บทที่ 22: ที่พักใหม่

พวกเขาใช้เวลาเดินไปตามถนนร้างประมาณสองชั่วโมง หลบหลีกซอมบี้และซากรถที่ระเกะระกะ ในที่สุดก็มาถึงปั๊มน้ำมันขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ใกล้ทางด่วน กอล์ฟทำสัญญาณมือให้พวกเขาหยุด

"นั่นพวกของกู" เขากระซิบ ชี้ไปที่ปั๊มน้ำมัน มีชายสองสามคนถือปืนยืนเฝ้าอยู่บนหลังคา

"จำไว้ว่ามึงต้องทำให้พวกมันยอมรับพวกกู" วิทย์เตือน "ไม่อย่างนั้น..."

กอล์ฟพยักหน้า "กูรู้..." เขาตอบเสียงเครียด

วิทย์สั่งให้ทุกคนหยุดอยู่ห่างจากปั๊มพอประมาณ ก่อนจะเดินเข้าไปพร้อมกับกอล์ฟและปูเป้

"เฮ้! ใครน่ะ?" เสียงตะโกนดังมาจากชายที่ยืนเฝ้าอยู่

"กอล์ฟ!" กอล์ฟตะโกนตอบ "เพื่อนเก่าของพวกกู!"

ชายบนหลังคาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะร้องตะโกน "หัวหน้ากอล์ฟ! คิดถึงมึงจะแย่! คิดว่ามึงคงโดนซอมบี้ไปแล้ว!"

"ให้พวกกูยิงคนพวกนั้นไหม?" อีกคนถาม ปืนชี้ตรงมาที่วิทย์และกลุ่ม

"ไม่ต้อง!" กอล์ฟรีบตอบ "พวกมันเป็นพันธมิตรใหม่ของพวกกู! เปิดประตูเถอะ!"

ประตูรั้วลวดหนามถูกเปิดออกช้าๆ ชายสองสามคนเดินออกมาต้อนรับกอล์ฟ ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัยเมื่อเห็นมือของเขาถูกมัด

"เฮ้ นี่มันอะไรกัน?" หนึ่งในลูกน้องของกอล์ฟถาม มือเตรียมชักปืน "ทำไมหัวหน้าถูกมือ?"

"คนพวกนี้ช่วยกูไว้" กอล์ฟเลือกคำพูดอย่างระมัดระวัง "กูกำลังจะโดนซอมบี้รุมกัดอยู่แล้ว พวกมันช่วยไว้ แต่ไม่แน่ใจว่ากูเป็นซอมบี้หรือเปล่า เลยมัดกูไว้ก่อน"

ลูกน้องยังคงมองด้วยสีหน้าไม่เชื่อถือ

"กูมีข้อเสนอที่ดี" กอล์ฟพูดต่อ "พวกมันมีอาหาร มากพอที่จะแบ่งปันให้พวกกูทุกคน และพวกมันเสนอที่จะช่วยกูปรับปรุงระบบรักษาความปลอดภัยของที่นี่"

"แล้วทำไมพวกกูต้องเชื่อพวกมึง?" ลูกน้องอีกคนถาม เสียงแข็ง

กอล์ฟกลืนน้ำลาย "เพราะทางเลือกมีแค่นี้หรือความตาย" เขาตอบเสียงเครียด "พวกมันมีพลังที่พวกกูยังไม่เข้าใจ พวกกูสู้ไม่ได้หรอก"

ลูกน้องทั้งหมดหันมามองวิทย์และกลุ่มด้วยความระแวง แต่ไม่มีใครเคลื่อนไหว

"วางอาวุธลงก่อน แล้วพวกกูมาคุยกันดีๆ" วิทย์เอ่ยขึ้น เสียงนุ่มนวลแต่เต็มไปด้วยอำนาจ "กูสัญญาว่าไม่มีใครต้องบาดเจ็บ ถ้าพวกกูร่วมมือกัน"

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ลูกน้องของกอล์ฟก็ค่อยๆ ลดอาวุธลง วิทย์ปลดเชือกออกจากมือของกอล์ฟ

"ต้อนรับสู่บ้านใหม่ของเรา" วิทย์กระซิบกับปูเป้ มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มแห่งชัยชนะ

ภายในปั๊มน้ำมัน มีการจัดแบ่งพื้นที่อย่างเป็นระเบียบ ร้านสะดวกซื้อถูกดัดแปลงเป็นที่พักอาศัย มีที่นอนวางอยู่เป็นระเบียบ ถัดไปคือพื้นที่ประชุมและรับประทานอาหาร ส่วนห้องเก็บของด้านหลังกลายเป็นคลังอาวุธและเสบียง

วิทย์เดินสำรวจอย่างพึงพอใจ สถานที่นี้กว้างขวางและปลอดภัยกว่าอพาร์ตเมนต์เดิมมาก มีรั้วลวดหนามล้อมรอบ มีหอสังเกตการณ์บนหลังคา และยังมีประตูหนีภัยลับด้านหลัง

"เราจะแบ่งหน้าที่กันยังไงดีคะ?" เกดเอ่ยถามขณะเดินตาม

"เธอและแพรช่วยกันจัดระเบียบเรื่องอาหารและที่พัก" วิทย์สั่ง "ส่วนปูเป้ คอยสอดส่องดูแลลูกน้องกอล์ฟ อย่าให้พวกมันรวมตัวกันมากเกินไป"

"แล้วคุณล่ะคะ?" แพรถาม

"ฉันจะคุยกับกอล์ฟ เรื่องการจัดการกลุ่มในอนาคต" วิทย์ตอบ

เมื่อทุกอย่างลงตัว วิทย์ก็นำกอล์ฟไปคุยในมุมเงียบๆ

"ฐานที่นี่ดีมาก" วิทย์ชม "แต่มันยังขาดผู้นำที่มีวิสัยทัศน์"

กอล์ฟขมวดคิ้ว "แล้วคิดว่าตัวเองเป็นผู้นำแบบนั้นรึไง?"

"ฉันมีสิ่งที่พวกแกไม่มี ความมั่นคงทางอาหาร" วิทย์พูดเสียงเรียบ "พวกแกสังเกตเห็นหรือเปล่าว่าเรามาถึงที่นี่โดยไม่ต้องแบกเสบียงอะไรมาเลย?"

"แล้วไง?"

วิทย์ยิ้มบาง ก่อนจะเสกสเต็กร้อนๆ หนึ่งจานขึ้นมาตรงหน้ากอล์ฟ ควันลอยฟุ้ง กลิ่นหอมกรุ่นแพร่กระจาย ดวงตาของกอล์ฟเบิกกว้างด้วยความตกใจ

"นี่มัน... ยังไง..."

"นี่คือสิ่งที่ฉันเสนอให้กับกลุ่มของแก" วิทย์พูดต่อ "อาหารสดใหม่ทุกวัน แลกกับการยอมรับฉันเป็นผู้นำ"

กอล์ฟมองสเต็กตรงหน้าด้วยความหิวโหย ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ "ฉันยอมรับเงื่อนไข แต่จะให้ลูกน้องของฉันยอมรับได้ยังไง?"

"ง่ายมาก" วิทย์ตอบพร้อมรอยยิ้ม "แกเรียกพวกมันมาประชุม ฉันจะโชว์พลังและจัดเลี้ยงพวกมัน เมื่อท้องของพวกมันอิ่ม จิตใจก็จะยอมรับผู้นำคนใหม่"

คืนนั้น เมื่อทุกคนรวมตัวกัน วิทย์ก็แสดงพลังเสกอาหารของเขา สร้างความตื่นตะลึงให้กับทุกคน เขาเสกอาหารหลากหลายชนิด ทั้งเนื้อย่าง ผัก และขนมหวาน แจกจ่ายให้ทุกคนอย่างทั่วถึง

ระหว่างงานเลี้ยง วิทย์ไม่อาจละสายตาจากแพรที่นั่งอยู่มุมห้อง เธอสวมเสื้อผ้าชุดใหม่ที่หาได้จากร้านสะดวกซื้อ แม้จะเป็นแค่เสื้อยืดธรรมดากับกางเกงยีนส์ แต่ก็ไม่อาจบดบังความงดงามของเธอ

"เมื่อไหร่จะบอกเธอความจริง?" ปูเป้กระซิบถามขณะเดินผ่าน

วิทย์ยิ้มบาง "เร็วๆ นี้" เขาตอบ ดวงตาเป็นประกายแห่งชัยชนะ "หลังจากฉันแน่ใจว่าที่นี่เป็นของเราอย่างสมบูรณ์แล้ว"

หลังจากงานเลี้ยงเสร็จสิ้น วิทย์ยืนขึ้นท่ามกลางสายตาของทุกคน เขาดึงกอล์ฟให้ยืนข้างๆ

"ทุกคน" วิทย์เอ่ยเสียงดัง "กอล์ฟและฉันได้ตกลงกันแล้ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เราจะรวมกลุ่มกัน เป็นชุมชนเดียวที่เข้มแข็ง"

สายตาของลูกน้องกอล์ฟหลายคนเต็มไปด้วยความสงสัย

"พวกแกเห็นแล้วใช่ไหมว่าฉันมีพลังพิเศษ" วิทย์พูดต่อ "ฉันสามารถเสกอาหารได้ นี่คือสิ่งที่ฉันเสนอให้กับพวกแกทุกคน ความมั่นคงทางอาหาร ไม่ต้องเสี่ยงออกไปหาเสบียงอีก"

"แล้วพวกเราต้องแลกกับอะไร?" หนึ่งในลูกน้องถาม

"แค่การยอมรับฉันเป็นผู้นำ และทำงานเพื่อชุมชนของเรา" วิทย์ตอบเรียบง่าย "ฉันจะทำให้ที่นี่แข็งแกร่งกว่าเดิม ปลอดภัยกว่าเดิม ฉันไม่ต้องการให้ใครตาย ฉันต้องการคนที่จะอยู่รอดไปด้วยกัน"

คำพูดของเขาได้รับเสียงพึมพำเห็นด้วยจากหลายคน ท้องที่อิ่มเริ่มมีผลต่อการตัดสินใจ