ไม่ทราบเลยว่า เส้นทางที่เขาเลือกเดินนั้น จะนำพาเขาไปสู่อะไร ในโลกใหม่หลังวันสิ้นโลกนี้ ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงได้เสมอ และบางทีแม้แต่ความแค้นก็อาจเลือนหาย ท่ามกลางความโหดร้ายของความเป็นจริง